FLATRAT E DETIT TË HUMBUR Poezi të zgjedhura nga JUSUF GËRVALLA (1 tetor 1945 - 17 janar 1982)
E Shtunë, 01.17.2015, 10:02am (GMT+1)
FLETË TESTAMENTI
Në zgjimin tim të heshtur të më ngurosin në flijimin tim të begatshëm të verës në nisjen time në fillimin tim të ri në gjumë shekujsh me ndërrime të më zgjojnë le të më puthë rrezja e qartë ngazëllyese e druvarit të fjetur në rudinë myshku le të jetë gjithmonë i blertë mbi gurë emër të mos ketë e shkronja le të flasë në gjuhën e vjetër të kafshës së zezë guaca e kërminj le të vijnë për dasmë mbi rrasën time le të shtrihen edhe ata si dy yje ftohtë le të bëjë dimrit e verës verë e me një pikë ujë verdhësisë së barit tim le t'i mëshirohen vërmeni atje tek do të tregojë guri për udhën deri te shtëpia ime bërë me dru e kashtë
le të thyhet çdo pasqyrë që ka ballsamosur ballin tim e mërrolën e çastit plot mllef se ja tek po zgjohet er' e re e dashurisë së tokës se jam i parrezikshëm kaq i pafuqishëm mumje përfytyrim që krahasohet me rrahun tek do të më vini përsëri ju pas le të më lënë të fle qetë si pranë stufe dimrit të madh të dashurisë sime nuk do të përpëlitem s'do të rrotullohem s'do të shplohem natën nuk do të kollitem me fjalët e mia le të më mallkojnë në rrasën time atë rrasë të zezë të ftohtë në duart që i kam prekur le të më lëshojnë rrjedhës të qetë të fatit që pret shigjet' e mërisë le të bjerë mbi dhe në shkretëtirën e moskuptimit le të fiket kurrë të mos vijnë kur unë nuk i pres ata që tërë jetën i prita, të dashurit
ç'po flas kështu pash zotin?
 
FLATRAT E DETIT TË HUMBUR
Qepallat e gjata, hijet e syve dhe lagështia Lumi i bardhë, trup i thyer leckë Ec e ec e këmbët më sharrojnë në lym Jam larg tokës E qielli im i lartë s'më mban
Të mos isha det i humbur, do të kisha flatra
 
LIBRI I SHENJTË
Shpuzë e errët matanë qelqeve që avullojnë mesnatës së ngjyer me tëmbëlin e detit në oborr po fshihej një hije dhe qerrja e drunjtë kuajt sonte askund s'do të marrin udhë në mur ndrit dhe pipërrin kandili e në letër mes dy vijash të zeza si përherë druri i vetmuar më tutje ca hithër ia djegin këmbët fëmijës që ëndërron drita e praruar gjerdan me guaca hën' e verdhë atje lart në tavan - dhe teja tok me djepin e vjetër që s'përkundet - e ha nuk shihet atje rrëzë gardhi një vogëlush që shiu i tetorit e qull ngadalë në vatër u dogjën urët - s'ka mbetur më prush frika nga trupi im në shtrat po më fton
mbi tryezë ora e vogël rrah e s'pushon
BEKIMI I NËNËS
le të piqen pemët kur të kesh ardhur sërish bari i zverdhur fare le të jetë nën çatitë e kullës le të pikojë shi le të vërë trashë cipa e tëmblit në kusi
le t'i marrë lumi urat e trerët le të thyhen në cung le të ketë një shtëpi për dru lulet e verës le t'i ketë prerë me barë kostari le të ftohet ka stinë kur veç parzma e nënës do të ngrohet.
SHTËPIA QË RRËZOHET
tash shtrati rri në oborr dhe do rraqe t'zënë këmbët e merr në thua gjësendet që shkëlqenin para një çasti tani prapë si në kohëra të praptisura me pluhur mbuluar hamenjtë e nxjerrin me kujdes një arkë korridorit ora e madhe në mur ka pushuar vetëm fëmijët tani lodrojnë e shkelin barin këtë ditë do ta kalojnë si zogjtë nën qiellin blu
SHTËPIA QË NDËRTOJ
në një skutë do të ketë më shumë dritë në tjetrën vend për shtratin dhe minjtë një derë do ta ketë për në rrugën kryesore një tjetër për kopshtin me lule të bardha një verandë do ta ketë me një fuçi druri portokalli do ta llogarisë këndin e diellit mbi dritare
2.
do të ketë aty pak trosha buke do të zihet çaji një komë e shtruar në mesore do gazeta dite do të vë portretin e një dashurie në dhomën e pritjes do të më vijnë shokë e do të më vijnë prindër s'do të ketë kurtina të larme në dritare dhe krejt dyert e drurit do t'i ngjyej me bojë plepi e gjethesh me të gjelbër e do të kthej për çdo mbrëmje aty
SHTËPIA NË KORNIZË
në vitrinat e verdha nga drita një natë e kam parë mes do gjësendesh prej kashte dhe pëlhurash rrinte pak si e shtrmbëruar mbi përfytyrimin dhe erë luleshqerrash shpërndante nëpër trotuar njerëzit ktheheshin nga turnet e natës të lodhur aty kishte drunj të vjetër dhe trungje rrëzuar një shteg i ngusht barin e kishte tharë me shkelje aty e pash t'ime amë me govatë në dorë e vetmuar shkonte e gëmuqur shtegut drejt derës së saj s'di a do të ketë qenë ditë apo në rreze hëne larë tym nga oxhaku i kërrusur dhe në kusi diçka që zien do stiva drunjsh të nxira shiu rrinë te shkallët.
 
PLUHUR E NGJYRË
Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë kanë korrur kallinj ime ëmë ka zier ftonj shelgjet kanë vajtuar si poeti sentimental në vjeshtë - po asgjë s'është zverdhur.
Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm në njërin krah shkurre zogjsh në tjetrin gështenjat dhe gjarpërinj. Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je as ti as ai s'jeni dridhmë plot fletë nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë dhe pluhur ka mbet'.
Tash po vij fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret para shitores qumështin - tash po vij i pikëlluar në shportën time pemë e fletë dhe shije gjumi. Kur të zgjohem do të iki tash po vij në prehrin tënd, mëmë tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë. Dashuri e paluar si arni në arkë oh s'mund ta them as ta rrëmbej. Tash po vij por di se në ngjyrën e pelhurës vetëm pluhur mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë.
 
NGA MEMOARET E NJË SHËTITËSI
Kur u ktheva nën pullazin tim mbuluar me kashtë nën qepallat e lodhjes e të kohës botën e në botë s'kish tjetër pos shkëlqim ari e qelqi mbi rrashta e penda të larta zogj alumini kish edhe uri edhe poetë edhe ujëvare në botë kish njerëz prej druri e kafshë të buta kudo kish edhe hieroglife dy fjalë dhe gjurmë që s'fshihen kish lumenj të egër e fosile të lashta mes muresh të trasha fshesa dhe minj.
 
SKENA NGA JETA E FSHATIT
Dritarja e avulluar samovari i çajit edhe vjeshtë i tillë i lirë rrethuar me sendet që vjetërohen përmbi rafte ftonj një plakë si pikturë a nuk qenka vallë krejt zjarri një trillim bien gjethet e në kopsht femra kotet në luhajë me goditje të rënda imagjinate me një botë prej letre tek gjej ngushëllim mes sendesh që s'janë më atje diku në botën time atje diku larg eja përsëri netve të vona si hije që sajon pak frymë njeriu e pak dritë qiriri.
 
LUFTA DHE ARTI
Tutje gjithnjë akull Këndej gjithnjë zjarr Unë jam syri i Aladinit E shoh veten si digjem në betejën e tmerrshme të fjalës e të mendimit
Me shenjtëri të mallkuar me përfytyrimin e qartë e krijoj Në mua shushurijnë dete të qena në ëndërr
S'po flas kotnasikot Mund t'i merrni fjalët e mia e të niseni nëpër botë Unë s'kam guxim Kuptoj se pa dritën e tyre Nuk do ta di rrugën nëpër dritë Janë krijuar prej frenimesh prej kthesash theqafjesh dhiaresh të shenjta zigzage
Unë nuk i shoh yjet pështjellë në terr Gjithësia e ftohtë nuk e ka gji diellin Sikur të mos e ftohte ana e errët e planetit
 
NJERIU I ZI
Jam i sigurtë, kurrë s'do të bëj vetëvrasje Kaq i hekurosur, i mirëfilltë, si arsyeja E kam vrarë orën e murit me armën e nxehtë Dhe kam ikur prej librit të përhitur që më shëmton Me bukurinë e tij
Vdekja s'është dobi as moshë as lindje e re
Drurin e vjetër të tavolinës, shtizën, patericën Boshtin e lavjerësin, rrapicën e bronztë, lëkenë Nurin e derdhur si pluhur mbi dritare në mesnatë Strallin e pikëlat e vesës që shpërthejnë Me rrezen e parë të dritës në agun vjeshtor -
Vdekja nuk i ka
PLUHUR E NGJYRË
Sytë e tu qiell çerdhe e lumë i pakapërcyeshëm ndërsa jam përgjumur përmbi tavolinë im vëlla dhe fëmijëria ime pemën e kanë vjelë kanë korrur kallinj ime ëmë ka zier ftonj shelgjet kanë vajtuar si poeti sentimental në vjeshtë - po asgjë s'është zverdhur.
Duart e tua pushim diçka si ujë zgjojnë ndërsa kam ecur shtegut rrëzë mali krejt vetëm në njërin krah shkurre zogjsh në tjetrin gështenjat dhe gjarpërinj. Im vëlla të ka dashur të ka marrë dhe tash nuk je as ti as ai s'jeni dridhmë plot fletë nga fluturimi yt tash vetëm ngjyrë dhe pluhur ka mbet'.
Tash po vij fëmijë që buzëqesh mbi krahun e nënës kur pret para shitores qumështin - tash po vij i pikëlluar në shportën time pemë e fletë dhe shije gjumi. Kur të zgjohem do të iki tash po vij në prehrin tënd, mëmë tokë e zezë e lapidar, bajame e verdhë. Dashuri e paluar si arni në arkë oh s'mund ta them as ta rrëmbej. Tash po vij por di se në ngjyrën e pëlhurës vetëm pluhur mbi buzëgazin tënd të shtrenjtë.
LIBRI I SHENJTË
Shpuzë e errët matanë qelqeve që avullojnë mesnatës së ngjyer me tëmbëlin e detit në oborr po fshihej një hije dhe qerrja e drunjtë kuajt sonte askund s'do të marrin udhë në mur ndrit dhe pipërrin kandili e në letër mes dy vijash të zeza si përherë druri i vetmuar më tutje ca hithër ia djegin këmbët fëmijës që ëndërron drita e praruar gjerdan me guaca hën' e verdhë atje lart në tavan - dhe teja tok me djepin e vjetër që s'përkundet - e ha nuk shihet atje rrëzë gardhi një vogëlush që shiu i tetorit e qull ngadalë në vatër u dogjën urët - s'ka mbetur më prush frika nga trupi im në shtrat po më fton
mbi tryezë ora e vogël rrah e s'pushon.
QENIE, VARR AS FRYMË
Një shishe hermetike grykëngushtë lëfytgjatë në murin prej argjile në detin e ëmbël në lëkurën me pore drite në ballsam të largët egjipti një një të miliontin yll në çdo kristal në çdo gur të çmuar.
Bima mugullon në terrin e tokës në qullin e baltës qenie, varr as frymë sy i zbrazët nga gjithë bukuria mbeti vetëm kjo e prekshme e flakët dhe e pakuptueshme.
Seç po lebetitem po më dridhet buza zëri im i djeshëm se ku u bë amshim i zbrazët si syri që më sodit me plotëninë e trilluar i ndritshëm e i thatë si mermer i zi dashuria e të çmendurit nga frika mes të gjithëfuqishëmve një gogol druri mbuluar me të tharat e vjeshtës një leckë e një enë e ndryshkur ca pulla sedefi.
Në shesh i nxora gjithë rekuizitat e parajsës e syri i zbrazët në roje sodiste dhe përgjonte pamundësinë time të mundshme.
JUSUF GËRVALLA
|