VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve

NJË SUPERFUQI - DHE NJË PRESIDENT - ME NDIKIM NË RËNIE

Nga RICHARD COHEN, Washington Post


E Martë, 05.18.2010, 10:09am (GMT1)

Në fillim të këtij muaji Barak Obama zbriti në Luiziana për të parë me sytë e tij dëmin e mundshëm nga shpërthimi i naftës i BP (British Petrolium, shënim përkthim), të takonte drejtpërdrejt ekipet e pastrimit - nuk pati diçka si "Brownie, ju jeni duke bërë një dreqopunë" prej tij - dhe ua tregoi shteteve të Bregut të Gjirit dhe pjesës së tjetër të kombit shqetësimin e tij. Më 3 maj, faqja në internet e Washington Post dha një histori pikërisht atje ku i takonte -mu në mes të faqes. Në vendosjen e saj, gazeta tha se presidenti i Shteteve të Bashkuara, në këtë rast, nuk ka të bëjë shumë me çështjen.

Gjithkush e dinte se Obama thjesht po tregonte se ai nuk ishte Xhorxh W. Bush. Ai nuk po injoronte një fatkeqësi, veçanërisht një të tillë që ndikon në New Orleans dhe Bregun e Gjirit. Nga ana tjetër, ne të gjithë e dinim se ai nuk mund t'iu kundërvihej erërave apo të mbyllte derdhjen e naftës. Në fakt, ai mund të bënte pakgjë të çmuar me përjashtim që të tregonte se po kujdesej.

Ky ishte një moment simbolik - në mënyrë spontane, po mbyste bregdetin me naftë, ashtu si plot ngjarjet të tilla në gjithë globin. Ne jemi mësuar me presidentët amerikanë të jenë rëndësishëm në mënyrë supreme nëse jo për ndonjë arsye tjetër, për faktin komandojnë ushtrinë më të fuqishme të botës. Por ne duhet të vlerësojmë edhe se rëndësia presidenciale, në kuptimin e të qenit në gjendje për të ndikuar në ngjarjet, është duke u pakësuar.

Në Lindjen e Mesme, çfarëdo që Obama ka bërë nuk ka sjellë shumë ndryshim. Në Evropë, euro kalamendet. Sado e rëndësishme është kjo si monedhë, ajo është tejet më pak e rëndësishme se koncepti i integrimit evropian mbi të cilin është bazuar. Ne priremi që të harrojmë se Evropa është vatra e luftërave tmerrshme - dy herë në shekullin e fundit jemi përfshirë - dhe nëse e shikojmë Rusinë si pjesë e Evropës, pasi disa rusë insistojnë, atëherë duhet të llogarisim edhe Luftën e Ftohtë. Sa për Rusinë, ajo nuk përfill ankesat amerikane dhe lëviz në mënyrë progresive prapa - nuk është një demokraci evropiane, është vetëm tjetërçka.

 

Në periferi të Evropës është e Turqia, duke kërkuar për të rivendosur disa ndikime që Perandoria Otomane dikur kishte në rajon. Ajo mund jetë gjithashtu duke u kthyer në një shtet më islamik, ndoshta duke arritur në përfundimin se gati një shekull i laicizmit Mustafa Kemal Ataturk është mjaft. Cilado qoftë arsyeja, nuk mund të bëjmë shumë as në lidhje me Turqinë. Ajo nuk ka më nevojë për Shtetet e Bashkuara të Amerikës si një aleat i Luftës së Ftohtë, dhe ajo madje bllokoi hyrjen ushtarake në Irak në fillim të luftës. Dhënia fund e pranisë amerikane nuk mund të përputhet me tërheqjen e dikurshme osmane. Kini kujdes Izraelin.

 

 

Kina, gjithashtu, është përtej mundësisë sonë. Në disa mënyra, ne kemi nevojë për të më shumë se ajo ka nevojë për ne. Ne i kemi borxhe Pekinit. Ne blejmë mallra të Kinës. Ne repektojmë rritjen e fuqisë së saj. Ne na vjen keq për pakësimin e fuqisë sonë. Ne zbutim shqetësimin tonë rreth të drejtave të njeriut. Ne jemi një superfuqi. Por kundër çkaje?

 

Konservatorët amerikanë vënë re humbjet dhe zhgënjimet, dhe marrin vrull kundër Obamës. E quajnë atë të dobët dhe të paaftë - dhe me siguri në disa fusha ai ka qenë ashtu. Por ata gabojnë kur mendojnë se një person tjetër do të bënte ishte shumë i ndryshëm. Kohët kanë ndryshuar. Fuqia e Amerikës është zvogëluar - relativisht, me siguri, por edhe absolutisht. Si një superfuqi, Amerika ka pushtuar Irakun. Sadami është pluhur. Por kjo luftë të shkurtër është tani në vitin e saj të tetë.

 

 

Më 1987, Paul Kennedy botoi "Ngritja dhe rënia e fuqive të mëdha". Ai pati një bujë të zhurmshme, sepse, ndër të tjera, parashikoi rënien relative dhe absolute të Shteteve të Bashkuara. Kennedy ia vur fajin për këtë ushtrisë "së tejshtrirë" dhe deficitit të shpenzimeve - problemet që nga teorike janë bërë akute. Në një kuptim, ne kemi luftërat më shumë se para në dorë.

 

Nevoja për të përmendur Kennedy-n na lëndon. Kjo sugjeron pashmangshëm, sikur Amerika të ishte perandoria e Romës apo Britania dhe sikur e kaluara gjithashtu të jetë e destinuar për të qenë e ardhmja. Kjo, megjithatë, nuk duhet të jetë e mundur. Ne mund të shpenzojmë më pak, më shumë taksa, të heqim dorë nga luftërat si dmosdoshmëri, të reformojmë Kongresin dhe ndalim ngatërrimin e famës së presidencës me pushtetin aktual. Obama kryeson të pakryesushme, presidenti mbikëqyr të pakuptueshmen, veshjen e plotë të kalorësit të pushtetit të pakuptimtë - Air Force One, Marine One, limon, karvanin, çantën me kode të lëshimeve bërthamore - të gjitha në këtë rast për njeriun brenda kangjella kundruall detit, një mësim i zymtë për të gjithë ne. Derdhja vazhdon. Lufta vazhdon. Borxhit rritet - dhe kështu, për shumë nga ne, përbën mohim./Elida Buçpapaj

 [email protected]

 

--

A superpower -- and a president -- with declining clout

By Richard CohenTuesday, May 18, 2010

Early this month Barack Obama went down to Louisiana to eyeball the possible damage from BP's exploded oil rig, keep the cleanup crews on their toes -- no version of "Brownie, you're doing a heck of a job" from him -- and show the Gulf Coast states and the rest of the nation his concern. On May 3 , The Post's Web site played the story precisely where it belonged -- entombed in the middle of the page. In its placement, it said the president of the United States did not, in this case, matter all that much.

Everyone knew that Obama was merely showing that he was not George W. Bush. He was not going to ignore a calamity, especially one affecting New Orleans and the Gulf Coast. On the other hand, we all knew that he could not reverse the winds or cork the spill. In fact, he could do precious little except show that he cared.

This was a symbolic moment -- the tide, menacing the coast with oil, moving its own way, just as events across the globe seem to be. We are accustomed to American presidents being supremely important if for no other reason than that they command the world's mightiest military. But we ought to appreciate also that presidential importance, in terms of being able to influence events, is slipping.

In the Middle East, nothing Obama has done has made much of a difference. In Europe, the euro teeters. As critical as this currency is, it is far less important than the concept of European integration upon which it is based. We tend to forget that Europe is the home office of awful wars -- twice in the last century we got involved -- and if you include Russia as part of Europe, as some Russians insist, then we have to count the Cold War, too. As for Russia, it shrugs off American complaints and moves progressively backward -- not a European democracy, just something else.

On the periphery of Europe is Turkey, seeking to reestablish some of the influence the Ottoman Empire once had in the region. It may also be reverting to a more Islamic state, possibly concluding that nearly a century of Mustafa Kemal Ataturk's secularism is enough. Whatever the case, there isn't much we can do about Turkey, either. It no longer needs the United States as a Cold War ally, and it even blocked military access to Iraq at the start of the war. The waning pull of the American present can no longer match the pull of the Ottoman past. Israel, beware.

China, too, is beyond our reach. In some ways, we need it more than it needs us. We owe Beijing money. We buy China's goods. We respect its growing might. We rue our diminishing power. We muffle our concern over human rights. We are a superpower. But against what?

American conservatives look at the defeats and disappointments, and they fulminate about Obama. They call him weak and inept -- and surely in some areas he has been both. But they are wrong in thinking that another person would make much of a difference. Times have changed. America's power is diminished -- relatively, for sure, but absolutely as well. As a superpower, America invaded Iraq. Saddam is dust. But that brief war is now in its eighth year.

In 1987, Paul Kennedy published "The Rise and Fall of the Great Powers." It created great buzz because, among other things, it predicted the relative and absolute decline of the United States. Kennedy attributed this to military "overstretch" and deficit spending -- problems that have since gone from the theoretical to the acute. In a sense, we have more wars than we have cash.

The need to mention Kennedy rankles. It suggests inevitability, as if America was the empire of Rome or Britain and also that the past is fated to be the future. That, though, does not have to be the case. We can spend less, tax more, abjure wars of choice, reform Congress and stop confusing the celebrity of the presidency with actual power.

Obama presiding over the unpresidable, the president overseeing the incomprehensible, the full panoply of meaningless power -- Air Force One, Marine One, the limo, the motorcade, the briefcase with the nuclear launch codes -- all amounting in this case to man railing against the sea, a somber lesson for us all. The spill goes on. The war goes on. The debt grows -- and so, for too many of us, does denial.

[email protected]

Përktheu Elida Buçpapaj


Copyright © 2005-2008 Nulled by [x-MoBiLe]. All rights reserved.