100 vjetori i Shpalljes së Pavarësisë Kombëtare po afron me gjithë madhështinë
e kësaj dite historike. Për herë të dytë, pas periudhës së asaj të heroit tonë
kombëtar, Gjergj Kastriotit, Skënderbeut, shqiptarët panë të lind shteti i tyre
i lirë, shteti i tyre i pavarur.
Në këtë ditë historike unë meditoj. Para syve më shfaqen rrugët disa
shekullore të këtij kombi deri sa mbërriti në atë ditë të lumtur. Më dalin para
rrugët e përgjakura nëpër të cilat u detyrua të ecë ky komb. Por më dalin
edhe figurat e shquara të atyre burrave, disa të mbivlerësuar dhe disa gati të
harruar, të asaj periudhe madhështore të rilindjes shqiptare.
Nuk e di por ndjeva një krenari kur Presidenti i Republikës i dha, ditëve të
fundit, qytetit tim, Vlorës dhe firmëtarëve të Aktit të Pavarësisë titullin
"Nderi i Kombit". Dyzet firmëtarë, dyzet burra të shquar të vendit që
përfaqësonin Vlorën, Shkodrën, Gjirokastrën, Dibrën, Beratin, Pejën, Korçën,
Gjakovën, Durrësin, Plavën e Gucinë, Elbasanin, Ohrin e Strugën, Përmetin,
Krujën, Lushnjen dhe shqiptarët e Bukureshtit. Ata përfaqësonin gjithë
Shqipërinë Etnike për të cilën shqiptarët kishin vite që kishin ëndërruar dhe
derdhur gjak.
Një krenari të tillë e kisha ndjerë edhe në vitin 1962, në pesëdhjetëvjetorin e
Shpalljes së Pavarësisë, kur regjimi totalitar i dha qytetit tim titullin
"Qytet Hero", megjithëse në listën e firmëtarëve të asaj kohe, me urdhër të
diktatorit, ishin hequr shumë nga firmëtarët e vërtetë dhe zëvendësuar me të
afërmit e lakejve të komunizmit dhe një gjë e tillë më hidhëronte së tepërmi.
Pak më lartë thash se meditoj. Çfarë ëndërroj? Në këtë vit jubilar do të kisha
dashur që atdheu të ngrinte një memorial dhe pranë tij një varrezë madhështore,
në njerën nga kodrat e qytetit tim ose edhe në kodrat e kryeqytetit, ku
të preheshin eshtrat e dyzet firmëtarëve martirë të kësaj dite historike.
Dëgjoj Kryeministrin shqiptar të deklarojë se së shpejti do të sjellin në
Shqipëri eshtrat e Mbretit Zog dhe familjes së tij. Natyrisht e përshëndes këtë
vendim. Ata e meritojnë një nder të tillë. Por, a nuk do të ishte në nderin e
kombit shqiptar të kishte në gjirin e tij edhe të gjithë martirët e Pavarësisë.
Ata aktualisht prehen në të gjitha skajet e globit tokësor, që nga Shtetet e
Bashkuara të Amerikës deri në Turqi, Vjenë dhe ku e di unë se ku tjetër, për të
përfunduar të shpërndarë në Shqipërinë mëmë. Madje ka midis tyre edhe nga ata
që nuk kanë ende një varr ku të përulen me respekt bijtë e këtij vendi, pasi
komunizmi i la qëllimisht pa një vend ku të prehen të qetë.
Pikërisht këto meditoj tani. Hap kompjuterin dhe lexoj për aktivitetin e tyre.
Një jetë e tërë në shërbim të atdheut. Ndaj edhe unë e ndjej për detyrë të
shkruaj për ta. Natyrisht nuk mund të shkruaj për të gjithë, pasi shkrimi do të
dilte pa fund. Po shkruaj për aktivitetitn e katër prej tyre, për katër nga
krerët e asaj kupole që solli Pavarësinë e Shqipërisë, madje për ta vetëm
shkurtimisht sa për dijeni, pasi ata njihen nga të
gjithë.
Mid-hat Frashëri
1908 - Boton në Selanik gazetën "Liria".
14 22 nëntor 1908 Kryetar i Kongresit të Manastirit dhe Nënkryetar i
Komisionit të Hartimit të Alfabetit të Gjuhës Shqipe.
28 nëntor 1912 Delegat i Elbasanit dhe i Pejës, Gjakovës, Plavës dhe
Gucisë si
dhe Përmetit në Kuvendin e Vlorës. Firmëtar i Aktit të Shpalljes së Pavarësisë
dhe Ministër i Botores në Qeverinë e parë Shqiptare të kryesuar nga Ismail
Qemal Bej Vlora.
1923 - 1925 Ministër Fuqiplotë i Republikës së Shqipërisë në
Athinë.
1927 Boton revistën "Dituria" dhe hap librarinë "Lumo Skëndo".
4 prill 1929 Si asnjë nga paraardhësit apo pasardhësit e tij lë testamentin,
me anën e të cilit i linte shtetit shqiptar gjithë pasurinë e tij të tundshme
dhe të patundshme për ngritjen e një Instituti Albanologjik në Tiranë.
1939 Ideator i traktit të parë nacionalist për një Shqipëri të lirë,
demokratike dhe etnike që u bë baza e dekalogut të ardhshëm të Ballit kombëtar,
themeluar në nëntor 1942 ku ai ishte Kryetar i tij.
1 2 gusht 1943 Kryeson delegacionin e Ballit Kombëtar në Konferencën e Mukjes
ku së bashku me delegacionin e Frontit Nacionalçlirimtar vendosën për vazhdimin
e luftës kundër okupatorit deri në fitoren e Shqipërisë Etnike.
1949 Kryetar i Komitetit Kombëtar "Shqipëria e lirë".
3 tetor 1949 Ndërron jetë. Varri i tij ndodhet ende në Neë York (SHBA).
Rexhep Mitrovica
1910 Pjesëmarrës në Kongresin e Dytë të Manastirit
28 nëntor 1912 Delegat i Pejës, Gjakovës dhe Plavës e Gucisë në Kuvendin e
Vlorës. Firmëtar i Aktit të Pavarësisë.
1920 1924 Anëtar i Komitetit të Kosovës për degën e Durrësit.
1921 1923 Ministër i Arsimit në Qeverinë shqiptare.
1925 1939 Emigron jashtë vendit
Shtator 1943 Inisiator dhe Kryetar i Komitetit Qëndror të Lidhjes së Dytë
Shqiptare të Prizrenit
Nëntor 1943 qershor 1944 Kryeministër i Shqipërisë
1944 Emigron fillimisht në Austri dhe më vonë në Turqi.
1967 Ndërron jetë në Turqi. Varri i tij ndodhet ende në Stamboll.
Qazim Kokoshi
1900 Anëtar i klubit "Labëria".
28 nëntor 1912 - Delegat i Vlorës në Kuvendin Kombëtar. Firmëtar i Aktit të
Pavarësisë
1913 Nënprefekt në Lushnje.
1914 Kryesekretar i Prefekturës Vlorë.
1920 Së bashku me Osmën Haxhiun dhe Qazim Koculin bën pjesë në treshen
udhëheqëse të Luftës së madhe patriotike të Vlorës kundër pushtuesve italianë.
1921 Deputet i parlamentit shqiptar
1924 Bashkohet me lëvizjen e Fan Nolit.
1925 -1928 Emigron në Itali
1932 1936 I burgosur për pjesmarrje në lëvizjen e Vlorës kundër politikës
së Mbretit Zog.
1943
-
Pas vrasjes së Reshit Çollakut, (burri i vajzës së tij) internohet në Bergamo
Itali.
1945 Kthehet në Shqipëri. Arrestohet dhe dënohet si armik i popullit
1946 - Vdes në burgun e Vlorës. Për të ende nuk ka ende një varr.
Lef Nosi
1909 Kryetar i klubit "Vllaznia" dhe themelues e Kryetar i shoqërisë
"Afërdita"
në Elbasan. Figurë qëndrore e organizimit të Kongresit Arsimor të Elbasanit si
dhe hapjes
së shkollës së parë normale në Shqipëri më 1 dhjetor 1909.
25 mars 1910 Boton gazetën "Tomori".
28 nëntor 1912 - Delegat i Elbasanit në Kuvendin e Vlorës. Firmëtar i
Aktit të Pavarësisë. Ministër i Postë-Telegrafit në Qeverinë e Ismail Qemal Bej
Vlorës.
1937 Boton fletoren "Dokumenta Historike" ku ndodhet edhe Akti i Shpalljes së
Pavarësisë.
1939 Internohet nga pushtuesit italianë në Itali
14 shtator 1943 Anëtar i Asamblesë Kushtetuese që
shkëputi Shqipërinë nga
Italia dhe e shpalli të pavarur.
1945 Arrestohet nga komunistët dhe dënohet me vdekje me pushkatim.
Ekzekutohet në vitin 1946 në "Kodrën e Priftit". Edhe për të ende nuk ka një
varr.
Përmenda vetëm këta, pasi mund të shtoja edhe të tjerë firmëtarë si Bedri Pejani,
Salih Gjuka, Aristidh Ruci, Eqerem Bej Vlora, Mustafa Kruja, Myfit Bej
Libohova, Hajredin Cakrani, Xhelal Koprencka e të tjerë. Lista është e gjatë,
dyzet firmëtarë. Të gjithë meritojnë respekt dhe nderim në këtë përvjetor. Por
përmenda vetëm katër, pasi kanë diçka specifike që nuk e kanë të tjerët. Këta
ose prehen larg atdheut për të cilin u sakrifikuan, ose nuk kanë një varr
ku të afërmit ose kombi mbarë të përulet dhe t'u sjellë një tufë me lule.
A e kanë të drejtën e një varri në atdheun e tyre? Natyrisht që po.
Kush duhet t'i sjellë eshtrat e atyre që dergjen jashtë atdheut?
Kush duhet t'i gjejë eshtrat e atyre që ende nuk kanë një varr? Kush duhet të
ngrejë një varrezë model për martirët e pavarësisë?
Natyrisht që shteti shqiptar. Është detyra e tij ta kryejë këtë detyrë.
Para një viti një miku im me banim në Paris më tha se ishte i gatshëm të
investonte për të sjellë eshtrat e Mid-hat Frashërit në Shqipëri. Unë u
entusiazmova me këtë gatishmëri. Cili nacionalist i vërtetë do të kursente për
të sjellë eshtrat e Mid-hat Frashërit apo Rexhep Krasniqit? Cili nacionalist do
të kursente për të gjetur eshtrat e Lef Nosit apo Qazim Kokoshit? Nuk besoj se
mund të ketë nacionalist të vërtetë që të mos jetë i gatshëm.
Do të doja që emrat e tyre të ndiheshin në çdo qytet të Shqipërisë. Do të doja
të t'i shihja nëpër libra dhe gazeta, nëpër radio dhe televizione por, për fat
të keq, faqet e librave dhe radiove e televizioneve janë mbushur me ata që e
zhytën këtë vend në errësirën mesjetare. Do të doja t'i shihja të
përjetësoheshin në përmendore dhe memoriale në sheshet kryesore të
kryeqytetit dhe qyteteve të tjera por, për fat të keq, sheshet janë të mbushura
me përmendore komunistësh që i bënë varrin këtij kombi. Do të doja që emrin e
tyre ta mbanin institucionet më të rëndësishme të vendit por, përsëri për fat
të keq, edhe këto institucione mbajnë emrat e atyre që për ideal kishin
internacionalizmin proletar dhe jo idealin kombëtar. Në këtë jubile të
madh do të doja që eshtrat e atyre që prehen larg atdheut të kthehen më në fund
në truallin e tyre. Mjaft lënguan në dhe të huaj. Megjithse ai vend i priti dhe
i respektoi, vendi tyre është Shqipëria. Do të doja që të gjendeshin eshtrat e
atyre që nuk kanë një varr dhe të vendoseshin në një varrezë ashtu siç u
takon. Ata u sakrifikuan për shtetin shqiptar dhe është ky shtet që duhet
t'u jap shtratin e prehjes së përjetëshme. Kjo do të jetë vepra më monumentale
që duhet të bëjë shteti shqiptar. A do ta bëjë vallë? Nuk e di. Është në nderin
e tij një gjë e tillë. Këtë kërkesë e bëjë unë, një qytetar i thjeshtë. Por kjo
është edhe dëshira e pjesës dërmuese të shqiptarve.
Vitet do të kalojnë. Brezat e ardhshëm që do të vijnë do të përulen me respekt
të madh përpara kujtimit të atyre që u bënë themeluesit e të parit shtet
shqiptar. Në të kundërt, mjerë Shqipëria që do të mbetet pa historinë e saj më
të lavdishme.