VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve | ||||
NJI ASPEKT POLITIK I GREVËS SË URISË Nga SAMI REPISHTI E Djelë, 10.21.2012, 09:53am (GMT1)
Akuzat ma të randa dhe ma të pathemelta u drejtohen atyne që ballafaqohen me vdekjen nga uria, atyne që vetëdigjen me benzinë sepse u ashtë shterrë zani nga ankesat e papërfilluna kundër çdonjenit që nga jashtë "guxon" me folë dy fjalë të mira në mbrojtje të viktimave. Gjithçka flitet e përflitet, rrotullohet përqark "kërkesave ekonomike", sikur greva e urisë të ishte kryesisht ekonomike. Ashtu ashtë paraqitë; ashtu insistohet të paraqitet para publikut. Fatkeqsisht, edhe viktimat e kësaj greve e përsërisin këtë akuzë, siç duket nga frika e fjalës "politikë". Vetë fakti se frika nga politika ka përmasa të këtilla në Shqipëri, tregon sa poshtë ka ra autoriteti i klasës politike shqiptare në vendin tonë. Pse kanë "frikë" viktimat që nuk kanë frikë nga vdekja? Profesor Elaine Scurry, i Harvard University, që ka studjue fenomenin e "frikës", shpjegon: "...Torturuesit e shpërbajnë deri në fund botën e viktimës, dhe e reduktojne atë në nji gjendje të atillë saqë janë të paaftë me folë, me provue ose me imagjinue nji realitet tjetër që nuk ashtë ai i dhimbjes së tyne". Grevistët e urisë janë dy herë viktima: nga tortura e regjimit komunist, dhe nga mospërfillja e viteve të tranzicionit. Ata nuk kanë nevojë për shamje; ata kanë nevojë, e nevojë urgjente, për mirëkuptim, solidaritet e ndihmë ekonomike që t'i shpëtojë nga regjimi i urisë që i kërcënon ata dhe familjet e tyne. (Nji sqarim: Këto ditë u tha nga Kryeministri se shuma e shpërblimeve arrin në dy miliardë euro. Në nji seancë parlamentare të dhjetorit 2007, ministri i Drejtësisë deklaroi se shuma e përgjithshme ashtë 417 milionë dollarë, d.m.th. gjashtë herë ma pak, dhe se ajo do të jepej në tetë këste vjetore. Deri tashti ashtë dhanë vetëm nji këst).
Mbas tragjedisë që i solli Serbisë diktatori Milosheviq, mendimtarët serbë e
kuptuen randësinë e pendimit kundrejt fajit të kryem. Ministri i Mbrendshëm
serb, D. Mihajloviq, e tha hapët: "Askush në Serbi nuk do të flejë në paqe, as
do të ketë nji ndërgjegje të pastër për sa kohë që e vërteta nuk ka dalë në
shesh, dhe drejtësia nuk ashtë zbatue". Këtë "të vërtetë" dhe këtë "drejtësi"
kërkojnë grevistët e urisë që nuk kanë fuqi të flasin... sepse jeta e tyne po
shuhet. Ajo që i duhet sot Shqipërisë ashtë besimi te "sistemi", nji konditë
esenciale. Ky besim nuk mund të lindë, ose të ringjallet, nga ata që ushqyen
terrorin komunist për nji gjysmë shekulli. Në ceremoninë parlamentare të 10
prillit 1991, u nderuen me nji minutë heshtje martirët e demokracisë. Shikoni
fotografitë e riprodhueme në gazetat e kohës. Asnji deputet socialist nuk u
ngrit në kambë për respekt. Asnji! Sot, tetor 2012, asnji deputet "demokrat"
nuk proteston vdekjen e ngadaltë të grevistëve të urisë. Asnji! Nji sistem
qeveritar që gëzon besimin e popullit të lirë ashtë kushti kryesor për nji
rigjenerim të vendit. Cinizmi, paligjshmënia, korrupsioni, uniformiteti i
imponuem asfiksojnë nji popull që kërkon jetën e lirë. Ashtu ishte dje, ashtu
ashtë edhe sot! Shqiptarët nuk kanë arrijtë "the age of reason", me marrë
përgjegjsinë për historinë e tyne dhe me kuptue mundësinë e "aktit sublim" që
si shoqëni dhe si shtet duhet ndërmarrë, nji projekt, randësia e të cilit i
paraprin ata dhe do të mbijetojë ata. Në nji përpjekje me tejkalue shtypjen e së kaluemes, shumë popuj përpiqen me rishikue historinë e vërtetë, me vue gishtin mbi plagën dhe elementin përgjegjës, dhe me ndërtue themelet e nji shoqënie paqësore që respekton të drejtat e njeriut. Edhe na duhet të arrijmë fazën e nji shoqënie që nuk kultivon "maninë" me qenë nji "personalitet dominues". Këtë qëndrim e kërkon sensi i përgjegjsisë individuale dhe kolektive morale, politike dhe ligjore. Sot, na detyrohemi me pranue se prezenca e "së keqes" në vendin tonë ashtë ma e fortë se premtimi zyrtar për gjetjen e nji "kure" përmirësimin e gjendjes që lejon vuejtjet e përditëshme. "Demokracia, thuhet në Kartën e Parisit për nji Europë të Re (1990) me përfaqësuesit e saj dhe karakterin pluralist, kërkon përgjegjsi para zgjedhësve, detyrimin publik të autoriteteve të vendit me ju nënshtrue sundimit të ligjit, dhe të nji drejtësie të ushtrueme me paanësi. Asnji individ nuk mund të jetë ma i madh se ligji". Kjo nuk ashtë e vërtetë në Shqipëri! Dokumenti i Kopenhagës (1988) thekson: "Nënshkruesit deklarojnë solemnisht... nji ndarje të qartë në mes të shtetit dhe partive politike; veçanërisht, partitë politike nuk do të shkrihen me shtetin" (Seks. I, 5.4). Kjo nuk ashtë e vërtetë në Shqipëri! Karta e Kombeve të Bashkueme flet: "... për respekt universal dhe ruejtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore për të gjithë...". Kjo nuk ashtë e vërtetë në Shqipëri! Deklarata Universale për të Drejtat e Njeriut (1948) kërkon: "Të gjitha qeniet njerëzore kanë lindë të lirë dhe të barabartë në dinjitet dhe në të drejta...". (Art. 1) "Asnjëri nuk duhet të vuej nga torturat apo nji dënim e trajtim i egër, çnjerëzor, poshtërues...". (Art. 5) "Çdo njeri gëzon të drejtën e mbledhjes dhe të shoqërizmit të lirë...". Kjo nuk ashtë e vërtetë në Shqipëri. Greva e urisë e vërteton! Greva e urisë në Tiranë tregon shkeljet flagrante të konventave ndërkombëtare të nënshkrueme vullnetarisht nga Shqipëria, megjithëse ato janë angazhime ligjore të marruna lirisht dhe të detyrueshme. Ky ashtë nji aspekt politik i grevës së urisë në Tiranë që duhet theksue sidomos nga aktivistët për të drejtat e njeriut. Kompensimi ekonomik ashtë nji rrjedhim i shkeljes së të drejtave të tyne, i pemtimeve të pambajtuna. Nëse ata sot rrezikojnë jetën e tyne, ata e bajnë jo sepse dëshirojnë vdekjen. Përkundrazi! Me kërcënimin e vdekjes ata bajnë përpjekjen e fundit me shpëtue jetën që ata e duen dhe që kërcënohet nga mospërfillja qeveritare.
Asnji shtet nuk i shpëton synit vëzhgues të bashkësisë ndërkombëtare të botës
së lirë; sigurisht, jo Shqipëria! Çdo akt qeveritar duhet të marrë parasysh
detyrimet ndërkombëtare, dhe nuk mund të kryhet vetëm si nji akt kompromisi të
mbrendshëm. Mospërfillja "e botës së jashtëme" do të përfundojë në përbuzjen e
Shqipërisë nga "bota e jashtëme". "Ai që harron mëkatin e tij, e përsërit atë pa pushim tërë jetën!" qorton bashkatdhetarët e vet shkrimtari anglez G. K. Chesterton. - *Autori Sami Repishti është ish-i burgosur politik (1946-56) SAMI REPISHTI
|
||||
Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved. |