VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - NJERËZ TË ZBRAZËT SI SHPIRTI I ERËSCikël poezish ADEM ZAPLLUZHA

NATA

Zëri i saj
Si zëri i ndryshkur i një teneqeje
Sa herë që ja dëgjoja emrin
Në shpirtin e erës
Lindte një mbiemër tjetër

Mbi trupin e saj kalojnë
Lukuni shpirtrash prej hienave
Nuk lë asnjë dëshmi kur zbret në hon
Është e paprekshme si frymëmarrja
Por në çdo hap ta zë frymën

Netët janë këtu të pabesa
Përngjajnë shpirtrave të ujkonjave
Edhe kur qeshin disi i rrudhin nofullat
Në çdo kohë të presin në pritë
Sulmojnë kur më se paku pret njeriu

U THASH

Sonte po u përngjaj sendeve
Asnjë metaforë
Nuk më ka mbetur në xhepin e majtë
Ma morën edhe pallton e verdhë
Heshta mbase s'pata gojë

Nuk di a mund të quhem njeri
As pema e vjetër s'ndryshon aq shumë
Nga këto gjësende të hudhura
Që më rrethojnë

Sonte morën çfarë deshën prej meje
Ma morën edhe kujtesën
Këpucët e vjetra
Që i veshja vetëm për festa

Sonte nuk më kujtohet më
Ndoshta ishte një kohë tjetër
Kur deshën të ma marrin dashurinë
Ajo e fundit që pati mbetur në mua

U thash
Morët çfarë deshët por dashurinë
Për Kosovën time
Kurrë nuk mund të ma merrni

PJALMONTE NJË BORË E ZEZË

Ishte një kohë e trishtë
Kur rrija kacule mbi një gur
Rrija si një pemë pashpresë
Asnjë ëndërr
Nuk më kishte mbetur

Pjalmonte një borë e zezë
Mbi flokët e mija të thinjura
Pjalmonte skamja
Qëndroja me trastë dhe shpirt të zbrazur
Ku vetëm guri bisedonte me mua

Kishte edhe njerëz të tjerë si unë
Ishin të zbrazët si shpirti i erës
Pa asnjë ëndërr
Dukeshin tepër bosh
Sa shumë u përngjanin siluetave të zeza

Ende sot nuk e kam të qartë
Se çfarë ngjau me ne
Si shkabat fut fluturuan mbi trojet tona
Mbase ishim të përgjumur
Lejuam të na i marrin edhe ëndrrat

QAJ SA TË DUASH

Për t'i mbushur sytë me lot
Shtrihu mbi shpatullat e Lumëbardhit
Ai t'i ledhaton edhe ëndrrat
Qaj sa të duash miku im
Këtu lotët
kurrë nuk shterojnë

Megjithëse ti nuk je varkë
Nuk u përket as gjësendeve
Thirre lotin e mallit dhe qaj sa të duash
Mos u turpëro o i gjorë
Në këtë boshllëk
Askush nuk të vëren