NANTERRE, Francë
Ajo është biondja më e fuqishme që Franca ka prodhuar që nga Catherine Deneuve.
Zyra e saj, në një ndërtesë të tulatur, të shëmtuar, gri dhe blu në perëndim të Parisit, kutërbon erë cigaresh dhe ambiciesh. Këmbët e saj tunden teksa ajo flet. Pamjet e Zhan Darkës, një tjetër kryqtare e varazhdë karizmatike e cila donte të mos i lejonte të huajt që ta pushtonin Francën, janë kudo.

A nuk e trysnoi atë i ati i saj, Jean-Marie Le Pen, demagogu mohues i Holokaustit, i cili drejtoi partinë deri vitin e kaluar, për të ndaluar pirjen e duhanit që t'iu jepte më shumë bazueshmëri fjalimeve të saj?

"Oui", thotë Marine Le Pen.

Por ajo nuk ka "Jo"?

Nxitur nga Bunkerët e Moçëm Galë, plus disa votues të rinj dhe punëtorë hamallë të ngopur me dietë të rëndë të përcaktuar nga Gjermania, ajo kapi një 6.4 milionësh të habitshëm votash në raundin e parë të zgjedhjeve presidenciale franceze.

Le Pen, 43-vjeçarja në krye të Frontit Kombëtar, u katapultua në pozitën e lojtarit kryesor. Vetëm se ajo lëvizi në një mënyrë të shpejtë dhe të vendosur për ta bërë veten një mbretëreshë.

Në Ditën e Një Majit, ajo në mënyrë teatrale qëndroi kundrual Operas së Parisit pranë një fotoje të një statuje ari të Zhan Darkës së hipur mbi një kalë. Ajo deklaroi për partinë e saj, e cila ishte pozicionuar gjithmonë në krahun e djathtë ekstreme: "Ne jemi në qendër të gravitetit."

Babai ishte një provokator dhe një dëmprurës. Vajza është një dëmprurëse provokuese me njërin sy tek pushteti.

I fshikulluari Nikolas Sarkozi, i cili luajti një Romni dhe u vendos në mënyrë tronditëse në të djathtë mbi emigracionin dhe çështjen e kulturës së luftës, po shpresonte për një dorë shpëtimi. Në vend të kësaj, Le Pen mbërtheu tehun në fytin e presidentit.

Ajo i tha në një deti të mbështetësve të pasionuar se do të hedhë votën bosh dhe se nuk kishte rëndësi nëse ata votonin për socialistin Fransua Hollande apo për konservatorin në detyrë: "Ata janë të njëjtë."

Duke treguar mospërfillje për përpjekjet e Sarkozisë që të llogariste në 65 për qind të votuesve të saj që i nevojiteshinn për të fituar një mandat të dytë, ajo e pyeti turmën: "Si ndiheni kur shkoni nga të qenët fashistë, racistë dhe ksenofobë" në njerëz që ju luten me padurim?

Mund të jetë dukur jopatriotike të hedhësh një votë dhe perverse për një djtahtiste t'ia jepte çelësat e Pallatit Elize një socialisti, por Le Pen ka një strategji brutale prej tunxhi.

Edhe pse Sarkozi iu drejtoi lutjet Lepenistëve, sikurse Mit Rumni bëri me Tea Party, Le Pen e lejoi gijotinën të bjerë.

Duke luajtur me emrin e saj, ajo bëri thirrje për një "revolucion Bleu Marine", një valë që do rrëzojë Sarkozinë dhe partinë e tij UMP. Në kaosin dhe grindjet që do të pasojnë, ajo mund të rimodelojë të djathtën franceze duke marrë krahun e djathtë të UMP-së, duke filluar me zgjedhjet legjislative të qershorit.

Kjo është një strategji - e denjë për kardinalin Richelieu - për të konsoliduar pushtetin duke i dërrmuar rivalët.

Drama e familjes Lea Pen është më e lumtur se "Mbreti Lir". Zhan Mari Le Pen, tani 83 vjeç, ia dorëzoi fuqinë vajzës së tij më të re, një bionde e gjatë, e guximshme me sy të thellë blu, një fytyrë ekspresive dhe një simpati për pantollona të thjeshtë të errët dhe çizme të zeza. Ajo është e divorcuar dy herë, me një vajzë 13-vjeçar me emrin Jehanne, sipas Zhanë Dark, dhe 12-vjeçarë binjakë, Louis (emri i mbretërve francezë) dhe Matilda. Dashnori i saj është Louis Alliot, zëvendëspresident i Frontit Nacional.

Klani jeton në kompleksin e familjeve të shtresës së lartë, me nofkën "konturoqeani", me jetët e tyre dhe shokët e ngatërruar në parti. Pas 15 viteve pa folur me nënën e saj, e cila iku me biografin e babait të saj dhe pozoi për revistën Playboy, dy gratë janë pajtuar. Nëna e saj tani jeton në një vilë në kompleks dhe ndihmon të kujdeset për nipat e mbesat.

"Koha dhe dashuria e bënë këtë," tha Marina për bashkimin. "Dashuria është një ferr mjekues." (Një gazetar i ri francez, Elvire Camus, e përktheu për mua gjatë intervistës.)

Edhe pse Marinë Le Pen pohon se partia e saj nuk ka qenë kurrë raciste ose islamofobike apo anti-semite, i ati i saj ishte i ngrohtë me nazistët, duke thënë se pushtimi francez "nuk ishte veçanërisht çnjerëzor", se "garat janë të pabarabarta," se "hebrenjtë kanë komplotuar për të sunduar botën, "dhe se dhomat e gazit të Holokaustit ishin" një detaj i historisë. "Ai e quajti Adolf Hitlerin "Xhaxha Dolfie ", sipas ish gruas së tij. Një viktimë e AIDS, tha ai, ishte "një lloj lebrozi".

Marina ka drejtuar retorikën e pakënaqësisë nga hebrenjtë tek myslimanët, duke e krahasuar bllokimin e rrugëve për lutje nga myslimanët me pushtimin nazist. Ajo paralajmëroi se partitë e tjera donin të "islamizojnë" Francën e të futin "ligjin e Sheriatit," dhe nxiti frikën rreth përfshirjes së mishit hallall në kulturën franceze.

Kështu, unë e pyeta atë, duke cituar një profil të New York Times Magazine: "Është Le Pen bijë një person i ndryshëm nga babai i saj, ose nëse racizmi thjesht bëhet një rrjedhë?"

"Pyetja është vërtet abuzive," shpoi ajo. "Ne kurrë nuk ishim racistë. Vizioni që SHBA mund të ketë për ne është një karikaturë e plotë. "

Ajo mohon ata që e quajnë cinike dhe vetë-shërbyese për mos përcaktimin e personit që ajo mendon se më së miri mund ta nxjerrë Francën nga bataku ekonomik evropian.

"Ta dini!" na e përplas. "Kurrë Nikolas Sarkozi nuk ka qenë në një pozicion për të fituar, edhe para raundit të parë." Partia e tij, ajo përçmon, nuk duhet të kishte "investuar" në një njeri "i cili gënjeu, i cili tradhtoi, i cili bëri të kundërtën e asaj që premtoi. "

Krijoi tension me babain e saj kur ajo hapi partinë, duke përzier qëndrimet e majta dhe të djathta, dhe zbutur reputacionin e saj famëkeq?

"Unë mendoj se nuk është shumë e lehtë që të braktisim një ndërtimi 40-vjeçar, një lëvizje të ndërtuar rreth figurës së tij", thotë ajo, duke shtuar se ajo mendon se ai është krenar si ajo rindërton vizionin e saj, por që, si shumë francezë, "ai nuk e vesh zemrën e tij në një varg."

Ajo thotë se është kokëfortë mjaftueshëm sa për të mbizotëruar në argumente me babain e saj kokëfortë dhe se, në fund, ai do të pranojë se ajo është tashmë lidere e partisë, duke thënë: "Unë jam vetëm një militant i thjeshtë dhe unë e pranoj vendimin tuaj." (Incroyable ).

E pyetur se çfarë bën ajo për argëtim, rigorozisht private Pen Le thotë se pëlqen romanet e Stephen King, por jo në sezonin e fushatës, e cila ofron ankth të mjaftueshëm. Tani për tani, thotë ajo, "Unë punoj gjithë kohën."

Dhënia një mbretërie politike feudale, imazhine një risimi është një punë me kohë të plotë./Përktheu Elida Buçpapaj

--

May 5, 2012

NANTERRE, France

SHE is the most potent blonde France has produced since Catherine Deneuve.

Her office, in a squat, ugly, gray and blue building west of Paris, smells of cigarettes and ambition. Her legs jiggle as she talks. Images of Joan of Arc, another tough, charismatic crusader who wanted to keep foreigners from invading France, are everywhere.

Didn't her father, Jean-Marie Le Pen, the Holocaust-denying demagogue who ran the party until last year, press her to stop smoking to give her more stamina for speeches?

"Oui," Marine Le Pen says.

But she hasn't? "Non."

Buoyed by the usual Gallic Archie Bunkers, plus some younger voters and blue-collar workers fed up with the austerity diet prescribed by Germany, she captured a surprising 6.4 million votes in the first round of the French presidential election.

Le Pen, the 43-year-old head of the National Front, was catapulted into the position of kingmaker. Only she pulled a fast one and decided to make herself a queen instead.

On May Day, she theatrically stood in front of the Paris Opera beside a picture of a gold statue of Joan of Arc mounted on a horse. She declared of her party, which had always lurked on the extreme right-wing fringes, "We are at the center of gravity."

The father was a provocateur and a spoiler. The daughter is a provocative spoiler with an eye for power.

The flailing Nicolas Sarkozy, who pulled a Romney and veered appallingly to the right on immigration and culture-war issues, was hoping for a lifeline. Instead, Le Pen stuck le shiv in the president's gut.

She told a sea of passionate supporters that she would cast a blank ballot and that it didn't matter whether they voted for the Socialist, François Hollande, or the conservative incumbent: "They are the same."

Showing contempt for Sarkozy's effort to cater to the 65 percent of her voters he needed to win a second term, she asked the crowd, "How does it feel to go from being fascists, racists and xenophobes" to people who are being eagerly courted?

It might have seemed unpatriotic to throw away a vote and perverse for a right-winger to hand the keys to the Élysée Palace to a Socialist, but Le Pen has a brazen, brutal strategy.

Even though Sarkozy lost his bearings pandering to Lepenistes, as Mitt Romney did with the Tea Party, Le Pen let the guillotine fall.

Playing off her name, she called for a "Bleu Marine revolution," a wave that would crash on Sarkozy and his U.M.P. party. In the chaos and infighting that would follow, she could refashion the French right by harvesting U.M.P.'s harder right, starting with the June legislative elections.

It is a strategy "” worthy of Cardinal Richelieu "” to consolidate power by crushing rivals.

The Le Pen family drama is like a happier "King Lear." Jean-Marie Le Pen, now 83, turned over power to the youngest of his three daughters, a tall, sturdy-looking blonde with intense blue eyes, an expressive face and a fondness for simple dark pantsuits and black boots. She is twice divorced with a 13-year-old daughter named Jehanne, after Joan of Arc, and 12-year-old twins, Louis (named after French kings) and Mathilde. Her paramour is Louis Alliot, her vice president at the National Front.

The clan lives in the family's posh compound, nicknamed "the oceanliner," with their lives and mates entangled in the party. After 15 years of not speaking to her mother, who ran off with her father's biographer and posed for Playboy, the two women have reconciled. Her mother now lives in a cottage in the compound and helps take care of the grandkids.

"Time and love did it," Marine said of the reunion. "Love is a hell of a medicine." (A young French journalist, Elvire Camus, translated for me during the interview.)

Although Marine Le Pen claims her party was never racist or Islamophobic or anti-Semitic, her father took it easy on the Nazis, saying that the French occupation was "not particularly inhuman," that "the races are unequal," that "Jews have conspired to rule the world," and that the gas chambers of the Holocaust were "a detail of history." He nicknamed Adolf Hitler "Uncle Dolfie," according to his ex-wife. An AIDS victim, he said, was "a kind of leper."

Marine has steered the rhetoric of resentment from Jews to Muslims, comparing having to put up with streets blocked for Muslim prayer to enduring the Nazi occupation. She warned that the other parties wanted to "Islamize" France and introduce "Shariah law," and stirred up fears about halal meat impinging on French culture.

So, I ask her, quoting a New York Times Magazine profile: "Is Le Pen fille a different person from her father, or has racism simply become mainstream?"

"The question is really abusive," she bristles. "We were never racists. The vision that the U.S. might have of us is a complete caricature."

She dismisses those who call her cynical and self-serving for not designating the person she thinks can best lead France out of the European economic morass.

"Hold it!" she snaps. "Nicolas Sarkozy never was in a position to win, even before the first round." His party, she scoffs, shouldn't have "reinvested" in a man "who lied, who betrayed, who did the opposite of what he promised."

Does it create tension with her father when she opens up the party, mingling left and right positions, and smooths its notorious reputation?

"I guess it's not very easy to abandon a 40-year-long construction, a movement built around his image," she says, adding that she thinks he is proud of her as she rebuilds around her own vision, but that, like many French, "he doesn't wear his heart on a string."

She says that she's stubborn enough to prevail in arguments with her stubborn father and that, in the end, he will concede that she is now the party leader, saying: "I am only a simple militant and I accept your decision." (Incroyable.)

Asked what she does for fun, the rigorously private Le Pen says she likes Stephen King novels, but not in the campaign season, which offers enough suspense. Right now, she says, "I work all the time."

Giving a feudal political kingdom an image makeover is a full-time job.