SHPIRTIT (Odë) Nga LASGUSH PORADECI
E Djelë, 04.13.2014, 02:05pm (GMT+1)
Të lus, o Lajmës qielluar! O Frym' e Zotit, Vetë Zot! Me hirin t'ënd të pashteruar Që ka mburim përjetësije, Hirplot, o Shpirt, nër gaze Ti-je. Dhe nër mjerime je hirplot!
Ti botës s'onë-i prure lajmin E nj' ëndërimi të pafaj: Për mallin t'ënd mê të pastajmin Ti kuvëndon që përmi botë, Dhe në gëzim i bije lotë, I bije gas në zi të saj.
Kur del mi male yll'i ditës E shuhet nata prapa ti, Ti me vështrimin vetëtitës Çkëlqen në fund të zemrës s'ime Dh'i bën prej këngës së një grime Një të përjetëshme harmoni.
E kur pat humbur jet' e dherit, Kur syr' i lodhur m'u përgjum, Në shkëndijim të kandilerit[1] M'i çfaq ylberin e një rruàze...- Fatlum, o Shpirt, ti je nër gaze Dhe nër mjerime je fatlum!
Sot hapa sytë që-me-natë E po këndoj si kurrëkush: Drejt lartësirës së pamatë Ah! mëshiró të ngjitë-i çmuar Prej gjirit t'im të përvëluar Fjalim' i mallit t'im mjerush.
Poradec, VI 1921
[1] kandilerit - kandil
LASGUSH PORADECI
|