Mustafë Rugova
Redaksi e nderuar!
Këtë fjalë të shkurtër kujtimi ia kam kushtuar mikut tim të shtrenjtë e të
paharruar, i cili ketu e dymbedhjetë më parë humbi jeten në një aksident
trafiku. Duke botuar këtë shenim per Afrimin dhe kete foto të tij, e kujtojmë e
nderojmë Atë, familjen e të afermit, shoket e miqtë e shumtë që nuk mund ta
harrojmë kurrë. Ju faleminderit.
Afrim Loxhaj
19. 02. 1960 - 17. 04. 2001
Me Afrim Loxhën dhe me të tjerë miq, të afërt e dashamirë, mërgimi më ndau për
së gjalli ashtu si shumë kend në këtë jetën tonë mërgimtare per rrafsh
trembëdhjetë vite me rradhë. Por, edhe pse larg njëri-tjetrit, tmerrësisht
shume larg, unë kurrë nuk i pata ndërprerë lidhjet me vendlindjen dhe njerëzit
e mij atje, natyrisht as me Afrimin, mikun tim të shtrenjtë. Një ditë motmoti,
kur unë po vegoja në mërgim dhe derisa isha në banesën e azilit, më thërrasin
me altoparlant prej recepsioni, duke më njohtuar se kisha vizitë. Kush mund të
ishte, -pyesja vetën? Për befasinë time të këndshme shoh dy miqtë e mij të
shpirtit, Rexhep Maksutin dhe Afrim Loxhën (shpirti dritë iu bëftë të dyve),të
cilët kishin ardhë në Perëndim per vizitë pune. Gjatë kësaj vizite pune miqtë e
mij kishin vendosur të më takonin me mua, ndaj kjo vizitë ishte ndër më të
këndshmet në mërgim. Atë dite të paharrueshme ne mundoheshim të bashkëbisedonim
e të kujtonim gjithë kohën e humbur me vite. Asnjëri prej nesh nuk mundi të
çmallej as për së afërmi, pasi kishim aq shume për t'i thënë njëri-tjetrit. U
ndamë me shumë mall dhe me lot në sy, por edhe me shpresën e madhe që një ditë
të bukur do të takoheshim sërish në vendlindje. Dhe, kështu ndodhi. Në
qershorin e madh të vitit 1999, kur u çlirue Kosova mërgimtarët e mallëngjyer e
të lumtur si asnjëhere në jetën e tyre, ia kishin mësy Atdheut të mohuar,
tashmë të lirë. I pari njeri që pati ardhë për të më dëshiruar mirëseardhjen në
vendlindje, ishte Afrim Loxhaj, i cili nuk mund të përmbahej prej mallit dhe
prej dëshirës që po përjetonte ne takimin me mua. Kurre nuk me hiqet nga mendja
një fjalë e Tij, përderisa na drejtohej me fjalët e tij njerëzore: -Ju dua të
gjithëve njësoj, por dua t'a dallojë Mustafë Rugovën, me të cilin ndaj kujtime
të veçanta, sepse bashkë me të kam kaluar një pjesë të mirë të rinisë sime.. .
Kur e kujtoj me mallëngjim atë kohë, atë kohën e shtrenjtë kur ishim bashkë e
që me njëri-tjetrin na ndante vetëm nata e lume, buza me dridhet, damaret e
gjakut me ngushtohen, mendtë më mirren për Afrimin tim të mirë, i cili ishte
gjithmonë i qeshur, përherë i disponuar, në çdo kohë i këndshëm dhe gjithnjë
elegant, e mbi të gjitha, një shok dhe një njeri i mirë. Githçka të mire që
kishte rrethi ynë, sikur po shuhet ngadale, duke na lënë ne të gjallëve përherë
të ngrysur dhe të mërzitur për ata që po na ikun para syve tanë.
Sa herë e kujtoj Afrimin, përherë ndjej një dhimbje dhe pikëllim të madh në
shpirt, por edhe ndihem krenar që kisha një shok të mirë i cili më ka dhuruar
çaste të këndshme gjatë gjithë rrugës sonë të përbashkët në jetë!
I përjetshëm qoftë kujtimi Yt, Afrim vëllau, Afrim miku i paharruar!
-Nga Hollanda, Prill 2013-
Nga Mustafë Rugova
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
