VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - ESPERANTOJA E TË DASHURUARVEPoezi nga VEHBI SKËNDERI

Nuk ka pse të dish çdo gjuhë, me mijëra gjuhë, që flet Globi
Për të komunikuar me një grua.
Çdo dallëndyshe, fazankë, zog korbi, thëllëzë e fajkua
Shprehet njëlloj: "Të dua!"

Dhe japonisht, hebraisht, arabisht. Dhe gjermanisht. Dhe latinisht.
Dhe në çdo gjuhë tjetër, në të cilën asnjë libër e asnjë vjershë nuk u shkrua.
Dashnorët shprehen po njësoj: "Të dua!"

I ndrijnë sytë tërë gas: francezes, anglezes, indianes e kilianes
së hijshme kur buzëqesh: "Të dua!"

U qesh fytyra plot ndriçim, si aurora: balle, mjekra, gusha, llërë e duar.
Kur çuçurit çdokush, qoftë edhe pa zë: "Të dua!"

Dhe gjithë arkitektura e gruas: gjoksi, supet, gjunj e vithe:
Janë shkronja të këtij "alfabeti". Të kësaj Esperantoje.
Të njëjtat shenja "pikësimi": presje, pikëpyetje e pikëçuditje.
Të njëjtat hieroglife!

Dhe mund t'i lexojë me lehtësi:
Edhe një Profesor Akademik, me tre Çmime Nobel
Edhe një Kardinal: Tri Herë i Amëshuar
Edhe një bari dhish i pashkolluar: belbaç e teveqel.

Ngjyrat, kodet, shenjat e dëshifruara e të padëshifruara të dashnorëve
U ngjajnë sinjaleve të semaforëve: gjithnjë të mirëpritur e të MODËS.
Që mund të kuptohen, dhe në Kozmos.
--
Nga libri "Mirëmëngjesi Shqipëri", 2012