SHALOM, LOTI IM!
Kjo tokë, megjithëse larg
toka ime,
- s'më lëshon
Me dashurinë tënde
Të fshehur diku,
Në thellësitë e indeve të mia
Më mban në palcën e mos harrimit,
Si lot',
që kurrë nuk ra...
　
FARA
Haifa
Për një lule që udhëtoi nga
Tirana në Haifa, Izrael. Ajo
vazhdon të lulëzojë atje...
E vogël,
E brishtë lulja,
E vogël fara,
Toka s'e mban
Se Qielli i madh i Besimit
E thërret,
Atë,
Farën,
Të lulëzojë përjetë
Në Kopshtin e shpirtrave të etur
Ku Drejtësia Universale
Merr udhë
Njëlloj si Besimi im
Për Ty
Lule e Përjetshme
Energjie reale
Që Botën mban.
Në të brishtat petale...
PARA PORTAVE TË DAVIDIT
Me Portat e Tua
Mbi supe,
Lëviz nëpër botë.
Mundohem t'i montoj
Në zgavra shtetesh,
Kombesh,
Po ato nuk qëndrojnë
Dhe kthehem,
Me Portat e Tua në supe
Qëndroj para Mureve të Lashtë,
E aty,
Lehtësisht i vendos.
Moriah
Nga lashtësia
Flet me zë të paqtë
Po kur eshtrat,
Eshtrat e dashura,
Kërkëllijnë,
Lufta vjen në prag,
E çdo degëz fërgëllon në gjak,
Paqja vijëzohet në ajër
Natën kur shndërron trajtë
Nga frymët e të vrarëve
Dhe tek ti kthehet,
Tek ti, moriah!
Fletëbutë besnike
E ninullave të nënës
Që foshnjen time në gjumë e vë
Në një gjumë lashtësisht të kristaltë!
　
JAM NË TIRANË, POR NË JERUZALEM DUA TË JEM
Atje,
Ulliri i vjetër
Nuk thahet,
Kur trupin plot jetë ia përshkon
Guri plot thepa,
Hekuri i nxehtë e
Koha e Ashpër,
Atje,
Ku gurët më flasin
Me frymë,
Si në lojën e hershme
Të fëminisë,
Dhe mozaikë Jete
Formojnë
Atje,
Ku Koha ndalet
Në Ardhmërinë e saj,
Në ajrin e tij,
një grimëz tekanjoze
ekspansioniste,
e trupit tim gjethor,
dëshmitare e grykësisë së Hënës
që gllabëron çati, kopshte e lehje qensh,
ku buzët kthehen në viktima pasionesh
përgjithmonë,
Atje,
Në Jeruzalem
Dua të jem...
TEK MURI I LOTËVE
Jeruzalem
E pafuqishme për ta ndalur,
Kam lënë të më rrjedhë kaq shumë gjak
Nga rrembat,ditën, natën,
atëhere kur qyteti thyhet nga paqja
që shkon e ftohtë, kryeneçe...
e vizatohet në ajër
me frymët tona të ngrohta
Për zemrat,
Me shpresën se një ditë,
Nën hijen e Murit të Lotëve
Lutja ime,
Ndanë gurëve
Ku thika plagos, besimin,
dhe ajri përkëdhel çastin,
aty ku guri më pret
të më tregojë sekretin e Mbijetesës
Që kurrë në kujtesën time
Nuk vjetërohet
Aty pres, që lutja ime
Të marrë udhë ...
NË DETIN E VDEKUR
U zhyta në Detin e Vdekur
Për të parë,
Sa i vdekur ish
Po mbeta aty,
Duke rregjur lëkurën
Në kripën e tij.
HA- SHOAH*
Në Yad Vashem, Muzeumin
E Viktimave të Holokaustit.
Si në një krematorium
Digjen brenda meje
Gruri, Kockat, Drita, Fryma,
Shuhet çdo gjë
Në HIRIN e ekzistencës
Që shpirtin e mori në ajër
Dua të ik'
Dhe mbetem aty,
E ngurtësuar,
Si pëllumb i zi
Në zgavrat bosh
Të syve të bukur- dikur
Kur jetën frymonin drejt Jetës
Qëndroj,
Për të gjetur të ngjashmen e vetvetes
Në fushën ku gruri sapo u korr,
Dhe ja ku jam
Unë,
Me kallirin e kujtesës
Që fjalë më thotë mes tymit e hirit
Të ziut tym të roztë!
Më thotë:
Sa e bukur ishte Shpresa !
Nën krahë fluturash vese!
*Ha-Shoah- hebraisht, përkujtim
PYES PLUHURIN
Përmes Neghevit
Ec shkretëtirës
Ku Dielli përvëlon
Eshtrat,
Në pluhur
I kthen
Kujtimet,
E i gëlltit thellë,
Thellë,
Rërës së nxehtë,
Për të shpërthyer
Më pas,
Si oaz,
Ku unë ndalem,
Para se të vi,
Tek ti,
Qytetërim i Shekullit tim.
NË ARAD
Digjet qielli nga malli im
Dhe për grimcash të ajërta
Fluturon, tutje, tej...
Drejt rërës dhe
Gurit të shkretëtirës
Që digjet nga fryma
Që mua më përvëlon
Teksa zhvesh dhe gacën e fundit
Për ty,
Guri im,
I natës së artë,
Ku ylli si shpirt i humbur
Vjen në ëndrrën time
Si përrallë e
E padëgjuar ende
Shkretëtirë,moj,
djepi
I frymës sime
KAM NJË TEMPULL, KAQ MJAFTON
Me fatin tim në krahë
Po nisem
Drejt Shenjave
Të gjej Enigmën,
Misterin,
Magjinë e Dheut
Që më zgjon,
Turbullon,
Në heshtje ulëritëse
Më këndon
Për
Genin tim të humbur
Shakave të Kohës.
Shkoj atje ku
Të vdekurit
Flasin më shumë se të gjallët
Në Tokën time,
Që
Udhën të më tregojnë
-Shalom!
KAM HARRUAR TË MBYLL DRITAREN
Me rrezet e tua
Ngatërrohem,
Tek kërkoj atë,
Të vetmen,
Rrezen tënde, që drejt besimit
Për ty më çon,
Përjetësisht!
VJESHTË NË TEL-AVIV
Deti me ngjyrë shiu
U vesh
Dhe veten pa
Në pasqyrën e qiellit blu
Nuk i pëlqeu
Ishte tepër blu,
Tepër i bukur,
I bukur deri në dhimbje
Kishte pamjen e jetës
Në ëndrra
Ndaj e zhbëri,
Dhe veshi me gri rigash shiu
Çatitë
Dhe qerpikun tim
Në Tel-Avivin blu.
GRATË E ASHDODIT
Të heshtura
Si petalja e parë
Si fluturimi,
Ecin,
Butësisht krenare
Sunduese,
Tunduese
Të Paqes
Që rrezja bën në agim
E tek ninzat-dritë
Të fëmijëve
Zhurmëmëdhenj.
Çdo gjë të tyren lenë.
PROFECITË
Në Galile
Lahem nën Profeci.
Po uji i dielltë
Shtohet
E më mbulon krejt.
Nuk është më
Vetëm Profecia Ime
Me mijëra më rrethojnë,
S'kanë fytyrë, as moshë
Se sytë tek Unë i kanë lënë,
Që Unë të shoh
Ato që Profecitë thonë
Dhe të hesht
Se Heshtja duhet tani.
AUTOKTONE
Mbi lëndinë të blertë
Ngre shtëpinë e Ëndrrës time
Me Dashuri
Rrugën e shtroj
Dhe për çati, Zemrën e ve
Trishtimin le për gardh
Ku vuajtja të mos hyjë
E shpirt të japë kacavjerrë në të
Dhe Vatrën e ngroh me Shpirt
Dhe Llambën e Besimit
Për udhëtarin ndez
Mazal Tov!
Dhe Jetën ushqej me jetë
Vetëm atëhere jam në shtëpinë time,
në ëndrrën time
BAROUH HABA!
Mirëseerdhët!
Në fund të kokërrizave të rërës
Më thonë :-Jeto!
Më thonë:
Se ajri është i yti
Dhe dielli i gjithi për ty
Macja të përshëndet me mjaullimë
Veç ty,
dhe Ulliri
atje në fund,
freskinë për ty e ruan
më thonë me ngulm :-Jeto!
Po rruga nuk është krejt e imja
Majtas, dritare të gjelbërta,
djathtas, dritare të kaltërta,
lart, tela të mbushur plot rroba
ngjyra-ngjyra,
pa identitet,
që presin të thahen nën diellin
në rrugicën e ngushtë
ku duhet të them
deri tek ulliri, atje në fund
-Erev Tov! Erev Tov!
Dhe të gjej në gurin e kalldrëmit
Kokërrizat e mia të rërës së shpirtit
T'i gjej sa nuk është vonë,
duhet t'i gjej edhe kështu si jam,
trup-trung e kaltër si qiell
sy-shpirt e gjelbër si bar
EREV TOV (hebr.)-Mirëmengjes
Perëndim në Izrael
Perëndoi dielli mbi TelAviv
U tret në muzg hija e peshkatarit
Të vjeter, ndanë detit blu
Në muzg u tretën ndërtesat
Falafeli tek qoshku edhe për sot mbaroi
Lulet e mbuluan veten me kujdes
Vajzat ushtare i lanë të lira flokët,
si ëndërrat,t'u derdhen supeve
Gamilet si Sfinkse, u ulën të heshtura
Shkretëtira e vetmuar foli me to
Me gjuhë misterioze nën një rit
Mijëravjeçar,të padeshifrueshëm
Dhe beduini humbi nën sytë e malltë
Dhe foshnjet ranë në gjumin e paqtë
Arka e Noaha-s
Nuk u nis, as në këtë perëndim
Guri lëshoi në ajër gjithë nxehtësinë
U mbyllën Bibliotekat, Muzeumet,
po Qeshja e veshur gjysëmdiell e gjysëmnatë
doli në rrugë.e lirë,e shpenguar,farfuritëse
Qeshja,
Mbi Ashdod,
dhe mbi Arad,
Masada me kohë i kishte fshehur plagët
dhe qeshi me qeshjen
Muri i Lotëve thirri pranë Shpresën
Perëndoi dielli
Në Tokën Time të ashpër
-Dhe Loti im i butë
perëndoi....
RIGJETJE
Kërkoj lotin
-rrëmoj në kockat e mia
Dhe aty e gjej thellë të tulatur
IDENTITETI
Ne lindnim nën pemë
Rriteshim rreth pemës
Vdisnim të varur në pemë
-ne ishim pemë
Pa rrënjë,
veç trung,
pa gjethe,
veç fruta
-shkopinj të thatë
Që lindnim nën rrënjë
E vdisnim në degë
Ku gishtat si krimbat
Kokëfortë,
hanë gjethet e fundit të vjeshtës.
PËRSE NUK MË DËGJON AMOS OZ?
(Një mendjeshkrepje e imja)
Poemth
Vërtitem rreth vetes
Si macja rreth bishtit të saj
Si Hëna rreth Tokës
Rrezet i ngatërroj, ashtu kot,
Dhe ty të kërkoj Amos Oz
Kontinente, toka të panjohura
Krekosen në mendjen time
Më joshin me çdo gjë joshëse
Me stinë rrezëllitëse gjelbërimesh
Mbi male të mrekullueshëm,
Lumenj farfuritës, kaleidoskop drite
Dete kaltërsisht të kaltër
Dhe presin që unë të ngrij
Por e kotë...
Përse nuk përgjigjesh Amos Oz?
Gjuha jote është dhe e imja
Unë të kuptoj dhe kur nuk flet
Por sytë mbi shkretëtirë i tret
Unë të kuptoj edhe kur dhimbja
E Profecive të heshtura
Ty të sëmbon thellë,
Aq shumë, sa mua më vret
Përse nuk më dëgjon Amos Oz?
Ushtojnë në kokën time klithmat
Mijëra vjet sillen klithmat
Si korbat
Në kërkim të presë
Ti, i dëgjon, apo jo, Amos Oz?
Shkretëtirës së zbehtë
Lehonë e pafëmijë
Lotngrirë
Por unë nuk dua të jem preja e saj më e re
Në lumenj gjaku
Nuk dua të dashuroj
Dhe në shtratin gërrnjar të historisë
Nuk dua të harroj kush jam
Tek ngjiz fëmijën tim frymëdrite
Aroma ime në atë çast dua
Të jetë, thjesht, e mrekullueshme,
Epshndjellëse, këndellase
-aroma ime,
-rëra e nxehtë e dëshpërimit tënd
Fluturon,
Kufomë,
Në tokën e lagët, në tokën e njelmët,
Ku trishtilat këndojnë
Nën gonxhet e fundit në pyll
Që shtrat i bëjnë gjumit të birit
Dal. Ec.
Përkëdhel kalldrëmin
E rrugës sime të lirë
Dhe qesh me vete, se e lirë jam!
Këtu,
Ku bota nuk ka kufij
Dhe ku unë eci kokëlartë
Dhe vetes i them E marrë!
Amos Oz nuk të njeh
Të përgjigjet si pret?
Në të tjerë kalldrëmë ecën
Në tjetër jetë
Dhimbje të tjera le pas
Në të gjaktin kalldrëm
E di,
Që ti ecën në një kalldrëm drite
Të gurtë, të sertë,
Ngadalë, ngadalë,
Përdore me Profecinë e Shenjtë
Dhe Yllin në krah
Kur notat e trishtuara të muzgut
Bëhen aroma ime
Qeshja nis nënbuzë
Arratisjen nga gjumi, nata
Në kërkimin tënd Amos Oz
Ti, i panjohur, me trajtë, me emër
Shëmbëlltyrë dashurie e besimi
Të përbotshëm
Ti, më dëgjon Amos Oz? ...
2010, Durrës, dhjetor.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
