VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - SIRIA NUK ËSHTË KOSOVËNga JAMES RUBIN, New York Times

Derisa kongresi i SHBA-ve e diskuton intervenimin në Siri, precedenti i NATO-s në fushatën bombarduese në Kosovë në vitin 1999 po citohet si justifikim për përdorimin e forcës ushtarake kundër qeverisë së Bashar al Assadit.

Shtetet e Bashkuara duhet t'i përgjigjen ushtarakisht përdorimit të armëve kimike për vrasjen e qytetarëve të tij nga Assadi .

Sidoqoftë, sa i përket ligjit dhe politikave, lufta e Kosovës nuk është një precedent për sulme ajrore kundër Sirisë.

Është e vërtetë që Rusia e Kina kanë qenë kundër rezolutës në Këshillin e Sigurimit për të autorizuar përdorimin e forcës në Kosovë në vitin 1999, dhe ata sot e kundërshtojnë edhe rezolutën për Sirinë. Por deri këtu e ka kjo ngjashmëri.

Në diskutimet e hollësime të ish sekretares së shtetit, Madeleine Albright me ministrin e jashtëm rus, Igor Ivanov, ajo e ka bërë të ditur nevojën e përdorimit të fuqisë ushtarake për të bindur Slobodan Millosheviqin që të ndalojë masakrimin e shqiptarëve të Kosovës dhe të pajtohet për një zgjidhje diplomatike të konfliktit.

Sot, ndryshe prej asaj kohe, Moska furishëm e kundërshton propozimin amerikan për sulme ajrore kundër Sirisë, bile as që e pranon se Damasku ka përdorur armë kimike dhe raportohet se është duke i ofruar Damaskut informata të rëndësishme secrete për përgatitjet ushtarake amerikane.

Qasja amerikane në përgatitjen e politikave ka qenë dukshëm më ndryshe kësaj radhe.

Vetëm së fundi Washingtoni e ka filluar një programi modest trajnimi për opozitën siriane që raportohet se ka krijuar disa benefite të kufizuara për forcat opozitare siriane.

Në rastin e Kosovës, Rubin rikujton se presidenti Bill Clinton e kishte sqaruar nga fillimi se Amerika e ka përgjegjësi që të sigurojë stabilitet në Evropë dhe pengimin e sulmeve gjenocidiale kundër qindra e mijëra shqiptarëve të pafajshëm të Kosovës.

Shtetet e Bashkuara më pas e patën avancuar një strategji diplomatike të përkrahur nga forca duke siguruar përkrahje nga të gjitha vendet evropiane dhe shumica e botës për të siguruar një paqe të drejt në të cilën të drejtat e serbëve dhe shqiptarëve të Kosovës do të ishin të siguruara.

Duke punuar së bashku me përfaqësuesit e Evropës dhe Rusisë, Shtetet e Bashkuara e patën arritur një marrëveshje që shqiptarët e Kosovës e patën nënshkruar, kurse Millosheviq e pati refuzuar.

Vetëm atëherë, si mundësi e fundit, kishte nisur fushata ajrore kundër Serbisë.

Kjo strategji ka funksionuar sepse është mbështetur në legjitimitetin e Kombeve të Bashkuara dhe NATO-s që të sigurojë një të ardhme paqësore e demokratike për një rajon që ishte në luftë.

Sot, pas më shumë se një dekade, serbët dhe kosovarët kanë filluar të pajtohen; liderët e Serbisë dhe Kosovës së pavarur së fundi kanë nënshkruar marrëveshjen për të zgjidhur mos marrëveshjet e mbetura politike dhe ligjore.

Një rezultat i tillë në Siri është i diskutueshëm, thuhet në shkrim, duke ditur se Shtetet e Bashkuara dhe Evropa janë në kundërshtim me Moskën, Këshilli i Sigurimit është i bllokuar, NATO ka mbetur anash dhe Liga Arabe ka qenë jo efektive. Nuk ka strategji për të arritur një fundlojë stabile në të cilën paqeruajtësit do të dërgoheshin dhe rebelët do të carmatoseshin dhe premtimi për një konferencë paqësore në Gjenevë është shtyrë pafundësisht.

Sa i përket ligjit ndërkombëtar, Kosova gjithashtu nuk është një precedent.

Si zëdhënës i Departamentit të Shtetit në vitin 1999, isha pyetur për një sqarim ligjor të përdorimit të forcës. I irrituar nga ankesat e paqarta të "parimeve të ligjit ndërkombëtar", ne më në fund e hartuam një deklaratë ku shkruam një seri të shkeljeve të rezolutave të Kombeve të Bashkuara nga Serbia, rrezikun e madh për civilët, rrezikun me të cilën përballeshin vendet e NATO nga një luftë më e madhe dhe uniteti i Evropës, dhe më pas deklaruam se si rezultat ne kemi besuar se ka arsye substanciale dhe legjitime për veprim ndërkombëtar.

Verdikti i historisë për Kosovën ka qenë se ishte rast legjitim, por jo detyrimisht ligjor.

Nëse Amerika e sulmon Sirinë, rasti i ëashingtonit në ligjin ndërkombëtar do të jetë shumë më i dobët se sa që e kishte para 14 vjetësh.

Nuk ka rezolutë të Shteteve të Bashkuara. Një organizatë rajonale si NATO nuk do të përfshihet në sulme ajrore. Dy pjesëtarë të përhershëm të Këshillit të Sigurimit janë tërësisht kundër intervenimit. Parlamenti britanik ka votuar që të mos bëhet pjesë.

Një votim në Kongres do i krijonte zotit Obama më shumë legjitimitet sa i përket Kushtetutës amerikane dhe do i jepte atij përkrahje politike të brendshme që zoti Clinton asnjëherë nuk e kishte gjatë luftës së Kosovës.

Por, për ta fituar atë votim, administrata e Obamës do ta kishte shumë më mirë që të mos e përmend analogjinë e Kosovës.

Ai është i mendimit se Obama duhet të "përqëndrohet te çështja e armëve për shkatërrim në masë, megjithë rastin e Irakut".

Duke përdorur armë kimike kundër burrave, grave e fëmijëve të pafajshëm, zoti Assad ka shkelur një nga ligjet më të vjetra, protokolin e vitit 1925 që e ndalon përdorimin e gazit helmues, të cilën e ka pranuar edhe Siria.

Dhe megjithëse nuk është e sigurt, sulmet ajrore do të ishin të mjaftueshme që të ndalojnë regjimin e Assadit për të përdorur armë kimike sërish. (a.haraçia, rel)
--
* James P. Rubin, ka qenë asistent sekretar për çështje publike gjatë administratës së Clintonit, tani është i angazhuar në Institutin Amerikan Rothermere në Universitetin e Oxfordit.
--
September 4, 2013
Syria Is Not Kosovo
By JAMES P. RUBIN

LONDON

AS the United States Congress debates intervention in Syria, the precedent of NATO's 1999 bombing campaign in Kosovo is being cited to justify using military force against the government of Bashar al-Assad.

The United States should respond militarily to Mr. Assad's use of chemical weapons to murder his own citizens. Yet as a matter of law and policy, the Kosovo war is no precedent for airstrikes against Syria.

It's true that Russia and China were opposed to a United Nations Security Council resolution to authorize the use of force in Kosovo in 1999, and they are opposed to such a resolution on Syria today. But that is where the similarity ends.

Indeed, before the Kosovo war started, former Secretary of State Madeleine Albright had extensive discussions with Russian Foreign Minister Igor Ivanov, in which he acknowledged the necessity of using military power to convince the Serbian strongman Slobodan Milosevic to stop his slaughter of Kosovar Albanians and to agree to a diplomatic resolution of the conflict. (Mr. Ivanov hoped the threat of force would be sufficient for Mr. Milosevic to back down. When the Serbian leader didn't and the air war started, Russia publicly opposed NATO's war but later cooperated closely with the United States to convince Mr. Milosevic to capitulate.)

Today, by contrast, Moscow is vehemently opposed to America's proposed airstrikes against Syria, won't even admit Damascus used chemical arms and is even reportedly providing Damascus crucial intelligence about America's military's preparations.

America's approach to policy making has also been markedly different this time around.

Over the last two years, President Obama has argued that vital American interests are not jeopardized by Syria's civil war. Although Mr. Obama began by calling for Mr. Assad to leave power, his administration has done little or nothing to make that happen. Only recently did Washington begin a modest training program for the Syrian opposition that has reportedly yielded some limited benefits to opposition forces.

In the case of Kosovo, President Bill Clinton explained from the very beginning that America had a stake in ensuring stability in Europe and preventing genocidal attacks against hundreds of thousands of innocent Kosovar Albanians. The United States then advanced a strategy of diplomacy backed by force by securing support from virtually all the European countries and most of the world to establish a just peace in which the rights of Serbs and Kosovar Albanians would be protected.

Working jointly with representatives from Europe and Russia, the United States forged an agreement that the Kosovar Albanians signed and Mr. Milosevic rejected. Only then, as a last resort, was an air campaign launched against Serbia. And 78 days later, the Milosevic regime gave up. NATO then deployed peacekeepers, and America convinced the Kosovo Liberation Army to disarm.

This strategy worked because it relied on the legitimacy of the United Nations and NATO to secure a peaceful, democratic future for a region at war. Today, after more than a decade, Serbs and Kosovars are beginning to reconcile; the leaders of Serbia and an independent Kosovo recently signed an accord to resolve remaining political and legal disputes.

Such an outcome in Syria is doubtful. The United States and Europe are at odds with Moscow, the Security Council is deadlocked, NATO has stayed on the sidelines, and the Arab League has been ineffectual. There is no strategy to achieve a stable endgame in which peacekeepers would be deployed and rebels would be disarmed, and the promised Geneva peace conference has been delayed indefinitely.

As a matter of international law, Kosovo is no precedent either. As spokesman for the State Department in 1999, I was asked for a legal justification for the use of force. Frustrated by vague appeals to "the principles of international law," we eventually prepared a statement reciting Serbia's numerous violations of United Nations resolutions, the extreme danger to civilians, the risks to NATO countries of a wider war and the unity of Europe, and then declared that as a result we believed there was "a substantial and legitimate grounds for action internationally." In a court of international law, the case for Kosovo was weak. But in the court of international opinion, it was strong. History's verdict on Kosovo has been that it was legitimate but not strictly legal.

If and when America strikes Syria, Washington's case under international law will be far shakier than it was 14 years ago. There is no United Nations resolution. A regional organization like NATO is not conducting the airstrikes. Two permanent members of the Security Council are dead-set against intervention. And the British Parliament has voted to stay out.

A vote of support from Congress would place Mr. Obama on firmer ground as a matter of American constitutional law and give him the domestic political backing Mr. Clinton never enjoyed during the Kosovo war.

But to win the vote, the Obama administration would be wise not to emphasize the Kosovo analogy. Instead, administration officials should admit that what they define as American interests in Syria are not based on a moral duty to prevent the slaughter of civilians. Nor is the goal to damage the Assad regime because of its strategic military alliance with Iran and Hezbollah.

Mr. Obama should stick to the issue of weapons of mass destruction, despite the inevitable echo of Iraq. By using chemical weapons against innocent men, women and children, Mr. Assad has breached one of the oldest international laws "” the 1925 protocol banning the use of poison gas "” to which Syria is a party. Although there are no enforcement mechanisms authorizing force in that treaty, much of the world would likely accept that a limited use of military force aimed at Syria's chemical weapons capability is a legitimate and proportionate response to such a blatant violation.

And although it is not certain, airstrikes should be sufficient to deter the Assad regime from using chemical weapons again.
--
James P. Rubin, an assistant secretary of state for public affairs during the Clinton administration, is a scholar in residence at the Rothermere American Institute at Oxford University.