Konferenca e ambasadorëve në Londër (1913) Kosovën historike me kryeqytetin e
saj Shkupin ia dha mbreterisë serbe me motivacionin (e pa drejtë!) se ajo ishte
tokë serbe. Pavarësisht nga kjo padrejtësi që kryhej në korriz të kombit
shqiptar, shqiptarët e kosovës, të cilët për nga numri i popullsis ishin gati
të barabart me banorët e shqipëris, u mblodhën bashkarish nën një risundim të
pushtetit serb.
Duke e bë shpalljen e gjasht republikave sllave të federatës u caktuan edhe
kufijt e tyre politik. Kufijtë u caktuan në mënyrë arbitrare nga lart, pa asnjë
referendum popullor, pa asnjë votë plebishitare. As popullsia shqiptare, as udhëheqësit e saj nuk u
pyetën.
Me qëllim, që të thyenin unitetin teritorial të shqiptarëve dhe të dobësonin
fuqin e rezistencës së tyre politike, udheheqësit titistë i ndanë trojet e Kosovës historike në tri pjesë-midis republikave të Serbisë, Maqedonisë, dhe Malit
te Zi.
Republika e Serbis mori krahinën e sotme të Kosovës (Kosovën e ngushtë) së
bashku me rrethet e Bujanocit, Preshevës dhe Medvegjes; Republika e Maqedonisë
aneksoi pjesën jugore të Kosovës historike (rrethet e Shkupit, Tetovës,
Gostivarit, Kërqoves, Kumanovës) së bashku me rrethet e Dibres dhe të Struges;
Mali i Zi morri pjesën veriperendimore të Kosovës (Plaven, Gucinë, Rozhajin),të
cilat, në fakt i kishte aneksuar që në vitin 1913.
Në vështrimin historik ky ishte copëtimi i tret që kryhej në kurriz të trojeve
shqiptare-i treti pas coptmit të par të trojeve shqiptare nga Kongresi i
Berlinit (1878) dhe pas copëtimit të dyt që vendosi Konferenca e Ambasadorëve
në Londër(1913).
Copëtimi i tretë e goditi më tepër unitetin territorial të shqiptarëve. Trojet
shqiptare, të cilat para luftës së Dytë Botërore ishin ndar midis tri shteteve
(Shqipëris, Jugosllavis dhe Greqis), tani ato u ricoptuan midis pes shteteve
(Shqipëris, Serbis, Maqedonis, Malit të Z dhe Greqis).
Për më tepër copëtimi i fundit (copëtimi komunist), bie në kundërshtim
moralisht, politikisht dhe juridikisht me të drejtën ndërkombëtare , sepse:
- nuk është e drejt të dënohet vazhdimisht me copëtime një komb i pafajshëm;
- politikisht, sepse nuk është e drejt që në kohët moderne të merren vendime në
kurriz të një populli
- juridikisht të merren vendime pa votën e tij plebishitare.
Për të mos përsëritur gabimet që kishte kryer para luftës dinastia e
Karagjorgjeviçëve, e cila i kishte ndarë kombet e sunduara prej saj, nga
pikëpamja e të drejtave politike, në tri kategori në serb (kategorija e
parë), në kombet e tjera sllave (kategorija e dytë) edhe në kombe josllave, ku hynin
edhe shqiptarët (kategorija e tret)!!! Tito me bashkëpunëtorët e tij shpalosën
flamurin e vetëvendosjes së kombeve dhe të barazis së tyre, në fushën e të
drejtave politike. Në mbështetje të këtij parimi,të cilin e miratoi AVNOJ-i në
vitin 1943, kombet e Jugosllavis fituan të drejtën që në mbarim të luftës të
formonin republika të veçanta si pjestare me të drejta të barabarta, në
Federatën Socjaliste të Jugosllavisë.
Duke u mbështetur në parimin e Kartës se Atlantikut, në Vendimet e AVNOJ-it dhe
në kontributin që po jepnin me repartet e tyre partizane në qlirimin e
Jogusllavis nga okupatori hitlerjan, delegatët komunist dhe nacionalist
shqiptar të Kosovës, së bashku me komunistët serb dhe malazez vendosën më 1
janar 1944, në Konferencën që u mblodh në Bujan, që në mbarim të luftës në
Kosovë të zbatohej parimi i vetëvendosjes.Por shum shpejt doli se premtimet
titiste për të drejtat e barabarta të kombeve qenë demagogji.
Në Jaice u vendos që popujt e Jugusllavisë të ndaheshin në kombe dhe në
kombësi, nga të cilët vetëm kombet do të kishin të drejtë të formonin republikë,
kurse kombësit mund të formonin, në raste të veçanta, vetëm krahina autonome në
kuadrin e një republike.
Shqiptarët, banor mijëvjeçar të Kosovës historike, me një unitet territorial të
pandërprerë, me një varg qytetesh shekollore, me një kultur të lashtë të
përbashkët, me një popullsi që vinte në radhën e tret pas serbëve dhe kroatëve,
me nje histori të pasur luftreash për pavarësi, i plotësonin të gjitha kushtet
për të pasur një republik më vete. Por, nga udheheqësit e rinje jugosllav u
konsideruan kombe vetëm gjashtë bashkësi sallave (serbët, kroatët, sllovenët,
boshnjakët, maqedonët, malazezët) kurse shqiptarët u konsideruan kombësi! Pra u
përjashtuan si nga e drejta e vetëvendosje, ashtu edhe nga e drejat për të
pasur një republik më vete.
Madje, fill pasi mbaroji lufta edhe pasi u kthyen
në Shqipëri dy divizionet partizane shqiptare që kishin luftuar në territorin
jugosllav kundër forcave gjermane, autoritetet federative të Beogradit dhe nën
nxitjen e tyre, në korrikun e vitit 1945 autoritetet serbe të Kosovës e h odhën
poshtë Rezolutën e Bujanit.
Përjashtimi i shqiptarëve nga e drejta për të pasur Republikën e tyre ishte një
veprim arbitrat. Diskriminimi i tyre binte veçanërisht në sy po të kemi
parasysh se malazezët, të cilët ishin, popullsia, gjasht herë më pak dhe
maqedonët dy herë më pak se shqptarët, do të formoni republik me vete, kurse
shqiptaret jo! Si rrjedhim, pabarezija që ekzistonte në jugosllavin e
paraluftës, ndryshoi vetëm formën, përmasat dhe konponetntet, por për
shqiptarët mbeti në fuqi.
Përfshirjen e shqiptarëve në kategoin e kombësive, pra diskriminimin e tyre në
fushën e të drejtave kombëtare, udheheqësit e djeshëm të jugosllavis titiste
dhe qeveritarët e sotëm nacionalist serb e argumentojn me tezën e vjetër: se
shqiptarët e kosovës nuk jan autokton por ardhacak, dhe me një tez të re, se
ata nuk mund të formojn një republik më vete në federatën jugosllave, mbasi
ekziston një shtet shqiptar jasht saj. Si rrjedhim, sipas tyre nuk mund të
ekzistojn dy shtete shqiptare në të njëjten kohë. Por
të dy tezat e qeveritarëve serbe nuk kan as bazë historike e as mbështetje
juridike.
Në këtë vështrim, udhëheqësit e federatës socialiste të jugosllavis kryen një
krim politik në kurriz të kombit shqiptar dhe një dhunim politik në kurriz të
shtetit serb, meqenëse Kosova historike i qe dhuruar Serbis nga Konferenca e
Londrës në vitin 1913.
Aneksimi nga Maqedonia i pjesës së Kosovës jugore, e banuar edhe sod e kësaj
dite në shumicën dërmuese nga shqiptarët etnik, është një akt ilegjitim. Nëse
arsyetimin e thellojm më tej, qarqet politike serbe, duke pranuar këtë copetim,
kanë pranuar se pjesa jugore e Kosovës historike me kryeqytetin e saj Shkupin
nuk është tok serbe, siq cilësohet në Vendimin e Londrës 1913. Në fakt ajo nuk
është as toke serbe, as tokë maqedone. Me popullsin etnike që ka pjesa jugore e
Kosovës historike ose pjesa veriore e Republikës së Maqedonis, ajo është tokë
shqiptare.
Pas Luftes së Dytë Botërore, zgjidha e nacionalizmit agresiv sllav e kombinuar
me peshën e diktaturës komuniste mbi shqiptarët nën jogusllavi, erdhi
vazhdimisht duke u rritur. Të drejtat e tyre kombetare u mohuan. Arsimimi në
gjuhën ametare u ndalua edhe gjat periudhës kur marrdhëniet midis Shqipërisë Socialiste
dhe Jugosllavis Socialiste ishin më tepër se miqësor. Pas prishjes në vitin
1948, të mardhënjeve midis Tiranës dhe Beogradit, qeveritarët titist me qëllim
që ta fashitnin rezistencën shqiptare, kombinuan demagogjinë me territorin.Për
ta fashitur rezistencën shqiptare, qeveritarët e Beogradit krijuan në pjesën e
aneksuar nga republika e serbisë Krahinen Autonome të Kosovës me një sipërfaqe
prej 10.877 kilometra katror dhe me kryeqytet Prishtinën. Në baz të Kushtetutës
së par të saj (1953) Krahina e Kosovës u pajis me një autonomi të thjesht. Veq
kësaj, jasht krahinës, u lan tri rrethe që shtrihen në verilindje të Kosoves
siç janë Bujanoci, Presheva dhe Medvegja, të cilat etnikisht, historikisht dhe
gjeografikisht u shkëputën artificialisht prej saj.
Me shkeptjen e tyre nga Krahina e Kosovës, Beogradi kreu një copetim të
mëtejshëm të trojeve shqiptare në përgjithësi dhe të vetë Kosovës në veçanti.
Nga ana tjeter, qarqet qeveritare të Beogradit e intensifikuan regjimin
policor, të cilin përveq torturave, burgimeve, internimeve me dëshmi të rreme,
shpesh her edhe pa gjyq, e shtrinë përsëri në dëbimin në masë të shqiptarëve
islam në drejtim të Turqis. Vetëm gjat viteve `50 dhe `60 si pasoj e politikës
gjenocidiste serbe u vranë më tepër se 50 mij veta dhe u dëbuan jasht
Jugosllavis afërsisht 300 mijë veta.
Megjithatë, ndërgjegja kombëtare e shqiptarëve nuk u shtyp dhe fryma e
rezistencës nuk u fashit. Pas një qerek shekulli martirizimesh, shqiptarët qen
të parët ndër kombësit e Federatës jugosllave që publikuan kundër shtypjes
nacionale.
Në vitin 1968 shpërtheu në Prishtin demonstrata e fuqishme e shqiptarëve të
shtypur, të cilët dolën me kërkesën për t`i dhënë Kosovës (për fat të keq vetëm
kosovës së cunguar) Statusin e Republikes në kuadrin e Federatës jugosllave.
Demonstrata e vitit 1968, e cila mund të konsiderohet si krisma e plasaritjes
së ndërtesës artificiale jugosllave, paralajmëronte afrimin e furtunës. Masat
shtypëse që ndërmori Beogradi e acaruan nga viti në vit situatën.
Për të evituar ballafaqimin e egër, autoritetet jugosllave i dhan krahinës së
Kosovës në vitin 1974 një Kushtetut të re. Me këtë Kushtetut Kosova u njoh, si
dhe Vojvodina, si Krahin Autonome e Republikës së Serbisë dhe në të njëjten koh
si element konstituiv i Federates së Jugosllavise.
Si pasoj e këti vendimi Kosova ishte si dhe gjashtë republikat e Jugosllavisë,
Kushtetutën e veqant, organet ekzekutive, Kuvendin Krahinor, Gjykatën
Kushtetuse. Ajo kishte përfaqësuesin e saj në Kryesin e Federatës së
Jugosllavis, në Këshillin Federativ Ekzekutiv të Jugosllavis. Organet
republikane të Serbis nuk mund ta ushtronin pushtetin e tyre mbi Kosovën pa
miratimin e Kuvendit Krahinor, të Këshillit Ekzekutiv të saj, të Gjykatës së
saj Kushtetuese. Ajo merrte pjesë, nëpërmjet delegatëve të saj në nxjerrjen e
ligjeve në Dhomen Republikane dhe në atë të karahinave të Kuvendit Federativ.
Pra, Krahina e Kosovës, edhe pse vazhdohej të quhej Krahina Autonome,
praktikisht kishte shum tipare të një Republike Federative Jugosllave.
Kushtetuta e vitit 1974 ishte, në krahasim me gjendjen e më parshme një fitore
e shqiptarëve në fushën e të drejtave kombëtare, sidomos në fushën e arsimit
dhe të kulturës. Por shpejt u pa se ishte e pamjaftueshme. Ajo kishte kufizime.
Me të u sanksionua edhe njëherë shkëputja e Krahinës së Kosovës nga trojet e
tjera etnike shqiptare në Republikën Federative të Jugosllavis.
Vetë krijimi i një Krahine të cunguar dhe jo i një Republike me një popullsi më
të madhe se popullsia e disa Repulikave të tjera të Federatës, legalizoi
pabarazin midis shqiptarëve dhe kombeve sllave të saj. Legalizoi të njëjtën koh
edhe pabarazin midis shqiptarevë të Karhinës dhe shqiptarëve të Republikave të
tjera të Jugosllavis. Si pasoj e këtyre kufizimeve, shqiptarët u trajtuan si
qytetar të kategoris së dytë dhe si të till ata u diskriminuan nga ana
ekonomike,kulturore dhe kombëtare.
Por edhe pse pati kufizime, qarqet nacionaliste serbe, të cilat ngulën këmbë në
mohimin e plot të të drejtave kombëtare të shqiptarëve, mbetën të revoltuar.
Rastin për ndërhyrjen e dhanë demonstratat e studentëve shqiptar të
Universitetit të Prishtinës, që shpërthyen në pranverën e vitit 1981 me
kërkesën e vitit 1968 për kthimin e Kosovës në një Republik në kuadër të
Jugosllavis. Nën nxitjen e tyre Beogradi i shtypi manifestimet popullore me
anën e tankeve, njësoj si Moska e Budapesti më 1956 dhe në Pragë më 1968.
Pavarësisht se u shtypën, demonstratat e vitit 1981 shënuan plasaritjen e
mëtejshme të Federatës tashmë të brisht jugosllave. Tronditja që pësoi Beogradi
nga rritja e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare e treguan masat që morri Qeverija
Jugosllave pas shtypjes së tyre.
Me ndërhyrjen brutale të armatave serbe u abroguan dalë nga dalë të gjitha
institucionet autonomiste të krahinës, derisa në mars të vitit 1989 ato u likuiduan
në mënyr arbitrare dhe me dhunë ushtarake krejt Autonomin e Kosovës.
Që nga ai vit, Krahina e Kosovës u kthye në një njësi administrative e
Republikës së Serbis dhe nuk ishte më element konstitutiv i federatës.
Kushtetuta e vitit 1974 u abrogua në mënyr të njëanshme nga Kuvendi i Serbisë
në kundërshtim me vetë Kushtetutën e saj dhe iu inponua me anën e tankeve
Kuvendit të Kosovës. Protestat e shqiptarëve të Kosovës u shtypën me gjak.U
vendos okupacioni ushtarak serb, i cili u shoqerua me një regjim terrori
ushtarako-policor, me burgime, me internime, me vrasje dhe me presion për
largimin e rinis nga vendlindja. Objektet e shkollave shqipe u mbyllën ,
arsimtarët u pushuan nga puna.
Organet qeveritare të Kosovës qëndruan pasive përballe dhunës ushtarake dhe
policore të Beogradit. Por përfaqësuesit e popullsis shqiptare të Kosovës, duke
u mbështetur në parimin e njohur të së drejtës për vetëvendosje, u mblodhen në
Kuvendin e Kaqanikut me 7 shtator 1990, pra kur Federata Socjaliste e
Jugosllavisë ende nuk ishte shpërbër. Aty, ata shpallën Republikën e Kosovës,
vendosën shkëputjen e saj. Me shpalljen e Republikës së Kosovës, vendosën
shkëputjen e saj nga Serbia.
Me shpalljen e Republikes se Kosovës, realizohej një pjesë nga kërkesa që
përmbante Rezoluta e Konferences së Bujanit në fillim të vitit 1944, si dhe
kërkesa që u shpreh me protesta popullore në vjeshtën e vititi 1968, e cila u
përsërit me demonstratat e fuqishme të pranverës së vitit 1981. Edhe pse
Republika e Kosovës nuk kërkoi të përfshinte në gjirin e saj të gjitha trojet
etnike shqiptare që vuanin nën zgjedhën e jogusllavis, shpallja e saj në
vetëvete shenoi një hap të rëndësishëm drejt realizimit të Programit madhor të
Rilindjes Kombëtare Shqiptare.Për më tepër, ajo shënoi fillimin e shpërbërjes së
Jugosllavis Socjaliste.
Fill pas Kuvendit të Kaqanikut, katër nga gjasht republikat e Jugosllavis
Socialiste oraganizuan referendume, me të cilat u miratua pavaresia e tyre
(Sllovenia në dhjetor 1990, Kroacia në maj 1991, Maqedonia në shtator 1991, Bosnje-Hercegovina
në tetor 1991). Në këtë koh edhe Republika e Kosovës e manifestoi aktin e
Pavaresis së saj me referendum popullor më 30 shtator 1991.
Fill pas Kosovës së
cunguar , subjektet politike shqiptare të rajonit të Preshevës, Bujancit dhe
Medvegjës dhe asociacionet e tjera më 16 shkurt 1992 ,formuan Kuvendin për
shpalljen e Referendumit. Kuvendi i Autonomisë së Kosovës Lindore, dy javë më
vonë thërret popullatën në Referendum për t'u deklaruar politikisht se në çfarë
bashkësie do të jetojnë në të ardhmen. Organizimi dhe mbajtja me sukses e
Referendumit aktualizoi dukshëm çështjen shqiptare të kësaj ane duke ngritur
atë në një shkallë më të lartë të internacionalizimit ndërkombëtar.Shprehja e
vullnetit politik të shqiptarëve të Kosovës Lindore përmes Referendumit për
"Autonomi politiko-teritoriale me të drejtë bashkimi Kosovës" më 1
dhe 2 mars 1992 paraqet rrugën më të drejtë dhe më të qëndrueshme të zgjidhjes
së çështjes qytetare e kombëtare të kësaj pjese të Atdheut të cunguar e të
robëruar . Jetësimi i "Autonomisë politiko-territoriale me të drejtë
bashkimi Kosovës", paraqet minimumin e kërkesave të shqiptarëve të rajonit
të Preshevës, Bujanocit dhe Medvegjës e drejtë historike dhe etnike për t`u
integruar me Kosovën, pjesë përbërëse e së cilës ka qenë gjatë gjith historisë.
Shpërbërja e Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë, ishte në
logjikën e procesit historik. Këtë radhë ideologjia marksiste nuk e shpëtoi
Jugosllavinë nga antagonizmat e brendshme nacionale ashtu siç nuk e shpëtoi
edhe vëtë Bashkimin Sovjetik. Edhe pse sinjalin e shpërbërjes e dha shembja e
Murit të Berlinit, Lëvizja Kombëtare Shqipetare i dha një kontribut të
rëndësishëm në gërryerjen e themeleve të saj gjat dhjetëvjeçarëve që paraprinë
në shembjen e Murit të Berlinit. Me kontributin e konsiderueshëm që dhan në
shpërbërjen e Jugosllavisë, shqiptarët e Kosovës kishin një të drejt më tepër
që t'u njihej Republika e shpallur në Kaçanik.
Por kërkesa legjitime e shqiptarëve as këtë rradh nuk u muar në konsiderat nga
faktori ndërkombëtar, më sakt nga Këshilli i Ministrave të Bashkësis Evropiane,
i cili shpalli më 16 dhjetor 1991 parimet e rregullimit të problemeve që linden
nga shpërberja e Jugosllavis Federative dhe e Bashkimit Sovjetik, në dy
dokumente (vijat udhëzuese për njohjen e shteteve të reja në evropën lindore
dhe në Bashkimin Sovjetik dhe Deklarata mbi Jugosllavinë, të njohura
shkurtimisht me emertimin "Parimet e Badinterit").
Në bazë të këtyre parimeve,
me shpërbërjen e Jugosllavise:
a) do te njiheshin si shtete të pavarura vetëm Republikat e saj;
b) nuk do të njihej asnjë ndryshim kufijsh midis Republikave të shkëputura,
përveq rasteve kur ndryshimet do të pranoheshin nga të dyja palët, dhe
c) Republikat do ta vazhdonin, edhe pas fitores së pavarësisë, të respektonin
të drejtat e minoriteteve ndërkombëtare, fetare dhe linguistike që ndodheshin
brenda kufijve të tyre, në përputhje me parimet e së drejtës ndërkombëtare dhe
me dispozitat e njohura të organizatave ndërkombëtare.
Në bazë të këtyre kritereve Konferenca për Paqe në Jugosllavi nën kryesin e
Lordit Carrington, e krijuar nga Këshilli i Ministrave të Bashkësis Evropiane,
njohur më 11 janar 1992 vetëm Pavaresin e Republikave të Sllovenisë, Kroacis,
Maqedonis, dhe, me rezerv, atë të Bosnje-Hercegovinës, kurse më vonë Republikën
Federale të Jugosllavis, e cila u formua midis Republikave të Serbis dhe Malit
të Zi më 27 prill 1992.
Veç kësaj Konferenca e konsideroi Republikën Federale të Jugosllavisë si një
Shtet të Ri dhe jo si vazhduesen e Republikës Socjaliste Federative të
Jugosllavis, tashmë e shpërbërë përfundimisht.
Botuar te Revista "JEHONA" Viti
VI,nr.91,08 mars 2013 ,fq.10-13.
-Vijon-