Voal-online Një mori qytetarësh ka mbushur oborrin e kazermës së Guardia di Financa të Kopitos. Një radhë e gjatë makinash njëshkolonë përgjatë rrugëve që çojnë në kazermë. Nuk ka më anjë hapësira pa njerëz dhe automjete. Mes tyre janë radhitur 205 arkivole. Disa janë të bardha. Ai Antonio Iovan, viktima më e vogël e tërmetit, është gjatë diç më pak se një metër e gjysmë. Antonio ka vdekur pa i mbushur tre muaj dhe banesa e vogël që e pret është sipër asaj të mama Darinca. Janë funerale të shtetit këto të sotmet. Funerale të një tragjedie që ka pllakosur një vend të tërë. E që ka shtruar pyetje të rënda për përgjegjësitë. Arrijnë një nga një edhe autoritet.et Presidenti Napolitano, presidentët e Dhomës së Deputetëve e të Senatit, Fini e Schifani, ministri i Brendshëm Maroni e nënsekretari Letta, sekretari PD Dario Franceschini, ish presidenti Ciampi. Arrin edhe Berlusconi që shkon drejt e te familjiarët e viktimave. Është i emocionuar, i shtrëngon duart me ata, i përqafon. Ulet midis të afërmve të viktimave, një peshë e çuditshme dhimbjeje, pothuaj e pabesueshme, mbi fytyrën e tij. Duart e kapura me njëra tjetrën, të cilat në këto raste, lëvizin si pa kuptim, a thua se bëjnë pyetje pa përgjigje. Më vonë kryeministri italian bashkohet me zyrtarët e tjerë shtetërorë.
Ceremonia fillon me mesazhin e Papës lexuar nga sekretari i tij personal, imzot George Gaenswein. Benedikti XVI e quan tërmetin "një tragjedi e përbindshme", por kërkon të "vazhdohet të shpresohet pa iu dorëzuar dhimbjes". Në pritje të një vizite të tij në Abruzzo Ati i Shenjtë thotë se "ndan hidhërimin" sigurin se Kisha "do të bëjë të sajën", tani është radha e organizmave të shtetit.
Pastaj e merr fjalën kardinali Bertone që fton për shpresë: "Nën rrënojat e Abruzzo-s është vullneti për të rifilluar, për të rinisur të ëndërrojmë." E në fjalët e klerikut të lartë zë fill kujtimi për Marco Cavagna, zjarrfikësin që vdiq nga infarkti tek përpiqej t'iu jepte ndihmë viktimave. Emocioni nuk ndal. Lotët rigojnë në fytyra. Edhe fytyrat e regbistëve të skuadrës së Aquila-s. Nën rrënojat ka humbur jetën një nga ata, Lorenzo Sebastiani, shtylla e skuadrës. Mbi arkivol ka flamurin e Kombëtares. Dhimbje e prapë dhimbje. Ka nga ata që iu bie të fikët. Ka nga ata që kërkojnë ndihmë mjekësore. Bertone e ipeshkvi i Aquila-s, imzot Giuseppe Molinari, iu japin bekimin trupave pa jetë. Është një dhimbje që i bashkon të gjithë kjo e sotmja. Krishterë e muslimanë kanë vdekur nën rrënoja. E thotë edhe imami që lexon një mesazh dhe flet për vëllazërinë midis njerëzve.
Disa të afërm të viktimave takohen me autoritetet, si për t'i falënderuar. Një zonjë me golf gri dhe një fasho të madhe mbi veshët takohet me të gjithë zyrtarët më të lartë të Italisë. I takon një nga një, ngeshëm: Napolitano-n, Berlusconi-n, Ciampi-n, Letta-n, Fini-n, Schifani-n, ata e takojnë dhe e përqafojnë. Është një gjest që kërkon ndihmë, kërkon praninë e interesimit të autoriteteve të shtetit, gjesti që bën zonja me golfin gri. Pjesa më e madhe e viktimave varrosen në qendrën e varrezave në Aquila. Vullnetarët vazhdojnë të merren me pasojat e lëkundjeve sizmike. Gërmojnë në rrënojat. Edhe pse tërmeti vazhdon të dridhë tokën përsëri e përsëri.