VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - A MUND TË GJEJË ENERGJI PERËNDIMI PËR TA NDALË RUSINË?Nga ANNE APPLEBAUM, Washington Post

LONDËR

Shtatë rusë iu shtuan këtë javë listës së sanksioneve të SHBA, së bashku me 17 kompani ruse. Në Bruksel, Bashkimi Evropian gjithashtu zgjati listën e sanksioneve nga 33 në 48. Përsëri analistët janë duke kërkuar në emrat, asetet, ndikimin e njerëzve në shënjestër. Përsëri disa pyesin nëse ndonjë nga sanksionet mund të jap frut ndonjëherë, të paktën mjaftueshëm sa për të ndryshuar sjelljen e ndokujt.

Dhe përsëri, është e gjitha rreth së njëjtës pikë. Po, është e vërtetë se sanksionet duken mjaft të kënaqshme - mendo për të gjitha ata burra tul e dhjamë që nuk mund të përdorin më kartat e tyre të kreditit në dyqanet Rolex - dhe se disa njerëz shumë të pakëndshëm janë në ato lista. Është gjithashtu e vërtetë se sanksionet kanë bërë që tregjet ndërkombëtare mirëfilli të shqetësohen rreth bërjes biznes me Rusinë, jo më pak për shkak se ato kanë treguar se Rusia është e drejtuar tani nga njerëz të cilët nuk kujdesen më për tregjet ndërkombëtare, ose të paktën jo aq shumë sa kujdesen për zgjerimin territorial.

Por jo, edhe në qoftë se ne kemi vënë 500 persona në listë, ose 5000, sanksionet nuk janë zgjidhje për sfidën ekzistenciale të cilën Rusia ka bërë ndaj Evropë dhe sistemit ligjor ndërkombëtar. Për më shumë, këto lista sanksionesh janë një simptomë e një problemi më të thellë. Prej vitesh tashmë, kjo është mënyra se si Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian kanë bërë politikat e tyre të jashtme: në kundërveprim, me vonesë, kur është tashmë tepër vonë. Koha për t'u shqetësuar për kompanitë e korruptuara ruse që bëjnë biznes në Perëndim ishte 15 vjet më parë, para se ato u bënë pjesë e sistemit financiar ndërkombëtar. Koha për të filluar së foluri në lidhje me paratë e fshehura të Vladimir Putinit ishte në vitet 1990 , kur ai u akuzua për herë të parë se mashtroi qytetin e Shën Petersburgut.

Duke ditur këtë, kjo tani nuk do të na ndihmojë, sigurisht. Pushtimi postmodern i Ukrainës është duke u kryer; dy krahinat lindore po shkojnë drejt separatizmit apo bashkimit me Rusinë; destabilizimi i vetë Kiev mund të jetë hapit tjetër. Por, nëse asgjë tjetër, ndoshta këto ngjarje do të zgjojnë sadovonë ministrit e jashtme të përgjumura të Perëndimit përballë lajmit se ata kanë një problem afatgjatë, dhe se ai kërkon zgjidhje afatgjata.

Siç e kam shkruar, Perëndimi duhet të mendojë sërish strategjitë e tij ushtarake në mënyrë për t'iu kundërvënë taktikave të reja, paramilitare dhe psikologjike që Rusia ka filluar të zbatojë. Por ne mund të fillojmë të mendojmë edhe më shumë në mënyrë strategjike në lidhje me kërcënimin për të dy gjysmat linroe dhe perëndimore të Evropës që janë nën vartësinë e ndikimit rus në tregjet ndërkombëtare të energjisë në përgjithësi, dhe të tubacioneve të gazit natyror të Evropës në veçanti. Unë nuk e kam fjalën për kërcënimin e menjëhershëm të mbylljes së gazit, por më tepër për kërcënim afatgjatë që vjen nga kompani të tilla si Gazprom, subjekte shtetërore në çdo gjë veç emrit, dhe për praktikat e tyre monopoliste. Rreziku që ato paraqesin është si politik edhe ekonomik. Gazprom vazhdon praktikën e saj për të punësuar politikanë të lartë evropianë, duke përfshirë ish-kancelarin gjerman Gerhard Shrëder, dhe shpenzon miliona duke u përpjekur për të ndikuar në vendimet politike në të gjithë kontinentin.

Ndërkohë, evropianët paguajnë më shumë se dyfishi i asaj që amerikanët paguajnë për gazin natyror, jo më pak për shkak se kaq shumë prej tyre janë duke blerë nga një furnizues që është duke i rritur qëllimisht çmimet. Kjo taksë e rëndë në industrinë evropiane është duke ngadalësuar rimëkëmbjen ekonomike evropiane, e cila ndër të tjera i bën politikanët evropianë të drojtur dhe urryes ndaj shpenzimeve ushtarake. Ajo gjithashtu ngadalëson tregtinë evropiane, çka është keq për Shtetet e Bashkuara, pasi Evropa është partneri më i madh tregtar i Amerikës.

Një Bashkimi Evropian që mendon në mënyrë strategjike për të ardhmen e tij do të krijonte një bashkim të energjisë, si disa kanë sugjeruar tashmë, dhe do të fillonte marrëveshje kolektive për gazin e saj. Evropianët duhet të rritin ndërtimin e infrastrukturës së nevojshme për të importuar, për të transportuar dhe shitur gazin e lëngshëm natyror (LNG). Shtetet e Bashkuara duhet të shtojnë përpjekjet e veta për të eksportuar LNG. Në të njëjtën kohë, Shtetet e Bashkuara duhet të përfitojnë nga ndërrimit i rreshpeve të naftës dhe ndërtimi i tubacionit Keystone XL. Një çmim i ulët ndërkombëtar i naftës nuk është vetëm e keqe për autokratët që drejtojnë Rusinë, Venezuelën dhe petroshtetet e tjera ; kjo është gjithashtu e mirë për aleatët amerikanë. Kjo nuk do të thotë se gjuetia për energji alternative duhet të përfundojë. Por derisa karburantit mrekulli të zbulohet, do të ishte shumë më i sigurt, nëse Perëndimi do të furnizohej nga kanadezët.

Ky lloj i të menduarit nuk do të ndihmojë Ukrainën në javët e ardhshme. Por kjo mund të ndihmojë për të siguruar pavarësinë ekonomike dhe politike të Evropës në vitet e ardhshme. Në Rusi, një teori konspiracioni e përhapur thotë se Bashkimi Sovjetik ishte disi "i detyruar" të rrëzohet sepse Ronald Reagan fshehurazi krijoi një rënie në çmimet e naftës botërore në vitet 1980. Duket qesharake të paramendohet se ndonjë administrata amerikane ndonjëherë mund të ketë bërë ndonjë gjë kaq të zgjuar për këtë qëllim. Por ndoshta, tashmë pikërisht, ne mund të menaxhojmë atë./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
Can the West find the energy to deter Russia?

By Anne Applebaum, Friday, May 2, 2:08 AM E-mail the writer

LONDON

Seven Russians were added this week to the U.S. sanctions list , along with 17 Russian companies. In Brussels, the European Union also lengthened its sanctions list from 33 to 48. Once again, analysts are looking at the names, the assets, the influence of the people targeted. Once again, some ask whether any sanctions can ever work, at least well enough to change anyone's behavior.

And once again, it's all rather beside the point. Yes, it's true that sanctions feel quite satisfying "” think of all of those fat-fingered men who can no longer use their Visa cards at the Rolex shop "” and that some very unpleasant people are on the lists. It's also true that sanctions have genuinely made international markets jittery about doing business with Russia, not least because they have shown that Russia is now run by people who don't care anymore about international markets, or at least not as much as they care about territorial expansion.

But no, even if we put 500 people on the lists, or 5,000, sanctions aren't the solution to the existential challenge that Russia has thrown at Europe and the international legal system. More to the point, these sanctions lists are a symptom of a deeper problem. For years now, this is how the United States and the European Union have made their foreign policies: reactively, tardily, when it is already far too late. The time to worry about corrupt Russian companies doing business in the West was 15 years ago, before they became part of the international financial system. The time to start talking about Vladimir Putin's hidden money was in the 1990s, when he was first accused of defrauding the city of St. Petersburg.

Knowing this doesn't help us now, of course. The postmodern invasion of Ukraine is underway; the two eastern provinces are headed toward separatism or union with Russia; the destabilization of Kiev itself may be next. But if nothing else, maybe these events will belatedly wake up the slumbering foreign ministries of the West to the news that they have a long-term problem, and that it requires long-term solutions.

As I've written, the West needs to rethink its military strategies in order to counter new tactics, paramilitary and psychological, that Russia has begun to deploy. But we could also begin to think even more strategically about the threat to both the eastern and the western halves of Europe that is posed by Russian influence on international energy markets in general, and on European natural gas pipelines in particular. I don't mean the immediate threat to turn off the gas but rather the long-term threat posed by companies such as Gazprom, state entities in everything but name, and their monopolistic practices. The danger they pose is both political and economic. Gazprom goes out of its way to hire senior European politicians, including former German chancellor Gerhard Schroeder , and spends millions trying to influence political decisions across the continent.

Meanwhile, Europeans pay more than double what Americans pay for natural gas, not least because so many of them are buying from a supplier that is deliberately pushing prices upward. This heavy tax on European industry is slowing down the European economic recovery, which among other things keeps European politicians timid and averse to military spending. It also slows down European trade, which is bad for the United States, since Europe is America's largest trading partner.

A European Union thinking strategically about its future would create an energy union, as some have already suggested, and begin to bargain collectively for its gas. Europeans should also step up construction of the infrastructure needed to import, transport and store liquefied natural gas (LNG). The United States should step up its own efforts to export LNG. At the same time, the United States should take advantage of the shift to shale oil and build the Keystone XL pipeline. A low international oil price is not only bad for the autocrats who run Russia, Venezuela and other petro-states; it's also good for American allies. This doesn't mean that the hunt for alternative energy needs to end. But until the miracle fuel is discovered, it would be a lot safer if the West were supplied by the Canadians.

This kind of thinking won't help Ukraine in the coming weeks. But it might help ensure the economic and political independence of Europe in the coming years. In Russia, one widespread conspiracy theory holds that the Soviet Union was somehow "forced" to collapse because Ronald Reagan covertly engineered a drop in global oil prices in the 1980s. It seems laughable to imagine that any American administration could ever have done anything so clever on purpose. But maybe, just once, we could manage it.