Në këtë epokë të informacionit, gabimet e matematikës mund të çojnë në
katastrofë. Mars Orbiter i NASA-s u rrëzua, sepse inxhinierët harruan t'i
konvertojnë matjet metrike; sipërmarrja "London Whale" e JPMorgan
Chase shkoi keq pjesërisht ngaqë modeluesit u ndanë nga një shumë në vend të
një mesatareje. Pra, një gabim kodimi Excel i shkatërroi ekonomitë e botës
Perëndimore?
Historia deri sot: Në fillim të vitit 2010, dy ekonomistë të Harvardit, Carmen
Reinhart dhe Kenneth Rogoff, qarkulluan një letër, "Rritja në një kohë të
borxhit", që pretendonte të identifikojë një "prag" kritik, një
pikë kthese, për borxhet e qeverisë. Pasi borxhi tejkalon 90 për qind të
produktit të brendshëm bruto, pretendonin, rritja ekonomike bie ndjeshëm.
Znj Reinhart dhe z Rogoff kishin besueshmeri falë një libri gjerësisht të
admiruar më herët mbi historinë e krizave financiare, dhe pikëtakimi i tyre me
kohën ishte i patëmetë. Letra doli fill pasi Greqia hyri në krizë dhe përkoi me
dëshirën e zyrtarëve të shumtë për ta pasur "strumbullar" të stimulit
ndaj masave shtrënguese. Si rezultat, letra në çast u bë e famshme; ajo ishte
dhe është me siguri analiza ekonomike më me ndikim e viteve të fundit.
Në fakt, Reinhart-Rogoff shpejt arritën statusin pothuajse të shenjtë në mes të
të vetëshpallurve mbrojtës të përgjegjësisë fiskale; pretendimi i tyre
pikë-kthesë u trajtua jo si një hipotezë diskutueshme, por si fakt i
padiskutueshëm. Për shembull, një editorial i Washington Post më herët këtë vit
paralajmëroi kundër çdo relaksimi në frontin e deficitit, sepse ne jemi
"rrezikshmërisht pranë pragut 90 përqind që ekonomistët e konsiderojnë si
një kërcënim për rritjen e qëndrueshme ekonomike". Vini re shprehjen
"ekonomistë", jo "disa ekonomistë," lëre pastaj "disa
ekonomistë, fuqimisht të kundërshtuar nga ekonomistët e tjerë me kredenciale të
mira në mënyrë të barabartë", çka ishte realitet.
Sepse e vërteta është se Reinhart-Rogoff u përballën me kritika të
konsiderueshme që nga fillimi, dhe polemika u rrit me kalimin e kohës. Sapo
letra u qarkullua, shumë ekonomistë vunë në dukje se një korrelacion negativ
midis borxhit dhe ecurisë ekonomike nuk do të thotë se borxhi i lartë shkakton
rritje të ulët. Po aq lehtë mund të jetë mënyra tjetër, me performancë të dobët
ekonomike që çon në borxh të lartë. Në të vërtetë, ky është padyshim rasti me
Japoninë, e cila hyri thellë në borxh vetëm pasi rritja e saj ra në fillim të
viteve 1990.
Me kalimin e kohës, një tjetër problem doli: Studiues të tjerë, duke
përdorur të dhëna të krahasueshme në dukje mbi borxhin dhe rritjen ekonomike,
nuk mundën të përsërisnin rezultatet e Reinhart-Rogoff. Ata rëndom gjetën disa
korrelacion midis borxhit të lartë dhe rritjes së ngadaltë - por asgjë që dukej
si një pikë kthese në 90 për qind, ose, në të vërtetë, në çdo nivel të veçantë
të borxhit.
Së fundmi, znj Reinhart dhe z Rogoff lejuan hulumtuesit në Universitetin e
Massachusetts të shikojnë në shpërfaqjen e tyre origjinale - dhe misteri i
rezultateve të pariprodhueshme ishte zgjidhur. Së pari, ata lanë jashtë disa të
dhëna; së dyti, ata përdorën procedura të pazakonta dhe shumë të diskutueshme
statistikore dhe në fund, po, ata bënë një gabim kodimi Excel. Korrigjojini
këto jashtëlënie dhe këto gabime dhe që ju të merrni atë që studiuesit e tjerë
kanë gjetur: disa korrelacion midis borxhit të lartë dhe rritjes së ngadaltë,
pa asnjë tregues se kush është duke shkaktuar kë, por pa asnjë shenjë të atij
"pragut" 90 për qind.
Në përgjigje, znj Reinhart dhe z Rogoff e pranuan gabimin e kodimit, mbrojtën
vendimet e tyre të tjera dhe pretenduan se ata kurrë nuk pohuan se borxhi
detyrimisht shkakton rritje të ngadaltë. Kjo është pak e pasinqertë, sepse ata
vazhdimisht lanë të kuptohet atë propozim qoftë edhe duke mos e thënë atë
plotësisht. Por, në çdo rast, ajo që ka rëndësi me të vërtetë nuk është çka ata
donin të thonin, rëndësi ka si u lexua puna e tyre: Entuziastët e masave
shtrënguese trumbetuan atë pikë kthese të hamendur 90 për qind si një fakt të
provuar dhe si një arsye për të shkurtuar shpenzimet e qeverisë edhe përballë
papunësisë masive.
Prandaj fiaskoja Reinhart-Rogoff fiasko duhet të shihet në kontekstin më të
gjerë të manisë shtrënguese: dëshira padyshim intensive e politikëbërësve,
politikanëve dhe ekspertëve në të gjithë botën perëndimore të kthejnë shpinat e
tyre ndaj të papunëve dhe të përdorin krizën ekonomike si një justifikim për
zvogëluar programet sociale.
Ajo që tregon afera Reinhart-Rogoff është shkalla në të cilën masat shtrënguese
u shitën me pretekste të rreme. Për tre vjet, kthimi në masat shtrënguese është
paraqitur jo si një zgjedhje, por si një domosdoshmëri. Kërkimi ekonomik, për
të cilën avokatët e masave shtrënguese këmbëngulën, tregoi se gjëra të
tmerrshme ndodhin sa herë borxhi tejkalon 90 për qind të PBB-së. Por
"hulumtimi ekonomik" nuk tregoi asnjë gjë të tillë; një çift i
ekonomistëve e bëri atë proçkë, ndërsa shumë të tjerë nuk u pajtuan.
Politikëbërësit i braktisën të papunë dhe morën anën e masave shtrënguese,
sepse ata dëshironin kështu, jo sepse ata duhej të bënin kështu.
Pra, duhet rrëzuar Reinhart-Rogoff nga piedestal dhe ndryshuar gjithçka? Unë do
të doja të mendoja kështu. Por unë parashikoj se dyshuesit e zakonshëm thjesht
do të gjejnë një copë tjetër të dyshimtë të analizës ekonomike për ta
kanonizuar, dhe depresioni do të vazhdojë e do të vazhdojë./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
April 18, 2013
The Excel Depression
By PAUL KRUGMAN
In this age of information, math errors can lead to disaster. NASA's Mars
Orbiter crashed because engineers forgot to convert to metric measurements;
JPMorgan Chase's "London Whale" venture went bad in part because modelers
divided by a sum instead of an average. So, did an Excel coding error destroy
the economies of the Western world?
The story so far: At the beginning of 2010, two Harvard economists, Carmen
Reinhart and Kenneth Rogoff, circulated a paper, "Growth in a Time of Debt,"
that purported to identify a critical "threshold," a tipping point, for
government indebtedness. Once
debt exceeds 90 percent of gross domestic product, they claimed, economic
growth drops off sharply.
Ms. Reinhart and Mr. Rogoff had credibility thanks to a widely admired earlier
book on the history of financial crises, and their timing was impeccable. The
paper came out just after Greece went into crisis and played right into the
desire of many officials to "pivot" from stimulus to austerity. As a result,
the paper instantly became famous; it was, and is, surely the most influential
economic analysis of recent years.
In fact, Reinhart-Rogoff quickly achieved almost sacred status among
self-proclaimed guardians of fiscal responsibility; their tipping-point claim
was treated not as a disputed hypothesis but as unquestioned fact. For example,
a Washington Post editorial earlier this year warned against any relaxation on
the deficit front, because we are "dangerously near the 90 percent mark that
economists regard as a threat to sustainable economic growth." Notice the
phrasing: "economists," not "some economists," let alone "some economists,
vigorously disputed by other economists with equally good credentials," which
was the reality.
For the truth is that Reinhart-Rogoff faced substantial criticism from the
start, and the controversy grew over time. As soon as the paper was released,
many economists pointed out that a negative correlation between debt and economic
performance need not mean that high debt causes low growth. It could just as
easily be the other way around, with poor economic performance leading to high
debt. Indeed, that's obviously the case for Japan, which went deep into debt
only after its growth collapsed in the early 1990s.
Over time, another problem emerged: Other researchers, using seemingly
comparable data on debt and growth, couldn't replicate the Reinhart-Rogoff
results. They typically found some correlation between high debt and slow
growth "” but nothing that looked like a tipping point at 90 percent or, indeed,
any particular level of debt.
Finally, Ms. Reinhart and Mr. Rogoff allowed researchers at the University of
Massachusetts to look at their original spreadsheet "” and the mystery of the
irreproducible results was solved. First, they omitted some data; second, they
used unusual and highly questionable statistical procedures; and finally, yes,
they made an Excel coding error. Correct these oddities and errors, and you get
what other researchers have found: some correlation between high debt and slow
growth, with no indication of which is causing which, but no sign at all of
that 90 percent "threshold."
In response, Ms. Reinhart and Mr. Rogoff have acknowledged the coding error, defended
their other decisions and claimed that they never asserted that debt
necessarily causes slow growth. That's a bit disingenuous because they
repeatedly insinuated that proposition even if they avoided saying it outright.
But, in any case, what really matters isn't what they meant to say, it's how
their work was read: Austerity enthusiasts trumpeted that supposed 90 percent
tipping point as a proven fact and a reason to slash government spending even
in the face of mass unemployment.
So the Reinhart-Rogoff fiasco needs to be seen in the broader context of
austerity mania: the obviously intense desire of policy makers, politicians and
pundits across the Western world to turn their backs on the unemployed and
instead use the economic crisis as an excuse to slash social programs.
What
the Reinhart-Rogoff affair shows is the extent to which austerity has been sold
on false pretenses. For three years,
the turn to austerity has been presented not as a choice but as a necessity.
Economic research, austerity advocates insisted, showed that terrible things
happen once debt exceeds 90 percent of G.D.P. But "economic research" showed no
such thing; a couple of economists made that assertion, while many others
disagreed. Policy makers abandoned the unemployed and turned to austerity
because they wanted to, not because they had to.
So
will toppling Reinhart-Rogoff from its pedestal change anything? I'd like to
think so. But I predict that the usual suspects will just find another dubious
piece of economic analysis to canonize, and the depression will go on and on.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
