UASHINGTON

Është për të qeshur se si gjërat shtjellohen ndonjëherë.

Të dy burrat në krye të Shtëpisë së Bardhë, kanë marrëdhënie shumë të ndryshme me shtypin; njëri është i ngrohtë dhe tjetri është i mbuluar me brymë.

Marrëdhënia e njërit është më shumë si e JFK, dhe e tjetrit ka jehonat e vetëmëshirës të Niksonit.

Me të drejtë, ju do të mendonit se do të ishte Joe Biden ai i cili do të pezmatohej me gazetarët që i vërtiten rrotull prej vitesh. Ishte shtypi, përfshirë mua, i cili raportoi mbi problemet që e bënë atë të heqë nga gara presidenciale e vitit 1988.

Ishte shtypi që, i kënaqur nga sindromi i shkitjeve të gojës të Biden më 2008, luajti saktësisht inatin rastësor të Barack Obamas tek Joe i mbibollshëm kur ata filluan partneritetin e tyre të duetit të rastësishëm.

Megjithatë zëvendëspresidentit i mungon aq shumë çdo ndjenjë hakmarrëse për raportimin e fundit që e la për të vdekur, unë nganjëherë pyes veten se a është ai me të vërtetë irlandez.

Biden dha një party për shtypin në shtëpinë e tij kohët e fundit me një temë plazhi - me pistoleta uji dhe lugje. Gazetarët erdhën me familjet e tyre, u përshëndetën me zyrtarët e lartë të Shtëpisë së Bardhë, si David Axelrod dhe Rahm Emanuel, dhe pashë një nënpresident tek vërtitej rrotull me nipin e tij të vogël. Një ndihmës i Obamës u shpreh se Biden është "personi më i dashur në Shtëpinë e Bardhë".

Jon Stewart dhe blogerët talleshin me gazetarët, duke sugjeruar se ata ishin shumë dashamirës me pushtetin. Por pikniku ishte vetë hataja, dhe gazetarët e mirë nuk mund të kooptoheshin nga disa të skuqura të ftohta franceze. Sa herë që t'i shohësh politikanët në një situatë të relaksuar apo stresuese, përtej fjalimeve teleprompter të zakonshme dhe fotografive të retushuara, ti mund të mësosh diçka për ata që janë të ngarkuar për të marrë vendime të rëndësishme. Ti madje mund të qëmtosh ndonjë lajm.

Ne mësuam aty se Joe Biden-it i është caktuar portofoli i shtypit. Kjo është e habitshme, duke ditur se ishte Obama ai që u mbajt simpatik si JFK i ri, lideri magjepsës i cili mashtroi një shtyp të rënë në dashuri, si vajti tek shfaqja "Saturday Night Live".

Por kjo parodi ishte më shumë një imitim i keq i disa djemave kabllorë ideologjikë dhe kolumnistëve të hutuar - duke përfshirë disa konservatorë - se sa një paraqitje realiste e marrëdhënieve të tij me shtypin "në krye të punës".

Shtypi që udhëtoi me Obamën në fushatë nuk pati kurrë një marrëdhënie idilike me të. Ai na trajtoi me korrektësi të përmbajtur, dhe me ndonjë acarim të rastit. Si shumë demokratë, ai mendon se shtypi është supozuar të jetë në anën e tij.

Fisniku Xhorxh Bush Babai ishte gjithmonë i lartë e i hirshëm me gazetarët, ndërsa përcillte kuptimin se çfarë bëjmë ne për të jetuar ishte e vrazhdë.

Ish juristi kushtetues tani në Shtëpinë e Bardhë e kupton se shtypi ka një rol në demokraci. Por ai është një elitist, gjithashtu, i ndjeshëm dhe kontrollues. Pra, ai përfundon sa iu përket shkruesve si ndërhyrës, duke shfaqur një neveri për atë që ai e sheh si joseriozitet themelor të një shtypi të prirë nga blogët e ditenatshëm.

Bisha e shtypit të shekullit të 21-të shtypit është një përbindësh i frikshëm multimedia , i kapur në jetën e rëndomtë sa dhe vital, dhe gazetarët rrallë mund të jenë aq ëndërrimtarë sa Obama racional do të donte.

Ndonjëherë në avionin e fushatës, unë shikoja Obamën të përfitonte për të bërë muhabet me shtypin, duke diskutuar për ushqimin apo ngjarje të ditës ose gjëra të lehta. Pastaj unë do ta shihja atë krejt të stepur pak çaste më vonë përballë një shpërthimi të pyetjeve dhe përqëndrimit të shkrepjeve të kamerave.

Por kjo është botë ku ne jetojmë. Të vjen keq që Obama të jetë një qaraman për këtë, dhe për të fajësuar për shtypin e "lojën e vjetër të Uashingtonit" për dështimet e tij të komunikimit.

"Për kujdesin shëndetësor, Obama iu tha liberalëve se ata duhet ta marrin botën siç është, jo si ata donin që ajo të jetë," tha Jonathan Alter, autor i "Premtimi", për vitin e parë të Obamës në detyrë . "Por ai nuk ka marrë këshilla e tij kur është fjala për mediat. Obama refuzon të merret me botën e mediave siç është. Ai është nga mediat kërkon botën që ai dëshiron. Por kjo nuk do të ndodhë kurrë. Ky qëndrim shpërfillës ndaj kulturës kabllore 24-orëshe është duke i ngadalësuar reflekset e tij politike. Ne jemi duke parë në derdhjet e naftës. Unë nuk mendoj se është personale me të. Kjo nuk është se ai i përçmon gazetarët si qenie njerëzore, si Nixon. Ai ka rezultatet e intervistave dhe ai nuk bën bujë me dyer të mbyllura. Por në qoftë se nuk i bën më shumë lëshime Uashingtonit ashtu siç është, ai do të lëndojë presidencën e tij. "

Tani që Obama përballet me shtypin negativ, ai është edhe më shumë përbuzës. "Ai kurrë nuk ka nevojë të bindë shtypin," thotë gazetari i NBC Shtëpinë e Bardhë Chuck Todd. "Ai kurrë nuk ka pasur vërtetë nevojë për ne."

Pra, siç shkruan Howard Kurtz në The Washington Post, më shumë shtyp miqësor, emocionalisht më në dispozicion, në qoftë se i piruri për gafa Biden është bërë "kryezëdhënësi i administratës për mediat".

Sa ironike. Në vend të Njëshit, ata na dërguan Dyshin./Elida Buçpapaj

--

June 11, 2010

WASHINGTON

It's funny how things work out sometimes.

The two men running the White House have very different relationships with the press; one is warm and one is frosty.

One's relationship is more JFK, and one's has self-pitying echoes of Nixon.

By all rights, you'd think it would be Joe Biden who would resent journalists for kicking him around for years. It was the press, me included, who reported on the problems that led him to drop out of the 1988 presidential race.

It was the press that delighted in Biden's foot-in-mouth syndrome in 2008 and played up the exacting Barack Obama's occasional chagrin at the über-exuberant Joe as they began their odd-couple partnership.

Yet the vice president is so lacking in any vengeful feelings for past reporting that left him for dead, I sometimes wonder if he's really Irish.

Biden gave a press party at his house recently with a beach theme "” complete with Uzi-size squirt guns and water slides. Journalists came with their families, schmoozed with top White House officials like David Axelrod and Rahm Emanuel, and watched a dripping wet vice president walk around with his little grandson. One Obama aide remarked that Biden is "the most beloved person in the White House."

Jon Stewart and bloggers mocked the journalists, suggesting they were too chummy with power. But the picnic was on the record, and good reporters can't be co-opted by some cold French fries. Whenever you see politicians in a relaxed or stressful situation, beyond the usual teleprompter speeches and scripted photo ops, you learn something about those charged with making life and death decisions. You may even pick up some news.

We learned there that Joe Biden has been assigned the press portfolio. This is remarkable, given that it was Obama who was hailed as the charming new JFK, the mesmerizing leader who beguiled an infatuated press, as the "Saturday Night Live" skit went, to plump his pillows.

But that skit was more of a caricature of some ideological cable guys and besotted columnists "” including some conservatives "” than a realistic portrayal of his relationship with the "working" press.

The press traveling with Obama on the campaign never had a lovey-dovey relationship with him. He treated us with aloof correctness, and occasional spurts of irritation. Like many Democrats, he thinks the press is supposed to be on his side.

The patrician George Bush senior was always gracious with reporters while conveying the sense that what we do for a living was rude.

The former constitutional lawyer now in the White House understands that the press has a role in the democracy. But he is an elitist, too, as well as thin-skinned and controlling. So he ends up regarding scribes as intrusive, conveying a distaste for what he sees as the fundamental unseriousness of a press driven by blog-around-the-clock deadlines.

The 21st-century press beast is a scary multimedia monster, caught up in the trite as well as the vital, and reporters rarely can be as contemplative as the cerebral Obama would like.

Sometimes on the campaign plane, I would watch Obama venture back to make small talk with the press, discussing food at an event or something light. Then I would see him literally back away a few moments later as a blast of questions and flipcams hit him.

But that's the world we live in. It hurts Obama to be a crybaby about it, and to blame the press and the "old Washington game" for his own communication failures.

"On health care, Obama told single-payer liberals that they had to deal with the world as it is, not as they wanted it to be," said Jonathan Alter, the author of "The Promise," about Obama's first year in office. "But he doesn't take his own advice when it comes to the media. Obama refuses to deal with the media world as it is. He's holding out for the media world that he wants.

But that will never be. That disdainful attitude toward 24-hour cable culture is slowing his political reflexes. We're seeing that in the oil spill. I don't think it's personal with him. It's not that he despises reporters as human beings, like Nixon. He does scores of interviews and he doesn't rage behind closed doors. But if he doesn't make more concessions to Washington as it is, he's going to hurt his presidency."

Now that Obama has been hit with negative press, he's even more contemptuous. "He's never needed to woo the press," says the NBC White House reporter Chuck Todd. "He's never really needed us."

So, as The Washington Post's Howard Kurtz writes, the more press-friendly, emotionally accessible, if gaffe-prone Biden has become "the administration's top on-air spokesman."

How ironic. Instead of The One, they're sending out The Two.