VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

NUK KA UJË, KA REVOLUCION
Nga THOMAS L. FRIEDMAN, New York Times

E Hënë, 05.20.2013, 01:41pm (GMT1)




TEL ABYAD, Siri - Unë thjesht kalova një ditë në këtë qytet verilindor sirian. Ishte e tmerrshme - shumë më tepër se e kisha parashikuar - por jo sepse ne ishim të kërcënuar në ndonjë mënyrë nga ushtarët e Ushtrisë së Lirë Siriane të cilët na qëndronin pranë ose nga luftëtarët islamistë Jabhet al-Nusra të cilët qëndruan të fshehur në hijet. Ishte shkolla lokale ajo që më tronditi mua.

Tek po ktheheshim për në kufirin turk, vura re një shkollë dhe i kërkova shoferit të kalonim andej, në mënyrë që unë të mund ta shikoj me hollësi. Ajo ishte - pa nxënës. Por refugjatët e luftës i kishin zaptuar klasat dhe këmishat e pantollonat e fëmijëve të vegjël po thaheshin në një tel lidhur përgjatë një sheshi lojrash.  Tabela e pikëve e basketboll ishte ndryshkur, dhe një prind lokal më shoqëroi mua nëpër dhomat e dusheve, të cilat ai m'i përshkroi si të pështira. Klasat kishin dy vjet që ishin braktisur. Dhe kjo është çka mua më tmerronte. Burrat me armë jam mësuar të shikoj. Por fëmijë pa libra, pa mësues dhe pa klasa për një kohë të gjatë - kjo është tronditëse. Tejet tronditëse.

Ata rriten e bëhen adoleshentet me shumë armë dhe tepër shumë kohë të lirë, dhe unë pashë një nga shumë prej tyre në Tel Abyad. Ata bëjnë ligjin këtu tani, por as dy prej tyre nuk veshin uniformë të njëjtë, dhe shumë janë vetëm në xhinse. Këta djem guximtarë u bashkuan me të rriturit e qytetit të tyre për ta çliruar atë nga tirania vrasëse e Bashar al-Asad, por tani lufta ka ndeshur në një bllokim, kështu që këtu, si në aq shumë qytete në të gjithë Sirinë, jeta është e ngrirë në një tokë të askujt në mes të rendit dhe kaosit. Nuk është e mjaftueshme vetëm të mbash rendin për njerëzit që jetojnë - madje edhe disa familje kanë manipuluar distilues kontrabandë që e rafinojnë naftën e papërpunuar në benzinë "‹"‹për të furnizuar makinat - por jo rend të mjaftueshëm për të rindërtuar vërtet, për të dërguar fëmijët në shkollë apo për të filluar bizneset.

Pra, Siria, si një e tërë është ngadalë duke gjakosur për vdekje nga plagë të të vetë-shkaktuara. Ju nuk mund të ndihmoni, por vetëm të pyesni nëse ajo ndonjëherë do të jetë një vend i bashkuar përsëri dhe se çfarë lloj i katastrofës njerëzore do të luhet këtu në qoftë se një brez i tërë do të rritet pa shkollë.

"Siria është duke u bërë Somali," tha Zakaria Zakaria, një 28-vjeçar sirian i cili u diplomua nga kolegji shkëlqyeshëm në gjuhën angleze dhe i cili veproi si udhërrëfyes ynë. "Studentët kanë humbur tani dy vjet të shkollës, dhe nuk ka asnjë dritë në fund të tunelit, dhe në qoftë se kjo vazhdon për më shumë se dy vjet do të jetë si Somalia, një vend i dështuar. Por Somalia është diku andej në Oqeanin Indian. Siria është zemra e Lindjes së Mesme. Unë nuk dua që kjo të ndodhë në vendin tim. Sa më shumë që kjo vazhdon, aq më keq do të jetë. "

Kjo është agonia e Sirisë sot. Ju nuk mund të imagjinoni që këtu lufta të vazhdojë edhe një vit tjetër, lere pastaj pesë. Por kur ju ndjeni thellësinë e zemërimit kundër qeverisë Asad dhe vëreni dhunën sporadike por barbare ndërmjet sekteve, nuk mund të imagjinoni që ndonjë marrëveshje paqeje të arrihet ose të zbatohet - pa paqeruajtës ndërkombëtarë në terren për të zbatuar atë. Përfundimisht, ne të gjithë do të duhet të kemi atë bisedë, sepse kjo nuk është luftë e zakonshme.

Kjo fatkeqësi sirian është si një supershtrëngatë. Është ajo që ndodh kur një ngjarje ekstreme e motit, thatësira më e keqe në historinë moderne të Sirisë, kombinohet me një popullsi në rritje të shpejtë dhe një regjim shtypës e të korruptuar dhe pasionet e çmendura ekstreme sektare dhe fetare, e nxitur nga paratë prej fuqive rivale jashtë - Irani dhe Hezbollahu nga njëra anë, Arabia Saudite, Katari dhe Turqia në tjetrën, secila prej të cilave kanë një interes ekstrem që aleatët e një pale siriane t'i mposhtin aleatët e palëve të tjera siriane - të gjitha në një kohë kur Amerika, në fazën e saj post-Irak/Afghanistan, është jashtëzakonisht e kujdesshme për t'u përfshirë.

Unë erdha këtu për të shkruar kolonën time dhe të punoj në një film për seritë Showtime, "Vitet e të jetuarit rrezikshëm," lidhur me "Jafaf" ose thatësirën, një nga faktorët kryesorë të luftës siriane. Në një epokë të ndryshimit të klimës, ne ka të ngjarë të shohim më shumë konflikte të tilla.

"Thatësira nuk e shkaktoi luftën civile të Sirisë", tha ekonomisti sirian Samir Aita, por, shtoi ai, dështimi i qeverisë për t'iu përgjigjur thatësirës ka luajtur një rol të madh në nxitjen e kryengritjes. Çfarë ndodhi, shpjegoi Aita, ishte se pasi Assadi erdhi në pushtet në vitin 2000 ai hapi sektorin e rregulluar bujqësor në Siri për fermerët e mëdhenj, shumë prej tyre miqtë e qeverisë, për të blerë tokë dhe të përdornin sa më shumë ujë që ata donin, përfundimisht duke zvogëluar sasinë e ujit. Kjo filloi të zhvendosë fermerët e vegjël nga fshatrat në qytete, ku ata duhej të bënin çmos për punë.

Për shkak të hopit të rritjes së popullsisë që nisi këtu në vitet 1980 dhe 1990 në sajë të kujdesit shëndetësor më të mirë, ata lanë fshatin dhe erdhën me familje të mëdha e u vendosën rreth qyteteve si Aleppo. Disa prej këtyre qyteteve të vogla u rritën nga 2000 njerëz në 400000 në një dekadë apo më shumë. Qeveria dështoi të sigurojë shkollat "‹"‹e duhura, punë apo shërbime për këtë rritje masive të të rinjve, të cilët ishin adoleshentë e mbi 20 vjeçarë kur shpërtheu revolucioni.

Pastaj, në mes viteve 2006 dhe 2011, rreth 60 për qind e sipërfaqes së tokës të Sirisë u shkatërruar nga thatësira dhe, me sasinë e ujit tashmë tepër të ulët dhe të zvogëlimit të ujitjes nga lumi, u godit jetesa e 800.000 fermerëve dhe barinjve sirianë, raportojnë Kombet e Bashkuara. "Gjysma e popullsisë në Siri, ndërmjet lumenjve Tigër dhe Eufrat, lanë tokën", për zonat urbane gjatë dekadës së fundit, tha Aita. Dhe meqë Assadi nuk bëri asgjë për të ndihmuar refugjatët e thatësirës, një masë e madhe e fermerëve tejet të rëndomtë dhe fëmijët e tyre u politizuan. "Shteti dhe qeveria u shpikën në këtë pjesë të botës, në Mesopotaminë e lashtë, pikërisht për të menaxhuar ujitjen dhe kulturat bujqësore në rritje," tha Aita, "dhe Assad dështoi në atë detyrë themelore."

Të rinjtë dhe fermerët e uritur për punë - dhe toka e uritur për ujë - ishin një recetë për revolucion. Vetëm pyetni ata që ishin këtu, duke filluar me Faten, të cilin e kam takuar në banesën e saj të thjeshtë në Sanliurfa, një qytet turk në afërsi të kufirit sirian. Faten, 38 vjeçe, një sunie, iku atje me Muhamedin, birin e saj, 19 vjeç, një anëtar i Ushtrisë së Lirë Siriane, i cili ishte plagosur rëndë në një përleshje me armë disa muaj më parë. Rritur në fshatin verilindor bujqësore sirian Mohasen, Faten, e cila kërkoi që të mos ia përdor mbiemrin, më tregoi historinë e saj.

Ajo dhe burri i saj "punonin tokën bujqësore në pronësi," tha Faten. "Ne kultivonim të lashtat vjetore. Ne kishim grur, elb dhe ushqim përditshme - perime, tranguj, çdo gjë që mund të mbillnim në vend që ta blejmë në treg. Shyqyr ka pasur shi, dhe të korrat në atë kohë ishin shumë të mira. Dhe pastaj papritmas, ndodhi thatësira."

Si u përjetua kjo gjë? "E shikonim tokën dhe ndiheshim shumë të trishtuar," tha ajo. "Toka u bë si një shkretëtirë, si kripë." Gjithçka u bë e verdhë.

A ndihmoi qeveria e Asadit? "Ata nuk bënë asgjë," tha ajo. "Ne kërkuam ndihmë, por ata nuk dëgjuan. Ata nuk shqetësoheshin në lidhje me këtë temë. Kurrë, kurrë. Na u desh t'i zgjidhnim problemet tona vetë."

Pra, çfarë bëtë? "Kur thatësira ndodhi, ne mundëm ta përballojmë atë për dy vjet, dhe pastaj thamë: "Mjaft më." Kështu vendosëm të banojmë në qytet. Unë gjeta një punë të qeverisë si  infermiere, dhe burri im hapi një dyqan. Ishte vështirë. Shumica e njerëzve e la fshatin dhe shkoi në qytet për të gjetur punë, gjithçka për një kafshatë goje. "Thatësira ishte veçanërisht e vështirë për të rinjtë të cilët dëshironin për të studiuar ose për t'u martuar, por nuk mund ta përballonin asnjërën, shtoi ajo. Familjet i martonin vajzat në moshat e hershme, sepse nuk mund t'i mbanin ato.

Faten, me kokën e mbuluar në një shall të zi, tha se thatësira dhe mungesa totale e qeverisë janë përgjegjëse për radikalizimin e saj. Pra, kur shkëndija e parë e protestave revolucionare u ndez në qytetin e vogël jugor sirian të Dara'a, në mars 2011, Faten dhe refugjatë të tjerë të thatësirës mezi prisntin të nënshkruanin. "Që nga thirrja e parë 'Allahu Ekber,' ne të gjithë u bashkuam me revolucionin. Menjëherë. "Erdhi kjo për shkak të thatësirës? "Sigurisht," tha ajo, "thatësira dhe papunësia ishin të rëndësishme në shtytjen e njerëzve drejt revolucionit."

Zakaria Zakaria ishte një adoleshent në Provincën Hasakah kur goditi thatësira dhe ai kujton mënyrën se si ajo i shndërroi fermerët kryelartë, zotërit e tyre parcelave të veta të vogla të tokës, në punëtore ditorë të poshtëruar, duke punuar për paga të vogla në qytete ", vetëm për të marrë disa para për të ngrënë. "Çfarë ishte më irrituese për shumë njerëz, tha Zakaria, ishte se në qoftë se ju kërkonit një punë të qëndrueshme qeveritare, duhej t'i jepnit ryshfet një burokrati ose të njihje dikë në agjencinë e inteligjencës shtetërore.

Punët më të mira në Provincën Hasakah, rajon i prodhimit të naftës i Sirisë, ishin me kompanitë e naftës. Por refugjatët e thatësirës, pothuajse të gjithë myslimanë sunitë, vetëm mund të ëndërronin gjetjen e punës atje. "Shumica e këtyre vendeve të punës shkoi tek alavitët nga Tartous dhe Latakia," tha Zakaria, duke iu referuar sektit pakicë të cilit Presidenti Asad i takon dhe i cili është i përqendruar në këto qytete bregdetare. "Kjo bëri edhe më shumë njerëz të zemëruar. Punët më të mira në trojet tona në krahinën tonë nuk ishin për ne, por për njerëzit që vijnë nga jashtë. "

Vetëm në pranverën e vitit 2011, pas kryengritjeve në Tunizi dhe Egjipt, qeveria Assad filloi të shqetësohet për refugjatët thatësirës, "‹"‹tha Zakaria, sepse më 11 mars - disa ditë para se kryengritja siriane do të fillonte në Dara'a - Assad vizitoi Hasakah, një ngjarje shumë e rrallë. "Kështu që unë postova në faqen time në Facebook, 'Le të shohë se si janë duke jetuar njerëzit,'" kujton Zakaria. "Miqtë e mi më tha se unë duhet ta fshija atë menjëherë, sepse ishte e rrezikshme. Unë nuk e fshiva. Ata nuk donin t'ia dinin se si jetonin njerëzit."

Ebu Khalil, 48 vjeç, është një prej atyre që jo vetëm protestoi. Një ish fermer pambuku i cili u detyrua të bëhej një kontrabandist për të rritur 16 fëmijët e tij, pasi thatësira e rrënoi fermën e tyre, tani ai është komandanti i Ushtrisë së Lirë Siriane në zonën Abyad Tel. Ne u takuan në një postbllok të Ushtrisë Siriane. Pasi u prezantua nga ndërmjetësi sirian, Ebu Khalil, i cili kishte pamjen e një boksieri trupvogël të ashpër, më paraqiti mua njësinë e tij luftarake. Ai nuk i paraqiti ata nga gradat, por nga gjaku, duke treguar për secilën prej njerëzve të armatosur dhe duke thënë: "Nipi im, kushëriri im, vëllai im, kushëriri im, nipi im, biri im, kushëriri im ..."

Njësitë e Ushtrisë së Lirë Siriane janë shpesh çështje familjeje. Në një vend ku qeveria për dekada donte që askush të mos i besonte dikujt tjetër, nuk është çudi.

"Ne mund të pranojmë thatësirës, "‹"‹sepse ajo ishte prej Allahut," tha Abu Khalil, "por ne nuk mund të pranojmë që qeveria të mos bëjë asgjë." Para se të ndaheshim, ai u tërhoq mënjanë me mua të më thotë se gjithçka që njerëzit e tij kishin nevojë ishin armët antitank e antiajrore dhe ata mund t'i japin fund Assadit." A mundet Obama të lejojë që vetëm Mafia t'i dërgojë ato për ne?" Pyeti ai. "Mos u shqetësoni, ne nuk do t'i përdorin ato kundër Izraelit".

Si pjesë e filmit tonë, ne kemi qenë duke ndjekur një grua siriane e cila është një aktiviste politike, Farah Nasif, një 27-vjeçare e diplomuar nga Universiteti i Damaskut Deir-ez-žOur,  ferma e familjës së cilës gjithashtu u rrënua nga thatësira. Nasif tipizon njerëzi e rinj të qytetit, laikë, të lidhur me vendin e tyre, të cilët udhëhoqën revoltat demokracisë këtu dhe në Egjipt, Jemen dhe Tunizi. Ata të gjithë kanë dy gjëra të përbashkëta: nuk më kanë frikë qeveritë e tyre ose prindërit e tyre, dhe duan të jetojnë si qytetarë me të drejta të barabarta - dhe jo si sekte me frikë të barabarta. Në qoftë se ky brez i ri kishte një moto, vuri në dukje AITA, ekonomisti sirian, ajo në fakt do të jetë e njëjta e përdorur më 1925 kur sirianët bënë luftën e tyre për pavarësi nga Franca: "Feja është për Zotin, dhe vendi është për të gjithë."
Por Nasif ka ndërruar mendje tani. Ajo dëshiron që Assad të ikë dhe të gjithë të burgosurit politikë të lirohen, por ajo e di se më shumë luftë "vetëm do të shkatërrojë kusurin e vendit." Dhe ajo e ndjen se edhe kur Assad të ketë ikur, nuk ekziston asnjë marrëveshje për atë se kush apo çfarë duhet të vijë pastaj. Pra, çdo opsion e shqetëson atë - lufta e mëtejshme, armëpushimi, e tashmja dhe e ardhmja. Kjo është agonia e Sirisë sot - dhe ngaqë sa më nga afër ta njohësh, aq më pak i sigurt jeni se si mund ta ndalësh atë./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
­­
May 18, 2013
Without Water, Revolution
By THOMAS L. FRIEDMAN

TEL ABYAD, Syria "” I just spent a day in this northeast Syrian town. It was terrifying "” much more so than I anticipated "” but not because we were threatened in any way by the Free Syrian Army soldiers who took us around or by the Islamist Jabhet al-Nusra fighters who stayed hidden in the shadows. It was the local school that shook me up.

As we were driving back to the Turkish border, I noticed a school and asked the driver to turn around so I could explore it. It was empty "” of students. But war refugees had occupied the classrooms and little kids' shirts and pants were drying on a line strung across the playground. The basketball backboard was rusted, and a local parent volunteered to give me a tour of the bathrooms, which he described as disgusting. Classes had not been held in two years. And that is what terrified me.
Men with guns I'm used to. But kids without books, teachers or classes for a long time "” that's trouble. Big trouble.

They grow up to be teenagers with too many guns and too much free time, and I saw a lot of them in Tel Abyad.
They are the law of the land here now, but no two of them wear the same uniform, and many are just in jeans. These boys bravely joined the adults of their town to liberate it from the murderous tyranny of Bashar al-Assad, but now the war has ground to a stalemate, so here, as in so many towns across Syria, life is frozen in a no-man's land between order and chaos. There is just enough patched-up order for people to live "” some families have even rigged up bootleg stills that refine crude oil into gasoline to keep cars running "” but not enough order to really rebuild, to send kids to school or to start businesses.

So Syria as a whole is slowly bleeding to death of self-inflicted gunshot wounds. You can't help but ask whether it will ever be a unified country again and what kind of human disaster will play out here if a whole generation grows up without school.

"Syria is becoming Somalia," said Zakaria Zakaria, a 28-year-old Syrian who graduated from college with a major in English and who acted as our guide. "Students have now lost two years of school, and there is no light at the end of the tunnel, and if this goes on for two more years it will be like Somalia, a failed country. But Somalia is off somewhere in the Indian Ocean. Syria is the heart of the Middle East. I don't want this to happen to my country. But the more it goes on, the worse it will be."

This is the agony of Syria today. You can't imagine the war here continuing for another year, let alone five. But when you feel the depth of the rage against the Assad government and contemplate the sporadic but barbaric sect-on-sect violence, you can't imagine any peace deal happening or holding "” not without international peacekeepers on the ground to enforce it. Eventually, we will all have to have that conversation, because this is no ordinary war.

THIS Syrian disaster is like a superstorm. It's what happens when an extreme weather event, the worst drought in Syria's modern history, combines with a fast-growing population and a repressive and corrupt regime and unleashes extreme sectarian and religious passions, fueled by money from rival outside powers "” Iran and Hezbollah on one side, Saudi Arabia, Turkey and Qatar on the other, each of which have an extreme interest in its Syrian allies' defeating the other's allies "” all at a time when America, in its post-Iraq/Afghanistan phase, is extremely wary of getting involved.

I came here to write my column and work on a film for the Showtime series, "Years of Living Dangerously," about the "Jafaf," or drought, one of the key drivers of the Syrian war. In an age of climate change, we're likely to see many more such conflicts.

"The drought did not cause Syria's civil war," said the Syrian economist Samir Aita, but, he added, the failure of the government to respond to the drought played a huge role in fueling the uprising. What happened, Aita explained, was that after Assad took over in 2000 he opened up the regulated agricultural sector in Syria for big farmers, many of them government cronies, to buy up land and drill as much water as they wanted, eventually severely diminishing the water table. This began driving small farmers off the land into towns, where they had to scrounge for work.

Because of the population explosion that started here in the 1980s and 1990s thanks to better health care, those leaving the countryside came with huge families and settled in towns around cities like Aleppo. Some of those small towns swelled from 2,000 people to 400,000 in a decade or so. The government failed to provide proper schools, jobs or services for this youth bulge, which hit its teens and 20s right when the revolution erupted.

Then, between 2006 and 2011, some 60 percent of Syria's land mass was ravaged by the drought and, with the water table already too low and river irrigation shrunken, it wiped out the livelihoods of 800,000 Syrian farmers and herders, the United Nations reported. "Half the population in Syria between the Tigris and Euphrates Rivers left the land" for urban areas during the last decade, said Aita. And with Assad doing nothing to help the drought refugees, a lot of very simple farmers and their kids got politicized. "State and government was invented in this part of the world, in ancient Mesopotamia, precisely to manage irrigation and crop growing," said Aita, "and Assad failed in that basic task."

Young people and farmers starved for jobs "” and land starved for water "” were a prescription for revolution. Just ask those who were here, starting with Faten, whom I met in her simple flat in Sanliurfa, a Turkish city near the Syrian border. Faten, 38, a Sunni, fled there with her son Mohammed, 19, a member of the Free Syrian Army, who was badly wounded in a firefight a few months ago. Raised in the northeastern Syrian farming village of Mohasen, Faten, who asked me not to use her last name, told me her story.

She and her husband "used to own farmland," said Faten. "We tended annual crops. We had wheat, barley and everyday food "” vegetables, cucumbers, anything we could plant instead of buying in the market. Thank God there were rains, and the harvests were very good before. And then suddenly, the drought happened."

What did it look like? "To see the land made us very sad," she said. "The land became like a desert, like salt." Everything turned yellow.

Did Assad's government help? "They didn't do anything," she said.
"We asked for help, but they didn't care. They didn't care about this subject. Never, never. We had to solve our problems ourselves."

So what did you do? "When the drought happened, we could handle it for two years, and then we said, "˜It's enough.' So we decided to move to the city. I got a government job as a nurse, and my husband opened a shop. It was hard. The majority of people left the village and went to the city to find jobs, anything to make a living to eat." The drought was particularly hard on young men who wanted to study or marry but could no longer afford either, she added. Families married off daughters at earlier ages because they couldn't support them.

Faten, her head conservatively covered in a black scarf, said the drought and the government's total lack of response radicalized her. So when the first spark of revolutionary protest was ignited in the small southern Syrian town of Dara'a, in March 2011, Faten and other drought refugees couldn't wait to sign on. "Since the first cry of "˜Allahu akbar,' we all joined the revolution. Right away." Was this about the drought? "Of course," she said, "the drought and unemployment were important in pushing people toward revolution."

ZAKARIA ZAKARIA was a teenager in nearby Hasakah Province when the drought hit and he recalled the way it turned proud farmers, masters of their own little plots of land, into humiliated day laborers, working for meager wages in the towns "just to get some money to eat." What was most galling to many, said Zakaria, was that if you wanted a steady government job you had to bribe a bureaucrat or know someone in the state intelligence agency.

The best jobs in Hasakah Province, Syria's oil-producing region, were with the oil companies. But drought refugees, virtually all of whom were Sunni Muslims, could only dream of getting hired there. "Most of those jobs went to Alawites from Tartous and Latakia," said Zakaria, referring to the minority sect to which President Assad belongs and which is concentrated in these coastal cities. "It made people even more angry. The best jobs on our lands in our province were not for us, but for people who come from outside."

Only in the spring of 2011, after the uprisings in Tunisia and Egypt, did the Assad government start to worry about the drought refugees, said Zakaria, because on March 11 "” a few days before the Syrian uprising would start in Dara'a "” Assad visited Hasakah, a very rare event. "So I posted on my Facebook page, "˜Let him see how people are living,' " recalled Zakaria. "My friends said I should delete it right away, because it was dangerous. I wouldn't. They didn't care how people lived."

Abu Khalil, 48, is one of those who didn't just protest. A former cotton farmer who had to become a smuggler to make ends meet for his 16 children after the drought wiped out their farm, he is now the Free Syrian Army commander in the Tel Abyad area. We met at a crushed Syrian Army checkpoint. After being introduced by our Syrian go-between, Abu Khalil, who was built like a tough little boxer, introduced me to his fighting unit. He did not introduce them by rank but by blood, pointing to each of the armed men around him and saying: "My nephew, my cousin, my brother, my cousin, my nephew, my son, my cousin ..."

Free Syrian Army units are often family affairs. In a country where the government for decades wanted no one to trust anyone else, it's no surprise.

"We could accept the drought because it was from Allah," said Abu Khalil, "but we could not accept that the government would do nothing." Before we parted, he pulled me aside to say that all that his men needed were anti-tank and antiaircraft weapons and they could finish Assad off. "Couldn't Obama just let the Mafia send them to us?" he asked. "Don't worry, we won't use them against Israel."

As part of our film we've been following a Syrian woman who is a political activist, Farah Nasif, a 27-year-old Damascus University graduate from Deir-az-Zour, whose family's farm was also wiped out in the drought. Nasif typifies the secular, connected, newly urbanized young people who spearheaded the democracy uprisings here and in Egypt, Yemen and Tunisia. They all have two things in common: they no longer fear their governments or their parents, and they want to live like citizens, with equal rights "” not as sects with equal fears. If this new generation had a motto, noted Aita, the Syrian economist, it would actually be the same one Syrians used in their 1925 war of independence from France: "Religion is for God, and the country is for everyone."

But Nasif is torn right now. She wants Assad gone and all political prisoners released, but she knows that more war "will only destroy the rest of the country." And her gut tells her that even once Assad is gone, there is no agreement on who or what should come next. So every option worries her "” more war, a cease-fire, the present and the future. This is the agony of Syria today "” and why the closer you get to it, the less certain you are how to fix it.


Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ


Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.