Vladimir Putin dukej si çakallë e vjetër mulliri javën kaluar, kur akuzoi të ashtuquajturin Perëndimin historik se është duke u përpjekur për të rikthyer ndikimin e tij ekonomike në ulje  duke bërë "diplomacinë raketave-bombë" dhe "veprimet e njëanshme në shkelje të ligjit ndërkombëtar". Kundërshtim i tij vazhdoi teksa përsëri refuzoi të mbështesë veprimin e mëtejshëm në krizën siriane: Kofi Annan u prit në Moskë këtë javë me akuzat për "shantazh" Perëndimor, dhe u largua pa mbështetjen ruse për një votim të ardhshëm të OKB-së për sanksion ndaj Sirisë. Putin edhe duket të jetë duke humbur interesin në hollësinë e të qënit një udhëheqës i huaj, kur iu thotë anëtarëve të tjerë të G8, Kryeministrit të ardhshëm kinez Jinping Xi, dhe ceremonisë së hapjes së Lojërave Olimpike se ai ishte "shumë i zënë" për t'u takuar me ta.

Vetëm dy muaj pas përfundimit të saj, presidenca pajtuese e Dmitri Medvedev it duket një kujtim i largët. Partia në pushtet Rusia e Bashkuar (prapa së cilës qëndron ai) ka miratuar një numër ligjesh autoritare që ritkhejnë përsëri reformat e tij liberale. Më i fundit i këtyre rikthimeve është dënimi penal për shpifje vetëm pak më shumë se një vit e gjysmë pasi u shfuqizua me iniciativën personale të Medvedevit.

Diplomatët kanë frikë se kthimi i Putinit në Kremlin do të thotë se "rivendosja" e marrëdhënieve me Perëndimin nën Medvedevin do të humbin së bashku me të. Gjatë fushatës së tij zgjedhore, Putin akuzoi Hillari Klintonin se organizonte protesta antiqeveritare. Partia e tij kohët e fundit miratoi një ligj që deklaron se çdo OJQ që merr fonde nga jashtë Rusisë është "një agjente e huaj".

Çfarë e përcakton Putinin e mandatit të tretë si njeriun i cili në vitin 2007 ka nxitur zërat për një "luftë të re të Ftohtë" është se ai tani drejton një vend i cili konsiderohet gjerësisht të jetë në rënien përfundimtare. Faza e fundit luftarake e politikës së jashtme ruse, kur revista "Time" e shpalli Putinin njeriun e saj të vitit; "Ariu është kthyer", deklaroi revista, duke e përshëndetur   kamionin e rëndë të petroshtetit rus. Por tani politikëbërësit pyesin nëse ia vlen apo jo që Rusia të klasifikohet më si një komb i madh në zhvillim. Një raport i fundit i Marrëdhënieve me Jashtë të Këshillit Evropian paralajmëroi se Rusia "në mënyrë të qartë nuk mund të mbajë ritmin me dinamizëm dhe perspektivat e rritjes të vendeve të tjera të BRIC". FMN projekton një normë 4 për qind rritje për Rusinë në vitin 2012, shumë më poshtë se të gjitha pesë ish-republikat sovjetike në Azinë Qendrore. Shpenzimet bujare të premtura nga Putini gjatë fushatës së tij do të thonë se buxheti i Rusisë do të balancohet vetëm qoftë se çmimi i naftës mbetet mbi 100 dollarë për fuçi, të cilën e ka kaluar në pjesën më të madhe gjatë gjashtë muajve të fundit.

Këto rrëfime paradoksale tregojnë që Rusia mbetet në izolim dhe rënie ndërkohë që i frustron fuqitë perëndimore - Ariu rus duke vdekur godet përsëri! Por ky do të jetë rrëfim i shkurtër për ndikimin në rritje të Moskës në skenën botërore.

Kremlini është më e integruar me demokracisë liberale perëndimore sot se kurrë më parë. Rusia do të bashkohet me OBT këtë vit, kohët e fundit nënshkroi një marrëveshje të lehtësimit të vizave me SHBA (negociatat mbi një marrëveshje të ngjashme me BE-në janë në vazhdim) dhe, pavarësisht nga kërcënimi i sanksioneve kundër zyrtarëve të përfshirë në abuzime të të drejtave të njeriut, është më afër se kurrë për t'u bërë një partner i plotë amerikan i tregtisë.
Putin është gjithashtu shumë më i gatshëm për të bashkëpunuar me Perëndimin për çështjet kyçe të sigurisë se pesë vjet më parë, kur ai akuzoi SHBA-të se dëshirojnë që të jenë në botë "kampion i vetëm". Muajin e kaluar, Rusia dha miratimin që NATO të përdorë një bazë në Uralet për përpjekjet e luftës në Afganistan, gjatë protestave lokale dhe kundërshtimeve nacionaliste. Dhe pse gjenerali më i lartë i Rusisë ka kërcënuar se do të "përdorin forcën shkatërruese me përparësi" nëse aleanca ndërton një mburojë të raketave në Evropën Lindore, Rusia vazhdon të nxitë për një sistem të integruar që do të ndajnë aftësitë e të gjitha palëve.

Politika e jashtme e Putinit është qartësisht më e mprehtë se sa do të sugjeronte retorika e tij e zjarrtë. Rusia është e suksesshme në përdorimin pragmatik të diplomacisë hundëpërjetë në favor të saj. Duke kuptuar rolin e saj "sipas situatave", si e përcakton ish këshilltari presidenciaö Igor Yurgens ajo, e lejon Rusinë të luajë në skenën ndërkombëtare si ajo parashtron.

Dhe ajo vjel rezultate. Në Siri, për shembull, Rusia ka mbrojti me sukses parimin e saj jo-intervencionist dhe i ka mbajtur forcat perëndimore në fré, ndërsa ka vënë relativisht pak në rrezik përveç reputacionit të saj. Furnizimet e shumëpërmendura të armatimit rus ndaj regjimit Asad përbëjnë vetëm 3 për qind të totalit të eksporteve të armëve të Rusisë në vitin 2011, sipas Institutit të Kërkimeve Ndërkombëtare të Paqes të Stokholmit, Moska premtoi se do të pezullojë shitjen e ardhshme të papërcaktuar javën e kaluar. Interesi strategjik i Rusisë në të paturit e një fuqie miqësore në Lindjen e Mesme ose mbajtjen e një bazë është shumë më i pakët pak sesa, të themi, se i SHBA në Bahrein. Çfarëdo lidhjeje mund të ruhet nga partneriteti i saj i kohës sovjetike me Siri është e zbehtë në krahasim me rëndësinë, për shembull, me futjen e  Ukrainës në hapësirën ekonomike post-sovjetike të përbashkët që Putin e quan "Bashkimi Euroaziatik".

"Gjithkush i shikon marrëdhëniet e Rusisë me Sirinë nëpërmjet interesave të saj në Lindjen e Mesme, por ajo që diplomatët rusë po bëjnë ka më shumë të bëjë me atë se si ata e kuptojnë rolin e Rusisë në botë," më tha Fedor Lukjanov, redaktor i Rusisë revistës Çështjet Globale,  kohët e fundit. "Nuk ka iluzione për Assad nëse do të shkojnë apo jo. E gjithë kjo lojë është duke treguar për tërë botën se Rusia është një vend i rëndësishëm dhe njerëzit nuk mund të bëjnë asgjë pa të. "

Kjo nuk do të thotë se intransigjenca ruse në disa çështje pengon partneritein e frytshëm diku tjetër. Kur Putin vizitoi Izraelin muajin e kaluar, kryeministri Benjamin Netanyahu e nxiti atë që të marrë një linjë më të fortë ndaj programit bërthamor iranian, të cilin Rusia e mbështet nëpërmjet shitjes së karburantit dhe zbutjes së sanksioneve në OKB. Por hidhërimi i Izraelit për mbështetjen e Rusisë ndaj Iranit dhe Palestinës nuk ka bërë asgjë për të parandaluar zhvillimin e shpejtë të lidhjeve tregtare dhe kulturore midis dy vendeve: turistët rusë në Izrael janë mbinumeruar vetëm nga amerikanët, ndërsa rusisht-folësit përbëjnë një të pestën e popullsisë së Izraelit.

Kjo ka bërë shumë pak për të qetësuar fajkonjtë e Rusisë. Ian Bremmer dhe Nouriel Roubini kanë bërë thirrje që Rusia të "bojkotohet" nga institucionet perëndimore; libri i fundit  i Edward Lucas "Mashtrimi" pretendon se spiunazhi rus është duke udhëhequr vendet perëndimore në të njëjtën spirale në rënie të cilën ai e diagnostikon në Moskë. Por raportet e vdekjes së Rusisë duken të parakohshme, kur merret parasysh se ka arritur pjesën më të madhe të qëllimeve kryesore të politikës së jashtme të saj në disa vitet e fundit. "Revolucionet me ngjyra" të vendeve fqinje që tronditën Kremlinin në vitin 2004 janë rikthyer. Ekonomia e Rusisë është edhe më e ndërthurur me të perëndimit, teksa vendet evropiane janë bërë destinacionet kryesore për elitat dhe bankat e mëdha të investimeve të nënshkruara në një plan të Kremlinit për ta bërë Moska një qendër globale të financave. Dhe për të gjitha problemet e trashëguara në mbështetje të Rusisë tek dollarët e naftës, të tubacioneve të reja të gazit në Kinë dhe Gjermani - të cilat kanë të ngjarë të mbeten fuqitë dominuese në kontinentet e tyre përkatëse për të ardhmen e parashikueshme - duhet të ndihmojnë për të siguruar se Rusia mbetet një pjesë e madhe e ekonomisë botërore për disa kohë.

Nëse Fuqitë perëndimore duan që Rusia të bashkëpunojë në Siri, ato duhet për të shmangur qasje hubristike të ilustruara nga një diplomat britanik, cituar në librin e Angus Roxburgh "Burri i Fuqishëm": që "edhe nëse ata nuk janë një superfuqi më, ju duhet të pretendoni se ata ishin" . Perëndimi do të bënte mirë që të heqë pretendimin dhe të kuptojë se Rusia është ende një fuqi serioze globale që mund të marrë atë që dëshiron dhe të pengojë partnerët kur kjo iu shkon për shtat qëllimeve të saj. Rusia meriton të trajtohet në pajtim me kushtet e veta./Skënder Buçpapaj
-
The dying Russian bear strikes again

July 18, 2012 @ 5:09 pm

By Max Seddon

[1]

Vladimir Putin sounded like the saber-rattler of old last week, when he accused the so-called historical West of trying to claw back its waning economic influence by waging "missile-bomb diplomacy" and "unilateral moves in violation of international law." His stonewalling continued as he again refused to support further action on the Syrian crisis: Kofi Annan was greeted in Moscow this week with accusations of Western "blackmail," [2] and left without Russian backing [3] for a future U.N. vote [4] to sanction Syria. Putin even seems to be losing interest in the niceties of being a foreign leader, telling fellow G8 members, future Chinese premier Xi Jinping, and the Olympic opening ceremony that he was "too busy" to meet with them.

Only two months after its end, Dmitry Medvedev's conciliatory presidency seems a distant memory. The ruling United Russia party (of which he is the ostensible chair) has passed a slew of authoritarian laws rolling back his liberal reforms. The most recent of these reintroduces criminal penalties for libel only a little more than half a year after they were dropped on Medvedev's personal initiative.

Diplomats fear Putin's return to the Kremlin means the "reset" of relations with the West under Medvedev will be lost along with it. During his election campaign, Putin accused Hillary Clinton of organizing anti-government protests [5]. His party recently passed a law declaring any NGO that receives funding from outside Russia [6] a "foreign agent."

What sets Putin 3.0 apart from the man who in 2007 fueled talk of a "new Cold War [7]" is that he now leads a country widely considered to be in terminal decline. The last bellicose phase of Russian foreign policy saw Time name Putin its man of the year [8]; "the Bear is back," the magazine declared, hailing the new juggernaut Russian petrostate. But now policymakers question whether Russia is even worth classifying as a major developing nation. A recent European Council on Foreign Relations report [9] warned Russia "clearly cannot keep pace with the dynamism and the growth perspective of the other BRICs." The IMF projects a 4 percent growth rate for Russia in 2012 [10], far below that of all five former Soviet republics in Central Asia. Generous spending promises Putin made during his campaign mean Russia's budget will only balance if the price of oil stays above $100 a barrel [11], where it has spent most of the last six months.

These paradoxical narratives hold that Russia wallows in isolation and decline while frustrating Western powers single-handedly the dying Russian bear strikes again! But that would be giving short shrift to Moscow's growing influence on the world stage.

The Kremlin is more integrated with Western liberal democracy today than ever before. Russia will join the WTO this year, recently signed a visa facilitation agreement with the U.S. (negotiations over a similar agreement with the EU are ongoing) and, despite the threat of sanctions against officials involved in human rights abuses, is closer than ever to becoming a full American trade partner.
Putin's foreign policy is clearly more subtle than his fiery rhetoric would suggest. Russia is successful at using its pragmatic, hard-nosed diplomacy to its advantage. Understanding its role "situationally," as former presidential adviser Igor Yurgens terms it, allows Russia to play the international stage as it lays.
Putin is also far more willing to cooperate with the West on key security issues than five years ago, when he accused the U.S. of wanting to be the world's "sole master." Last month, Russia gave its approval for NATO to use a base in the Urals [12] for the Afghan war effort, over local protests and nationalist objections. And though Russia's top general has threatened to "use destructive force pre-emptively" if the alliance builds a missile shield in Eastern Europe, Russia continues to push for an integrated system that would share all sides' capabilities.
And it gets results. In Syria, for example, Russia has successfully defended its non-interventionist principle and kept Western forces in check, while putting relatively little at risk save its reputation. Much-vaunted supplies of Russian weaponry to the Assad regime only made up 3 percent of Russia's total arms exports in 2011, according to the Stockholm International Peace Research Institute; Moscow pledged to suspend future sales indefinitely [13] last week. Russia's strategic interest in having a friendly power in the Middle East or maintaining a base there is far less than, say, the U.S.'s in Bahrain. Whatever ties may linger from its Soviet-era partnership with Syria pale in significance compared with, for example, wooing Ukraine into the suggested post-Soviet common economic space Putin calls the "Eurasian Union."

"Everyone looks at Russia's relationship with Syria through its interests in the Middle East, but what Russian diplomats are doing has more to do with how they understand Russia's role in the world," Fedor Lukyanov, editor of the journal Russia in Global Affairs, told me recently. "There are no illusions about whether Assad's going to go or not. All this game is about showing the whole world that Russia is an important country and people can't do anything without it."

That's not to say Russian intransigence on some issues prevents fruitful partnerships elsewhere. When Putin visited Israel last month, Prime Minister Benjamin Netanyahu pushed him to take a stronger line on the Iranian nuclear program, which Russia supports through fuel sales and watering down sanctions in the U.N. But Israel's chagrin over Russian support for Iran and Palestine has done nothing to prevent the rapid development of commercial and cultural ties between the two: Russian tourists in Israel are outnumbered only by Americans, while Russian-speakers make up a fifth of Israel's population [14].

This has done little to calm Russia hawks. Ian Bremmer and Nouriel Roubini have called for Russia to be "blackballed" from Western institutions [15]; Edward Lucas's recent book Deception claims Russian espionage is leading Western countries into the same downward spiral he diagnoses in Moscow. But reports of Russia's demise seem premature when one considers it has achieved most of its major foreign policy goals in the past several years. The nearby "color revolutions" that so rattled the Kremlin circa 2004 have been rolled back. Russia's economy is all the more intertwined with the West's, as European countries become major destinations for elite assets and major investment banks sign on to a Kremlin plan to make Moscow a global finance hub. And for all the problems inherent in Russia's reliance on petrodollars, new gas pipelines to China and Germany which are likely to remain the dominant powers on their respective continents for the foreseeable future should help ensure Russia remains a major part of the world economy for some time.

If Western powers want Russia to cooperate on Syria, they will have to avoid the hubristic approach exemplified by a British diplomat quoted in Angus Roxburgh's book The Strongman: that "even if they weren't a superpower anymore, you had to pretend that they were." The West would do well to drop the pretense and realize Russia is still a serious global power that can get what it wants and frustrate it partners when it suits its purposes. Russia merits being dealt with on its own terms.