Gjatë kësaj fundjave, Susan Retik, një hebreje që humbi bashkëshortin gjatë sulmeve terroriste të 11 Shtatorit, planifikon të flasë në një xhami në Boston. Ajo synon të gjejë mbështetës në mesin e besimtarëve që frekuentojnë këtë xhami, për betejën e saj kundër varfërisë dhe analfabetizmit në Afganistan.

Susan Ritek ka ndjekur ndoshta rrugën më të pazakontë dhe njëherësh më frymëzuesen pas sulmeve të 11 Shtatorit. Ky përvjetor i sivjetshëm tingëllon vrazhdë, pasi disa po përpiqen ta kujtojnë me fjalë urrejtje dhe djegien e Kuranit.

Menjëherë pas sulmeve terroriste, Retik u lidh me një tjetër grua, PATTI Quigley. Të dyja kishin humbur bashkëshortët në ato sulme ndërkohë që prisnin të bëheshin nëna. Fëmijët e tyre nuk do t'i njohin baballarët. Të dërmuara nga tragjedia, ato kuptuan se të veja si ato ishin rreth gjysmë milionë gra në Afganistan. Ky numër do të rritej derisa atje nisi një tjetër luftë. Të dyja gratë kuptuan se të vejat afgane mund të ishin një forcë stabilizuese në vend.

Në kohën kur qeveria amerikane reagoi me raketa e bomba pas sulmeve të 11 Shtatorit, Retik dhe Quigley i drejtuan sytë nga projektet që luftojnë varfërinë, në vendin ku ishin ngjizur sulmet që i ndryshuan jetët e tyre.

Organizata që ato nisën "Beyiond the 11th" deri tani ka ndihmuar mbi 1000 të veja afgane që të fillojnë biznese të vogla. Është kjo një përpjekje për të ndihmuar një nga grupet më në nevojë në botë, si dhe për t'iu përgjigjur ndryshe mosbesimit, urrejtjes dhe papunësisë të ngritur nga talibanët.

"Më shumë vende pune do të thotë më pak dhunë", thekson Retik dhe shton:

"Është naive të mendosh se ne do ta ndryshojmë atë vend, por ndryshimi duhet të nisë nga diku. Nëse mund të aftësojmë një grua që të jetë në gjendje të sigurojë jetesën për familjen e saj, kjo do të thotë se së paku katër ose pesë veta do të kenë një strehë mbi kokë, ushqim në tryezë dhe një mundësi për arsim".

Në kohëra të errëta kemi tendencën të shtypim pjesën tonë të mirë. Me këto dy zonja ka ndodhur ndryshe. Paul Barker, që ka punuar për shumë vjet në Afganistan me organizatën "CARE", thotë se nëse qeveria amerikane do të ndante pasionin e këtyre grave për arsimin dhe zhvillimin, do të ishte arritur shumë më tepër.

Në mesin e aktiviteteve të iniciuara nga këto dy gra, janë ngritja e një fabrike për prodhimin e topave të futbollit, ku të punësuar, por dhe drejtimin e kanë marrë gra të veja, të cilat më parë janë aftësuar. Po kështu, një numër kryefamiljaresh janë pajisur me pula apo gjë të gjallë që të mund të sigurojnë jetesën për familjet e tyre. Projekti i ardhshëm i zonjës Retik në Afganistan është të mbështesë një projekt për mikrofinancat.

Është e qartë se të gjitha këto aktivitete nuk do ta kthejnë Afganistanin në një vend paqësor. Por, faktet tregojnë se përmes arsimit e zhvillimit bëhet më shumë për të luftuar fundamentalizmin. E, këto rrugë janë edhe më të lira.

E admiroj punën e zonjës Retik se ajo është e kundërta e histerisë anti-islame që po errëson aktivitetet e këtij përvjetori të 11 Shtatorit.

Puna e saj synon t'i bashkojë të gjitha fetë kundër armiqve të përbashkët të njerëzimit, padijes dhe varfërisë, çfarë reflekton një fuqi morale e mendore, e aftë që të mund të largojë terrorizmin. (I.B)
"New York Times"

Gjatë kësaj fundjave, Susan Retik, një hebreje që humbi bashkëshortin gjatë sulmeve terroriste të 11 Shtatorit, planifikon të flasë në një xhami në Boston. Ajo synon të gjejë mbështetës në mesin e besimtarëve që frekuentojnë këtë xhami, për betejën e saj kundër varfërisë dhe analfabetizmit në Afganistan.

Susan Ritek ka ndjekur ndoshta rrugën më të pazakontë dhe njëherësh më frymëzuesen pas sulmeve të 11 Shtatorit. Ky përvjetor i sivjetshëm tingëllon vrazhdë, pasi disa po përpiqen ta kujtojnë me fjalë urrejtje dhe djegien e Kuranit.

Menjëherë pas sulmeve terroriste, Retik u lidh me një tjetër grua, PATTI Quigley. Të dyja kishin humbur bashkëshortët në ato sulme ndërkohë që prisnin të bëheshin nëna. Fëmijët e tyre nuk do t'i njohin baballarët. Të dërmuara nga tragjedia, ato kuptuan se të veja si ato ishin rreth gjysmë milionë gra në Afganistan. Ky numër do të rritej derisa atje nisi një tjetër luftë. Të dyja gratë kuptuan se të vejat afgane mund të ishin një forcë stabilizuese në vend.

Në kohën kur qeveria amerikane reagoi me raketa e bomba pas sulmeve të 11 Shtatorit, Retik dhe Quigley i drejtuan sytë nga projektet që luftojnë varfërinë, në vendin ku ishin ngjizur sulmet që i ndryshuan jetët e tyre.

Organizata që ato nisën "Beyiond the 11th" deri tani ka ndihmuar mbi 1000 të veja afgane që të fillojnë biznese të vogla. Është kjo një përpjekje për të ndihmuar një nga grupet më në nevojë në botë, si dhe për t'iu përgjigjur ndryshe mosbesimit, urrejtjes dhe papunësisë të ngritur nga talibanët.

"Më shumë vende pune do të thotë më pak dhunë", thekson Retik dhe shton:

"Është naive të mendosh se ne do ta ndryshojmë atë vend, por ndryshimi duhet të nisë nga diku. Nëse mund të aftësojmë një grua që të jetë në gjendje të sigurojë jetesën për familjen e saj, kjo do të thotë se së paku katër ose pesë veta do të kenë një strehë mbi kokë, ushqim në tryezë dhe një mundësi për arsim".

Në kohëra të errëta kemi tendencën të shtypim pjesën tonë të mirë. Me këto dy zonja ka ndodhur ndryshe. Paul Barker, që ka punuar për shumë vjet në Afganistan me organizatën "CARE", thotë se nëse qeveria amerikane do të ndante pasionin e këtyre grave për arsimin dhe zhvillimin, do të ishte arritur shumë më tepër.

Në mesin e aktiviteteve të iniciuara nga këto dy gra, janë ngritja e një fabrike për prodhimin e topave të futbollit, ku të punësuar, por dhe drejtimin e kanë marrë gra të veja, të cilat më parë janë aftësuar. Po kështu, një numër kryefamiljaresh janë pajisur me pula apo gjë të gjallë që të mund të sigurojnë jetesën për familjet e tyre. Projekti i ardhshëm i zonjës Retik në Afganistan është të mbështesë një projekt për mikrofinancat.

Është e qartë se të gjitha këto aktivitete nuk do ta kthejnë Afganistanin në një vend paqësor. Por, faktet tregojnë se përmes arsimit e zhvillimit bëhet më shumë për të luftuar fundamentalizmin. E, këto rrugë janë edhe më të lira.

E admiroj punën e zonjës Retik se ajo është e kundërta e histerisë anti-islame që po errëson aktivitetet e këtij përvjetori të 11 Shtatorit.

Puna e saj synon t'i bashkojë të gjitha fetë kundër armiqve të përbashkët të njerëzimit, padijes dhe varfërisë, çfarë reflekton një fuqi morale e mendore, e aftë që të mund të largojë terrorizmin. (i.b)

(http://www.evropaelire.org)

--

September 8, 2010

This weekend, a Jewish woman who lost her husband in the 9/11 attacks is planning to speak at a mosque in Boston. She will be trying to recruit members of the mosque to join her battle against poverty and illiteracy in Afghanistan.

The woman, Susan Retik, has pursued perhaps the most unexpected and inspiring American response to the 9/11 attacks. This anniversary of Sept. 11 feels a little ugly to me, with some planning to remember the day with hatred and a Koran-burning "” and that makes her work all the more exhilarating.

In the shattering aftermath of Sept. 11, 2001, Ms. Retik bonded with another woman, Patti Quigley, whose husband had also died in the attack. They lived near each other, and both were pregnant with babies who would never see their fathers.

Devastated themselves, they realized that there were more than half a million widows in Afghanistan "” and then, with war, there would be even more. Ms. Retik and Ms. Quigley also saw that Afghan widows could be a stabilizing force in that country.

So at a time when the American government reacted to the horror of 9/11 mostly with missiles and bombs, detentions and waterboardings, Ms. Retik and Ms. Quigley turned to education and poverty-alleviation projects "” in the very country that had incubated a plot that had pulverized their lives.

"More jobs mean less violence," Ms. Retik noted. "It would be naïve to think that we can change the country, but change has to start somewhere. If we can provide a skill for a woman so that she can provide for her family going forward, then that's one person or five people who will have a roof over their head, food in their bellies and a chance for education."

In times of fear and darkness, we tend to suppress the better angels of our nature. Instead, these women unleashed theirs.

Paul Barker, who for many years ran CARE's operations in Afghanistan, believes America would have accomplished more there if our government had shared the two women's passion for education and development. "I can only wonder at what a different world it could be today if in those fateful months after 9/11 our nation's leadership had been guided more by a people-to-people vision of building both metaphorical and physical bridges," Mr. Barker said.

Will all of this turn Afghanistan into a peaceful country? Of course not. Education and employment are not panaceas. But the record suggests that schools and economic initiatives do tend over time to chip away at fundamentalism "” and they're also cheap.

All the work that Beyond the 11th has done in Afghanistan over nine years has cost less than keeping a single American soldier in Afghanistan for eight months.

I admire Ms. Retik's work partly because she offers an antidote to the pusillanimous anti-Islamic hysteria that clouds this anniversary of 9/11. Ms. Retik offers an alternative vision by reaching out to a mosque and working with Muslims so that in the future there will be fewer widows either here or there.

Her work is an invigorating struggle to unite all faiths against those common enemies of humanity, ignorance and poverty "” reflecting the moral and mental toughness that truly can chip away at terrorism.

"¢