VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - Numra & simbole (Triptik)

Numra dhe simbole. Çfarë misteresh fshehin? A kanë me të vërtetë domethënie misterioze që fshihen prapa tyre? Çfarë lloj fuqie ushtrojnë mbi ne? Për herë të parë, simbolet përmenden në Greqinë e lashtë. Të ashtuquajturit "Simbolon" përfaqësonin një shenjë të fshehtë identifikimi. Persona të lidhur në miqësi të ngushtë mes tyre, në momentin e ndarjes mes tyre thyenin një pllakë argjile me mbishkrim. Më pas, secili prej tyre merrte me vete një copë të pllakës. Ndoshta fati do t'i bënte që të takoheshin sërish. Po përse ato copëza pllake të thyer kishin aq shumë vlerë? Sepse, nëse një ditë në portën e dikujt do të shfaqej një i huaj, ato fragmente të pllakës do ta identifikonin si një person-mik. Në greqisht, simbalein do të thotë që të ribashkosh.

Kështu, nëse fragmenti i pllakës që sillte i huaji do të përputhej plotësisht me copëzat e njeriut në derën e të cilit kish trokitur, atëherë kjo do të thoshte se i sapoardhuri ishte plotësisht i besueshëm sepse ishte i dërguar nga miq të përbashkët. Në fund të fundit, simboli është diçka që mban të bashkuar njerëzit. Dhe duke shkuar më tej, një simbol i vetëm mund të jetë i shoqërueshëm me një ideologji të tërë.

Për shembull, kryqi, si simbol i krishtërimit. Kryqi është një simbol, i cili u kujton të gjithë atyre që janë rritur në perëndimin e krishterë një histori të veçantë, e cila ka rrënjë të thella në kulturën tonë. Pas vdekjes së Krishtit, ndjekësit e tij të persekutuar duhej të fshiheshin. Shenja e kryqit do t'i kishte tradhtuar. Për këtë arsye, për të komunikuar me njëri-tjetrin, të gjithëve iu desh që të përdornin simbole të tjerë. Peshku përfaqëson një kod të fshehtë linguistik. Fjala greke për peshk është ICHTHYS, fjalët e të cilës po në greqisht janë inicialet e JEZU KRISHTI BIRI I ZOTIT SHPETIMTAR (IESOUS CHRISTOS THEOU HYIOS SOTER).

Por ishin misionarët kristianë që do t'i jepnin kryqit një domethënie krejtësisht të re. Kryqi nuk do të ishte më një simbol për të cilin duhej të të vinte turp. Ishte mjeti me anë të të cilit Jezusi, duke vdekur, kishte shpëtuar njerëzimin nga të gjitha mëkatet e tij, për t'u ringjallur më pas dhe për të triumfuar edhe mbi vdekjen. Në këtë mënyrë, kryqi u shndërrua në simbol të pavdekësisë, ndoshta simboli më i fuqishëm në botë. Por një shenjë kaq pozitive, për të qenë vërtetë efikase duhet që t'i kundërvihet një antagonisteje. Kështu që, duhej një simbol i kundërt.

Gjatë Mesjetës, zemërimi i baballarëve të kishës për mëkatet e të pafeve arriti kulmin. Shumë njerëz, nën ndikimin e së keqes, dukej se kishin braktisur dhe kishin devijuar nga rruga e shpëtimit. Po si mund të rivendosej sërish njerëzimi në rrugën e duhur? Kjo mund të bëhej vetëm duke e përshkruar dhe lyer djallin me tonet më të frikshme të mundshme. Kisha i "dhuroi" kështu Luciferit, princit të ferrit, një imazh të ri. Etërit e kishës katolike vendosën që simbolin ta kërkojnë dhe ta gjejnë në mitologjinë greke. Pan, perëndia greke e barinjve dhe tufave të bagëtive, me brirët e tij të tmerrshëm u shndërrua në princin e ferrit aq shumë i njohur për të gjithë ne.

Në luftën ndërmjet djallit dhe purgatorit, të krishterët ishin në kërkim të simboleve të fuqishëm që do t'i mbronin nga e keqja. Në atë kohë, një simbol veçanërisht i fuqishëm ishte pesëcepëshi. Thuhet se origjinën e kishte në përfaqësimin e një ylli, simbol i fuqishëm i elfëve, zotërit e muzgut. Ndërsa kisha i lidh pesë cepat e yllit me pesë stigmatat e Krishtit. Gjatë Mesjetës mendohej se ky simbol ofronte mbrojtje nga demonët. Dhe për këtë arsye, njerëzit e vizatonin në vendbanimet e tyre për të mbajtur larg të keqen.

Disa shekuj më vonë, ky simbol që përdorej kundër të keqes do të shndërrohej në një simbol të së keqes.

Në fundin e shekullit XIX, magjistari i famshëm francez Eliphas Levi dizenjoi një demon, të cilit i vuri emrin Baphomet, me kokën e një cjapi, me brirë dhe me një yll pesëcepësh në ballë. Levi vdiq në 31 mars të vitit 1875. Në po të njëjtin vit lindi okultisti Allister Crowley, i cili konsiderohej si rimishërimi i tij. Shumë prej lëvizjeve sataniste të kohëve të sotme e gjejnë frymëzimin pikërisht nga Crowley dhe ata kanë përshtatur si simbol të tyre djallin me kokë cjapi dhe të ndërfutur brenda një ylli pesëcepësh.

Në këtë mënyrë, një simbol i cili në Mesjetë përfaqësonte stigmatat e Krishtit dhe që ofronte mbrojtje nga demonët, sot përfaqëson djallin vetë dhe është shndërruar kështu në një simbol të së keqes.

Por nuk janë vetëm simbolet, por edhe disa numra të cilëve u vishen domethënie më të thella. Edhe për shkencëtarët numrat janë më shumë se sa thjeshtë mbledhje-zbritje. Po çfarë misteresh fshehin ata?

Sa herë që dikush përpiqet që të dekriptojë mesazhe të koduara, në numra dalin në sipërfaqe lidhje misterioze. A është kjo me të vërtetë thjeshtë një koincidencë?

Greqia e lashtë. 2000 vjet më parë. Matematicieni Pitagora mbledh rreth vetes një grup dishepujsh, që po vetë i ka përzgjedhur me shumë kujdes. Të gjithë këta ishin të detyruar që të ruanin një fshehtësi abolute në lidhje me mësimet dhe dijet e komunitetit të tyre. Po si ka mundësi që kërkohej gjithë kjo fshehtësi? Pitagoristët e lidhnin çdo ngjarje të jetës reale me botën e numrave. Prej disa mijëvjeçarësh, edhe studiuesit hebrenj kërkojnë të nxjerrin mësimet e librit të tyre të shenjtë tek domethëniet më të thella të numrave dhe shifrave. Në botën greke dhe në atë hebraike nuk ekzistojnë simbole specifike për numrat por vetëm gërma, që me raste mund të shërbejnë edhe si numra. Në alfabetin hebre, nëntë gërmat e para përputhen për nëntë numrat e parë, nga 1 në 9. Ndërsa nëntë gërmat pasardhëse shërbejnë për numrat nga 10 në 90 dhe katër të fundit, nga 100 në 400. Fjalët kanë një domethënie precize ashtu si të gjitha fjalët, por ato kanë edhe një vlerë numerike sepse janë të përbëra nga një seri numrash. Kështu, gërmat e fjalës hebraike për Zot korrespondojnë me numrat 1 + 30 + 5 + 10 + 40 që po t'i mbledhësh bëjnë 86. Kështu, sipas mistikëve, çdo fjalë tjetër që si shumë formon këtë numër, do të ishte e barabartë me fjalën Zot.

Por edhe në Bibël ka mesazhe të kodifikuara numerikisht. Në apokalipsin e Gjonit thuhet: Kush ka qëllime të numërojë numrin e Bishës përderisa ai është numri i njeriut: Dhe numri është 666. Eshtë ky numri me të cilin Gjoni paralajmëron kundër djallit.

Prej gati dy mijë vitesh janë bërë përpjekje për të deshifruar këtë kod misterioz numerik. Numri 666 gjeneron emra të ndryshëm në bazë të çelësit numerik që lidh alfabetin. Sipas tipit të kodit, çdo gërmë e alfabetit i korrespondon një numri të caktuar. Për shembull, A = 1, B = 2 e kështu me radhë. Janë të mundura kombinime të pafundme, dhe rezultati është mbresëlënës. Nëse A është 100, B është 101 e kështu me radhë, atëherë emri HITLER (107+108+119+111+104+117) na jep numrin... 666. Por teknikat e përdorura për deskriptimin e numrave dhe kodeve të biblës kanë zbuluar një gabim në përkthimin e versionit origjinal. Kështu që numri satanik nuk duhet të jetë 666, por 616. Në këtë rast, gjithçka do të duhej që të bëhej nga e para.

Po çfarë na shtyn ne që të kërkojmë një domethënie të fshehur tek numrat? Ndoshta e bëjmë vetëm për të vënë vetveten në provë? Njeriu ka një aftësi të lindur për të njohur skemat dhe në të njëjtën kohë truri ynë është vazhdimisht në veprim për t'u dhënë një kuptim gjërave që na rrethojnë. Përse numrat ushtrojnë mbi ne një tërheqje magjike, por në të njëjtën kohë edhe na trembin? Ndoshta numrat na tërheqin më shumë për shkak të cilësive të tyre mistike, sepse praktikisht shumë persona thonë se nuk janë në gjendje që t'i kuptojnë. Është e qartë se shumica kanë një raport më të mirë me fjalët, në fund të fundit janë në gjendje të lexojnë dhe të kuptojnë ato që janë të shkruara. Kur bëhet fjalë për numra dhe përllogaritje, po këta persona ndihen më pak rehat.

Kështu që ekziston një farë droje prej numrave, e cila është e lidhur me cilësitë e tyre mistike. 666 nuk është i vetmi numër të cilit i atribuohen cilësi mistike. Është edhe numri i mistershëm 23. Është numri i Illuminati-t. Cilët ishin këta? Në 1777, Adam Weishaupt, një profesor bavarez i së drejtës kanonike krijoi bashkë me disa studentë të tij urdhërin e fshehtë të Enlightenment, apo Illuminati. Por urdhëri do të ishte jetëshkurtër. Tetë vjet më vonë pati divergjenca të theksuara mendimesh ndërmjet Adam Weishaupt dhe njeriut të dytë më të fuqishëm të organizatës, baroni von Knigge. Në po atë vit, Princi Karl Theodor e shpërbëu shoqërinë e fshehtë dhe Weishaupt-it iu desh që të arratiset nga Bavaria. Në historinë e shkurtër dhe të fshehtë të Illuminati-t dimë vetëm që pjesëtarët i vinin vetvetes pseudonime sekretë. Por sa kohë që pati jetë, organizata nuk pati asnjëherë një lidhje me numrin 23.

Vetëm në vitin 1978, domethënë më shumë se 200 vite më vonë, shkrimtari Robert Wilson e lidhi urdhërin e fshehtë me disa ngjarje të pazakonta dhe me numrin 23 në librin e tij "Illuminatus". Çfarë e shtyu që ta bënte këtë gjë? Wilson e ndeshi numrin 23 në një kohë kur takoi shkrimtarin William Baros. Ky i fundit i tregoi për një kapiten me emrin Klark, i cili kishte kaluar 23 vite në det pa pësuar as edhe një incident. Pikërisht në ditën kur përgatitej të festonte vitin e 23-të, anija e tij krejt papritur u fundos. Të gjithë ata që ishin në bord gjetën vdekjen, përfshirë kapitenin. Në po atë natë kur kish marrë lajmin për fundin tragjik të anijes, Baros dëgjoi në radio për një aksident ajror. Avioni që ishte rrëzuar ishte fluturimi numër 23. Dhe jo vetëm kaq. Piloti i avionit kishte të njëjtin mbiemër dhe gradë me njeriun të cilit i ishte besuar anija e fundosur, kapiteni Klark. Që nga ajo ditë, Baros u magjeps pas incidenteve të çuditshme, të cilat të gjitha i lidhte numri 23. I gërmonte praktikisht kudo.

Wilsonit i la kaq shumë mbresa ky rrëfim, saqë ndërfuti në romanin e tij që ishte duke shkruajtur rrethana misterioze, të gjitha të lidhura me numrin 23. Teologjia e tij shumë popullore "Illuminatus", i dha shoqërisë së fshehtë famën e rigjetur si dhe zgjoi kuriozitetin e lexuesit në numrin 23. Që nga ajo kohë, sidomos në Shtetet e Bashkuara, të apasionuarit pas teorive konspirative e kanë kthyer numrin 23 në flamurin e tyre, me rezultate me të vërtetë të pabesueshme.

Shembulli më mbresëlënës, por edhe më trazues është sulmi kundër Qendrës Botërore të Tregtisë dhe dy kullave të saj binjake. Shuma e numrave që formojnë datën, 9/11/2001 është 23. Sipas teorive të shumta konspirative, një gjë e tillë tregon fuqinë e madhe të këtij numri. Për numerologët, një numër i plotë është numri 12, kaq janë shenjat e zodiakut, që janë apostujt e Jezusit. Janë të shumtë elementët që e bëjnë 12 një numër të plotë, ndërkohë që numri 12 në një kuptim shkon përtej, është një numër pa paqe, domethënë i mallkuar. Dhe sa për frikën që shkakton tek njerëzit e Premtja, dt. 13? Është thjeshtë supersticion, apo është me të vërtetë një ditë e mallkuar?

Nju Jork. Shtator 1899. Harry Bliss, një agjent i bursës nuk e dinte që do të ishte njeriu i parë në histori që do të gjente vdekjen në një aksident automobilistik. Aksidenti i parë rrugor që mori një jetë njeriu nuk ndodhi në një ditë dosido. Ishte e premte, 13 shtator. Kur lidhet me ditën e premte, numri 13 ka një mbështjellë veçanërisht negative. Por nga e ka origjinën fama e tij kaq e keqe? Edhe një tjetër kapitull i errët i historisë e pati zanafillën një ditë të premte, 13. Në fillimin e shekullit XIV, Filipi IV Mbret i Francës vendosi që Urdhëri i Kalorësve Templarë ishte bërë shumë i fuqishëm. Kështu që firmosi një urdhër arresti, i cili duhej të zbatohej në të njëjtën kohë në të gjithë mbretërinë. Të premten, në 13 tetor 1308, pothuajse të gjithë pjesëtarët e Urdhërit të Templarëve u arrestuan. Templarët u burgosën të gjithë dhe u torturuan si kriminelë të rëndomtë. Evropa ishte e tronditur nga fati i këtyre kavalierëve, të cilët kishin ofruar mbrojtje dhe mbështetje në kryqëzatat në Tokën e Shenjtë. Kjo ditë e errët e historisë së Evropës la një gjurmë të pashlyeshme në memorien kolektive. 13 konsiderohej tashmë një numër ogurzi.

Mistere të fshehura prapa shifrave

Supersticioni në lidhje me numrin 23 u përhap sidomos në vitin 1927 me rënien e bursës së Berlinit që i parapriu krizës së rëndë të Wall Street në 1929, më e famshme kjo dhe që zhyti në varfëri mijëra persona. Ajo e premte e 13 majit hyri në histori si e Premtja e Zezë.

Por ka edhe të tjera, sepse numri 13 vazhdoi të flasë për veten. Në vitin 1970, astronautët e Apollo XIII i shpëtuan për mrekulli vdekjes së sigurtë. Gjithçka dukej si normale në momentin e nisjes së anijes kozmike, pak pas orës dy të mesditës. Qendra e Kontrollit e Houstonit e kishte marrë kontrollin e misionit pikërisht në orën 13.13. Dy ditë më vonë shpërtheu njëra pjesë e modulit të shërbimit. Ishte data 13 prill. Edhe kjo ishte një koincidencë, apo realisht verifikohen vazhdimisht incidente të premten, në datë 13? Por, pasi një numër merr një valencë negative, duhet kohë që të largohet efekti emotiv.

Shembulli më maksimal i këtij fenomeni ofrohet prej suastikës, kryqit nazist. Në të gjithë botën ai është shndërruar në sinonim të frikës dhe terrorit. Megjithatë, ai u mor dhe u përdor nga nazistët që në fillim pikërisht për shkak të domethënies së tij si yll fatlum. Suastika, që në sanskrinisht do të thotë TE JESH I LUMTUR, është në prej simboleve më antikë të njerëzimit. Ai është shfaqur për herë të parë diku rreth 14 mijë vjet më parë. Në kulturën indiane, kryqi i thyer, me cepat të kthyer të gjithë majtas është simbol i jetës dhe i rilindjes. Po përse vallë simboli paqësor i Budës përfundoi në flamujt nazistë?

Pas Luftës së Parë Botërore, Gjermania ishte përfshirë nga një krizë shumë e rëndë. Të ndodhur nën morsën e varfërisë, shumë njerëz iu afruan studiove të artit ezoterik dhe të kulteve të fshehtë, në kërkim të rrënjëve të lashta indo-gjermanike. Për këtë arsye, ky simbol i lashtë i lumturisë kishte një tërheqje të fortë tek urdhërat e sapolindur teutonikë. Shoqëria e fshehtë Thule i kryente ritualët e saj të iniciimit nën shenjën e suastikës. Ata që pranoheshin rishtas, të lidhur dërgoheshin përpara Zotit të madh. Pasi hiqnin fashën prej syve, simboli i parë që u dilte përpara ishte ai i suastikës. Gjatë ceremonisë, ata betoheshin për besnikëri të përjetshme për urdhrin e fshehtë. Dhe betimi kurorëzohej kur Zoti i Madh dhe të gjithë dishepujt e tij bënin me duart e tyre shenjën e suastikës. Shumë prej pjesëtarëve të partisë naziste e kishin prejardhjen pikërisht nga ky urdhër.

Në vitin 1927, kur partia e sapokrijuar ishte në kërkim të një simboli, zgjedhja e tyre ishte suastika. Propozimi u bë nga një dentist, nga një farë Friedrich Kroen. Në projektimin e bërë prej tij, krahët e kryqit ishin të orientuar majtas ashtu sikurse në suastikën budiste.

Për një kryetar partie dhe një agjitator siç ishte Hitleri, ai simbol ishte shumë i lehtë. Ideologjia e tij antibolshevike dhe mbi të gjithë teoritë e tij mbi urrejtjen racore kishin nevojë për një simbol më agresiv. Në atë kohë, Hitleri ishte edhe përgjegjës i zyrës propagandistike të partisë. Kur gjatë njërës prej mbledhjeve u prezantua simboli, ai rrëmbeu mejëherë një laps dhe i bëri disa ndryshime të vegjël, por shumë domethënës. Së pari, i ndryshoi drejtimin krahëve të kryqit, duke i orientuar ata djathats dhe e rrotulloi të gjithë simbolin me 45 gradë, duke ia rritur kështu atij efektin e agresivitetit. Megjithatë, nazistët nuk ishin aspak origjinalë në zgjedhjen e simbolit të tyre. Në fakt, mjafton të bësh një kërkim të thjeshtë në internet për të kuptuar se sa shumë popullaritet gëzonte në popuj të ndryshëm të botës si fatsjellës simboli i suastikës. Ishte i stampuar kudo, që nga fishat e polkerit në Amerikë deri tek kartolinat kristiane.

Një skuadër kanadeze Hockey e kishte madje edhe në fanelat e ndeshjeve. Por Hitleri e rikrijoi simbolin. Ato shfaqje të mëdha me goxha stil gjatë mbledhjeve të partisë, me fashat e dritës e kështu me radhë linin mbresa të jashtëzakonshme tek masat. Nuk ishte thjeshtë simboli, por mënyra me të cilën ai përdorej nga propaganda. Hitleri ndërtoi një koncept propagande autonom dhe efikas përreth një simboli. Suastika u riprodhua në miliona kopje, në stema, flamuj, shirita dhe mbi të gjitha në filmimet që kishin një impakt shumë të madh në popull.

Me të gjithë filmimet dhe seritë televizive, suastika u ndërfut me një forcë kaq të madhe si simbol i nazizmit, tek të gjithë brezat saqë nuk mundet askush as ta imagjinojë shkëputjen e këtij simboli nga ai kontekst.

Për dy mijë vite, simbolet kanë qenë të lidhur me emocionet. Simbolet, si gjuhë e shpirtit, fshehin edhe sot e kësaj dite kuptime të shumtë.

TOKA/Një anije kozmike me gjashtë miliardë pasagjerë

"Toka është djepi i njerëzimit, por njeriu nuk mund të jetojë përjetë në djepin e tij", shkruante Konstantin Tsiolkovsky, shkencëtar rus, në fillimin e shekullit të njëzetë, duke profetizuar nisjen e species njerëzore drejt planeteve të tjerë. Megjithatë, e ardhmja jonë po parashikohet sot që të jetë shumë e ndryshme.

Sipas dy astrofizikanëve, Maurice Bonnet, president i Cospar, Komisioni për kërkimin hapësinor dhe Lodewijk Woltjer, ish-drejtor i Observatorit Europian, nuk ekziston një Tokë rezervë. Kështu që, do të na duhet të qëndrojmë mbi këtë planet, duke u përpjekur që të mbijetojmë pas të gjithë problemeve që ai shfaq, dhe duhet që këtë ta bëjmë shpejt.

Në studimin "T'u mbijetosh 1000 shekujve: a do t'ia dalim?", 2 shkencëtarët ekzaminojnë rreziqet që jemi duke kalur si dhe zgjidhjet e mundshme. Duke filluar që nga zgjidhja e "braktisjes së anijes", në kërkim të planetëve të tjerë për të kolonizuar.

Brenda sistemit diellor, në teori Marsi do të ishte zgjedhja më e mundshme. Por që ai të "pajisjet" me një atmosferë të dendur dhe që lejon frymëmarrjen, duhet të kalojnë 200 mijë vite. Veç kësaj, saktëson Bonnet, "luhatjet kaotike të boshtit rrotullues të Marsit do të provokonin katastrofa natyrore shumë të dhunshme.

Dhe situata nuk do të ishte më e mirë në Venus, Europa apo Titan. "Ndërsa një spostim jashtë sistemit diellor do të kërkonte udhëtime me mijëra vite në autonomi totale", vazhdon Bonnet, "ndërkohë që sot është e mundur të sigurohet mbijetesa e qenieve njerëzore në hapësirë për vetëm disa muaj. Popullsia që do të nisej në këtë mision, brenda pak viteve do të kishte ndryshuar tërësisht për shkak të lindjeve dhe vdekjeve. Dhe, për të përfunduar, ta zëmë se do të ishte e mundur kjo, por jo transferimi i të gjithë njerëzimit, kush do të vendoste se cili duhet të niset e cili jo?"

Të qëndrojmë pak këtu. Cilat janë rreziqet me të cilët duhet të përballemi? Për shembull është e mundur që të ketë përplasje me asteroidë të mëdhenj. Por sot ka më pak trupa qiellorë të rrezikshëm, krahasuar me kohërat e hershme të sistemit diellor. Dhe, në çdo rast, një përplasje me një meteor do të ishte e parashikueshme dhe do të ishte e mundur të ndërhyhej për të ndryshuar trajektoren. Në lidhje me rreziqe të tjerë kozmikë, si përshembull inversioni i fushës magnetike tokësore, shpërthimi i afërt i një supernove apo hyrja e sistemit diellor në një degë të re të galaksisë...

"Gjithçka ka ndodhur tashmë, por pa fatkeqësi të mëdha natyrore", saktëson Bonnet. Sigurisht, nga pikëpamja gjeologjike, Toka mund të rezervojë edhe ndonjë surprizë tjetër të shëmtuar, si për shembull super shpërthimet vullkanikë.

Koha ka skaduar

Por problemi kryesor është se, mbi Tokë burimet natyrore janë duke marrë fund. Pas gjashtëdhjetë vitesh nuk do të kemi më naftë, thonë dy shkencëtarët, por edhe rezervat e mineraleve të tjerë do të jenë ezauruar. I gjithë ky është rezultat i një rritjeje demografike pa precedentë si dhe zhvillimit industrial që e ka shoqëruar atë. Sot, popullsia botërore është gjashtë miliardë, dhe është parashikuar që do të jemi 9.4 miliard deri në vitin 2050, për të arritur më pas në 11 miliard diku rreth vitit 2200. Për fatin tonë, rritja demografike është duke u ngadalësuar. "Megjithatë është një tendencë që duhet konfirmuar", thotë Bonnet, "sepse toka nuk mund të mbajë më shumë se 11 miliardë persona me një jetëgjatësi si ajo e europianëve".

Rritja e popullsisë, veç të tjerash është e shoqëruar edhe me ngrohjen globale, në lidhje me të cilën sipas dy shkencëtarëve nuk ka më dyshime: edhe nëse do të merreshin menjëherë masa drastike, ky fenomen do të vazhdonte për inerci për shumë dekada. Ç'duhet bërë?

Për Bonnet dhe Woltjer, receta për mbijetesën e njerëzimit fillon me ndalimin e rritjes së popullsisë si dhe të synohet një rritje ekonomike zero. Lëshimet e gazrave serë në atmosferë duhet të reduktohen dhe riciklimi i mbetjeve duhet të bëhet i detyrueshëm.

Më pas, duhet patjetër të investohet në zhvillimin e energjive të rinovueshme dhe kërkimin për energjitë bërthamore. Por që kjo të bëhet e mundur, do të duhej një qeverisje botërore, në gjendje që të zgjidhë problemet e njerëzimit. A mund të bëhet?

Makrorajone dhe strategji

"Një qendër pushteti që të jetë mbi atë të shteteve të veçantë tani nuk është e mundur, dhe ndoshta as nuk do të ishte e nevojshme", thotë Alberto Martinelli, Docent i Shkencave Politike në Universitetin e Milanos. "Por është realiste të mendosh për krijimin e makrorajoneve, sipas modelit të Europës, të cilët veprojnë sëbashku, duke patur objektiva globalë: të tipit ekologjik dhe demografik, por edhe lufta ndaj pabarazisë, rregullimi i tregjeve ekonomikë dhe paqja.

Që këto strategji të funksionojnë, vetëm veprimi i qeverive nuk mjafton: duhen organizma ndërkombëtarë, si shembulli i panelit ndërqeveritar për ndryshimin e klimës, në të cilin marrin pjesë edhe sipërmarrje, OJF, komunitete shkencorë, kisha". Dhe të gjithë ne.

Jezusi kishte një djalë? Ja e vërteta

Mari Magdalena ishte e dashura e Krishtit dhe pati një fëmijë me të? Skenari, i përshkruar prej Kodit të Da Vinçit, librit bestseller të shkrimtarit amerikan Dan Brown, ka shkaktuar debate të ndezur dhe ka frymëzuar shumë kërkime dhe studime. Dhe sot ka nga ata që këmbëngulin se kanë gjetur provat e atësisë së Krishtit në një afresk të lashtë të ruajtur në kishën templare të fraksionit të Tempullit të Ormelles në Trevizo. Sa është e vërtetë?

E demonizuar, pastaj shenjte

Mari Magdalena ishte një prej ndjekëseve të Krishtit, e cila e kishte çliruar atë nga "7 demonët"; pikërisht asaj iu shfaq të parës pas rilindjes. Mbi këtë figurë është folur e thurur shumë: në Ungjijtë e apostujve ishte konsideruar një apostull, dhe nga disa ajo është identifikuar - gabimisht si femra tradhtare që do të duhej të dënohej, duke u goditur me gurë, por që Jezusi e shpëtoi pikërisht nga ky dënim.

Hipoteza që ajo mund të ketë qenë një e dashur e Krishtit nuk është shpikur nga Brown: këtë hipotezë e kish hedhur tashmë në vitin 1951 greku Nikos Kazantzakis, autor i "Tundimi i fundit i Krishtit". Por, hipoteza është edhe më e hershme. 'Eshtë një ide e lindur në Parisin e fundit të viteve tetëqind nga artistë kundër rrymës", thotë Mario Arturo Iannacone, historian i krishtërimit. "Në vitin 1888 u paraqit në Paris opera E dashura e Krishtit, me autor Rodolphe Darzens: e dashura ishte, natyrisht, Magdalena. Në vitin 1929, shkrimtari anglez David Herbert Lawrence (autor i dashuri i Lady Chatterley) shkruajti një rrëfim mbi historinë pasionante mes Magdalenës dhe Jezusit me titull: Njeriu që kishte vdekur".

Edhe piktorët e '800 ishin shumë të dhënë pas kësaj ideje. "E portretizonin si një grua të stolisur, madje edhe nudo, për të simbolizuar pafajësinë e saj të rigjetur. Qindra gra të shoqërisë së lartë preferonin të pozonin nudo para piktorëve, për një pikturë alla Magdalenë. Një lojë dashakeqe", shkruan Iannaconne.

Një familje e shenjtë

Megjithatë, dikush thotë se që në Mesjetë apo gjatë Rilindjes, piktorët e kishin paraqitur Magdalenën, ndërkohë që përqafonte Jezusin, i vinte kokën në kraharor apo shpatull, ndërkohë që Jezusi mbante në krahë birin e tyre të sapolindur.

Dhe fituesi i çmimit Nobel, Dario Fo, autori i librit Jezusi dhe Gratë, citon tregues të ndryshëm. 'Në afreskët e Assissisë, Giotto e ka paraqitur Magdalenën që ngjitet në qiell e marrë prej engjëjve përpara Madonnës", ka shpjeguar Fo. "Dhe në kapelën e Scovregnit të Padovës, duke ripikturuar Jezusin që dëbon tregtarët nga tempulli, Giotto vendos një fëmijë të trembur që ka gjetur strehë në prehërin e një gruaje. Ai fëmijë, lë të kuptojë piktori, kapet pas të ëmës sikur i kërkon asaj mbrojtje nga shpërthimi i zemërimit të një njeriu, të cilin e kish parë gjithmonë të buzëqeshur. Domethënë babai i tij, Jezusi".

Ndërkohë, në Youtube është shfaqur një afresk i shekullit të dymbëdhjetë, ku shfaqet Jezusi, Magdalena dhe fëmija i tyre. Eshtë Tempulli Ormelle, në një kishë të vogël mesjetare të ndërtuar prej kalorësve templarë. Sipas atyre që merren me misteret, ajo i ishte dedikuar Magdalenës, ndaj të cilës templarët ishin të devotshëm. Afresku është i vjetëruar: mund të arrihet në konkluzionin që është portreti i Magdalenës për shkak të 2 elementëve simbolikë, një veshje rozë dhe një kullë pas shpatullave. A është e mundur që një pikturë kaq skandaloze të ketë mbetur e panjohur për shekuj të tërë?

Magjistare, shtrigë, priftëreshë?

Personazhi i Magdalenës, në kohëra të ndryshme është interpretuar në mënyra të ndryshme: si feministe, magjistare, shtrigë, priftëreshë e një feje të perëndeshës mëmë, si themeluese e krishtërimit apo një krishtërimi alternativ. Në të vërtetë është një mit modern. 'Janë riinterpretime të bërë në fundin e viteve tetëqind", shpjegon Iannaccone. "Magdalena është bërë një prizëm që reflekton të gjithë spektrin e kontestimit modern kundër krishtërimit tradicional".

Kodi i Da Vinçit ka bërë shumë popullore idenë e fëmijës së Jezusit. "Janë fantazi moderne", vazhdon Iannaccone. 'Asnjë historian serioz nuk i ka marrë ndonjëherë seriozisht në konsideratë. Kanë peshë tjetër studimet që rivlerësojnë në origjinën e krishtërimit rolin e grave, domethënë edhe atë të Mari Magdalenës: është një qasje historike e respektueshme". Tek Kodi i Da Vinçit, një prej treguesve më kyç të raportit intim mes Jezusit dhe Magdalenës ishte tek Darka e Fundit e Leonardo Da Vinçit, aty ku një figurë femërore qëndron ulur në të djathtë të Krishtit. "Ajo nuk është Magdalena, është Apostulli Gjon: e ka shkruajtur vetë Leonardo në shënimet e tij", thotë Diego Cuoghi, historian arti dhe autor i një studimi mbi Ormelle. "Arti i shenjtë bazohet në tekstet e krishtërimit. Për këtë arsye, në pothuajse të gjithë Darkat e Fundit të Mesjetës apo të Rilindjes, Gjoni është paraqitur gjithmonë si një i ri me pamje thuajse femërore".

Në fakt të gjithë ungjijtë flasin për të si Apostulli më i ri në moshë, ndoshta që përkon edhe me "dishepullin që Jezusi e donte".

Po portreti i Ormelle? Cuoghi thotë: "Ngjyra rozë është tipike jo vetëm e Magdalenës, por edhe Madonnës. Dhe kulla është një karakteristikë e Santa Barbaras (e mbyllur në një kullë) dhe Virgjëreshës Mari (e quajtur turris davidica, domethënë e fortë si një kullë e qytetit të Davidit). Në art, Magdalena ishte identifikuar me elementë të tjerë: vazo e kremërave, duke patur parasysh që, Magdalena lau këmbët e Krishtit, dhe që nga shekulli i XVI kafka, libri dhe kryqi. "Sa për templarët", vazhdon Cuoghi, "ata kurrë nuk i kanë dedikuar kisha Magdalenës, por vetëm Virgjëreshës Mari".

Iannaccone është dakord: "Templarët për më tepër ishin francezë dhe tradita e prostitutës së penduar u fiksua në shekullin X, duke i dhënë kështu jetë një kulti të përhapur në Francë, por jo në Itali. Një numër i caktuar templarësh francezë ishin sigurisht të devotshëm ndaj Santa Mari Magdalenës, por thjeshtë ashtu si mund të ishin edhe ndaj shenjtëve të tjerë".

Skandale dhe inkuizicion

Atëherë, cili është kuptimi i afreskut të Ormelle? Dhe përse Jezusi mban në krahë një të sapolindur? "Nëse në shekullin XIII dikush do të kish pikturuar në një kishë Krishtin me një foshnjë do të kish qenë skandal", thotë Cuoghi. "Për shembull, Caravaggio u detyrua që të ribëjë shumë piktura, sepse nuk ishin konform kanoneve. Dhe Paolo Veronese, që e kishte populluar Darkën e Fundit me xhuxhër, kafshë dhe akrobatër u përndoq prej inkuizicionit".

Piktura e Ormelle, në të vërtetë paraqet një tjetër skenë: një Dormitio Virginis, episod nga jeta e Marisë e rrëfyer nga ungjijtë apokrifë. "Maria vdes dhe Jezusi merr shpirtin e saj në formën e një të sapolinduri", shpjegon Cuoghi. 'Në versione të tjerë, Jezusi është tashmë në qiell, dhe merr me vete shpirtin e Madonnës. Shembuj të Dormitios janë në Romë në mozaikët e Pietro Cavallinit tek S. Maria në Trastevere dhe Jacopo Torritit tek S. Maria Maggiore, që i përkasin shekullit XIII, e njëjta epokë e pikturave të Ormelle". Jo rastësisht, afreskët e kishës së Ormelle, dedikuar Madonnës, rrëfejnë jetën e Marisë; dhe cikli përmbyllet me Dormition, ose vdekjen dhe ngjitjen në qiell të Virgjëreshës.

Një grua shumë moderne

Po përse sot diskutohet kaq shumë për Mari Magdalenën? Sepse Magdalena ishte një grua e lirë, e vetëdijshme për joshjen e saj, që ndiqte lirisht Jezusin", shpjegon Iannaccone. "Në këtë kuptim ajo është një figurë femërore më pranë ndjeshmërisë moderne krahasuar me atë të Madonnës. Ajo u quajt "apostulle e apostujve" për arsye, se ishte pranë Jezusit dhe sepse mori lajmërimin për ringjalljen e tij.

Në vitin 591, Papa Gregori i madh shkruante se ajo u konvertua në shenjt pas një jete në mëkat: një interpretim pa prova historike, por që pati sukses. Në të vërtetë, dy apo tre gra që përmenden në ungjijtë u futën në një personazh të vetëm emblematik, të penduarës që kish lënë pas krahës një të kaluar mëkatare".

Marrë nga revista "Focus" (http://www.rilindjademokratike.com)