Zvicër, qershor 1996

Djalin e madh 7 vjeçar e quajnë Berat, ndërsa të voglin 5-vjeçar e quajnë Patriot. Janë dy vellëzër bash si molla: të shëndetdshëm, të pashëm e shumë të dashur, sidomos me

miqtë që ju shkojnë në shtëpi. Berati, shkon në shkollë, ndërsa Patrioti, në kopsht.

Unë, miqësohem me ta, dhe në mëngjes, më kërkojnë që t'i shoqëroj deri në shkollë e kopsht. (Në Zvicër, fëmijët e kësaj moshe, detyrimisht, duhet të shoqërohen nga të rriturit). Dhe

unë ua plotësoj kërkesën me kënaqësi. I marr për dore dhe duke bërë me ta muhabet si me dy "të rritur", ecim rrugës së asfaltuar, anash bahçeve të fshatit simpatik.

...Babai i tyre, miku im, Ismeti, ndoshta nga streset e jetës është pak i vrazhdë, nevrik dhe jo rrallë i ashpër me fëmijët. Ata, djemtë e Ismetit, ndoshta për këtë arsye, me mua e ndjejnë veten më të lirë, më të çiltër, si të thuash, më të barabartë. Më tregojnë me çiltërsi për shkollën e kopështin, për shokët e shoqet, për mësuesit e edukatorët. Ndonëse shpesh biseda

ndërpritet, kur ata përshdesin moshatarët e kalimtarët. Dhe I përshëndesin aq bukur në gjuhën gjermane. I dorëzoj fëmijët në vendin e duhur, dhe kthehem ngadalë për në banesë.

Eci dhe mendoj për ata dy djem, aq të mirë, aq të dashur.

Më dhimbsen! Ata, dinë shumë gjëra për moshën e tyre të njomë. Dinë që janë shqiptarë, dinë që në Damjan kanë gjyshin e nderuar Deli Gucin, dinë që Kosova është e bukur... , dinë...

dinë. Tash tre vjet në Zvicër ata dijnë edhe shumë gjëra të tjera që t'i mëson jeta, sidomos në këtë moshë, kaq te njome..

Ata dijnë, dijnë...

Ata dijnë shumë gjëra. Por, ata nuk dijnë një gjë shumë me të madhe, shumë me të dhimshme, ndoshta, trishtuese!!

... Ata, ...nuk e dijnë që, ...janë refugjatë!!

./.

Zvicër, qershor, 1996

(Për Zëri i Shqiptarëve, nga USA, mars 2012)