MË LËR TË VDES ADEM ZAPLLUZHA, poezi të zgjedhura nga libri 'Menatë vijnë lejlekët'
E Shtunë, 01.31.2015, 11:01am (GMT+1)
MË LËRË TË VDES
Të lutem Më lërë të vdes sonte Nuk dua vdekje më të bukur Se sa kjo kënaqësi Që shtrihet në krahun e djathtë Të fluturës së atdheut tim
Dje isha një tjetër specie Që i ngjasoja erës Në sqepin tim të çarë Buronte lumi i verdh Po ai lumë Që buron në kujtesë
Sërish të lutem Si asnjëherë më parë Më lërë të vdes Si zogu i ngrirë në mermerë
O të përgjëroj Me zjarrin e shpirtit të kallur Më lërë të vdes Të thashë Nuk dua vdekje më të bukur Se sa kjo lindje Që i përket atdheut
KUR EGËRSISHT PUTHIM
Asnjëherë pa u ndalur Kalojmë nën harqet e Urës së Gurit Prej një ane të kujtesës Deri te ana tjetër e hapave tona Ne ecim si drurët
Në disa raste u përngjajmë gurëve E në disa raste të tjera Kur dalim nga lëkura e jonë Nuk i përngjajmë as jetës E as vetvetes
Udhët i matim me lotin e erës Kur dita e jonë epike I përngjan fantazmagorisë Deri në ekzaltim Dehemi nga kënaqësia
Sa herë që na teket pa asnjë arsye Në secilën pikë loti I përmbysim detet më të tërbuara Dhe jemi aq larg vetvetes Sa që fëmijëria e jonë na duket Se është tërësisht e huaj
Kur egërsisht puthim Trishtimin e jetës në ikje e sipër Në gjumin tonë të përdalë Si akaciet mbijnë Disa lloje të barojave Që sapo takohen me ajrin Shndërrohen Në larva të krimbave
DUART E TUA
Duart e tua të mjegullta Më mbajnë gjallë Sa herë që kam mall për ty Shtrihem mbi ëndrrën time
Vetëm kështu jetoj Mbase kjo qenka e vetmja mënyrë Ku mund të vdes lirisht Pa kurrfarë hezitimi
Duart e tua prej shiut të trëndafiltë M'i ledhatojnë iluzionet Kur më ndjekin dhembjet Ndjej thirrjen epike të dashurisë
Duart e tua Ah ato duar që m'i mbajnë gjallë plagët Sa herë që i drejtoj sytë kah universi Shikimi im depërton përtej çdo honi
DHE ATA TË TJERËT
Sonte do të ecim përtej çdo mundësie Edhe nëse nën hapat e erës Fshihen shpirtrat e akrepave Ne do të ecim Nëpër tehun e mprehtë Të shpatës së gjetur Do ecim nëpër llavën e vullkanit të përskuqur
Kur të mbërrimë deri te mermeri i kuq Mes kolonadave të erës Do i takojmë mbretërit E të gjitha kohërave Ata që abdikuan Për disa shkaqe personale Dhe ata të tjerët Që i gjykuan dashnoret për tradhti
Por domosdo duhet të ecim Nëse ndalemi Kurrë më Nuk do të jemi në gjendje Të njëjtë si para Ose pas lindjes së diellit Përgjumja askujt nuk i bënë mirë
Sa herë që fjetëm Nuk i patëm punët mirë Gjumi i jonë i përdalë Hynte nëpër çdo udhë të verbët Hynte nëpër ato vende Ku nuk mund të delte asnjëherë I ngjante rërës së gjallë Në shkretëtirën e shpirtit kryengritës
MBI SHPATULLAT E RRAPEVE
Atë çast hyjnor Mbeta pa asnjë fjalë U stepa para mjegullave Kur ninëza E lirikave të erës Si një mbretëreshë prej uji Hyri në shpirtin e malit
Lëvizën drurët si gurtë As gjethet më Nuk ishin në gjendje Të heshtin Nga korijet e lulëzuara Vinte një fëshfërimë prej ëndrre Ishte koha E zgjimit të baladave
Nëpër degët e pemëve Lulet çelnin Disa specie zogjsh Çelnin edhe duart e lisave Disa lloje prej kashelashave Mbi shpatullat e rrapeve Era i krihte Flokët e brymta të shirave
KURSE MUA NUK MUND TË MË SHKULIN
Këto ikje të mëdha nga vetvetja Dhe atdheu i sfilitur Paskan një dhembje biblike
Kudo nëpër lagje dyer të mbyllura Cijatje zogjsh shtegtarë E lot drynash të dylltë
Sa trishtueshëm qajnë qentë e vetmuar Nëpër pragje shtëpiash të ronitur Si gurë pikëllimi dënesin plaka
Era bisedon me bastunin e saj Një bisedë e gjatë dhe monotone Nën këmbët e lodhura përpëlitet vetmia
Pa ndërprerë dëgjohen fjalët S'desha të shkoj askund Këtu duhet të vdes me ëndrrat e mia
Sa i lehtë është guri në vend të huaj Kurse mua s'patën takat të më shkulin As cerberët e egërsuar të maleve
ÇATITË I KANË RRUDHUR FJALËT
Pleqtë dhe plakat ulur janë pragjeve Kanë rënë në dy gjunjë edhe pemët Tmerrohen zogjtë nëpër tela Kjo ikje i ngjan ikjeve të mëdha biblike
Si guaskat e sëmura po mbyllen dyert Po mbyllet frymëmarrja e gjetheve Nëpër dritare e vetmuara S'ndalen më as zogjtë shtegtarë
Nuk paska dhembje më të madhe Se sa kjo e ikjes nga atdheu Në një selvi të shkrumbuar Mbrëmë u ndalën disa flutura të djegura
Çatitë i kanë rrudhur fjalët Nuk blegërojnë as delet nëpër kullosa Një çarçaf zije e ka mbuluar qiellin Nga lotët e nuseve po çmenden drurët
MBI VARRIN E VETMUAR TË PEMËS
Pranë një shelgu të pikëlluar Edhe më e pikëlluar Po dënes një nuse Mbi degët e rënduara Nga dhembja e lisit Përvajshëm vajtojnë shirat e hidhur
Deri në rrënjë përkulen lisat Një dhembje si kjo Ka kohë që s'ka përjetuar atdheu Për së gjalli po tmerrohem S'paska mbetur askush këtu Kush do t'i mbyll portat e dhembjes në shpirt
Ah moj Evropë mallkimi i parë Dhe i fundit të Fishtës Kah po na i qon djemtë e ri S'do të mbetet më asnjë qyqe mali Përmallshëm të këndoj Mbi varrin e vetmuar të pemës Mbase as varr më s'do të mbetet mbi tokë
SËRISH PËR VARRIN E HAPUR
Pleqtë e lagjes mbrëmë Varrosën një ëndërr Si një begun i lënë në shtrojerë Nuk i ndalte lotët Atdheut im i mjerë
Ah moj Evropë Ç'na fundose në gropë Nëpër metropole djemtë po na i tretë S'do mbetet më qyqe mbi varr Që t'i vajtojnë pleqtë e shkretë
Një zë përmallimi Thua se nga qielli zbret Po na shndërrohen djemtë në meteorë Një qyqe sërish mbi varre thërret Vajton dritaret e pragjet e gjorë
ADEM ZAPLLUZHA
|