Xi Jinping, Presidenti i ri i Kinës, ka marrë pushtetin, ka bërë udhëtimin e tij të parë të jashtëm, ia ka paraqitur gruan e tij (të mirë-veshur) publikut. Dhe tani, në mënyrën e kundërt dhe nganjëherë të mpirë që këto gjëra ndodhin në Kinë, ai ka nisur fushatën e tij politike. Një editorial në E Përditshmja e Popullit kësaj jave shpjegoi se si, nën udhëheqjen e tij, Partia Komuniste do të kushtohet për "ëndrrën e Kinës" në mënyrë që të "arrijë prosperitetin kombëtar, rivitalizimin e vendit dhe lumturinë e popullit të tij". Shprehjes "ëndrra e Kinës" është duke iu bërë jehonë në të gjithë mediat kineze, duke figuruar në fjalimet e politikanëve dhe paroditë e internetit. ("Ëndrra e Kinës e mbuluar nga smogu" ishte titulli i një blogu të postuar në internet lidhur me ndotjen e Pekinit.)

Kjo mund të kthehet në një slogan bosh: Pas së gjithash, përmbajtja e Ëndrrës së Kinës - çfarë është ajo, si të arrihet atje - është ende e paqartë. Ajo mund të ketë të bëjë disi me luftimin e korrupsionit. Ajo në mënyrë të qartë ka të bëjë me me ndërtimin e mbështetjes për Partinë Koministe gjithnjë e më të shkëputur dhe më elitiste. Por sipas Së Përditshmes së Popullit, Ëndrra e Kinës përfshin edhe përmbysjen e "poshtërimit" që Kina ka vuajtur gjatë në duart e fuqive të huaja. Xi duket të jetë duke bërë thirrje për patriotizërm të rinovuar, dhe ndoshta më shumë: "Rivitalizimi" duket se do të aplikohet jo vetëm ndaj vendit, por edhe ndaj fuqisë së saj ushtarake dhe pozitës ndërkombëtare.

Me e thënë të drejtën hapur: Kina është një fuqi e madhe ekonomike dhe me rritje të shpejtë. Është e natyrshme që Kina duhet të fillojë të luajë një rol të rëndësishëm ndërkombëtar. Por nëse kjo është çfarë dëshiron Pekini, pse ai nuk e shfrytëzon mundësinë? Kinezët mund të fillojnë të luajnë një rol të vlefshëm dhe të shquar ndërkombëtar bash tani, një rol që do t'i sjellë qeverisë së tyre miq dhe admirues dhe madje mund, me kalimin e kohës, të zvogëlojë praninë ushtarake amerikane në veri të Azisë, duke eliminuar një prej konflikteve më të rënda të mundshme të rajonit: duke filluar që sot, kinezët mund t'i japin  fund një farse groteske që është regjimi koreanoverior dhe, së bashku me Shtetet e Bashkuar, të çojë në bashkimin e gadishullit Korean.

Thjesht duhet që liderët e Kinës të dëshirojnë që regjimi i Koresë së Veriut të ndalë lëshimin e raketave, mbi të gjitha, ata nuk kanë nevojë të vazhdojnë rotull tyre sanksionet. Kinezët nuk kanë nevojë t'iu përgjigjen kërcënimeve të egra ushtarake të Koresë së Veriut me një manifestim të fuqisë ajrore, siç ka bërë ushtria amerikane. Ata vetëm mund të presin furnizimet energjetike apo dergesat e ushqimit në Phenian: Ata janë furnizuesi më i madh i të dyjave. Dhe në qoftë se ata do të donin ndryshim të vërtetë në një regjim që mban dhjetëra mijëra njerëz të tij në kampet e përqëndrimit, modeluar direkt si në gulagun e Stalinit, Kina mund të hapë kufirin e saj prej 800 miljesh me Korenë e Veriut. Eksodi i rezultuar me siguri do të bëjë për Korenë e Veriut çfarë shembja e Murit të Berlinit bëri për Gjermaninë Lindore.

Disa kineze tashmë janë të bindur për nevojën për ndryshim në politikën e vendit të tyre ndaj Koresë së Veriut. Deng Yuwen, një redaktor në një gazetë të shquar të Partisë Komuniste, argumentoi në Financial Times, në shkurt se Kina duhet "të braktisi Korenë e Veriut" dhe "të marrë iniciativën" për të lehtësuar bashkimin Korean. Njohësit e Kinës supozuan se një artikull i tillë, nga një person i tillë, duhet të ketë qenë i sanksionuar nga ndonjë person me ndikim dhe madje mund të pasqyrojë pikëpamjet e udhëheqjes së re. Por në qoftë se dikush e ka miratuar atë, ai nuk ishte me ndikim të mjaftueshëm: Deng është "pezulluar pa afat" nga puna e tij.

Është e qartë se, disa në krye të Kinës janë të gatshëm për të ndryshuar - por të tjerët nuk janë. Nëse nga nostalgjia për vëllezërit e tyre të armëve, ose sepse ata mendojnë se është ende e dobishme që të ketë një alter ego për të armiqësuar amerikanët dhe japonezët, disa në krye të Kinës duan që regjimi i Koresë së Veriut të ruhet. Me fjalë të tjera, disa në krye të e Kinës janë ende të martuar me një ide anakronike të rolit të Kinës në botë dhe, në të vërtetë, me një ide anakronike të botës: politika ndërkombëtare është një lojë e shumës-zero; ajo që është e keqe për imperialistët është e mirë për Kinën; "patriotizëm" do të thotë trazira anti-japoneze dhe retorikë agresive në lidhje me ishujt në Detin e Kinës Jugore.

Por pastaj, Koreja e Veriut në vetvete është një anakronizëm, një krijim i viteve 1950, një shtet kaq i egër dhe kaq i mbyllur në vetvete saqë diplomatët vizitorë të Pheniani janë të detyruar t'i lënë prapa celularët e tyre në lirinë dhe sigurinë relative të Pekinit. Nëse lidershipi i ri i Kinës e mban më tej këtë regjim - të cilin ajo ndihmoi ta krijojë dhe të cilin ajo e ka mbështetur për më shumë se një gjysmë shekulli - atëherë ne do të kuptojmë se Ëndrra e Kinës është me të vërtetë vetëm një slogan. Nëse, në anën tjetër, udhëheqësit e Kinës duan më shumë respekt, ata mund ta fitojnë atë duke zgjidhur një krizë që është me të vërtetë bëmë e tyre./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--

China must act on North Korea if it wants respect

By Anne Applebaum, Thursday, April 4, 12:59 AM

Xi Jinping, China's new president, has taken power, made his first foreign trip, reintroduced his (well-dressed) wife to the public. And now, in the reverse and sometimes obtuse way these things happen in China, he has launched his political campaign. An editorial in the People's Daily this week explained how, under his leadership, the Communist Party will pursue "the China Dream" in order to "achieve national prosperity, revitalization of the nation and its people's happiness." The phrase "China Dream" is echoing throughout the Chinese media, figuring in politicians' speeches and Internet parodies. ("China dream smothered by smog" was the headline of a blog post on Beijing pollution.)

It may turn out to be an empty slogan: After all, the content of the China Dream "” what it is, how to get there "” is still vague. It might have something to do with fighting corruption. It clearly has to do with building support for the increasingly distant and elitist Communist Party. But according to the People's Daily, achievement of the China Dream also includes the reversal of the "humiliation" China has long suffered at the hands of foreign powers. Xi seems to be calling for renewed patriotism, and maybe more: "Revitalization" appears to apply to not only the nation but also to its military power and international position.
Which is all fair enough: China is a large and rapidly growing economic power. It's only natural that China should begin to play an important international role. But if that's what Beijing wants, why doesn't it seize the opportunity? The Chinese could begin to play a valuable and prominent international role right now, one that would win their government friends and admirers and might even, over time, reduce the U.S. military presence in North Asia by eliminating one of the region's most serious potential conflicts: Starting today, the Chinese could put an end to the grotesque farce that is the North Korean regime and, together with the United States, usher in the reunification of the Korean peninsula.

Should China's leaders simply want the North Korean regime to stop launching missiles, after all, they don't need to play around with sanctions. Nor do the Chinese have to respond to North Korea's outrageous military threats with a show of air power, as the U.S. military has done. They could just cut off energy supplies or food deliveries to Pyongyang: They are the major supplier of both. And if they wanted real change in a regime that keeps tens of thousands of its people in concentration camps directly modeled on Stalin's gulag, China could open its 800-mile border with North Korea. The resulting exodus would surely do for North Korea what the collapse of the Berlin Wall did for East Germany.

Some Chinese are already convinced of the need for change in their nation's North Korea policy. Deng Yuwen, an editor at a prominent Communist Party newspaper, argued in the Financial Times in February that China should "abandon North Korea" and "take the initiative" to facilitate Korean unification. China watchers assumed that such an article, by such a person, must have been sanctioned by some influential person and might even reflect the new leadership's views. But if someone approved it, he wasn't influential enough: Deng has been "suspended indefinitely" from his job.

Clearly, some in China's establishment are ready to change "” but others are not. Whether out of nostalgia for their brothers-in-arms or because they think it's still useful to have an alter ego to antagonize the Americans and the Japanese, some in China's establishment want the North Korean regime preserved. In other words, some in China's establishment are still wedded to an anachronistic idea of China's role in the world and, indeed, to an anachronistic idea of the world: International politics is a zero-sum game; what's bad for the imperialists is good for China; "patriotism" means anti-Japanese riots and aggressive rhetoric about islands in the South China Sea.

But then, North Korea itself is an anachronism, a creation of the 1950s, a state so vicious and inward-looking that diplomats visiting Pyongyang are encouraged to leave their cellphones behind in the relative liberty and security of Beijing. If China's new leadership keeps propping up this regime "” which it helped create and which it has supported for more than half a century "” then we'll know that the China Dream really is just a slogan. If, on the other hand, China's leaders want more respect, they can earn it by resolving a crisis that really is of their making.