SA PËR POETËT
Sa për poetët
Poetët e tokës
Që shkruajnë poezi të vogla,
Nuk kanë nevojë për ndihmën e askujt.
Poetët e ajrit
Luajnë me tufanet më të furishëm
E nganjëherë kthehen në vorbull.
Poezi pas poezie,
Bëhen spirale e të njëjtës etje.
Në minus 50 gradë (f)
Vaji i makinerive nuk do të ketë efekt
Propana mbetet e mbyllur.
Poetët e zjarrit
Digjen në zeron absolute
Dashuria e fosileve e ndritur lart.
Poeti i parë
I ujit
Qëndroi poshtë gjashtë vjet.
Qe i mbuluar me zhumile deti.
Jeta në poezinë e tij
La miliona
gjurmë të ndryshme
të mbytura në baltë.
Me diellin dhe hënën
E barkut të tij,
Poeti kozmik
Fle.
Qielli nuk ka fund-
por poezitë e tij,
si pata të egra,
fluturojnë nga tehu.
　
PËR ASGJË
Toka një lule
Një bimë në harkun
e thellë të dritës
kacavjerrë përmbi hapësirat
e gjërave të forta
kristale vocërrake të dërmuara;
kripëra.
Toka një lule
buzë një gjiri ku një korb
kthen përmbys nga një
dritëz, një ngjyrë
të harruar tek rrëzohet
poshtë e gjitha.
Një lule
për asgjë;
një ofertë;
pa marrës;
flokë dëbore, feldspat, baltë.
　
TEK PËRROI I PIUTËS
Një pishë e zezë
Një pemë, do të mjaftonte
Ose madje një gur, një grykëz e vogël,
Një barkë e përbashkët në një pishinë.
Kodër pas kodre, të shpalosura dhe të përdredhura,
Pemë hijerënda
të dala nga plasa gurësh
Hënë e madhe mbi to, është e tepërt.
Shtegtarët e mendjes. Një milion
Vera, pezull era e natës dhe shkrepat
Të ngrohtë. Qielli përmbi malet e pafundme.
Të githa rraqet që shoqërojnë të qenurit human
Pikojnë në ikje, shkëmbinjtë kryeneçë luhaten
Madje edhe e tanishmja e rëndë e koriti
Këtë gurgullimë zemre.
Fjalët dhe librat
Si pisha të zeza në qetat e larta
Humbasin në erën e thatë.
Një mendje e pastër, e vëmendshme
Nuk ka tjetër domethënie veç atë
Që përpiqet të duket
plotësisht.
Askush nuk dashuron shkëmbinj, ja që jemi këtu.
Të dridhura nate. Një fishkëllimë
Nëpër dritën e hënës
Rrëshqet në hijet e Jupiterit:
Atje fshehur
Sy të ftohtë krenarë
Kuguarësh ose ujqërish
Më shikojnë tek ulem dhe ngjitem.
　
RIVIERA E PISHAVE
Nga maja
e kështjellës Matsue
milje të tëra me fusha orizi
kodra dhe një liqen i thatë.
një fëmijë shkolle ka krijuar një teleskop
dhe shikon përmbi qytet.
　
xhuxh i dyqaneve të reja
kjo kështjellë majë kodre
zhytje delfinësh në
çati mbi brirë -
askusht tani nuk e di me
tamam se si ngjiten
gurët e latuar gjigande.
familja Matsuadira
e pati të tërën të tyre,
qëndroi duke vështruar
në këtë gjilpërë ere
në dimër: të gjitha
fshatrat e tyre të vogla
nën dëborë.
　
VIJAT NË TRUPIN E KRAPIT
peshku i majmë e i vjetër i jetës së pasosur
në gropëza të trubullta tretur anës lumit
gojën e rrumbullakët dhe të butë, baltë pohuese
nëpër kallame, përbri rrugës së trenit
nuk i dëgjoi qarjet humane
por pisha do të rriten në mes të këtyre ngushticave
para se ta ktheni barin nga dielli.
　
PA GJË
heshtje
e natyrës
përbrenda
fuqia e brendshme.
fuqia
pa gjë.
shtegu mund të qesin kudo-jo
përfundon në vetvete.
fundi është,
mëshirë-lehtësi-
shërim,
jo ruajtje.
duke kënduar
provën
provën e fuqisë së brendshme.
　
ÇFARË KAM MËSUAR
Çfarë kam mësuar përveç
përdorimit të drejtë të disa veglave?
Momentet
në mes të punëve me kënaqësi kryeneçe.
Të rri i heshtur, të pi verë,
dhe të mendoj llojin tim
të mendimeve me koje të thatë.
-lulet e para të livadheve
dhe pranverën e të
gjitha tokave.
I shfaqi haptas:
petalet e verdha, flokët e artë,
të gjithësisë
duke e parë heshtjen:
kurrë dy herë njësoj,
por kur e kryej mirë,
e kaloj tek të tjerët.
　
TË FTOHTIT RRETH ZJARRIT
Pi kafe të zezë nga një termus
ulur në një cung.
stivat e druve digjen, majat e
shkurreve të brishta jeshile
të marra dhe të përziera brenda
Tek qendra: një grumbull hiri
që shtrëngon të kuqen përbrenda.
e shtyn nxehtësinë poshtë
tek mbrojtësja e fytyrës
me buzë të skuqura nga prushi;
Krasitja, hollimi, prerë si brushë
me lëmashk nga insektet dhe myku-
re barku bojë hiri
lëkunden lehtë e ngadalë përmbi
ndoshta shiun, sjellin fundin
e kësaj thatësire.
Furçat e djegura heqin nxehtësi
nga zjarret e egra të verës që vjen
dhe sjellin shiun në kohë,
që zjarret ta pastrojnë rrëmujën.
rrëmujën e zemrës.
Kafe të zezë, të hidhur, të nxehtë,
tymi ngrihet shpejt dhe qetëson
ajrin
pezull dhe të ftohtë.
　
PËR TË GJITHË
Ah të jesh gjallë
në mëngjesin e një mes-shtatori
duke ecur nëpër një rrjedhë uji
këmbëzbathur, pantallonat të përvjelë lart,
me çizme në dorë, mbushur,
rreze dielli, akull nëpër hije,
shkrepave të veriut.
Rrëshqasin me fëshfëritje ujërat e akullta të përrenjve
gurët lëvizin nën këmbë, të vegjël dhe të fortë si gishtërinjtë e këmbëve
Hunda pikon ftohtë
këngë sipas
muzikës së përroit, muzikë zemre,
t'i marrësh erë diellit mbi zall.
Jap besën
I jap besën dheut
të ishullit të Turtles
Dhe njerëzve që jetojnë përtej
një ekosistem
në larmi
nën diell
Me interpretim të kënaqshëm për të gjithë.
-
Gary Snyder lindi në San Francisko në vitin 1930. Ka botuar rreth 20 libra me poezi dhe prozë. Ai ka fituar disa çmime letrare, ndër të cilët edhe çmimin Pulicer, që është çmimi më i lartë amerikan në krijimtarinë letrare dhe publicistike.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
