VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - NJË LETËR E HAPUR NGA DYLAN FARROW PËR WOODY ALLENNga DYLAN FARROW, me një shënim hyrës nga NICHOLAS KRISTOF, New Yok Times

(Një shënim nga Nicholas Kristof: Në vitin 1993, akuzat që Woody Allen e kishte abuzuar vajzën e tij të adoptuar, Dylan Farrow, mbushën titujt, pjesë e një historie të bujshme në lidhje me ndarjen e famshme midis Allen dhe të dashurës së tij, Mia Farrow. Ky është një rast për të cilën është shkruar pa fund, por kjo është hera e parë që Dylan Farrow vetë shkruan për këtë në publik. Është e rëndësishme të theksohet se Woody Allen nuk është ndjekur penalisht në këtë rast dhe e ka mohuar vazhdimisht keqbërjen; ai meriton prezumimin e pafajësisë. Pra pse e publikoj një llogari të një rasti të vjetër në blogun tim? Pjesërisht për shkak se çmimi Golden Globe për arritjet e jetës për Allen ndezi një debat në lidhje me drejtësinë e dhënies . Pjesërisht për shkak se çështja që zë vend këtu nuk është famozi, por abuzimi seksual. Dhe pjesërisht për shkak se njerëz të panumërta në të gjitha anët kanë shkruar me pasion për këto ngjarje , por ne nuk e kemi dëgjuar plotësisht nga grua të re që ishte në mesin e tyre. Unë kam shkruar një kolonë në lidhje me këtë, por është koha që bota të dëgjojë historinë e Dylanit me fjalët e saj.)

Cili film i Woody Allen është filmi juaj i preferuar? Para se të përgjigjeni, ju duhet të dini: kur isha shtatë vjeçe, Woody Allen më mori për dore dhe më çoi në një papafingo të errët si banjo në katin e dytë të shtëpisë tonë. Ai më tha të shtrihem përmbys dhe të luaj me trenin lodër elektrik të vëllait tim. Pastaj ai më sulmoi seksualisht mua. Ai foli me mua, ndërsa ai e bëri atë, duke pëshpëritur se unë isha një vajzë e mirë, se ky ishte sekreti ynë, duke premtuar se ne do të shkojmë në Paris dhe unë do të jem një yll në filmat e tij. Më kujtohet përqëndrimi në atë tren lodër, duke u fokusuar në atë si udhëtoi në rrethin e tij nëpër papafingo. Edhe sot e kësaj dite, unë e kam të vështirë të shoh trena lodër.

Për sa kohë që unë mund të kujtoj, babai im ka qenë duke më bërë gjëra që mua nuk më pëlqyen. Mua nuk më pëlqeu sa shpesh ai do të më merrte nga nëna ime, vëllezërit e motrat dhe shokët që të jem vetëm me të. Mua nuk më pëlqeu, kur ai do të mbante gishtin e tij në gojën time. Mua nuk më pëlqeu, kur shkova në shtrat me të nën çarçafët, kur ai ishte në të brendshmet e tij. Mua nuk më pëlqeu, kur ai do ta vendoste kokën në prehrin tim lakuriq dhe dihaste. Mua më duhej të fshihesha nën krevate ose të mbyllesha në banjo për t'i shmangur këto takime, por ai gjithmonë më gjente. Këto gjëra ndodhën aq shpesh, në mënyrë kaq rutinore, fshehur me aq shkathtësi nga një nënë e cila do të më kishte mbrojtur po ta kishte ditur, për diçka që unë mendoja se ishte normale. Unë mendoja se kështu etërit përvëloheshin për vajzat e tyre. Por ajo që ai më ka bërë mua në papafingo dukej e ndryshme. Unë nuk mund ta mbaja sekretin më.

Kur e pyeta nënën time nëse babai i saj ia bëri asaj atë që Woody Allen më bëri mua, unë sinqerisht nuk e dija përgjigjen. Unë gjithashtu nuk e dija stuhinë që do të shkaktonte. Unë nuk e dija që babai im do të përdorte marrëdhëniet e tij seksuale me motrën time për të mbuluar abuzimin që ai më ka shkaktuar mua. Unë nuk e dija se ai do të akuzonte nënën ime se e kishte mbjellë abuzimin në kokën time dhe do ta shpallte gënjeshtare pse ajo më mbrojti mua. Unë nuk e dija se do të duhej ta rrëfeja historinë time pa pushim, mjek pas mjeku, duke më provuar nëse unë do të pranoja se isha pjesa gënjeshtare e një betejë ligjore të cilën nuk do të mund ta kuptoja. Në një moment, nëna ime u ul më poshtë dhe më tha se unë nuk do të jem në telashe në qoftë se unë isha duke gënjyer - që unë mund t'i merrja mbrapsht të gjitha përsëri. Unë nuk munda. Kjo ishte e gjitha e vërtetë. Por pretendimet për abuzim seksual kundër të fuqishmëve mbyllen më lehtë. Ka pasur ekspertë të gatshëm për të sulmuar kredibilitetin tim. Ka pasur mjekë të gatshëm për të nënqeshur një fëmijë të abuzuar.

Pasi një seancë dëgjimore mohoi të drejtat e babait tim për vizita, nëna ime refuzoi të ndjekë akuzat penale, pavarësisht gjetjeve të shkaqeve të mundshme nga ana e shtetit të Kënektikatit - për shkak të, sipas fjalëve të prokurorit, brishtësisë së "fëmijës viktimë ". Woody Allen nuk është dënuar për ndonjë krim. Sepse ai u largua prej meje me gjithçka që më pati bërë mua, teksa unë u rrita. Unë u bëra me faj pse kisha lejuar që ai të jetë afër vajzave të tjera të vogla. Unë kam qenë e tmerruar nga prekjet e burrave. Unë pata një çrregullim të ngrënies. Fillova të ha veten përbrenda. Kjo vuajtje m'u bë më e keqe nga Hollywoodi. Të gjithë veç një pakice të çmuar (heronjtë e mi) mbyllën njërin sy. Shumë e gjetën më të lehtë ta quanin diçka të paqartë, - dhe të thonë "kush mund të thotë se çfarë ka ndodhur ", duke pretenduar se asgjë nuk ishte e gabuar. Aktorët e vlerësuan atë me çmime. Rrjetet televizive e nxorën në ekran. Kritikët e nxorën atë në revista. Çdo herë që unë pashë fytyrën e abuzuesit tim - në një poster, në një t-shirt, në televizion - unë vetëm mund të fshihja panikun tim deri sa kam gjetur një vend për të qenë vetëm dhe për të qëndruar mënjanë.

Javën e kaluar, Woody Allen u propozua për çmimin e tij të fundit Oskar. Por këtë herë, unë refuzoj të qëndroj mënjanë. Sepse kaq shumë kohë, pranimi i Woody Allen ma mbylli mua gojën. Ndjehet si një qortim personal, sikur çmimet dhe lavdet ishin një mënyrë për të më thënë të mbyll gojën dhe të rri mënjanë. Por të mbijetuarit e abuzimit seksual që kanë marrë anën time - për të mbështetur mua dhe për të ndarë frikën e tyre të daljes përballë, fakti që jam quajtur gënjeshtare, fakti se duke thënë kujtimet e tyre ato nuk nuk janë më thjesht kujtimet e tyre - më kanë dhënë një arsye për të mos heshtur, në qoftë se vetëm në këtë mënyrë të tjerët e kuptojnë se as ata nuk duhet të heshtin.

Sot unë e konsideroj veten me fat. Unë jam për fat të mirë e martuar. Unë kam mbështetjen e vëllezërve dhe të motrave të mia të mahnitshme. Unë kam një nënë që gjeti në veten e saj një guxim të madh që na shpëtoi nga kaosi i një grabitqari të sjellë në shtëpinë tonë.

Por të tjerët janë ende të frikësuar, të pambrojtur, dhe duke luftuar për guximin për të treguar të vërtetën. Mesazhi që Hollywoodi dërgon luan rol tek ata.

Po në qoftë se ajo do të kishte qenë fëmija juaj, Cate Blanchett? Louis CK? Alec Baldwin? Po në qoftë se ajo do të kishit qenë ju, Emma Stone? Ose ju, Scarlett Johansson? Ju më njihnit mua, kur unë isha një vajzë e vogël, Diane Keaton. Më harruat?

Woody Allen është një dëshmi e gjallë për mënyrën se si shoqëria jonë dështon ndaj të mbijetuarve të sulmit dhe abuzimit seksual.

Pra, imagjinoni vajzën tuaj shtatëvjeçare duke u dërguar një papafingo nga Woody Allen. Imagjinoni që ajo të ndjejë të përzier nga përmendja e emrit të tij. Imagjinoni një botë që feston torturuesin e saj.

A jeni duke imagjinuar atë? Tani, cili film i Woody Allen është filmi juaj i preferuar?/Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
An Open Letter From Dylan Farrow

By DYLAN FARROW

(A note from Nicholas Kristof: In 1993, accusations that Woody Allen had abused his adoptive daughter, Dylan Farrow, filled the headlines, part of a sensational story about the celebrity split between Allen and his girlfriend, Mia Farrow. This is a case that has been written about endlessly, but this is the first time that Dylan Farrow herself has written about it in public. It's important to note that Woody Allen was never prosecuted in this case and has consistently denied wrongdoing; he deserves the presumption of innocence. So why publish an account of an old case on my blog? Partly because the Golden Globe lifetime achievement award to Allen ignited a debate about the propriety of the award. Partly because the root issue here isn't celebrity but sex abuse. And partly because countless people on all sides have written passionately about these events, but we haven't fully heard from the young woman who was at the heart of them. I've written a column about this, but it's time for the world to hear Dylan's story in her own words.)

What's your favorite Woody Allen movie? Before you answer, you should know: when I was seven years old, Woody Allen took me by the hand and led me into a dim, closet-like attic on the second floor of our house. He told me to lay on my stomach and play with my brother's electric train set. Then he sexually assaulted me. He talked to me while he did it, whispering that I was a good girl, that this was our secret, promising that we'd go to Paris and I'd be a star in his movies. I remember staring at that toy train, focusing on it as it traveled in its circle around the attic. To this day, I find it difficult to look at toy trains.

For as long as I could remember, my father had been doing things to me that I didn't like. I didn't like how often he would take me away from my mom, siblings and friends to be alone with him. I didn't like it when he would stick his thumb in my mouth. I didn't like it when I had to get in bed with him under the sheets when he was in his underwear. I didn't like it when he would place his head in my naked lap and breathe in and breathe out. I would hide under beds or lock myself in the bathroom to avoid these encounters, but he always found me. These things happened so often, so routinely, so skillfully hidden from a mother that would have protected me had she known, that I thought it was normal. I thought this was how fathers doted on their daughters. But what he did to me in the attic felt different. I couldn't keep the secret anymore.

When I asked my mother if her dad did to her what Woody Allen did to me, I honestly did not know the answer. I also didn't know the firestorm it would trigger. I didn't know that my father would use his sexual relationship with my sister to cover up the abuse he inflicted on me. I didn't know that he would accuse my mother of planting the abuse in my head and call her a liar for defending me. I didn't know that I would be made to recount my story over and over again, to doctor after doctor, pushed to see if I'd admit I was lying as part of a legal battle I couldn't possibly understand. At one point, my mother sat me down and told me that I wouldn't be in trouble if I was lying that I could take it all back. I couldn't. It was all true. But sexual abuse claims against the powerful stall more easily. There were experts willing to attack my credibility. There were doctors willing to gaslight an abused child.

After a custody hearing denied my father visitation rights, my mother declined to pursue criminal charges, despite findings of probable cause by the State of Connecticut due to, in the words of the prosecutor, the fragility of the "child victim." Woody Allen was never convicted of any crime. That he got away with what he did to me haunted me as I grew up. I was stricken with guilt that I had allowed him to be near other little girls. I was terrified of being touched by men. I developed an eating disorder. I began cutting myself. That torment was made worse by Hollywood. All but a precious few (my heroes) turned a blind eye. Most found it easier to accept the ambiguity, to say, "who can say what happened," to pretend that nothing was wrong. Actors praised him at awards shows. Networks put him on TV. Critics put him in magazines. Each time I saw my abuser's face on a poster, on a t-shirt, on television I could only hide my panic until I found a place to be alone and fall apart.

Last week, Woody Allen was nominated for his latest Oscar. But this time, I refuse to fall apart. For so long, Woody Allen's acceptance silenced me. It felt like a personal rebuke, like the awards and accolades were a way to tell me to shut up and go away. But the survivors of sexual abuse who have reached out to me to support me and to share their fears of coming forward, of being called a liar, of being told their memories aren't their memories have given me a reason to not be silent, if only so others know that they don't have to be silent either.

Today, I consider myself lucky. I am happily married. I have the support of my amazing brothers and sisters. I have a mother who found within herself a well of fortitude that saved us from the chaos a predator brought into our home.

But others are still scared, vulnerable, and struggling for the courage to tell the truth. The message that Hollywood sends matters for them.

What if it had been your child, Cate Blanchett? Louis CK? Alec Baldwin? What if it had been you, Emma Stone? Or you, Scarlett Johansson? You knew me when I was a little girl, Diane Keaton. Have you forgotten me?

Woody Allen is a living testament to the way our society fails the survivors of sexual assault and abuse.

So imagine your seven-year-old daughter being led into an attic by Woody Allen. Imagine she spends a lifetime stricken with nausea at the mention of his name. Imagine a world that celebrates her tormenter.

Are you imagining that? Now, what's your favorite Woody Allen movie?