VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - JAM FUNDOSUR NË ËNDRRËN TIMEADEM ZAPLLUZHA, Katër poezi nga libri â€œMbi flokët e ullukëve"

IK TË LUTEM

Në vend se të kthehesh te unë
Moj mike
Ik diku tjetër
Mos je e verbër vallë
Nuk je duke parë zgërbonjën
Në shpirtin tim

Shko ku të duash
Vetëm në dyert e mia të thyera
Mos trokit
Se i frikon zogjtë e vonuar të stinës

Ik të lutem
Largohu si vitet e mia
Çfarë mund të të jam unë
Në këtë moshë të shtyrë
Ti nuk je adhuruese e poezisë

Ik nga kjo natë të lutem
Ti as që vëren se sa jam thyer
Po të mos i kisha pasur këto poezi
Do të vdisja nga uria

DËNESIN SI PEMËT

Oh ta kisha guximin e Migjenit
E t'i mëshoja një grusht
Këtij mali mitik
Do i shkulja
Edhe rropullitë e liqenit
Që po i përpinë
Peshkatarët e popullit tim antik

Këtu varkat si fëmijët qajnë
Kur ankorohen
Në kujtesën e gjetheve
Kurse gratë e peshkatarëve
Dënesin si pemët
Duke i pritur burrat

Nata dënes
Si sirenat e vetmuara
Rënkojnë lulet e fishkura
Nëpër kopshtet
E shkundura të mollëve
Zbrazen shpirtrat

TË LUTEM ZGJATMA DORËN

Jam fundosur në ëndrrën time
Të lutem
Zgjatma dorën
Kjo rrugë e gjatë kah jam duke ecur
I ka mbyllur të gjitha dyert

Ti sonte po i përngjan merimangës së blertë
Deri në mëngjes
Je duke thurur rrjetin e mëndafshtë
Kurse në mbrëmje
I përtyp
Të gjitha speciet e krimbave

Të lutem zgjatma dorën
Kam të ftohtë
Mes këtyre kallkanëve
Po pjalmon një furtunë e zezë

Një pjalm i bardhë bore
Po ngrihet
Nën qerpikët ë lisave të murrmë
Po mërdhinë
Duart e zhveshura të pemëve

Të lutem mos më lërë sonte
Me këtë ëndërr të shthurur

PO MBINË DO LASTARË TË RINJ

Kanë vdekur drurët
pemët ecin kokulur si në procesion
Nëpër baladat e trishtuara kalojnë nuset
Pa duvak të bardhë

Asnjë gjethe nuk frymon
Lisat veshur në këmisha të zeza
Përzihen me brengat e pleqve
Ecja e të cilëve
U përngjan rrapeve kokëfortë

Pas kësaj vdekjeje të natyrshme
Nëpër sytë e malit
Po mbinë do lastarë të rinj
Në magjen e kujtesës
Duart e bardha të nuseve krenare
Gatuajnë bukën me pjalm dashurie