VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - POEZI TË ZGJEDHURA NGA GIORGIO CAPRONI DHE FRANCO FORTINIPërktheu: FASLLI HALITI

I.GIORGIO CAPRONI
1912 1990

Giorgio Caproni (Livorno, 7 janar
1912 Roma, 22 janar 1990) ishte
poet, critik letrar e përkthyes italian.
_____________________________

1.FANARI

Nuk do të ketë fanar.
Atje
errësira është kaq errët
sa nuk ka errësirë.

2. KËSHILLË

Mjaft e torturuat veten.
Nëse doni të më takoni,
Kërkomëni atje ku nuk jam.
Nuk di t'ju tregoj ndonjë vend tjetër.

3.EDHE UNË

E provova dhe unë.
E gjitha ishte një luftë
thonjsh.
Por tani e di.
Askush s' do të mund ta shpojë
murin e tokës.

4. PUTHJET

Përtej së mirës e së keqes.
Oh, dashuri... dashuri ...
... Dhe puthjet,
që ndryshojnë shije
nga kryeqyteti në kryeqytet.

5. ARRITJA

Ecja. Ecja.
Kërkoja ku mund të ndaloja.
Isha tashmë në limit.
Ku mbaron bari
dhe fillon deti.

6. PSHERËTIMË

Ah, poezi, poezi.
Dyshe tepër e trishtuar fjalësh
dhe arratisje
e shpirtit tim.

Milano, 1998

7. PYETËSE

Kam dashuruar shumë ...
Fatmadh !
Kam prekur
majat më të larta të Vajtimit ?

8. ALEGRI

Bënte ftohtë.
era mi'i priste gishtat.
Isha pa frymë.
Nuk kisha qenë kurrë më i lumtur.
Milano, 1998

9. NË NJË MËNGJES TË BUKUR PLOT VERË

... Pyje më të thella e të errëta
të mendimeve më të thella ...

Varri i bashkëshortëve Kaproni

II. FRANCO FORTINI

Franco Fortini, pseudonimi i Franco Lattes (Firence, 10 shtator 1917  Milano, 28 nëntor 1994), ishte poet, kritik letrar, eseist italian. Figurë kontraverse, kondiserohet nga disa, midis personaliteteve më interesante të panoramës kulturore të Nëntëqindshit.

1.   MIQVE

U bë vonë. Ju shoh, vërtetë
të të barabartë me veten time në vesin e pasionit,
me pardesytë, kartat, dritat
e pështymave, flokët tashmë të brishtë
me fjalët dhe pulitjet e syve, joshës
dhe zemërthyera, të tretura foshnjat, të ngjirura
nga bisedat e pandërprera,
si e zbrisni këtë luginë gri,
si gjysmë i vdekur bari i shkelur
aty ku rruga humbet tashmë ka dritë.
Zërat i dëgjoj larg si telat
e tramontanës mes gurëve dhe tubave ...
Çdo fjalë që m'arrin është lamtumirë.
Dhe ngadalësoj hapin dhe ju ndjek në zemër,
një këtu, e një atje, tatëpjetë.

1957

(Nga Poezi dhe gabime)

2.   VETËTIMAT E MANJOLIAS

Do të doja që sytë e tu të mund të shihnin
këtë qiell të kulluar që u hap,
qetësia e tjegullave, përkushtimi
vija e ujit që ngrohet.
Fjala është kjo: ekziston pranvera,
përsosmëria e përbashkët në papërsosmëri.
Ija e varkës së thatë
Pi vajin e vernikut dhe merimanga vrapon.
Do ta themi më vonë atë që duhej thënë më parë.
Tani për tani shikoni përkuljen e bukur
të oleandrës,
shkreptimat e manjolias.