Me publikimin e imejlleve dëmtuese nga një qendër kërkimi në Britani, lëvizja radikale ambjentaliste duket të përballet me një pikë të përmbysët. Shpalosja e veprimeve të tmerrëshme të të ashtuquajturve ekpertë të klimës ia lejon publikut amerikan të kuptojë më në fund shqetësimet të cilat shumë prej nesh i kanë artikuluar për këtë çështje.
"Climate-gate," emri me të cilin janë bërë të njohur imejlljet dhe dokumentet e tjera nga Njësia e Kërkimit për Klimën në Universitetin e Anglisë Lindore, ekspozoi një qark shkencor tejet të politizuar të njëjtin qark puna e të cilit nënvizon përpjekjet në Konferencën për Ndryshimin e Klinës në Kopenhagë. Politikat e përfshira në rendin e ditës në Kopenhagë nuk do ta ndryshojnë motin, por ato duhet ta ndryshojnë ekonominë tonë nga përkeqësimi I mëtejshëm.
Imejllet shpalosin se "ekspertët" kryesorë të klimës qëllimisht i shkatërruan faktet, i manipuluan të dhënat për "të fshehur rënien" në temperaturat globale, dhe provuan t'ua mbyllin gojën kritikëve të tyre duke ua parandaluar ato fakte dhe të dhëna në gazetat shqyrtuese të të njëjtës fushë. Për më tepër, dokumentet tregojnë se nuk kishte një pajtim real madje as brenda vetë turmës së Njësisë së Kërkimit për Klimën. Disa shkencëtarë kishin dyshime të mëdha rreth saktësisë së vlerësimit të temperaturave prej shekujsh të shkuar, vlerësime të përdorura për t'i mbështetur pretendimet se temperaturat e kohëve të fundit janë duke u ngritur në shkallë alarmante.
Ky skandal domosdo sjell në vëmendje propozimet e bëra në Kopenhagë. Unë kam besuar gjithmonë se politika duhet bazuar në shkencën e shëndoshë dhe jo në shkencën e politizuar. Si guvernatore në Alaska, unë mbajta qëndrim kundër shkencës së politizuar kur padita qeverinë federale lidhur me vendimin e saj për të futur ariun polar në listën e specieve të rrezikuara pavarësisht faktit se popullsia e arinjve polarë ishte më shumë se dyfishuar. Unë u godita rëndë për veprimet e mia nga ambjentalistët radikalë në mbarë vendin, por qëndrova në pikëpamjen time se duke shtuar specie të shëndosha në listën e të rrezikuarave nën pretendimin e "pasojave të ndryshimit të klimësd" ishte një keqpërdorim i Ligjit për Speciet e Rrezikuara. Kjo do të lëndonte në mënyrë të pakthyeshme ekonominë e Alaskës dhe ekonominë e mbarë vendit, ndërkohë që gjithashtu po pakësoheshin mundësitë për zhvillim të përgjegjshëm.
Përfaqësuesit tanë në Kopenhagë duhet ta kenë parasysh se politikëbërja e mirë mjedisore bëhet nga peshimi i kostove dhe të përfitimeve reale të mbarë botës dhe jo nga imponimi i agjendës politike. Kjo nuk do të thotë se unë e mohoj realitetin e disa ndryshimeve të klimës larg qoftë. Unë e pashë pasojën e ndryshimit të modeleve të motit së pari kur shërbeja si guvernatore e të vetmit shtetit tonë Arktik. Unë isha e para ndër guvernatorët që krijova një nënkabinet për t'u marrë posaçërisht me këtë çështje dhe për të rekomanduar politika të pajtimit të përbashkët që t'i përgjigjeshim erozionit të brigjeve, zbutjes së ngricës së tundrës dhe tkurrjes së akujve çka i prek popullsitë dhe infrastrukturat e Alaskës.
Por teksa pranojmë këto rrjedha të këtyre prirjeve ciklike natyrale mjedisore, ne nuk mund të themi me të njëjtën siguri se veprimtaritë e njeriut i shkaktojnë ndryshimet e motit. Ne mund të themi, megjithatë, se përfitimet e mundshme të propozuara nga shkurtimet e gazrave ndotëse janë të kundërpeshuara nga kostot e tyre ekonomike. Dhe këto kosto janë reale.
Ndryshe nga propozimet e Kinës dhe të Indisë të ofruara në Kopenhagë të cilat ua lejojnë atyre të rritin gazrat e tyre ndotëse propozimi i Presidentit Obama bën thirrje për shkurtime serioze në gazrat tona karbonike në një afat të gjatë. Për t'i arritur këto qëllime do t'i duhej Kongresit të miratonte planet e tij për reformimin e taksave, çka do të rezultonte me humbje të vendeve të punës dhe rritje të kostove të energjisë (ashtu si Obama e pranoi gjatë fushatës). Kjo nuk është bash çfarë shumica e amerikanëve janë duke shpresuar këto ditë. Dhe teksa opozita e publikut vazhdon të mbajë vendnumëro legjislacionin e Kongresit për reformimin e taksave, burokratët e Agjencisë së Mbrojtjes Mjedisore planifikojnë për të rregulluar vetë gazrat karbonike, duke bërë fushatë tek qytetarët amerikanë.
Ne nuk jemi I vetmi vend që shtron pyetje rreth skemave të ndryshimit të klimës. Në Bashkimin Evropian çmimet e energjisë morën të përpjetën pasi ai filloi programin e reformimit të taksave. Ndërkohë parlamenti I Australisë hodhi poshtë një paketë ligjore për reformimin e taksave. Sigurisht vende të tjera do ta vazhdojnë këtë, sidomos pasi skandali të emejlleve të klimës vazhdon të shpalohet.
Në fjalimin e tij përurues, President Obama deklaroi synimin e tij për t'ia "kthyer shkencës vendin që meriton". Por në vend që të rrinte larg Kopenhagës dhe të dërgonte një mesazh se Shtetet e Bashkuara nuk do të jenë palë me mashtrimet shkencore, presidenti ka bërë të kundërtën. Ai ka në plan të fluturojë në konferencën e klimës duke shpresuar se do të arrihet një "zgjidhje". Çfarëdo zgjidhjeje të arrijë, ai nuk do të arrijë zgjidhje për popullin amerikan. Çfarë Obama vërtetë shpreson të sjellë në shtëpi nga Kopenhaga është të bëjë më shumë presion ndaj demokratëve për reformën e taksave. Kjo është një lëvizje politike. Gjëja e fundit për të cilën Amrika ka nevojë është legjislacioni i shtrembër që do të rritë taksat dhe papunësinë sidomos kur shtytja për këtë legjislacion buron nga shkenca e tillë.
Pa shkencë të besueshme dhe me kaq shumë në pikëpyetje, amerikanët do të jenë të shqetësuar rreth asaj që do të dalë nga kjo konferencë. Presidenti duhet ta bojkotojë Kopenhagën./Përktheu:Elida Buçpapaj
-
Autorja është kandidatja për nënpresidente republikane e vitit 2008 he guvernatore e Alaskës nga viti 2006 deri ne¨vitin 2009.
--
Copenhagen's political science
By Sarah Palin
Wednesday, December 9, 2009
With the publication of damaging e-mails from a climate research center in Britain, the radical environmental movement appears to face a tipping point. The revelation of appalling actions by so-called climate change experts allows the American public to finally understand the concerns so many of us have articulated on this issue.
"Climate-gate," as the e-mails and other documents from the Climate Research Unit at the University of East Anglia have become known, exposes a highly politicized scientific circle -- the same circle whose work underlies efforts at the Copenhagen climate change conference. The agenda-driven policies being pushed in Copenhagen won't change the weather, but they would change our economy for the worse.
The e-mails reveal that leading climate "experts" deliberately destroyed records, manipulated data to "hide the decline" in global temperatures, and tried to silence their critics by preventing them from publishing in peer-reviewed journals. What's more, the documents show that there was no real consensus even within the CRU crowd. Some scientists had strong doubts about the accuracy of estimates of temperatures from centuries ago, estimates used to back claims that more recent temperatures are rising at an alarming rate.
This scandal obviously calls into question the proposals being pushed in Copenhagen. I've always believed that policy should be based on sound science, not politics. As governor of Alaska, I took a stand against politicized science when I sued the federal government over its decision to list the polar bear as an endangered species despite the fact that the polar bear population had more than doubled. I got clobbered for my actions by radical environmentalists nationwide, but I stood by my view that adding a healthy species to the endangered list under the guise of "climate change impacts" was an abuse of the Endangered Species Act. This would have irreversibly hurt both Alaska's economy and the nation's, while also reducing opportunities for responsible development.
Our representatives in Copenhagen should remember that good environmental policymaking is about weighing real-world costs and benefits -- not pursuing a political agenda. That's not to say I deny the reality of some changes in climate -- far from it. I saw the impact of changing weather patterns firsthand while serving as governor of our only Arctic state. I was one of the first governors to create a subcabinet to deal specifically with the issue and to recommend common-sense policies to respond to the coastal erosion, thawing permafrost and retreating sea ice that affect Alaska's communities and infrastructure.
But while we recognize the occurrence of these natural, cyclical environmental trends, we can't say with assurance that man's activities cause weather changes. We can say, however, that any potential benefits of proposed emissions reduction policies are far outweighed by their economic costs. And those costs are real. Unlike the proposals China and India offered prior to Copenhagen -- which actually allow them to increase their emissions -- President Obama's proposal calls for serious cuts in our own long-term carbon emissions. Meeting such targets would require Congress to pass its cap-and-tax plans, which will result in job losses and higher energy costs (as Obama admitted during the campaign). That's not exactly what most Americans are hoping for these days. And as public opposition continues to stall Congress's cap-and-tax legislation, Environmental Protection Agency bureaucrats plan to regulate carbon emissions themselves, doing an end run around the American people.
In fact, we're not the only nation whose people are questioning climate change schemes. In the European Union, energy prices skyrocketed after it began a cap-and-tax program. Meanwhile, Australia's Parliament recently defeated a cap-and-tax bill. Surely other nations will follow suit, particularly as the climate e-mail scandal continues to unfold.
In his inaugural address, President Obama declared his intention to "restore science to its rightful place." But instead of staying home from Copenhagen and sending a message that the United States will not be a party to fraudulent scientific practices, the president has upped the ante. He plans to fly in at the climax of the conference in hopes of sealing a "deal." Whatever deal he gets, it will be no deal for the American people. What Obama really hopes to bring home from Copenhagen is more pressure to pass the Democrats' cap-and-tax proposal. This is a political move. The last thing America needs is misguided legislation that will raise taxes and cost jobs -- particularly when the push for such legislation rests on agenda-driven science.
Without trustworthy science and with so much at stake, Americans should be wary about what comes out of this politicized conference. The president should boycott Copenhagen.
The writer was the 2008 Republican nominee for vice president and governor of Alaska from 2006 to 2009.
(http://www.washingtonpost.com)
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
