SHKUMBINI Poemë nga SKËNDER BUÇPAPAJ
E Premte, 01.23.2015, 09:00am (GMT+1)
Shkumbini ec përmes tropikut të tij me borë Shkumë ban, shkumë bën ekuatori im Ekuatori ynë i papajtuari me brigjet i papajtuari me urat I papajtuari me florat dhe faunat e mëpastajme I papajtuari me format përgjegjëse të urave Domethënë me ylberët, domethënë me fluturimet e zogjve Domethënë me fluturimin e reve, me lëvizjet e reshjeve I papajtuar me qiellin dukuri e vonët Të gjitha dukuri të vonëta krahasuar me lumin Shkumbin shkumbëtarin e madh harrakatin Idhnakun e madh të parin e lumenjve Që e krijova mbi tokë kur as lumë as det as oqean Tjetër s'kishe dalë prej duarve të mia
Këtu ia preva kërthizën Hënës bijë nga Toka Dhe e lëshova në hapësirë që nënës t'i vërtitet rrotull Duke i kërkuar sisë Dhe në gjurmët e etjes që la në Tokë ndarja me Hënën Unë krijova Shkumbinin Tejpërtej i binte ai golles vazhdonte matanë Adriatikut të sotëm Me emrin Po, vazhdonte matanë Mesdheut të sotëm Me emrin Guadalkiviri, matanë Atllantikut Të sotëm në Mississipi e Misuri Shkumbini nuk buron thjesht në Valmar Unë e kam vënë veshin pranë tokës Dhe ia kam dëgjuar rrahjet e zemrës Deri përtej Himalajave. Shkumbini nuk derdhet thjesht në Adriatik Delta e tij del në Golfstrim, në Labrador, Në Grinuiç.
Shkumbini nuk ka njohur kurrë djep as kaptyell djepi Drejt e në këmbë ka rënë dhe shtratin e ka njohur vetëm si simbol Ekuatori ynë paraleli zero kurrë i pajtuar Me bregun djathtas paralelin një sipër Me bregun majtas paralenin një poshtë Kurrë i pajtuar me paralelin lart, kurrë i pajtuar me bregun poshtë Gjithnjë e më shumë të larguar prej tij, ekuatorit tonë Gjithnjë e më shurdhues në veshët e Shkumbinit Bregu lart si ujk, bregu poshtë si çakall Bregu lart sokëllin, bregu lart vërret Bregu lart ulërin, bregu poshtë cijat
Shkumbini shkumë ban, Shkumbini shkumë bën Shkumbnisë shkumbon shkumbnisht Shkumbini Shkumbini kurrë s'i pajton bregun e djathtë me bregun e majtë Bregun e sipërm me bregun e poshtëm Shkumbini kurrë nuk i qetëson dot ujërat e tij Si shpendë prehistorikë me krahët që iu përplasen mbi sipërfaqe Me kokat ngulur thellësive në kërkim Të kokave të njëra-tjetrës Me kokat që hanë njëra-tjetrën Në thellësitë e vorbullave poshtë Ndërsa krahët iu përpëliten papushim iu përpëliten Mbi sipërfaqen e ujërave lart Pa krijuar dot kurrë një pasqyrë për brigjet Për brigjet kurrë të para në ujërat e lumit të tyre Pa krijuar dot pasqyrë për qiellin Realitet i mëvonshëm kurrë i pranuar nga Shkumbini Pa krijuar dot pasqyrë për florën dhe faunën Të cilat Shkumbini i rrit pa dashjen e tij duke ua shuar etjen Kurrë i mësuar me statusin e ngjyrës së kaltër të qiellit Kurrë i mësuar me statusin e ngjyrës së blertë të tokës Ekuatori im, ekuatori ynë Gjeniu im naiv Me të kaltër pikturon tokën, me të gjelbër pikturon qiellin Gjenialitet i lindur i Shkumbinit Lumit të parë që mbi botë e krijova Ashtu i improvizuar, dredha-dredha, leqe-leqe Ashtu, si i thonë fjalës, Kaq dita kaq bëra.
Ashtu sa doli nga dora ime Shkumbini Shkumë bani, pastaj shkumë bëri Shkumbini. Shkumbnor ban, shkumbnon Shkumbini Të hënosurin një ditë nuk e gjen në shtratin e tij Një ditë nuk e err në shtratin e tij Shtrat në shtrat lumenjve të planetit Shtrat më shtrat deteve e oqeaneve Me shtrat e pa shtrat shkrryhet yllësive të Universit Nuk do që t'ia dijë ku e kaplon jermi Me rekuizitën e gjumit ai bën jetën e ditës Me rekuizitën e ditës ai bën jetën e gjumit Shkum ban shkumë bën Shkumbini I hënosuri nuk lë lum pa ftuar, nuk lë det e oqean pa ftuar Nuk lë rrymë a sferë qiellore pa ftuar Në shtratin e vet të ngushtë midis maleve të murme Midis grykave rrëpirave që ai vetë ka latuar Shkel e shko mrekullisht e magjishëm Gjeniu im naiv gjeniu im somnambul I shkrryen në shtretërit e tyre, i shkrryen në shtratin e vet Lumenjtë e botës, detet dhe oqeanet e planetit Ish lumenjtë ish detet dhe ish oqeanet E yllësive të Universit tej e përtej ku janë Pa përfillur urat pa përfilluar brigjet Pa përfillur shtrojat dhe mbulojat Shkrryhet i hënosuri im derisa jermi e lëshon Ashtu siç e kam krijuar unë atë lumin e parë të botës I shkrryen e i përshkrryen të gjithë të mësërishimit e tij Lumenjtë detet oqeanet e planetit Me njollat blu, jeshil, verdh të bashkëfjetjes me ta Ai lëshohet përsëri në mes brigjeve të tij Gjithnjë e më të shalakatura Si dy nofulla të dala të Një goje të çaraveshur që vetëm largohen prej njëra tjetrës Ashtu shkumë ban, shkumë bën, shkumë ban, shkumë bën Shkumbini.
I hazdisuri nuk pranon të shalohet kurrë Nuk pranon në kurriz ura, ato i ngjajnë si samarët Prandaj çukërmit, shkrofëtin, gjuan me të parmet, të mbrapmet Gjersa i shndërron në lodra urat e tentuara sipër rrjedhës së tij I hazdisuri nuk pranon lundra, trape, varka kur rend mes maleve Nuk pranon vaporë sipër rrjedhës së tij kur rend deteve oqeaneve I hedh tutje, i fundos pa mëshirë Nuk pranon varka letra, nuk pranon varka lodra Nuk pranon asnjë lloj fantazie fëminore që e shndërron sadopak në lodër rrjedhën e tij.
Shkumbini rend pa pushim nëpër tropikun e tij me borë Baraslargës me polet tona nord dhe sud Shkumë ban, shkumë bën, shkumë ban, shkumë bën Shkumbini Shkumbnajës së Shkumbnisë shkumbon shkumbnisht shkumbori Gjeniu im naiv, somnabuli im i hazdisur Malësor mbetet në mes të maleve Ku një herë të largët e përftova Nga duart e mia të parin e lumenjve të botës Malësor mbetet në fusha, malësor në deltën e tij Malësor në dete dhe oqeane, malësor në qytete, në kancelaritë botërore Malësori im Shkumbini, gjeniu im naiv I hënosuri im Shkumbini, i hazdisuri Shkumbini Besnik i zanafillës së tij, besnik i fillesës së tij i pamposhturi.
Shkumë bën, shkumë ban, shkumë bën, shkumë ban Shkumbini Pa dashur t'ia dijë ai rend mes bregut të djathtë dhe bregut të majtë Mes ulërimës ujkore dhe vërrimës së çakalltë Ekuatori im, paraleli zero, I hënosuri im, i hazdisuri, Malësori im zanafillor rend Shkumbini. Bregu Ua ulërin, bregu Ue vërret Bregu bregut i ikën, Shkumbini rend përmes tyre Pa i çuar kurrë sytë te asnjëri prej brigjeve Pa dashur t'ia dijë që s'ka qiell as nënqiell që t'i fusë brenda kllapave ( ) Pa dashur t'ia dijë që s'ka ylber në qiell që mund t'i përfshijë brenda gjysmëharkut Pa dashur t'ia dijë për asgjë Shkumbini, sa herë që i kërcet në kokë iu vërsulet brigjeve të veta I vërsulet bregut të djathtë, i vërsulet bregut të majtë I vërsulet bregut të lartë, i vërsulet bregut të ulët I vërsulet bregut ujk, i vërsulet bregut çakall I vërsulet bregut shqiponjë, i vërsulet bregut laraskë Iu vërsulet dhëmbëve të tyre, iu vërsulet sqepave të tyre Dhe veten e ndjen rehatë për ditë të tjera, javë, muaj, rrallëherë vite Kur Shkumbini është i ndërkryer, ta dini, është i ndërkryer me brigjet e veta, Kur Shkumbini është i ndërkryer, ta dini, është i ndërkryer me shtratin e vet Kur Shkumbini është i ndërkryer, ta dini, është i ndërkryer me urat.
Shkumbini shkumë bën, shkumë ban, shkumë bën, shkumë ban Shkumbini Shkumbini rend i harlisur, Rend nëpër tropikun e tij me borë Ndërkryerazi, shkërryerazi rend ai Duke shtyrë, zmbrapsur, zbythur brigjet e veta Duke ua tulatur kreshpërimet, duke ua shuar zjarmimet Hutani i madh, harrestari proverbial, trullani i çartur I rikthehet prapë shtratit të vet Ku ai ka munguar ato çaste kur askush nuk ka mundur të hetojë mungesën e tij I rikthehet udhnajës së vet të përjetëshme Udhnajës së tij të krijuar para të gjitha jetëve Të krijuar nga këto duart e mia Atëherë gjithaq të pasigurta.
Shkumbini shkumë bën, shkumë ban, shkumë ban, shkumë bën Shkumbini Ekuatori ynë, ekuatori im, gjeniali naiv, I hënosuri, i ndërkryeri, hutani, trullani, Malësori i pandreqshëm, i hazdisuri, harrestari i madh I rikthyeri prapë e prapë Shkumbini rend në tropikun e tij me borë Shkumë bën, shkumë ban, shkumë ban, shkumë bën Shkumbini Lumi im i parahershëm Lumi i përjetëshëm Shkumbini
SKËNDER BUÇPAPAJ
|