VARGJE PËR PËRBINDSHAT E TRAZICIONIT Poezi nga ELIDA BUÇPAPAJ
E Enjte, 09.29.2011, 08:18am (GMT+1)
Ne njerëzit e çliruar
nga bunkerët e rrathëve
të ferrit
tash e mbas
e të gjitha herët
jemi të ngopur
nginjtas
me shëmtimin
postum
dikur në emër
të tutës
sot në emër të mostutës
dje në emër
të kuçedrës të diktaturës
sot në emër të prostituimit të lirisë
sepse liria
është dashuria jonë e përherëshme...
nuk mund të jesh edhe ëngjëll
edhe shtrigë
njëkohshëm
njëkohshëm
edhe djall me brirë,
përbindësh
edhe Shën Mëri
nuk mund të jesh
edhe e mirë
edhe e keqe
je ose njëra
ose tjetra
je vetëm e keqja
je vetëm shtriga
je vetëm
djalli me brirë
je vetëm
neveria
dhe ne
jemi të
ngopur me
shëmtimin tënd
të
çaraveshur, të jargosur
si një
kazan plehrash
që
kutërbon
dhe sot
jemi të lirë
të
tallemi me ty
të bëjmë
sikur
nuk të
kuptojmë
sepse nuk
kemi më kohë për të humbur...
më së
shumti
ne mund
të bëjmë sikur
jemi
pjesë e lojës tënde
të marrë,
idiote
kokëbosh,
zemërbosh,
zemërthatë,
të
zbrazët si ditët e tua
shterpa
por ti je sikur nuk je
për ne
sepse
në fakt
tani jemi
të lirë
për t'i
thënë
diellit
diell
dhe
djallit djall
dhe për
të të mbajtur
ty zgjyrë
larg
duart
sa më
larg
vite
drite larg
jetës të
dashurisë
tonë të
përherëshme...
(Marrë nga libri Rapsodi e Golgotës së Tranzicionit, Omsca 2012)
ELIDA BUÇPAPAJ
|