VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - ODE E FËMIJËRISË PËR DETINNga AGIM MATO

    Jemi ende xhindët bredharakë të buzëdetit,
    të shtangur para magjive jonike,
    të shurdhuar nga thirrjet në kor të pulëbardhave mbi
    kokat tona,
    nga shamataja e cicërimave të spurdhjakëve;
    xhindë bredharakë, të humbur thellë nëpër të fshehtat
    e gjireve të vetmuar,
    atje ku pëllumbat e egër ngrenë foletë
    nëpër të çarat e shkëmbinjëve gëlqerorë.

    Dallgë të shkumbëzuara
    lajnë e shplajnë me një pastërti verbuese
    mademet prej mermeri të brigjeve
    dhe zalli zhaurin si një rrëmet i bardhë vezësh të lëshuara
    nga gjallesat detare,
    si një masë brilantesh vezulluese.

    Drita fosforeshente e horizontit
    herë herë paralajmëron stuhitë
    dhe shkulmi gërryen funddetin, duke nxjerrë në breg
    bashkë me algat amfora anijesh të mbytura,
    statuja fatndjellëse detarësh që s'patën fat.
    Vetëm në mëngjes, pasi shkulmet zmbrapsen,
    del metereologu plak,
    me duart që zbon pulëbardhat
    dhe hipën në shkallën
    e drunjtë për te aparatet e tij. Tund kokën e thinjur dhe
    flokët e tij të gjata
    ngjajnë si një erëmatës i përpiktë.

    Dalim dhe ne te mbeturinat që nxjerr nata dhe shkulmi,
    atje, ku deti na flet me mijëra zëra,
    ku muret antike ngrihen nga uji
    si nga thellësi e shekujve.

    Parfumi i myshqeve detare shpërthen
    sa herë shkelim mbi leshterikët e buzëdetit,
    mbi shtresat e guackave që kërcasin nën këmbët tona
    të zbathura.
    Para nesh - shkretëtira ujore të pafundme,
    duna të ngadalta valësh hapmëdha
    si pasqyra lëvizëse.

    Gjithë ditën fjalosemi me detin
    dhe pulëbardhat e limanit.
    Grepat e fillove tona të peshkimit
    Ngecin nën ujë dhe ne zhytemi
    të shpleksim të shkuarën e anijeve të mbytura.

    Kur na merr uria, ushqehemi me iriqë,
    me gaforet që i zemë nëpër shkëmbinj,
    duke harruar nënat që na kërkojnë të merakosura.

    Nuk u afrohemi shtëpive gjersa drita thyhet si një
    kristal dhe vë përpara kopetë e muzgjeve,
    ndërsa një hënë jonike del në të linjta e përpirë nga një
    zjarr i kaltër përmes ndriçimit mineral të yjeve.

    Ullinjtë e hirtë të shpateve kullosin si kuajt
    dhe fari me acetilen në mes të gjiut
    na kujton kandilet mbi kondizmat e shtëpive.

    Heshturazi, vonë, nëpër errësirën e dhomës,
    shkojmë e shtrihemi pranë nënave tona
    dhe bëjmë sikur s'e ndiejmë
    qortimin e frymëmarrjes së tyre
    gjersa në brigjet e gjumit
    zhurmon deti dhe na zgjon.

    Limjon, 1974 2011

   Nga libri "Jashtë eklipsit"