Aktet e egra të terrorizmit në Oslo javën e kaluar i shokuan njerëzit e vullnetit dhe të ndërgjegjes së mirë në mbarë botën. Bilancet e sulmeve - 77 njerëz, shumë prej tyre të rinj, u vranë gjatë një hapje zjarri të llogaritur, të pamëshirshëm dhe një bombe pranë selisë së qeverisë - dhe mizoria prapa tyre e bën të vështirë të lësh mënjanë emocionet dhe të marrësh parasysh rëndësinë e tyre. Megjithatë, kur studion motivet e dukshme, siç janë shprehur nga autori i rrëfyer Anders Behring Breivik, del në pah një pikë e rëndësishme.

Evropa dhe Shtetet e Bashkuara nuk kanë qenë të panjohur për dhunën e motivuar nga ndjenjat anti-islame gjatë dekadës së kaluar. Myslimanët kanë qenë të sulmuar dhe të vrarë, xhamitë dhe institucionet e tyre të dëmtuara dhe të shkatërruara. Megjithatë shumica e sulmeve kanë përkatësi në vetëm disa kategori:
● Krime të urrejtjes të motivuara në mënyrë tipike nga ana kulturore ose fetare të bazuar në paragjykime anti-islamike.
● Akte të dhunës hakmarrëse apo reaksionare.
● Dhuna nga supremacistë të bardhë, të cilët zakonisht urrejnë racën dhe fenë e shumicës së myslimanëve.

Për shembull, këtë muaj Teksasi ekzekutoi një supremacist të bardhë, Mark Anthony Stroman, i cili në vitin 2001 mori në shënjestër dhe qëlloi për vdekje klerikët në dukje nga Lindja e Mesme në "hakmarrje" për sulmet e 11 shtatorit. Sulmet në Norvegji duket se rrjedhin nga një burim tjetër. Ata janë të parët që dalin nga një ideologji relativisht e re, veçanërisht anti-islame që lëviz përtej paragjykimeve fetare ose raciale që të përfshijnë ndjenjat anti-islame si pikë qendrore të një botëkuptimi më të madh.

Një numër në rritje i njerëzve në Evropë dhe Shtetet e Bashkuara regjistrohen në këtë sistem besimi; në disa raste ajo shkon deri në histeri. Pasuesit e kësaj islamofobie ideologjike e shohin Islamin si një kërcënim ekzistencial për botën, sidomos ndaj "Perëndimit".

Për më tepër, ata besojnë se udhëheqësit dhe qeveritë në botën perëndimore janë duke bashkëpunuar në mënyrë të ndërgjegjshme ose të pandërgjegjshme për të lejuar Islamin të "infiltrojë" dhe përfundimisht të pushtojë shoqëritë demokratike.

Ndjenjat "multikulturaliste" të krahut të majtë e shkulin kulturën tradicionale evropiane, argumentojnë ata, duke i lejuar emigrantët myslimanë ta zëvendësojnë atë me kulturën dhe vlerat "e tyre". Rezultati, ata pretendojnë, do të jetë vetëvrasja demografike, kulturore dhe, përfundimisht, politike e Perëndimit - përveç nëse ndërmerren veprime për ta ndaluar atë.

Këto ide nuk janë më të izoluara gjeografikisht. Kryerësi i Oslos në manifestin e tij ka cituar gjerësisht shkrimet e blogerëve evropianë dhe amerikanë - duke përfshirë edhe Robert Spencer dhe Pamela Geller - që promovojnë një agjendë konspirative anti-myslimane nën pretekstin e luftës kundër Islamit radikal. Për shkak të pranisë në internet, këto ide notojnë lirshëm përtej kufijve dhe janë përforcuar nga fanatikë bashkëmendimtarë.

Ky sistem besimi shkon përtej paragjykimeve anti-islame të bazuara mbi baza të thjeshta fetare apo racore. Në një kuptim, ajo ka paralele krijimin e një forme ideologjike - dhe shumë më vdekjeprurëse - të anti-semitizmit në fund të shekullit të 19-të dhe në fillim të 20-të mbi kurrizin e formave më parë dominuese kulturore dhe fetare të anti-semitizmit.

Prania e kësaj forme të re ideologjike të anti-islamizmit është e qartë në sulmet Norvegjisë. Autori, ndonëse i motivuar nga ndjenja anti-Islame, nuk ka sulmuar apo vrarë myslimanët. Përkundrazi, ai i ka rezervuara veprimet e tij ekstreme për ata "tradhtarë" që ai beson të jenë në bashkëpunim me myslimanët dhe duke i lejuar të pushtojnë Norvegjinë (dhe Evropën). Ai zgjodhi objektivat lidhur me Partinë Laburiste, të dyshuarve si "marksistë multi-kulturore", që i dominonin mendimet e tij.

Aktet e Breivikut janë deri tani vetëm incidentet e tilla më të mëdha. Ndoshta ato do të mbeten unike. Mendimi i tij, megjithatë, sigurisht nuk është unik. Falë çka del nga manifesti i tij, ne mund të identifikojmë shumë nga ndikimet e tij intelektuale, dhe ata janë të shquar në të dy anët e Atlantikut. Dhe shumë njerëz kanë pikëpamje të ngjashme me Breivik. Në Shtetet e Bashkuara, ne kemi parë manifestimet e shpeshta të kësaj ideologjie, duke përfshirë edhe promovimin e etur nga anti-islamë fanatikë të një teorie konspiracioni në rritje në lidhje me "shërbimin ndaj sheriatit".

Një kthesë të çuditshme në botëkuptimin e deformuar të Breivik ishte pro-sionizmi i tij - mbështetjen e tij e fuqishme e shprehur për shtetin e Izraelit. Kjo është një kujtesë se ne gjithmonë duhet të jemi të kujdesshëm ndaj atyre dashuria e të cilëve për popullin hebre ka lindur nga urrejtja e muslimanëve ose arabëve.

Rreziku i qartë për amerikanët dhe evropianët është se kjo lëvizje rritet dhe konsolidohet, më shumë njerëz mund të bëhen të motivuar dhunës nga kjo ideologji urryese.

Në Amerikë, polarizimi acid dhe frika shkaktuar nga aktivistë anti-islamë duhet të zëvendësohet nga arsyetimi dhe debati civil. Ne duhet t'i bashkojmë zërat e arsyes për të kapërcyer zërat e intolerancës para se të jetë shumë vonë./Elida Buçpapaj

-
Shkrimtari është drejtor kombëtar i Lidhjes Anti-Shpifjes.

--

Europe and the United States have been no strangers to violence motivated by anti-Islamic sentiments over the past decade. Muslims have been assaulted and killed, their mosques and institutions damaged and destroyed. Yet the majority of the attacks have fallen into only a few categories:

●Hate crimes typically motivated by culturally or religiously based anti-Islamic prejudice.

●Acts of retaliatory or reactionary violence.

●Violence by white supremacists, who usually hate the race and religion of the majority of Muslims.

The attacks in Norway seem to stem from a different source. They are the first to emerge from a relatively new, specifically anti-Islamic ideology that moves beyond religious or racial prejudices to incorporate anti-Islamic sentiment as the focal point of a larger worldview.

Growing numbers of people in Europe and the United States subscribe to this belief system; in some instances it borders on hysteria. Adherents of this ideological Islamophobia view Islam as an existential threat to the world, especially to the "West."

Moreover, they believe that leaders and governments in the Western world are consciously or unconsciously collaborating to allow Islam to "infiltrate" and eventually conquer democratic societies.

Left-wing "multiculturalist" sentiments tear down traditional European culture, they argue, allowing Muslim immigrants to replace it with "their own" culture and values. The result, they claim, will be the demographic, cultural and, eventually, political suicide of the West "” unless action is taken to stop it.

This belief system goes far beyond anti-Islamic prejudice based on simple religious or racial grounds. In a sense, it parallels the creation of an ideological "” and far more deadly "” form of anti-Semitism in the late 19th and early 20th centuries on the backs of the previously dominant cultural and religious forms of anti-Semitism.

The presence of this new ideological form of anti-Islamism is clear in the Norway attacks. The perpetrator, though motivated by anti-Islamic sentiments, did not attack or kill Muslims. Rather, he reserved his extreme actions for those "traitors" whom he believed to be collaborating with and allowing Muslims to take over Norway (and Europe). He chose targets related to the Labour Party, the alleged "multi-cultural Marxists" who dominated his thoughts.

One bizarre twist to Breivik's warped worldview was his pro-Zionism "” his strongly expressed support for the state of Israel. It is a reminder that we must always be wary of those whose love for the Jewish people is born out of hatred of Muslims or Arabs.

The obvious danger to Americans and Europeans is that as this movement grows and solidifies, more people may become motivated to violence by this hateful ideology.

In America, the polarization, vitriol and fear engendered by anti-Islamic activists must be replaced by reasoned and civil debate. We must rally the voices of reason to overcome the voices of intolerance before it is too late.

The writer is national director of the Anti-Defamation League.

(http://www.washingtonpost.com)