Ahmet Krasniqi u vra, sepse ai e donte bashkimin e ushtarëve për luftë kundër armikut të përbashkët. Kjo u pengoi të dy krahëve dhe u vra.

Kanë kaluar shumë vite nga koha e asaj veprimtarie të guximshme për çlirimin e Kosovës. Kur kalojnë vite e vite, kujtesa e atyre ngjarjeve vjen duke u zbehur. Por, koha na ka mësuar se është mirë të shkruhen dhe te regjistrohen kujtimet kur kemi mundësi. Rugovasit e mi, historinë dhe ngjarjet e luftërave të ndryshe i kanë përcjellur edhe me lahutë, ku më së shumti kanë pësuar vetë ata. Serbo-sllavët gjithmonë kanë paguar vrasës që të vriten lahutarët, që të mos përcillet historia jonë brez pas brezi. Por kohët ndryshuan me një shpejtësi të çuditshme. Tani, në vend te lahutarëve janë lapsat, fletoret, massmedia elektronike, që na e bëjnë të mundur të kuptojmë të vërtetën se nëse e vrasin atdhetarin, kujtimet dhe shkrimet mbesin. Këto vrasje u përsëriten edhe në kohën e fundit të luftës së fundit. Vrasje që vinin jo vetëm nga nëntoka serbo/sllave, por edhe nga ata shqipfolës qe kishin një indologji të njëjtë vrastare me kuçkat e Beogradit, Moskës apo stalinizmit shqiptar.

Qëllimi i tyre ishte që t'i zhdukin burrat e kombit, atdhetarët, dijetarët dhe luftëtarët. Këtë vepër makabre e bënë sllavo/komunistët serbë, në bashkëveprim me sllavo/ komunistët shqiptarë, sepse ideologjia ishte e njëjtë, sepse i bashkonte çdo gjë që kishte prapavijë antidemokratike dhe antishqiptare. (BS)

Rating (Votes: )

Comments (0)

Dërgoja shokut

Printo

---