VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - NJË FUNDVERE I TRISHTËNga ALEKO LIKAJ

Mesi i gushtit i vitit 1997 pati edhe një ngjarje të pazakontë atë verë në plazhin tonë të vogël buzë Adriatikut. Një vajzë e re fshati, e ardhur nuk e di se nga ç'rrethina, që ishin larg gati dy kilometra, u gjet e mbytur në orët e para të mëngjesit. Që nuk ishte pushuese, ashtu si ne hallexhinjtë e shumtë, që në atë vit të mbrapshtë të shqiptarëve, pas hapjes së depove ushtarake ku armët luftarake dolën sheshit, kuptohej edhe nga fakti që trupi i 20-vjeçares ishte tejet i bardhë dhe i paputhur nga dielli i asaj vere të çmendur. Ata që e panë ashtu pa jetë, te përkundej pranë bregut nga valët lozonjare, thanë se ishte e bukur si një yll edhe ashtu e vdekur. Dukej si një nuse e vërtetë në ditën e parë të dasmës së saj.

Ç'dasmë zeza. Pa e ditur se kush ishte ajo krijesë, që kishte përfunduar tragjikisht në një mënyrë të tillë, në bisedat tona ato ditë, tek rrotulloheshim për t'u pjekur në rërën e nxehtë të plazhit, hyri e mbeti si një histori që na tronditi e preku thellë në zemër, si ato që ishim mësuar të dëgjonim që nga pranvera e atij viti, i cili pa dyshim, ishte e mbeti i veçantë në jetën e gjithë shqiptarëve, që u bënë edhe pronarë kallashnikovësh.

Dy vjet më vonë vendosa të shkoj në plazh pas njëmijë e ca lutjeve të fëmijëve, që po më bëheshin burra dita - ditës, por edhe të gruas që po e bluante reumatizma, ngaqë njëzet vite të shkuara për më shumë se një duzinë kishte punuar si agronome baltërave të pafundme të Myzeqesë, duke i mbajtur në shumicën e rasteve këmbët të mbledhura me qese plastmasi brenda këpucëve. Nuk kishte e nuk gjendeshin të tilla këpucë, që ta përballonin atë lagështi, duke mos nxjerrë dot as edhe një dimër. Pra, vendosa ashtu siç i thonë, "t'i ve zemrës një gur" për të përmbushur betimin e marrë.

Së bashku me një shok ngritëm shpejt e shpejt nga një çadër që na e kishin dhënë hua, buzë detit në të njëjtin vend ku ishim mësuar dy vite më parë, pasi çmimi i shtëpive të fshatit ishte bërë tepër i kripur jo vetëm për xhepat tanë, që punonim si mësues, rrogëtarë shteti, por ndoshta më i lartë se kripa në ujët e detit për këtë verë. U duk se ditët ishin të njëllojta, ashtu si dy vjet më parë. Por dhe hapësira e gjelbër në krahun e djathtë, aty ku ishim mësuar të ngrinim çadrat vetëm ne arsimtarët, që i shtynim të njëqind ditët e pushimeve të sezonit të verës mes valëve e diellit, që të djeg si një saç i nxehtë përvëlues, ishte ngushtuar ca. Kjo edhe për shkak të prerjes deri në rrënjë të pemëve nga ndonjë, siç i thonë, " i paudhë ", që i ishin dashur veçse për tregti. E shqiptarët këtu nuk të falin.

Kur u duk se po më kapte një mërzi e pakuptimtë pas dy apo tri vizitave në ujin e ngrohtë e të kaltër të asaj vere, pas një jave që u ruhesha rrezeve të diellit, Vasoja, gjitoni im i pushimeve, më ftoi për t'u bërë i gjallë andej nga klubi, sa për të pirë një tonik të ftohtë me akull. Ky i fundit më bëri që të çohem nga hija e çadrës ku shtyja gjithë ditën, duke u kotur pas leximit të romaneve të fundit, që më joshnin shumë. Pak freski mes asaj vape skëterrë të shijon për mrekulli. Ashtu ngadalë, me pantoflat që i tërhiqja si plor traktori mes rërës përvëluese, bëra nga mesi i pishave, në zemër të të cilave ishte kioska e Makut, bufetierit më origjinal që kisha njohur deri në atë kohë. Pak i kërrusur, me sy të futur e picërues, të cilët kurdoherë do t'i shihje të kuq si gjaku dhe me rremba të hollë poshtë një balli të sheshtë e të madh plot rrudha, vazhdonte kushedi prej sa vjetësh të përsëriste në çdo tri fjalë një lumë betimesh, që më shumë se të bënin t'u besoje, të ngjallnin të kundërtën. Edhe pse nuk tregonte kështu në shtat, i kishte të paktën nja 60 vjet, ndonëse nuk i pushonte kurrë e qeshura nën buzë, edhe kur delte me një leckë në dorë për të pastruar ato tri tavolina plastike të bardha, që kishte nxjerrë përpara derës. Ia dhisnin vazhdimisht mizat.

Vasoja më kishte bërë edhe një surprizë. Ishte ulur në krahun e majtë të Kozit, shitësit të bostaneve, në atë plazh të veçuar të Adriatikut, i cili tymoste i qetë, si njeriu që i ka mbaruar që të gjitha detyrat e tij. Me sa dukej, ftesa për mua kishte të bënte edhe me praninë e atij dyzetvjeçari, që dukej i lodhur nga jeta. Kjo ishte përshtypja e parë, sapo t'i hidhje sytë. Ai me një gomar, të cilit i kishte ngarkuar dy kosha, i binte tej e tej plazhit që nga mëngjesi deri në mbrëmje. Kabinë më kabinë e çadër më çadër, jo vetëm tek të "abonuarit", për të shitur bostanet që të shijonin në ditët e nxehta, por edhe që të bënin, të të lëshonte goja lëng nga ëmbëlsira dhe aroma e këndshme. Nuk më kishte qëlluar që të shkëmbeja ndonjë fjalë apo ta pyesja për çmimin e mallit, me të cilin mbante familjen, pasi ime shoqe ishte kliente e rregullt tek ai burrë, që dukej sa një grusht ashtu i ulur në karrige dhe dridhte cigaren me duhan Dumreje, që ia sillte për merak një miku i tij nga Elbasani. Ishte vendës dhe në kohÃªn e monizmit kishte punuar si qerrexhi në kooperativë. "Punë e zgjedhur mooo ",- thoshte sa herë që ia kujtonin apo qëllonin ta pyesnin, ashtu siç bëra unë atë mëngjes.

Një javë më parë, te po kalonte pranë nesh në një rërë të shkrifët e të nxehtë, me këpucët që i dilnin nga këmbët pas çdo hapi, i thashë Vasos, që kishte futur kokën nën hijen e një çadre të madhe plazhi, se bostanxhiu më kujtonte një personazh të Çehovit. Komshiu im kishte qeshur me të madhe dhe, pasi lëshoi një shprehje "ku të ka vajtur mendja edhe ty?", u kthye nga ana e tjetër për të ekspozuar në diellin e mëngjesit atë pjesë të trupit të mbuluar me rërë. Sidoqoftë, ne tani ishim ulur përballë dhe bostanxhiu thithte e tymoste me një kënaqësi të rrallë cigaren, që në fakt nuk ishte rrumbullakosur mirë dhe që të kujtonte kështu një shkop thane me gunga.

Gomari kulloste aty pranë buzë një kanali i ngarkuar me frutin e verdhë që dukej i pjekur para kohe. Kozi aty e kishte merakun. Mbasi mbaroi rrugën e parë, në të dytën mbeti në rrjetën e Vasos, që s'e ka shokun për hokatar. Kuptova se rrinte si në gjemba, pasi i duhej që të bënte edhe dy rrugë të tjera deri tek ara me bostan, buzë fshatit, ashtu siç bënte çdo ditë. Me fitimet e verës Kozi shtynte edhe dimrin, që në këto anë është plot me lagështi e shira të bollshëm. "Kurbetin e kam këtu",- fliste ngadalë kur e pyeta sa për të zënë muhabet. Por, siç i thonë, fjala-fjalën dhe ne para një filxhani kafeje e një tekeje raki "Përmeti" për të cilin zoti i klubit betohej se ishte "safi", dolëm te ngjarja që tronditi plazhin dy vera të shkuara. Kozi u duk që psherëtiu thellë. Uli kokën e madhe dhe e vuri mbi gjoks. Heshti për një çast dhe pastaj nxori sërish kutinë me duhan Dumreje për ta dredhur përsëri, ndonëse një çast më parë na kishte thënë se do të ngrihej shpejt, se ishte për punë. Por Vasoja... nuk lejonte që fjala të binte për tokë.

- Ishte fatzezë, - tha Kozi për vajzën që u gjet e mbytur atë mëngjes gushti dhe u duk sikur u ngashërye. - Vajzë fshati mooo. Jetime. E kam pasur komshie. Nënë e babë nuk kishte. Rrufeja 15 vite më parë u kishte marrë jetën te hangarët e kooperativës, në " Fushë të Kuqe ". Ishte stinë mbjelljesh në ara. Verën shtatëvjeçare e mori dhe e rriti një i afërm i babait të saj. Vëllezër dhe motra nuk kishin ata në katundin tonë, sepse nuk ishin nga ky fshat. Se ç'mesele kishin një zot e di. Vera e para në shkollë, por edhe e sjellshme fort. Për bukuri nuk kishte vajzë që t'ia kalonte këtu te ne. Kur u bë 17 vjeçe, ja këtu në plazh, njohu një djalë. Në mos gaboj, më dukej se prej Tirane, që edhe ai ishte si një yll. Shumë i bukur mooo. Vera u shiste pushuesve perime e zarzavate, ja, kështu siç bëj unë me ju. Djali që kishte edhe emrin Ylli, na shtiu sevda saqë u marros pas së gjorës vajzë. E mësoi jo vetëm plazhi, por edhe katundi ynë. Ylli sa vinte mëngjesi i dilte përpara gocës dhe shportat me perime ua shpërndanin vetë pushuesve. Pasi merrnin lekët, të dy vrapin e mbanin nga plazhi i "Gjeneralit". Ja atje tek ata shkëmbinjtë. Gati një vrap pele që këtu. Kalonin së bashku orët e nga pasditja ktheheshin si dy pëllumba të bardhë. Djali aq shumë e deshi Verën, sa nuk u largua nga rëra e nxehtë gjithë sezonin.

U bë si i shtëpisë deri në vjeshtë. U duk se dashuria e dy të rinjve nuk do të shteronte si ujët e detit, por një pasdite tetori, e pashë të përlotur të shkretën gocë. Te graria ishte rrëfyer jetimja. Ylli që na i kishte pasur edhe prindërit e tij prej vitesh refugjatë përtej, në Evropë, atje në Francë, ku thonë se bëhet një verë e famshme, u nis. Djali që nuk i kishte kaluar të 25 pranverat premtoi se do të kthehej sërish. Madje për ta marrë Verën. Do ta pleqëronte me prindërit dhe do të kthehej, kur do të festoheshin Krishtlindjet. E gjora vajzë i numëroi ditët me kokrra misri, por ato të shkreta mbaruan shpejt. Djali nuk u bë i gjallë. Disa në katund i vinin faj, disa jo. Dimri si dimri, plot lagështi. Shi edhe erë. Historia e jetimes shkonte derë më derë e katundi shtynte ditët e lagura, vjen apo nuk vjen djali. Asgjë. Hiç. Pushuesit nisën përsëri dhe e mira vajzë nisi të shesë perime si më parë. Veç këtë herë me një brengë në zemër për të dashurin e saj, që i mungonte kësaj stine.

Ditët rrokulliseshin dhe vajza veçse ligështohej çdo çast. Kush mund t'ia shëronte plagët? Veç ai që i rrëmbeu zemrën një vit më parë. Në vitin e dytë, vajza mori një letër nga Ylli dhe u duk se për herë të parë edhe katundi mori frymë. Nuk kishte njeri në fshat, besoj unë, që të mos dinte se ç'shkruante ai djalë për miken e zemrës dhe bijën tonë, që e kishte lënë këtu në Shqipëri. Ylli ua kishte mbushur mendjen prindërve dhe i bindi ata për dashurinë e tij të zjarrtë. Lajmi se në fillim të tetorit do të vinte te ne në fshat, na gëzoi të gjithëve. Kush nuk lumturohet kur është fjala për një jetime. Por tetori erdhi shumë shpejt e goca u hijeshua si në fillim. U duk se ishte bërë edhe më e bukur, pasi në fytyrë i ra një nur nusërie. Do t'ia bënim dasmën fshatçe dhe do t'i përcillnim bashkërisht. Por s'qe e thënë. Djali nuk u bë sërish i gjallë.

Ai e kishte mbajtur fjalën. U nis që prej asaj Bordoje me tren deri në kufi me Italinë në veri dhe që andej mori një tren tjetër për të ardhur më në jug. Aty do t'i hipte tragetit, që të vinte për në Shqipëri. Por ç'na kishte ndodhur seee?! Aty, në Bari nuk kishte gjetur mjet që ta kalonte detin. Bënte një furtunë e zallamahi që zgjati tri ditë e tri net. Djali mooo, nuk e gjeti një kokërr hoteli. Duke ndenjur aty në mol, një zonjë italiane me qen në dorë po na e fton dhëndërrin tonë në shtëpinë e saj, sa për të kaluar natën. Edhe të nesërmen bënte kiamet e nuk mund t'i hyje detit për në Shqipëri. Boj hesap mooo! Aq shumë ishte egërsuar deti sa një mjet, që është më i madh se një pallat nuk e binte Yllin deri në Durrës. Të tretën ditë çunin e shoqëroi përsëri zonja, por edhe këtë radhë i thanë atje në kapitenerinë e portit, që nuk lundronte trageti. Çuni u kthye sërish në shtëpinë e zonjës, që po e priste me gjithë të mirat mooo. Edhe ky po e falënderonte se tepërmi për këtë nder kaq të modh. Por ajo ishte pasanike e madhe dhe vejushë. Rrospie. Ia vuri syrin djalit tonë dhe e mbajti aty. Ylli as që donte t'ia dinte për të. Kishte Verën këtu te ne sa për pesëqind. Thonë se zonja kishte qëlluar magjistricë dhe, sa herë që bëhej gati çuni ynë, ajo na e trazonte detin.

E kyçi djalin në një prej sarajeve të saj, se kishte plot shtëpi në Bari. Ajo nuk e linte më të shihte as ditë e as qiell. E donte si mashkull se ishte i kuveçëm kështu si djalë. Në lule të rinisë mooo. Goca këtu te ne e priti, por edhe ne si katund. Hyri nëntori. Pastaj dhjetori, janari... Një pasdite të ftohtë dimri vjen një benz prej Tirane këtu dhe një burrë pyet për Yllin. Thonë se ishte ndonjë i afërm i djalit të gjorë apo ndonjë shok i besës. Fshati e mori vesh se djalin e kërkonte familja atje, në BordÃ³ më dukej se i thonë. Po, po, në BordÃ³ të Francës. U bënë tre muaj. Kishin bërë telefonata se, ç'është e vërteta, është për t'u bërë merak. Boj hesap ti. Hane tetor, hane janar.

Vera u bë pikë e helm. Por edhe katundi që i vinte keq tashmë për dhëndërrin e vet. Por rrospia atje në Bari të Italisë e kishte burgosur çunin. Ne nuk dinim gjë në atë kohë se ç'i kishte ndodhur atij qyqari, por as edhe Vera, që çdo ditë tretej si qiriu. Ca nga malli, ca nga pritja. Pleqtë thonë se pritja të lodh shumë. Hajt t'i gjeje ilaçin seee... Iku dimri dhe pranvera doli dhe u bë kështu seneja e dytë që Ylli nuk u duk më në katundin tonë. Po ku të linte zonja atje në Bari të Italisë?! Të ketë shtrigë në këto kohët moderne, vetëm Ai e di, që është në qiell. Sa herë që çuni i thoshte asaj rrospisë se do të shkonte në Shqipëri se e priste Vera, ajo po e qiste në dritare dhe i tregonte kohën. Veç furtunë për fatin e zi të çunit. Edhe djali tretej e përpëlitej atje në thonjtë e italiankës, që e luste orë e çast për të shuar epshet e saj. Sepse për atë të shkretë punë e kishte robëruar tiranasin. Si div mooo. Në moshë. Po nuk dorëzohej djali. I mbyllur brenda katër mureve të një kështjelle.

Thonë se rrospia ishte nga familjet më të pasura, jo vetëm të Barit. Djali plaste prej marazit pa mundur që të nisë ndonjë haber, qoftë edhe policisë për të kallëzuar, se ia kishte marrë padrejtësisht lirinë. Por edhe për t'i çuar ndonjë lajm Verës së tij të dashur a ndonjë shenjë të paktën. Po italianka i kishte marrë që të gjitha masat, për ta plotësuar qëllimin e vet, duke i zhdukur edhe celularin. Kjo qyqare mbaroi këtu në katund. Nja dy çuna prej fshatit tonë morën përsipër të shkojnë në Bari e të pyesnin se ku kishte ngecur dhëndërri ynë. Të gjithë besonim në ndershmërinë e Yllit dhe e çmonim dashurinë e tij për jetimen. Thonë pleqtë. Fati parathuhet që në fillim. Nuk i qesh buza jetimit jooo!...

Goca filloi e zu thinja. Ime shoqe, Lefta, na tregon se Vera ngrihej në mesnatë nga shtrati dhe shkonte e rrinte te shkëmbinjtë. Aty i kishte kujtimet. Te plazhi i "Gjeneralit", ku kalonte orët e mesditës me të dashurin e saj, Yllin, dhe fjalosej me valët që lëpinin shkëmbin si me njerëzit e gjallë, duke pritur deri në agim kthimin e zemrës së saj të dytë. Kaloi dhe dimri i tretë, por tiranasi, që ishte nisur prej asaj Bordoje, e që thonë se është atje në majë të Francës, dy vite më parë nuk ishte bo ende i gjallë. Tregojnë se e qau edhe familja, duke menduar se do ta kenë vrarë në traget dhe kufomën e kishin hedhur në det tek të shumtit, me ata që hedhin skafistët dhe që janë bërë ushqim për peshkaqenët e gjënë e gjallë të detit .

Këtij i thonë hall, or mik. Ta qash njeriun pa pasur varr. Po Vera mendonte ndryshe: "Nëse do të jetë i gjallë apo i vdekur, ai do të vijë njësoj ndonjë ditë. Deti nxjerr kufomat në breg dhe Ylli im në çfarëdo thellësie që të jetë futur, në breg do të dalë." Kështu arsyetonte e mjera vajzë, që e kishte tretur dashuria dhe malli për të dashurin e saj. Plakat thonë që kishin vënë re te jetimja disa shprehje në fytyrë, që nuk dukeshin për njerëz normalë. Nënë Sofka dha e para alarmin. E kishte parë vajzën me flokë të lëshuara mbi supe një agim, që fliste me zogjtë. I pyeste dallëndyshet që posa ishin kthyer nga vise të tjera dhe që kishin ardhur të parat për të lajmëruar pranverën, nëse kishin parë Yllin e saj në bregun tjetër?! Fjalosej me pulëbardhat që i bien detit pash më pash dhe anë më anë.

Sofkës nuk ia vuri veshin njeri. Ku të falte katundi për Verën e gjorë. Të gjithë e konsideronim si gocën tonë dhe helmi që kish zënë atë ishte futur në çdo familje. Po hajde ta ndihmoje seee. Veçse fjalën e mirë i thoshim që të gjithë dhe i jepnim shpresë.

Dy vite të shkuara erdhi te ne për të bërë plazh një mjek i dëgjuar nervash prej asaj Tiranë mooo, i cili mori me qira një shtëpi në katund. Të zotëve të shtëpisë u shkoi mendja te jetimja, e cila kohët e fundit e shkonte ditën mbyllur në errësirën e një dhome dhe dridhej e gjitha. Doktori sa e pa me sytë e qitura, kafshoi buzën dhe u bë pikë e helm për vete. "Gjynah!", -u tha atyre që e çuan te vajza. E vizitoi, por Vera as mjekun nuk pranonte. Nuk donte njeri afër. "Do të vijë, do të vijë!...", -pëshpëriste dhe sytë i rrotulloheshin në të katër anët. Njeriu i mjekësisë këshilloi që të mos e lenë të dalë jashtë e vetme, sepse, sipas tij, është e papërgjegjshme. E gjora gocë, si u katandis ashtu. Po hajde ta besonin që të gjithë. Shumë vetë nuk ua vunë veshin fjalëve të doktorit, duke menduar se kthimi i Yllit do t'i kthente buzëqeshjen , gazin, e do t'ia hiqte taksiratet që e kishin zënë si me magji. Por ajo tashmë nuk ishte në këtë botë. Asgjë nuk bënte fajde, mooo.

Vërtet, një mesnatë ajo doli sërish fshehurazi dhe nënë Kristina, që e pa t'i drejtohej buzës së detit, mendoi se do t'i bënte mirë, do ta qetësonte dhe do ta lehtësonte nga ajo gjendje ku ishte futur. Nuk ndodhi kështu. Vera iu fut detit në këmbë për të vajtur tek i dashuri i saj, atje në Bari, duke mbajtur lart një shall me të cilin shpresonte të përshëndeste tiranasin, që i vodhi zemrën e ëndrrat vajzërore së bashku. Doemos që deti e sprapsi, se i thonë det, por vajza çau përpara. Atëherë uji i kaltër, që ndan dy brigjet përballë, mbylli rrugën më të shkurtër dhe i punoi rrengun e dytë dhe atë fatalin. E zhyti në thellësi derisa i mori frymën dhe pastaj e nxori përsëri në sipërfaqe, por këtë herë pa jetë, duke ua dorëzuar valëzave, të cilat e nxorën deri në agim në breg.

Kur na dhanë mandatin, vajtëm dhe e pamë që të gjithë. Ishte bërë ashtu si nuse. I kishte rënë një nur i bukur vajzërie që i mungonte prej kohësh. Dukej shend e verë e me buzën në gaz, ashtu siç nuk e kishim parë kurrë. Te këmbët ishte edhe shalli të cilin, thonë se e kishte kujtimin më të çmuar nga ai djalë prej Tirane. E shkreta goce! E treti dashuria dhe iku prej mallit për atë që i fali dashurinë e parë...

Kozi uli kokën e pastaj nxitoi të nxjerrë nga xhepi një shami. U mënjanua, sikur t'i vinte turp prej nesh dhe thau lotët që i vareshin mbi faqe.

- Më falni. E di që nuk bën burri kështu!

Ne të tjerët, që e kishim humbur pusullën, të rrëmbyer nga ai rrëfim tragjik, nuk u bëmë të gjallë. Atje tej u dëgjua një e pëllitur gomari, të cilin nuk e linin të kulloste dy çamarrokë plazhistë, duke e ngacmuar me një shkop të gjatë.

Kishte rënë mesdita dhe hija e pishës, që na freskoi në mëngjes, ishte zhvendosur nja dhjetë hapa më tej. Vasoja, që u kujtua i pari, tha:

- Rrofshi dhe e kujtofshi që të gjithë atë vajzë! Mos paçi të liga dhe mbretëroftë dashuria e lumturia në familjet tuaja!

Shitësin e bostaneve e nderuam ato ditë. Historinë tronditëse të Verës dhe Yllit ua rrëfyem edhe banorëve të tjerë në atë lëmë çadrash të grumbulluara në hapësirën prej pesë hektarësh të pishave dhe ata e përjetuan ashtu si ne.

- More, po ç'u bë me Yllin? Nuk mësuam ndonjë gjë.

- Nuk pyetet Kozi më. E pe si u bë atë ditë. I shkaktuam një plagë të thellë, - tha Vasoja me trishtim.

Por nuk do të zgjaste shumë dhe kjo, jo për kuriozitetin tonë se në fund të fundit nuk kishim asnjë të drejtë të hynim në jetën e brendshme të njerëzve, Kozi, që çuditërisht më kujtonte një nga personazhet e Çehovit, një ditë, sikur të ishte kujtuar që e kishte lënë përgjysmë atë rrëfim tragjik, erdhi dhe hyri në çadrën tonë që ishte si një tendë e madhe, ku mund të fusnin kokën deri në dhjetë plazhistë. Na tregoi se dy muaj pas vdekjes së Verës mbërriti në fshat edhe Ylli. E kishte mbytur kuçedrën në Itali dhe i kishte shpërthyer muret, për të qenë i lirë përsëri. Ishte shpërfytyruar dhe flokët ishin kthyer në thinja të bardha.

Ata që e panë tregojnë se qau e shqeu gjoksin si një bishë, sapo mësoi fatin e së dashurës së tij. Thonë se ndenji një natë e një ditë sipër varrit të saj, duke i refuzuar që të gjithë për të hequr dorë nga vendimi i tij. Të nesërmen tregojnë përsëri se, pasi unë nuk jam ndodhur në fshat ato ditë për shkak të një mbese në Durrës, e gjetën të tjetërsuar. Edhe ai i gjori kishte ikur nga kjo botë. Ca duan të thonë se tani gjendet në psikiatrikun e Elbasanit. Ca tregojnë se e morën disa të afërm të tij nga Tirana që i lajmëruan se djali mbaroi punë dhe, pak ditë më vonë, mbylli sytë dhe ai për t'i shkuar pranë, në botën e përtejme, vajzës që e deshi në të gjallë. Thonë pastaj se këtë histori e vuri në gazetë një gazetar, që nuk di se në ç'rrethana e mësoi ngjarjen tronditëse të dashurisë së dy të rinjve, por unë nuk e kam lexuar. Shpresoj.

Kaq tha bostanxhiu i plazhit.

Mua më ka mbetur në mendje prej kësaj historie ai fund stine, Vera, Ylli dhe shitësi i bostaneve.

Bordo, 19 qershor 2002