VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - PERSEKUTIMI I KATOLIKËVE - PYETJET NGA SIGURIMI I SHTETIT NË VITIN '46Studim nga VELI HAKLAJ

Në historinë e kombit shqiptar, Kisha Katolike ka luajtur një rol të rëndësishëm dhe shpeshherë shumë të çmuar. Fatkeqësisht, raporti që ndërtoi pushteti komunist në Shqipëri me besimin në tërësi, solli si pasojë një valë represioni të paparë ndaj klerikëve të të gjitha besimeve në vendin tonë, veçanërisht ndaj udhëheqësve shpirtërorë të besimtarëve katolikë. Sipas përcaktimit që bën Imzot Rrok Mirdita, "pavarësisht nga forca vigane me të cilën kisha ka bartur peshën e kulturës kombëtare, pavarësisht nga drita e papërballueshme që ajo ka hedhur mbi hijet e historisë sonë të vjetër e të re, pavarësisht nga shpirti i flijimit që e ka shoqëruar orë e çast jetën e saj në vendin tonë, madje pikërisht për këto arsye, kundër Kishës Katolike në Shqipëri janë lëshuar shumë rrebeshe, e njëri ndër më të tmerrshmit ka qenë ai komunist, që bashkë me procesin e zhdukjes fizike të katolikëve më në zë, vuri në skenë edhe procesin e shtrembërimit të historisë mbi marrëdhëniet e Kishës Katolike me Shqipërinë".

Siç dihet, në gusht të vitit 1945, Partia Komuniste ndërmori një numër masash për të kufizuar veprimtarinë e fesë dhe ndikimin e saj në popull. Kjo i acaroi marrëdhëniet midis qeverisë dhe institucioneve fetare, veçanërisht me ato katolike. Në këto kushte, me angazhimin e priftërinjve Giovanni Fausti, Padër Daniel Dajani, Padër Gjon Shllaku etj., në Gjimnazin Jezuit dhe në Seminarin Françeskan në Shkodër u krijuan respektivisht grupi "Bashkimi Shqiptar" dhe grupi "Demokristian".

Në nëntor 1945, ato u bashkuan në një organizatë të vetme "Bashkimin Shqiptar". Siç ishte përcaktuar në programin e saj, kjo organizatë synonte që ta çlironte Shqipërinë nga diktatura komuniste. Në janar 1946, organizata u zbulua nga strukturat e Sigurimit të Shtetit. Pasi u arrestuan, anëtarët e saj dolën para gjyqit në shkurt 1946. Tetë veta prej tyre u dënuan me vdekje dhe u ekzekutuan më 4 mars 1946. Disa muaj më pas, do të fillonte vala e dytë e goditjeve ndaj përfaqësuesve të klerit katolik në Shkodër. Një nga dosjet që paraqet këtë tragjedi, të ndodhur në periudhën shtator 1946-janar 1948 do ta publikojmë në vijim të këtij dossieri për lexuesin e "Gazeta Shqiptare". Nëpërmjet dokumenteve arkivore që do të publikohen, lexuesi do të njihet me procesin hetimor-gjyqësor në ngarkim të Padër Çiril Canit, Padër Mark Harapit, Padër Frano Kirit, Padër Filip Mazrekut, Padër Agostin Ashikut dhe Dom Pjetër Grudës. Përveç njohjes me mekanizmin e hetimit, gjykimit dhe dënimit të atyre që konsideroheshin si kundërshtarë me rrezikshmëri të lartë për sistemin komunist, lexuesi do të marrë dijeni edhe për mjaft fakte me interes për historinë dhe kulturën tonë, sidomos për marrëdhëniet e autoriteteve osmane, austro-hungareze, të qeverisë së Zogut, të pushtetit fashist, nazist dhe veçanërisht atij komunist me Kishën Katolike, fakte që sillen nëpërmjet pohimeve të vetë klerikëve të dënuar nga diktatura. Theksojmë se një pjesë e konsiderueshme e fakteve publikohen për herë të parë. Gjithsesi, duhet konsideruar fakti se ata që patën fatin tragjik të kalonin në seancat hetimore të Sigurimit të Shtetit u është dashur të përballojnë një kalvar të paimagjinueshëm vuajtjesh dhe torturash nga më çnjerëzoret.

I.
Paradokset gjyqësore të arrestimit të klerikëve katolikë

Paradoksi dhe paligjshmëria e veprimit të organeve të diktaturës në Shqipëri, në vitet e para të instalimit të pushtetit komunist duket edhe në urdhrat e ndalimit për të pandehurit. Prokurori publik i Prefekturës së Shkodrës, Hys Zaja, më 21 shtator 1946, do të firmoste letër-ndalimin e përhershëm dhe mbylljen në burgun e Shkodrës, për një kohë të pacaktuar për Padër Çiril Canin, i cili pandehej për deliktin e "dobësimit të mbrojtjes kombëtare" të kryer në vazhdimësi, që parashikohej nga neni 7, paragrafi II, i ligjit nr. 368, datë 5 dhjetor 1946, i publikuar në Gazetën Zyrtare nr. 113, datë 15 dhjetor 1946. Pra, prokuroi Zaja do firmoste letër-ndalimin më 21 shtator 1946, bazuar në akuzën që do të parashikohej në ligjin që do të miratohej 76 ditë më pas (më 5 dhjetor 1946) dhe që do të zbardhej në Fletoren Zyrtare pas 90 ditësh (më 19 dhjetor 1946).
Me të njëjtën akuzë dhe bazuar në të njëjtin ligj do të arrestoheshin: Dom Pjetër Gruda, më 13 shtator 1946; Padër Filip Mazreku, më 28 shtator 1946; Padër Mark Harapin, më 5 nëntor 1946. Kurse për Padër Frano Kirin, prokurori Hys Zaja do të firmoste letër-ndalimi të përkohshme, më 19 dhjetor 1946.

Në vijim, po japim pjesë nga procesverbalet e pyetjes së këtyre klerikëve në zyrat e Seksionit të Sigurimit të Shtetit në Shkodër. Sqarojmë se në procesverbal nuk pasqyrohen pyetjet e drejtuara nga oficeri pyetës, por vetëm përgjigjet e personit që merrej si i pandehur.

Procesverbali i
pyetjes së Padër
Mark Harapit
Më 12 dhjetor 1946, në zyrën e Seksionit të Sigurimit të Shtetit, në Shkodër, nga kapiten i parë Nesti Kopali, në prani të sekretarit Qako Prokopi, u muar në pyetje Mark Harapi, 58 vjeç, i biri i të ndjerit Loro dhe i të ndjerës Luçije, me profesion nënfamullitar e profesor teologjie në ish-Seminarin Jezuit, i pamartuar, i padënuar ndonjëherë, i cili deklaroi sa vijon:
Jam arrestuar nga organet e Sigurimit të Shtetit qysh më pesë nëntor 1946. Besoj se Seksioni në fjalë më ka arrestue për çështje dyshimi.
Kam qenë dhe jam gjithnjë kundër komunizmit ateist. Për këtë ju kam folur nxënësve në mësim, në Seminar, qysh në vitin 1939, se Zoti ekziston dhe se po të mohohet Zoti, mohohet morali e njëkohësisht zhvishet shoqëria njerëzore. Bile kam pas thënë atëherë se shoqëria pa moral është si shtëpija pa çimento. Se ka komunista ateistë në Shqipëri më kanë thënë malësorët e Malësisë së Madhe. Gabimin e këtyre komunistave e urrej, por personin jo.
Ardhja e Italisë më ka gjetë në Shkodër. Mua për veten time më ka ardhë keq dhe s'kam dalë prej shtëpije, por kleri në përgjithësi e ka pritë mirë. Bile disa u kanë dalë para trupave italiane, në shenjë nderimi. Nga ata që kanë shkuar më kujtohet vetëm Padër Antoni. Atë ditë të gjitha kishat u ranë kambanave në shenjë feste me urdhër të të parëve. D.m.th. famullit me urdhër t'Ipeshkvit (Thaçi), fretërit me urdhër të Provinçialit (më duket Padër Çiprian Nikës), dhe jezuitët me urdhër të Rektorit (Padër Chiezës).
Unë (Padër Mark Harapi) në vitin 1941 kam përkthyer nga italishtja një qarkore të ardhur nga Papa Piu i XI, e cila flet rreth komunizmit duke thënë se ai (komunizmi) është kundër fesë, kundër moralit etj. Gjatë okupacionit gjerman, kam pasë lidhje shkencore (botanike) me oficerin gjerman Mangrof. Nuk kemi biseduar me të për çështje politike.
Përhapja e frymës së LNÇ gjatë okupacionit ka qenë e ndaluar në Seminar. Kur xhakoni Gjon Shllaku u diktua se kishte trakte të lëvizjes, iu ndalua menjëherë.
Është e vërtetë se Arqipeshkvi Thaçi më ka mbajtë afër vedit, por më ka pyet vetëm për teologji morale. Për këtë ai më pat shënuar edhe nji zyrë si Arqipeshkvi.
Për Padër Antonin, që ishte në Kir të Dukagjinit, unë në fillim s'e kam ditë, por më vonë e kam marrë vesh n'oborr të shkollës nga një fëmijë që s'mi kujtohet emri. Fëmija e kishte dëgjuar në shtëpi të vet, ndërsa familja e tij e kishte marrë vesh nga nji katundar prej Shoshi. Atëherë unë shkova te Padër Çiprian Nika, në kuvend të fretënve, dhe e pyeta nëse dinte gjë. Ai m'u përgjegj se po. Bile më tha se i çojshin edhe harxhe vazhdimisht. Padër Çiprani më tha se këtë çështje e din edhe Padër Mati Prenushi.
Në dimër të vitit të kaluar (1945), mora nji letër nga Padër Antoni me anë të zotit të shtëpisë që e mbante. Në letër më thoshte: "Jam tue u lujtë mendsh. Lutjunu zotit për mua". Letra nuk kishte nënshkrim. Mandej unë iu përgjigja duke i shkruar një letër po me atë katundar: "Mos u mërzit. Bëj uzdajë më zotin. Të fala", dhe emrin s'e vuna. Frano Kiri më pat thënë në Kuvend të Gjuhadollit se në famulli të Kirit ndodhej edhe Lef Nosi. Mirëpo ishte mërzitë aty, dhe ra poshtë. Padër Franua e dinte, mbasi në kohën që ata (Lefi e Padër Antoni) ishin në famulli, ky ishte vetë famullitar aty.
Traktet e organizatës "Bashkimi Shqiptar", që u zbuluan vitin e kaluar i kam kënduar njÃ¢ dy herë. Ato m'i ka prurë o Fratel Ljarja, o Fratel Gjekaj, o Fratel Gjoni, mbasi ata i merrnin ke dera.
Për lëvizjen e Llesh Marashit nuk kam dijtë, vetëm Arqipeshkvi Thaçi më pat thënë: "Shkrelësit janë mërzitë, e duan të bëjnë një punë". Mandej, mbrapa ndjeva prej popullit se kishin fjalë që t'i binte [pushtetit komunist] dhe Hasan Isufi e të tjerë këndej.
Luftës Nacionalçlirimtare gjatë okupacionit nuk i kam bërë asnji dÃ¢m vetëm duke mÃ¢ paraqitur si antifetare e kam urryer, d.m.th. në parim kam qenë kundër saj. Prandaj atëherë jam interesuar shumë të pyes, sidomos njerëz që vijshin nga Tirana, nëse Lëvizja në Toskëni ishte një lëvizje komuniste apo jo. Mirëpo nuk kisha pasë ndonjë përgjigje të preme. Veçse dikush më thoshte kështu e dikush ashtu. Prandaj, opinioni i jem karshi Lëvizjes ka qenë i errët deri në ditët që doli Statuti i Republikës Popullore, i cili e garantoj lirinë fetare me ligj.
Projekt - Statutit para se të kthehesh në Statut i kam bërë një seri kritikash, të cilat shënohen edhe në kopjen që më është gjetë. Një herë unë e kam studiuar mbas dëshirës së Delegatit (Frano Gjinit) dhe kam arritë në përfundim se fuqija nuk është në dorë të popullit, sikurse shprehet nga Projekt - Statuti, por në dorë të Partisë Komuniste. Duke krijuar këtë opinion, unë kam thënë se artikulli 2 i Projekt - Statutit shkon në kundërshtim me të parin që thotë se "i gjithë pushteti buron nga populli dhe i takon popullit" - ndërsa pushtetit është Partia - dhe derisa Partia nuk gëzon përkrahjen e të gjithë popullit, do të thotë se jo i gjithë populli përfaqësohet në këtë pushtet.
I kam bërë vërejtje gjithashtu artikullit 5, ku thotë "mjetet e prodhimit përbehen prej pasurisë së përbashkët". Unë mendoj se në këtë rast do t'ishte mirë që mjetet e prodhimit të përbëheshin prej pasurive private dhe shteti të kishte të drejtë të vinte një taksë t'arsyeshme. Gjithashtu, nuk e kam konsideruar me vend që pyjet, kullotat, tokat, ujnat etj. që kanë zot të deklarohen pronë e përbashkët e popullit.
N'artikullin 6 kam bërë vërejtje dhe kam thënë që iniciativa private nuk duhet të jetë nën kontroll të shtetit, por përkundrazi ajo të përkrahet prej shtetit etj., sepse prej mosqenies private vjen mosqenia e përgjithshme.
Përsa i përket reformës agrare, mua nuk më është dukur e mirë që t'u merret toka disave dhe t'u jepet të tjerëve. Unë me këtë rast kam dëshirue me iu marrë toka vetëm atyre që e kan grabitë, ndërsa të tjerët që i kanë pasë me tapina s'duhet t'u prekeshin. Edhe marrjen e tokës kishës nuk e kemi quajtur me vend.
Për punëtorin nuk kam dëshiruar që të fitojë liri të plotë, vetëm pronari t'i paguajë rrogë të plotë. Në qoftë se ai (pronari) s'e bën këtë, atëherë duhet të ndërhyjë shteti. Njëkohësisht nuk kam kundërshtuar që edhe punëtori po të mundej të bëhej pronar.
Për fetarët është një gjë e padrejtë që të merren ushtar. Bile edhe një herë në kohë t'Italisë kanë dashtë me na i marrë xhakojtë ushtarë, por ne e bÃ¢m çështje dhe mbeti.
Ushtrimit të fesë mendoj se duhej t'i jepej garanci më e madhe në Statut. Si p.sh. ku thuhet "Shteti është i ndam nga kisha" duhet të shtohej "por shteti nuk është ateist".
Statuti thotë se ka liri shtypi, mirëpo neve sot s'kemi aspak shtyp. Kështu që këtu duket se na është cenuar kjo liri.
N'artikullin 28 të Statutit, pushteti i sotëm e cenon përsëri kishën, mbasi aty thuhet: "Kisha s'ka të drejtë të mbajë shkolla", ndërsa këtë të drejtë kishës ia ka njoftë deri Gjykatorja Ndërkombëtare e Hagës.
Të gjitha këto kritika i kam bÃ¢ Projekt - Statutit para se të kthehej në Statut, ndërsa mbrapa nuk kam folë ndonjë fjalë.
Në kishë kam predikuar disa herë edhe këto kohët e fundit kundër materializmit që sulmon fenë dhe jam munduar gjithnjë t'u provoj besimtarëve se Zoti ekziston, por nuk më kujtohet të kem drejtuar ndonjëherë fjalë kundër pushtetit.
Për lëvizjen e Postribës para se të bëhej nuk kam ditë gjë, ndërsa mbrapa më ka dhanë disa hollësina Dom Nikoll Deda. Ky erdhi në Çelë, nja një javë mbas ngjarjes dhe u ndodha vetëm unë aty. Dom Nikoll Deda më tha se nga ana e Zadrimës kishte ardhë me sulmue drejt Tepës Llesh Gjonmarkaj. Mirëpo u afrua deri në fushë dhe e la, mbasi i ati (Gjon Marka Gjoni që është n'Itali) e kishte lajmëruar që pa të çue fjalë unë, mos bÃ¢n gjÃ¢. Dom Nikolla më tha se kishte ndie që Llesh Gjonmarkaj kishte radio transmetuese që merresh vesh me të atin. Mandej Dom Nikolla më shpjegoi që programi ishte që t'i binte [pushtetit komunist] Jup Kazazi brenda në Shkodër, Lleshi nga Zadrima dhe Postriba nga ana e saj. Mirëpo marrëveshja s'qe e mirë dhe s'u bë gjë e organizuar.
Gjithashtu, në Çelë më ka thënë Dom Mark Hasi me Dom Ernest Çobën se Jup Kazazi vrau veten prej dëshpërimit që nuk u ngritën gjindja në Shkodër. Nga kjo e kuptova se paska qenë fjala dhe për këtu.
Është e vërtetë që në një pretk më 18 maj 1945, për tre herë në Shkodër (një herë në Kishë të Madhe, një herë në kapele të Çelës, dhe një herë në Seminar) kam thënë se "ç'do mbretëri shkon e vjen, po ajo e Krishtit është e pandërrueshme". Me këtë kam dashtë të forcoj besimin se feja jonë është e pavdekshme.
Me Dom Mark Hasin kam diskutuar shumë herë rreth ngjarjeve të ndryshme politike, e sidomos rreth Konferencës së Paqes. Ne dëgjojshim radion dhe flitshim se s'po ndreqet gjë.
Di se Monsinjor Frano Gjini i ka dërguar nji letër Vatikanit ku e lajmëronte se xhakojtë kanë vepruar kundër pushtetit dhe se Seminari është në rrezik. Letrën ma këndoj vetë në zyrë të tij. Sesi e dërgoj nuk e di dhe as nëse ju përgjigjën më.
Së bashku me Padër Mati Prenushin kemi qenë një herë n'Arqipeshkvi dhe biseduam aty me Monsinjor Thaçin për çështje të shtypit (shtypin katolik), mbasi atëherë kishte ardhur urdhër nga pushteti që ai duhej të mbyllej dhe ne e shtruam si do të veprojmë, por vendosëm që të mos i përgjigjshim fare pushtetit.
Edhe për punë të Padër Antonit jemi këshilluar me Padër Mati Prenushin. Padër Antoni me çoi fjalë me anë të zotit të shtëpisë se donte të dorëzohej. Unë shkova dhe e pyeta Padër Neotean dhe ai u përgjegj se është shpejt.
Edhe me Dom Tom Lacën kemi dëgjue shpesh radion dhe kemi diskutuar mbi çështje politike, por s'kemi vepruar gjë.

PYETJA E DOM
MARK HASIT
Në vijim të procesit të hetuesisë, për problemet e pohuara nga Padër Mark Harapi, kapiten i parë Nesti Kopali mori në pyetje Dom Mark Hasi i cili deponoi:
- Atë mëngjes që u bë ngjarja e Postribës, duke kthyer prej kishe, gjeta në Çelë duke pirë kafe Padër Mark Harapin dhe e pyeta: - Si ngjau kjo? Ai mu përgjegj: - Paçin faqen e zezë Shkodra etj., që e tradhtuan Postribën. Pastaj shtoj Padër Mark Harapi: - Unë e kam ditë prej dy ditësh që do të bëhej.
Në lidhje me çfarë deklaronte Dom Mark Hasa, Padër Mark Harapi do depononte:
- Nuk më bie ndërmend nëse e kam takuar në mëngjezin e ngjarjes Dom Mark Hasin, ndërsa për sa deklaron ai se gjoja e kam thënë "që e kam ditë qysh prej ditësh", "paçin faqen e zezë" etj., kjo s'është e vërtetë.
Procesverbali i
pyetjes së Padër
Agostin Ashikut
Më 28 nëntor 1947, në Zyrën e Seksionit të Sigurimit të Shtetit në Shkodër, para hetuesit të sigurimit Pjerin Kçirës, u muar në pyetje Padër Agostin Ashiku, i biri i Zefit dhe i Çis, 42 vjeç, nga Shkodra, shtresë e ulët qytetare, i pamartuar, i padënuar më parë, meshtar i urdhërit Françeskan të Shkodrës, i cili deklaroi:
Në vitin 1942 kam hyrë në shkollën e parë të jezuitëve, ku kam bërë edhe të dytën. Tri të fundit i kam kryer në shkollën fillore të françeskanëve. Në klasën e parë gjimnaz që e fillova në liceun e fretënve u shkrova xhakua dhe nga kjo kohë kam vazhduar në këtë urdhër, deri në vitin 1948, ku kreva gjimnazin. Në vitin 1928, nga kuvendi i françeskanëve u dërgova në Itali për studimet e meshtarisë, në Milano e më vonë në Sargjeno (Arleo). Në vitin 1932 jam kthyer në Shqipëri si meshtar. Me mbarimin e këtij viti, përsëri kam shkuar në Itali ku jam regjistruar në kuvendin françeskan të Firences mbi studimet e literaturës klasike. Këtu kam ndejtë deri në vitin 1936 dhe përsëri jam kthyer në Shqipëri si profesor në gjimnazin françesakan.
Ardhjen e fashizmit në Shqipëri nuk e kam pritë mirë sepse e kam konsideruar si okupacion. Nuk di të jetë subvencionuar ndonjëherë kuvendi françeskan nga Italia fashiste. Por di se kemi pasë përkrahje në çdo pikëpamje, ushqim etj.
Në vitin 1940 unë jam caktuar drejtor i Shoqërisë Antoniane. Në këtë kohë arrita të grumbulloj rininë katolike, meqë ishin shkatërruar që me ikjen e Padër Lek Lulit. Unë në fillim mblodha nja 45 veta, ndër të cilët ishin Injac Toni, Luigj Toni, Lec Fishta etj. Kemi zhvilluar aktivitete fetare si dhe argëtime për të rinjtë antonian. Nuk di që të jenë zhvilluar aktivitete politike nga anëtarët e rinisë antoniane. Di veç se, dy muaj mbasi unë kam dorëzuar funksionin tim si drejtor i Shoqërisë Antoniane, Padër Gjon Shllaku pat nxjerrë jashtë të gjitha anëtarët e shoqërisë, mbasi aty kishte lindë organizata e Ballit Kombëtar me Injac Tonin, Luigj Tonin, Lec Fishten, Ndue Shllakun e të tjerë si këta që më vonë ishin nxjerrë në qarkoren e Ballit për rininë. Padër Gjoni ishte antifashist dhe në fakt ai me organizimin e Shoqërisë Antoniane mblodhi edhe një herë ata të rinj që ishin me Ballin e tash janë shumë mirë të njohur si... Gjekën, Lec Fishtën etj. Di që më vonë Padër Gjoni mblodhi edhe të rinjtë e shoqërisë Rozafat dhe bashkoi të gjithë elementat jo në moshën rinore. Është e vërtetë se në krye të këtyre ishte Luigj Mjeda.
Qëllimi kryesor për grumbullimin e rinisë dhe të mbledhjeve në shoqërinë Antoniane ose edhe në shoqëritë e tjera është bÃ¢ me qëllim që të mos bÃ¢jshin pjesë në politikë, por të kqyrshin mÃ¢ tepër nevojat dhe detyrat fetare që i takon një shekullari. Është e vërtetë se në këtë mënyrë i është sjellë dÃ¢m dhe humbje Luftës Nacionalçlirimtare për mosmarrjen pjesë të një seri qytetarësh katolikë në revolucionin popullor. Nga ana tjetër, agjitacioni i klerit në përgjithësi ishte në dÃ¢min e kauzës së çlirimit të Shqipërisë dhe një anshmërie që mbajtën shumë qytetarë shkodranë në këtë vepër. Po nga këto shoqëri fetare dolën elementa për organizatat e Ballit dhe veçanërisht nga ajo e Veprimit Katolik.
Unë kam qenë edhe drejtor i Gjimnazit Françeskan nga gjysma e vitit 1941 deri në qershor 1944. Është e vërtetë se për rininë studenteske të Gjimnazit Françeskan kemi pasë urdhërue me bÃ¢ disa tekste të edukatës morale, ku u kemi mësue edukatën fashiste në bazë të tekstit. Unë në të vërtetë këtë e kam pasë sabotue, se nuk më pëlqente. Rinia është edukuar në klasat e tjera prej Padër Gjon Shllakut me frymën fashiste. Shkaku ishte se neve financoheshim nga Italia fashiste. E di se na kanë paguar për një vit dy mijë e pesëqind franga ari.
Unë kam pasë formuar edhe një shoqëri që quhej enkeristike, anëtarët e së cilës mund të ishin prej 8 - 12 vjeç, me një qëllim vetëm fetar.
Unë kam qenë nga viti 1944 deri në ditën që më arrestuan si këshilltar i ngushtë i Kuvendit Françeskan. Këshilli kishte detyrë nevojat e jashtme dhe të mbrendshme të Kuvendit, të ekonomisë etj. Unë si këshilltar nuk kam pasë dijeni mbi armët e fshehura në kuvend, por kur janë gjetë unë i kam parë dhe jam çuditë.
Nuk është e vërtetë se unë kam pasë lidhje me Gjovalin Zezën e të tjerë anëtarë të Bashkimit Shqiptar. Nuk jam takuar me ata dhe as që kam pasë dijeni për një të tillë organizatë.