VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - AGJENTI NË LABIRINTIN E TIJNga ROGER COHEN, New York Times

LONDËR - Ëndrra u fik pak kohë pas përfundimit të Luftës së Ftohtë: një hapësirë e përbashkët nga Lisbona në Vladivostok, Rusia e bashkuar në një bashkëpunim të ngushtë me NATO-n , apo edhe duke u bërë një anëtare e aleancës, dhe Bashkimi Evropian duke punuar në bashkëpunim me Moskën në modernizimin të vendit.

Ishte një ide e bukur, si fundi i historisë, dhe si shumë ide të bukura, ajo nuk do të ndodhte.
Vladimir Putin, një ish agjenti i KGB i fiksuar në humbjen e diktatit sovjetik, kishte një ide të ndryshme: për të përcaktuar veten dhe atdheun kundër Perëndimit duke e fajësuar atë si shumëfytyrësh dhe dinak, një fuqi së cilës i mungon burrëria e vërtetë dhe që i maskon interesat e saj në fjalët boshe për të drejtat e njeriut, duke përparuar në portat e mirëfillta të Rusisë përmes mashtrimit dhe intrigës.

Vizioni i presidentit rus i një perandorie të ringjallur u zhvillua rreth katër shtyllave. E para ishte ushtarake (likuidimi i Groznit , Abkhazisë dhe Osetisë së Jugut në Gjeorgji, dhe tani lëviz për të aneksuar Krimenë). E dyta ishte politike (futja e vendeve të ish-Bashkimit Sovjetik në një Bashkimit Euroaziatik autokratik) . E treta ishte ekonomik (gazi rus si mjet i shtrëngimit dhe paratë e oligarkëve si bindjeje nga KurfÃ¼rstendammi i Berlinit deri në Knightsbridge të Londrës). E katërta ishte kulturore (një përzierje marramendëse e Orthodhoksisë dhe autokracisë si shprehje e pastërtisë dhe forcës ruse kundër dekadencës nihiliste të Evropës dhe Shteteve të Bashkuara).

Kulmi i këtij procesi sheh burrin e zhveshur muskuloz me prejardhje siberiane Putin përballë profesorit këmbëkryq jurist të Amerikës dhe bijës së pastorit metodik në Berlin. Asnjëri nga këta udhëheqës të Perëndimit (ndjenjat e të cilëve për njëri-tjetrin janë të ftohta ), nuk do t'i shqiptojë këto katër fjalë tingëlluese për Krimenë: "Kjo nuk do të qëndrojë."

Putini e vë re këtë fjali të pashqiptuar. Ai e kupton gjuhën e dobët të gjesteve në Shtëpinë e Bardhë, të njeriut teleprompter postmodern, të reagimit anemik të realizmit liberal që buron nga Zyra Ovale. Ai dëgjon zilen e telefonit të Kremlinit dhe mërmërit, jo, jo Angela përsëri , me lutjet e saj të arsyeshme. Gjermania, e bashkuar nga Amerika por e shfuqizuar prej saj po ashtu, ishte shumë më mirë kur ishte dy sosh.

Ai ka dëgjuar leksionet, kërcënimet e maskuara e jo aq të maskuara, shprehjet e zemërimit . Le të çirren ata! Ai nuk do të lejojë që humbësi i presidentit të rrëzuar të Ukrainës , Viktor Janukoviç , t'ia dorëzojë Krimenë tek "nazistët" dhe pederastët e Kievit, apo agjentëve të naftës Beltway-Berlin të të drejtave të njeriut, atyre tregtarëve të premtimeve të rreme dhe revolucioneve me ngjyra.

Putin qesh me teorinë se Perëndimi humbi ëndrrën Lisbonë-Vladivostok dhe e shndërroi atë në njeriun e fortë të triumfit ndaj konspiracionit nëpërmjet dështimit të tij provokues për qasjen ndaj Rusisë pas rënies së Murit të Berlinit, vendimit për të zgjeruar NATO-n drejt lindjes në shtetet baltike, zgjerimit të Bashkimit Evropian, dhe mungesës së përgjithshme të dëshirës për lidhje me Moskën.

Jo, ai ishte gjithmonë në këtë mënyrë, shkolluar me madhështinë dhe pafundësinë e pashoqe të Rusisë, sakrificën e saj të pashembullt në Luftën e Madhe Patriotike, ushtrimit të fuqisë së saj përmes ideologjisë. Dhe fuqia, sikurse Amerika e di, duhet të përcaktohet kundër diçkaje ose ajo bëhet jointeresante dhe jobindëse. Gabimi ishte i Rusisë, jo i Perëndimit. Si mund të rrinte duarkryq kur NATO shtrinte sigurinë dhe stabilitetin drejt perëndimit, në kërkim të stabilitetit të ish zotërimeve të perandorisë sovjetike, nga Estonia në Poloni, nga Letonia në Rumani? Si një njeri i dedikuar për projektimin e fuqisë, ai kishte për të admiruar guximin dhe madhështinë e këtij përparimi të parë amerikan pas Luftës së Ftohtë.

Por Amerika u bë me e dobët që atëherë. Luftërat e saj nuk u fituan. Linjat e saj të kuqe nuk u përfillën shumë. Doktrina e tij ishte e paqartë, një seri pafund improvizimesh, e fundit e të cilave ishte jo më luftëra. E gjitha çfarë ajo kërcënoi ishte ndalimi i vizave! Dobësia ishte një qëndrim ndaj së cilës Rusia u zgjua. Ndalesa e parë në Simferopol, ndalesa e ardhshme në Donetsk!

Putin e di se Gjermania dhe Shtetet e Bashkuara ia kanë nevojën atij për Iranin, iu duhet ai për në Siri, ia kanë nevojën atij për energjinë e Rusisë. Ai i ka ato ku ai i dëshiron ato.

Ose Putin mendon kështu shumicën e kohës. Po çfarë po thoshte ajo Angela Merkel, në thirrjen e saj të pestë telefonike, rreth vetizolimit të Rusisë? Si guxon ajo të sugjerojë se ai kishte arritur në një pikë ku e zeza ishte e bardhë, ditë ishte natë, dhe dy plus dy bëjnë pesë!
Çfarë po përrallis ajo rreth varësisë së Rusisë në tregtinë evropiane? Çfarë ishte ajo fjalose e testimit të qëndrueshmërisë së ekonomisë ruse, nëse ai nuk bën prapa nga një marrje e paligjshme e Krimesë dhe nga kërcënimet e papranueshme ndaj Ukrainës lindore? A ishin kinezët me të vërtetë të pakënaqur që Krimeja mund të nxitë idenë e Tajvanit? A mendojnë sinqerisht disa njerëz se Simferopoli ishte hap i dëshpëruar i një presidenti rus i cili kishte humbur Kiev dhe Ukrainën?

Përherë e më shumë, në pasqyrat e praruara të Kremlinit, Putin sheh vetveten e tij të psqyruar dhe rreket për të shmangur sytë e tij: një burrë i vogël xhuxhmaxhuxh, me sytë e ftohtë e i zbehtë si një akullnajë, dhe me një zbardhje dhëmbësh maniake. Agjenti në labirinthin e tij./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ

--
The Opinion Pages|Op-Ed Columnist
The Agent in His Labyrinth

MARCH 13, 2014

Roger Cohen

LONDON "” The dream flickered briefly after the end of the Cold War: a shared space from Lisbon to Vladivostok, Russia gathered into a close association with NATO, or even becoming an alliance member, and the European Union working in cooperation with Moscow on the modernization of the country.

It was a nice idea, like the end of history, and as with many nice ideas, it did not come to pass.

Vladimir Putin, a former K.G.B. agent obsessed with the loss of the Soviet imperium, had a different idea: to define himself and the motherland against the West by casting it as promiscuous and devious, a power lacking true virility and cloaking its interests in empty talk of human rights, advancing to the very gates of Russia through deception and intrigue.

The Russian president's vision of a revived imperium developed around four pillars. The first was military (the liquidation of Grozny, Abkhazia and South Ossetia in Georgia, and now the drive to annex Crimea). The second was political (drawing the countries of the former Soviet Union into an autocratic Eurasian Union). The third was economic (Russian gas as a tool of coercion and oligarchs' money as suasion from Berlin's KurfÃ¼rstendamm to London's Knightsbridge). The fourth was cultural (a heady blend of Orthodoxy and autocracy as expressions of Russian purity and strength against the nihilistic decadence of Europe and the United States).

The culmination of this process sees Putin the bare-chested muscleman of the Siberian outback pitted against America's languid leg-crossing law professor and the pastor's methodical daughter in Berlin. Neither of these leaders of the West (whose feelings for each other are cool) will utter of Crimea those four resonant words: "This will not stand."

Putin notices this unuttered sentence. He notes the flaccid body language in the White House, the post-modern man's teleprompter, the bloodlessness of the liberal realism emanating from the Oval Office. He hears the Kremlin phone ring and mutters, no, not Angela again, with her reasonable pleas. Germany, unified by America but nullified by it too, was far better when there were two of them.

He has heard the lectures, the veiled and not-so-veiled threats, the expressions of outrage. Let them squeal! He is not going to let that loser of an ousted Ukrainian president, Viktor Yanukovych, lose him Crimea to the "Nazis" and pederasts of Kiev, or the oily Beltway-to-Berlin human rights agents, those peddlers of false promises and color revolutions.

Putin laughs at the theory that the West lost the Lisbon-to-Vladivostok dream and turned him into the conspiracy-spouting strongman he is through its provocative failure to reach out to Russia after the fall of the Berlin Wall, its decision to expand NATO eastward into the Baltic states, its enlargement of the European Union, and its general lack of solicitous regard toward Moscow.

No, he was always this way, schooled in Russia's particular greatness and vastness, its immense sacrifice in the Great Patriotic War, its pursuit of power through ideology. And power, as America knows, must be defined against something or it becomes uninteresting and unpersuasive. The mistake was Russia's, not the West's. How could it have stood by while NATO locked in the security and Westward-looking stability of the Soviet empire's former dominions, from Estonia to Poland, from Latvia to Romania? As a man dedicated to the projection of power, he had to admire the temerity and brilliance of this post-Cold-War American advance.

But America had grown weaker since then. Its wars did not get won. Its red lines did not count for much. Its doctrine was indistinct, an endless series of improvisations whose bottom line was no more shooting wars. All it threatened was visa bans! Weakness was an attitude against which Russia had roused itself. First stop Simferopol, next stop Donetsk!

Putin knows Germany and the United States need him for Iran, need him for Syria, need him for Russia's energy. He has them where he wants them.

Or Putin thinks so most of the time. But what was it Angela Merkel was saying in her fifth phone call about Russia's self-isolation? How dare she suggest he had reached a point where black was white, day was night, and two plus two was five!

What was she parroting about Russia's dependence on European trade? What was that talk of testing the resilience of the Russian economy if he did not step back from the illegal seizure of Crimea and unacceptable threats to east Ukraine? Were the Chinese really unhappy that Crimea could give Taiwan ideas? Did some people honestly think Simferopol was the desperate gambit of a Russian president who had lost Kiev and Ukraine?

Every now and again, in the gilded mirrors of the Kremlin, Putin glimpses his reflection and struggles to avert his eyes: a small man with six-pack abs, eyes cold and pale as a glacier, and a maniacal grin. The agent in his labyrinth.