BALADË PËR BACË BAJRAMIN
- Dragobi, fundmarsi, 1976 -
Poezi nga ZEQIR LUSHAJ
E Shtunë, 03.29.2014, 02:23pm (GMT+1)
Mallkonte nëna veten,
Për fatin e zi,
Tek luftonte me jetën,
Atë nate që t'lindi Ty.
Të lindi në udhëtim,
Rrugës në karrocë,
Në vargun e mjerimit,
Që s'kishte të sosë.
Ah, moj nënë e dashur,
Me zemrën ngrir borë,
Ta dije se ç'kreshnik,
Atë natë, ti mbaje n'dorë?!
Si shqipet krahëhapur,
Që në shkëmb bëjnë foletë,
Gjithnjë, në gji të popullit,
More krah dhe jetë.
Ti, s'pranove rrogat,
As kolltuqet e Turqisë,
E ndershme buka e popullit,
E butë postiq-ja e dhisë.
Prijës, në shumë luftëra,
Të njofti Shqipëria,
Janë shkruar me gjak,
Dëshmon historia.
Dhe ne, që jemi të rinj,
E kurrë s'të kemi parë,
Na duket se bashkë rrijmë,
Dhe s'kemi për t'u ndarë.
Çdo mars vijmë te Shpella,
Të shohim me kobure,
Dragua mbi këto male
Që kurrë su përkule.
Vepra jote, Bacë,
Nuk harrohet kurrë,
E ruan gjithë malësia,
Çdo lis e çdo gur .
Emri yt, mbeti,
Si simbol i burrit,
Ta ruan përjetsisht,
Qyteti i Bajram Currit!
-------------
-Nga libri "Hija e vendlindjes" faqe 28-29-
ZEQIR LUSHAJ
|
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
