Pjetri
dhe Irma më njoftojnë se Vaçja jonë kombëtare u largua nga kjo jetë.
Thellësisht të pikëlluar, por njëkohësisht duke
ruajtur kujtimet më të mira, ju bëjmë me dije që sot në orën 01:50 mbas një
lufte të gjatë e të mundimshme me sëmundjen tinzare u nda nga kjo jetë
bashkëshortja dhe nëna jonë
VAÇE ZELA
07.04.1939-05.02.2014.
Irma& Pjetër
Një trishtim i madh për të gjithë ne që e kemi
njohur nga afër atë njeri të madh, por tepër të thjeshtë.
Më kujtohet ai mëngjez, si çdo vit ishtë i bukur
dhe me diell në Bazel të Zvicrës, qytet në kufi me Gjermaninë dhe Francën. Vaçja
kishte ditëlindjen. Tek kutia e
postës në "Burgfelderstrasse 11, 4055, Basel, Suisse" vinin letra dhe
kartolina të shumta të tjera nga miq e dashamirës bashkëkombas dhe të huaj që
përgëzonin Vaçen tonë kombëtare, me rastin e ditëlindjes së saj. Bashkëshorti
i saj fisnik, Pjetër Rodiqi dhe e bija Irma ja tregonin Vaçes dhe ajo e
përmalluar lëshonte disa lotë nga sytë e saj të ëmbël. Telefonat dhe mesazhet
ato ditë nuk rreshtin, jo vetëm nga Zvicra, por edhe nga Shqipëria, Kosova dhe
nga Diaspora. Zilja e telefonit me numër: 0041613216186 sapo mbaronte një urim,
binte përsëri.
Ashtu dua ta kujtoj edhe tani atë
artiste te shquar, mikeshë e jona dhe e mijra bashkëatdhetarëve në Zvicër e
gjetiu. Ishtë e qeshur si gjithmonë, e urtë, tepër e urtë dhe nuk ishtë më
« zjarr » siç kishte qënë vite më parë, kur ne të gjithë e mbanim
mend kur shpërthente tek këndonte këngët e bukura për Atdheun, dashurinë,
vendlindjen...
Shpesh kam dalë në Parkun Gesendorf, pranë
apartamentit tim tek "Rruga Lamartinë" në Gjenevë dhe dëgjoj në kasetofonin e
vogël këngët e Vaçes. Mallëngjehem shumë, por edhe ndjej kënaqësi të veçantë.
Sidomos për ne në Diasporë që na duket sikur këngët e saj na afrojnë me
Atdheun, Shqipërinë.
Shpesh bisedoja me të në telefon, apo edhe me
bashkëshortin e saj Pjetrin, vajzën Irmën. Vaçja kishte një shëndet të brishtë,
por ishtë e rrethuar nga njerëzit e saj
të afërt dhe nga personeli mjekësor që tregonin një kujdes të veçantë për të.
Kam një kujtim të bukur kur ishim në Bazel dhe me
një grup miqsh i uruam 70 vjetorin e ditëlindjes. Kaluam çaste shumë të bukura.
Papritur në taracën tonë zbriti nëpërmjet një kordoni një shishe shampanje. Një
komshi që kishte dëgjuar tek këndonim e kishte kuptuar se ishte një ngjarje e
shënuar për zonjën e shtëpisë dhe ai bëri një gjest të tillë për të uruar atë.
Shpesh trokiste dera dhe të tjerë sillnin kuti me çokollata. Ata ndoshta nuk e
dinin se Vaçja ka qënë dhe mbetet për ne, Shqipërinë, Kosovën pse jo edhe më
tej, këngëtarja më e suksesëshme, më e çiltëra, më e dashur. Ata kënaqen kur
shohin aty lule shumëngjyrëshe për të cilat kujdeset në mënyrë të veçantë Irma.
Ashtu siç kujdeset e motra e Vaçes dhe të afërmit e tjerë për lulet në Tiranë,
në apartamentin e saj...
Me
thjeshtësinë që e karakterizonte dhe me emocion Vaçja më shprehej se shpresonte
që një ditë kur të ishte me mirë me shëndet kishte dëshirë të veçantë të
ndodhej në Shqipëri, në Lushnjën ku kishte lindur, në Myzeqe, në Kosovë, por
edhe në Diasporë, për të takuar bashkëkombasit e saj. Pjetri dhe unë i thoshim
se së shpejti do vijë ajo ditë...
Përsëri emocion shihej tek Vaçja. Kujtonim këngët
e saj të paharruara, si ndër të tjera "Valsi i lumturisë", "Natën vonë",
"Mesnatë", "Nënave shqiptare", "Rrjedh në këngë e ligjërime", "Nuk e fshehim
dashurinë", "Flakë e borë" etj. Vaçja nisi të këndojë kur kishte ishte vetëm 9
vjeçe. Kishte vetëm 23 vjeç kur fitoi çmimin e parë me këngën "Fëmija e parë"
me muzikë të Abdulla Grimcit dhe tekst të Dionis Bubanit. Pastaj prej vitit 1962
deri më 1980 fitoi 11 herë çmimin e Festivalit të Këngës në Radio dhe
Televizionin shqiptar. Vazhduan më tej titujt që mori ndër të tjera "Nderi i
Kombit", "Artiste e Merituar", "Artiste e Popullit", "Mjeshtre e Madhe e
Punës", "Qytetare Nderi e Lushnjës", "Qytetare Nderi e Qarkut të Fierit",
"Disku i Artë" nga SHBA, "Gruaja e vitit 97-98 nga Kembrixhi i Britanisë së
Madhe, "Mikrofoni i Artë" nga Ministria e Kulturës së Kosovës, "Cmimi i
Karrierës", Vaçja është ndër 500 njerëzit më me influencë në botimin e
Institutit Biografik Amerikan etj etj. Këto trofe ruhen me kujdes në sallonin e
pritjes të Vaçe Zelës, aty në apartamentin e saj të zbuluruar me shije nga e
bija, Irma.Vaçja ka kënduar me qindra e qindra këngë shqiptare, por edhe në
gjuhën italiane, spanjolle, ruse, rumune, greke etj. Disa nga këngët e saj më
të njohura janë: "Çelu si mimoza", "Zunë fushat të lulëzojnë", "Qeshu Myzeqe",
"Djaloshi dhe shiu","E dua vendin tim,"Ëndrra ime", "Fëmija i parë","Gjyshes",
"Këngët e vendit tim", "Lemza", "Sot jam 20 vjeç", "Valsi i lumturisë", "Nënë
moj do pres gërshetin", " Nuk e fshehim dashurinë", " O diell i ri", "Për
Arbërinë", "Shoqet tona ilegale", "Shqiponja e lirisë", "Të lumtur të dua".
etj. Këngët e saj kompozohen nga kompozitorët më të mirë të vendit, ndër të
tjerë si Avni Mula, Feim Ibrahimi, Tish Daija, Pjetër Gaci, Ferdinand Deda,
Baki Kongoli, Agim Prodani, Agim Krajka, Llazar Morcka, Aleksandër Peci,
Abdulla Grimci, Luan Zhegu, Aleksandër Lalo, Tonin Harapi, Naim Krasniqi etj.
Autorët e teksteve të këtyre këngëve janë: Ismail Kadare, Dritëro Agolli,
Robert Shvarc, Xhevahir Spahiu, Fatos Arapi, Mark Gurakuqi, Zhuljana Jorganxhi,
Gjoke Beci, Adelina Mamaqi, Kudret Isai, Gjergj Zheji, Kol Jakova, Sulejman
Mato. I pasur është repertori i Vaçes edhe në interpretimin e këngëve të huaja,
ndër të tjera: "Sei stato il primo amore", "Esperanto", "Gjinkalla" (ruse), "Na
u prish karroca" (rumune), "Gjithë bota je ti" (Greke), "Granada" (spanjolle) e
sa e sa të tjera.Kujtonte këngën e kënduar prej saj "Firence stanotte" në
Pallatin e Sportit në Milano, kur mori duatrokitje të stuhishme nga publiku
italian, apo në turneun në Norvegji kur i kërkuan të këndojë në gjuhën
norvegjeze një këngë të tyre dhe ajo shpalosi talentin e saj që ngjalli
emocione të shumta. Vaçja kujtonte me nostalgji kur ishte në Prishtinë vite më
parë dhe megjithëse kishte kënduar në shumë salla të botës i kishte bërë
përshtypje publiku i mrekulleushëm i Kosovës. Përmallohej me këngën "Jetë na
dhuruat", të kënduar nga Naim Krasniqi, me teskt të poetit Ekrem Kryeziu,
dedikuar Vaçes në Fest'98, kur ajo ishte ftuar nga organizatorët, si kryetare e
Jurisë.
Irma Rodiqi, e bija e Vaçes kujdesej me gjithë dëshirë të fotografonte të
jëmën në atë ditë të shënuar, për t'u përgjigjur kërkesave të shumta të Medias
në Zvicër, por edhe në Shqipëri, Kosovë dhe Diasporë. Vaçja buzëqeshte dhe ishtë
tepër e lumtur. Ashtu siç buzëqesh në këtë fotografi të freskët, që po ju
paraqesim, të Vaçes sonë të mirë. Pranë ka edhe mesazhet e shumta të miqve dhe
dashamirësve të saj. Kujtonte
me respekt shkrimtarin Dritëro Agolli, i cili ndër të tjera është shprehur për
të:" Unë mund të them pa asnjë lëkundje se Vaçe Zela, si artiste e madhe, hapi
një epokë të re në të kënduarën e këngës shqiptare dhe u bë nismëtare e një
kulture moderne në këtë fushë. Ajo këngën e zgjoi dhe e bëri një organizëm të
gjallë, ku lëvizën e vibruan të gjitha molekulat dhe celulat. Në këtë organizëm
ajo nuk la asnjë pjesëz të fjetur dhe të dremitur. Edhe lashtësinë e e këngëve
popullore e afroi dhe e bëri të sotme dhe moderne.Edhe krijimet e kompozitorëve
i pasuroi dhe ua rriti vlerat. Me
mjeshtërinë e një këngëtareje të shquar ua rriti dëshirën kompozitorëve për të
krijuar këngë dhe ua nxiti zellin në një garë të madhe artistike, ashtu siç
hyjnë në garë vrapuesit në një stadium madhështor".
..Kur e pyetën kritiken Zana Shuteriqi për mendimin e shprehur prej saj që,
e konsideron Vaçe Zelën një Edith Piaf të këngës shqiptare, ajo u përgjigj:
"Natyrisht, unë kam patur parasysh këngëtaren franceze si vlerë kombëtare që
arriti me muzikën e lehtë të vendit të saj. Edhe sot emri i saj përmendet si
pikë referimi edhe pse kanë dalë këngëtarë të rinj. Prandaj, duke parë te Vaçe
Zela të njëjtën vlerë historike, si fenomen artistik, dhe po atë glorifikim të
personalitetit të saj, e kam konsideruar këngëtaren tonë si një Edith Piaf të
muzikës shqiptare". Ndërsa As. Prof. Nexhat A. Agolli që ka bërë një punë të
shkëlqyer me monografinë e tij me titull "Vaçe Zela- magjia e këngës shqiptare"
ndër të tjera shprehet: « Vaçe Zela ishte një nga këngëtaret më në zë të
gjysmës së dytë të shekullit që shkoi,e cila pushtoi skenën shqiptare :
fillimisht me këngën popullore dhe, krahas saj, në vazhdimësi, edhe me këngën e
muzikës së lehtë. Në të dy këto zhanre muzikore, ajo arriti një kulm që nuk do
të shlyhet nga kujtesa artistike. Një yllësi që ndriçoi mendjen muzikore
shqiptare për afër dyzet vjet radhazi me zërin e saj aq të ngrohtë e të
gjithpushtetshëm. Dy zëra në kohë të ndryshme të fenomenit Vaçe : në të parën,
adoleshente dhe në të dytën, madhore. Mes tyre një periudhë e gjatë, e shtrirë
në kohë dhe në hapësirë mes dy caqeve nga ku nisi dhe arriti zenithin
këngëtarja jonë e shquar. Një lëvizje drejtvizore, e pangjashme me atë të tokës
rreth vetes dhe diellit, por me një trajektore më të gjatë, do të thoja
kozmike. Në kufijtë e kësaj trajektoreje ne përjetuam zërin e saj të
magjishëm". "Interpretim brilant", "talent i lindur", "vokal i shkëlqyer",
"Këngëtare e rrallë", "mahnitëse" janë disa nga vlerësimet për interpretimin artistik
të Vaçe Zelës...Një pasdite ajo hapi letrat e shumta që merrte çdo ditë. Janë
letra edhe nga njerëz të panjohur që shprehnin çiltër ato që ndjejnë kur
dëgjojnë akoma këngët e saj të rregjistruara. Takimet me njerëzit janë
emocionuese, direkte dhe të sinqerta për Vaçen. Një personalitet i tillë shumë
i respektuar, fliste me modesti për veten, e më tepër fliste për të tjerët. Ato
shpesh përmbajnë një rrëfim, duke patur parasysh klimën e intimitetit që
krijohet nga vetë ajo, besimit, duke i lënë shpesh përgjegjësinë
intervistuesit, pa dashur të rishikojë përsëri tekstin që ai ka shkruar.
Shpesh, fjalët e Pjetrit dhe Irmës japin mundësi të thellohesh më tepër në
personalitetin e pasur dhe kompleks të këngëtares sonë të shquar.
Megjithëse ishtë e rrethuar nga bashkëshorti, e bija dhe të afërm që i vinin
herë pas here, ajo shprehet me mall për vendlindjen. Ka tre vëllezër dhe dy
motra që jetojnë në Tiranë. Ajo ka qenë e lidhur shumë me familjen. Ishte më e
madhja dhe gjithmonë ka patur dëshirë t'i kishte pranë ata. Dhe ashtu i mbajti
deri sa jetoi në Shqipëri...
Jam takuar edhe herë të tjera me Vaçen, Pjetrin
dhe Irmën, edhe në veprimtari midis bashkëatdhetarësh ku ajo na ka nderuar me
pjesëmarrjen e saj. Më kujtohet dita e 9 majit 2009
që do te mbetet në kujtesë të mbi 200 shqiptarëve në Zvicër. Legjenda e muzikës
së lehtë shqiptare, Vaçe Zela erdhi në Nëshatel, e shoqëruar nga bashkëshorti i
saj, përkthyesi i talentuar i disa librave të autorëve zviceranë dhe të huaj,
për Shqipërinë dhe Kosovën, Pjeter Rodiqi dhe e bija, Irma Rodiqi, ekonomiste e
shquar e Institutit të Statistikave në Bazel të Zvicrës dhe poete. Po ashtu
edhe në Gjenevë, ku për nder të saj u shfaq edhe një dokumentar i bukur. Aty
ishte edhe këngëtarja e shquar nga Kosova, Nexhmije Pagarusha. Vaçja dukej se e
kishte mposhtur sëmundjen që e shoqëron prej vitesh. Ishte hera e parë qe Vaçe
Zela, "Artiste e Popullit" dhe "Nder i Kombit", me gjithë
gjendjen e saj shëndetësore jo të mirë, mori pjesë në dy aktivitete kulturore.
Hyrja e saj në sallën e madhe u prit me ovacione, që vazhduan më tepër se 20
minuta, shoqëruar me tingujt e këngëve të paharruara të perlës së muzikës
shqiptare. E emocionuar, artistja jonë e shquar, por teper modeste dhe fisnike,
pranoi të dalë në fotografi, si kujtim i bukur i kësaj mbrëmje të veçantë, me
të gjithë pjesëmarrësit. Tepër e emocionuar, ajo shprehu kënaqësine e saj me
fjalët "sot ju më shtuat jetën time, me një dekadë dhe nuk do ta harroj
kurrë këtë pritje madhështore". "Ju dhe të gjithë bashkëkombësit e
mi, më keni frymëzuar që të këndoj dhe të jap një ndihmesë modeste për këngën
në gjuhën shqipe, së bashku me të gjithë atë armatë këngëtarësh të suksesshëm,
që po japin një kontribut të madh për te gezuar shqiptaret, si dhe per te çuar
se bashku me tej, demokracine e vendosur ne Shqiperi", pohoi kengetarja e
madhe. Me nje modesti te shquar, diva qe mbushi 70 vjet ato ditë të prillit
2009, shtoi se ndoshta nuk e meritonte nderin e madh, duke e cilesuar si
"Personalitet te vitit 2009" nga Ministria e Turizmit, Kultures,
Rinise dhe Sporteve dhe duke marrë njëkohësisht kënaqësinë e gjithë atyre
telefonatave nga Shqipëria, apo Kosova.
Me atë rast,
unë realizova një intervistë me Vaçen tone mbarëkombëtare, ku ndër të tjera më
tha: "
"7 prilli ka qënë një ditë e
veçantë. E kam të vështirë t'jua përshkruaj emocionet e asaj dite. Kam marrë
telefonata të pafundme, të cilat kanë filluar ne oren 07:00 të mëngjesit dhe
kanë përfunduar rreth mesit të natës. Më kanë marrë të njohur dhe të panjohur
në telefon. Më ka prekur shumë edhe telefonata e një shkolle fillore. Ata zëra
fëmijësh që më uronin të gjithë në kor ditëlindjen. Po jo vetëm telefonatat;
nuk pushonte së ëeni edhe zilja e derës. Korierë njeri pas tjetrit, që sillnin
buqeta me lule. Nuk di t'u them sa buqeta më kanë ardhur nga Shqipëria, një
buqetë me 70 trëndafila nga Franca, të tjera nga Italia, Austria dhe mjaft
vende të tjera. Ka qënë një ditë e paharruar. Natyrisht edhe shpallja
"Personalitet i Vitit" ishte një nder i rrallë për mua. Të gjitha
këto une kam fatin e madh t'i përjetoj për së gjalli, prandaj dhe i jam aq
mirënjohëse atij vendi, që më rriti, më bëri atë që jam dhe që mbi të gjitha më
nderon edhe sot, megjithese mungoj prej gati nje çerek shekulli nga skena
shqiptare. Këëe gjë di ta bëj vetëm populli ynë i mrekullueshëm. Isha vetëm
nëntë vjeçe kur fillova të këndoj për herë të parë dhe më hipën në një karrige,
më veshën një fustan nuseje. E vetmja gjë që nuk gjetën dot ishin një palë
këpucë, kështu që herën e parë kam kënduar zbathur. Por nuk u
kuptua, sepse i leva këmbët me shkumës. Edhe sot qesh, kur më kujtohet ajo ditë".
Kur e pyes se si e zgjodhi
profesionin e saj si këngëtare, ajo më përgjigjet me thjeshtësinë që e
karakterizon : « Në mënyrën më të natyrshme. Ajo ishte gjëja që mund
të bëja më mirë se gjithçka tjeter. Në fakt unë rrjedh nga një familje që e ka
dashur shumë kengen. Nëna ime ka pasur zë të bukur, kështu që edhe unë jam
rritur me dashurinë për këngën. Megjithatë, prindërit donin që unë të mësoja
diçka tjetër, sepse kënga nuk u dukej zanat.
Kur e
pyes Vaçen se a ka ndonjë kujtim të bukur nga jeta teatrale, pasi shkollën e
lartë e ka mbaruar për teatër, ajo më thekson: " Unë kam luajtur vetëm në një
pjesë teatrale. Në fakt unë kisha vetëm një qëllim, të bëhesha këngëtare e
zonja. Por meqënëse u zhgenjeva njëherë, sepse nuk më pranuan në Liceun
Artistik, duke më quajtur të paaftë dhe doja me çdo kusht të studioja, mendova
se Shkolla e Lartë për Teatër, do të më ndihmonte për të interpretuar më mire
këngën. Kam kaluar një jetë të tërë në skenë, rreth 40 vjet. Nuk di t'ju them
se cila këngë më pëlqen më shumë, sepse unë kam dashur me shpirt çdo këngë që
kam kënduar. Natyrisht kam qënë shumë kërkuese. Jo rrallë i kam munduar kolegët
e mi kompozitorë dhe poetë, sepse nuk pranoja të këndoja asnje frazë, jo më
këngë, që nuk më "ngjiste". Sa net pa gjumë kanë kaluar prej meje,
por më pas ma falnin mundin qe u krijoja, sepse bindeshin që kisha pasur të
drejtë. Kur kam kënduar për herë të parë në Kosovë në vitin 1979, kanë qënë
emocione të rralla, të papërsëritshme. Por kam edhe kujtime të tjera të bukura.
Nuk di ç'të përmend më parë. Në Norvegji më dhanë dy orë para koncertit, një
këngë norvegjeze për ta kënduar. Mendoni sa e vëëhtire është të mësosh për dy
orë, një këngë në një gjuhë që nuk e njeh. Pasi këndova strofën e parë, për një
moment harrova tekstin. Por pa kaluar as një minutë, sikur ta kishin bërë të
gjithë me fjalë : 2000 spektatorë
ngrihen njëherazi në këmbë dhe vazhdojnë së bashku me mua të këndojnë këngën.
Qe nje emocion aq i madh sa kolegët e mi më vonë, më thoshin që ti bëre enkas
sikur harrove fjalët. Një tjetër kujtim i bukur është koncerti në Firence, kur
kam kënduar këngën italiane "Firenze stanotte". Jane disa këngë që
lënë gjurmë të thella në publikun vendas, i cili me një lloj fanatizmi ruan
interpretimin e këngëtarëve vendas dhe e ka shumë të vështirë, për të mos thënë
të pamundur, të pranojë se nje i huaj mund t'i këndojë këngët e tyre më mirë. Unë kam pasur fatin ta përjetoj
një gjë të tille. Edhe atje eshte ngritur i gjithe publiku ne kembe, duke
kenduar se bashku me mua »
Duke parë ato lule shumëngjyrëshe
në tarracën e madhe të apartamentit të saj e pyesja Vaçen : Sëmundja ju ka
ndarë nga skena, i them unë, por jo nga hobi juaj për lulet. A kujdeseni për
to ?
Vaçja duke buzëqeshur më
thotë : « Sa do të doja ta bëja një gjë të tillë, por për shkak të
gjendjes sime shëndetësore tani e kam të pamundur. Vajza ime Irma, e cila ka
trashëguar edhe ajo pasionin për lulet, kujdeset sot për to. Përpara se të
sëmuresha kaloja orë të tëra në bahçe, saqë fqinjët e mi zviceranë më quajnë
"zonja me gishtat jeshile" dhe me shaka thonë se ata duhet të
paguajnë për atë pamje të bukur, që shohin nga dritaret e tyre. Edhe dyqanet që
shesin lule më njohin dhe kur shkoj shitësit, si me shaka më thonë, "Oh
zonjë, u bë kohë e gjatë, gati një javë që s'ju kemi parë »".
E pyes : « Vajza juaj,
Irma ka zgjedhur ekonominë si profesion. A do të kishit dëshirë që ajo të ishte
bërë këngëtare ? ». « Jo, më përgjigjet Vaçja, këtë nuk e kam
dashur kurrë. Pastaj, ajo për sa i përket profesionit ka trashëguar më shumë
nga i jati, prej të cilit ka pasur edhe prirjen për shkencat ekzakte ».
Lidhur me mesazhin që mund të japë për brezat e rinj të këngëtarëve shqiptarë
ajo përgjigjet : « E kam të vështirë të luaj rolin e mësueses në
distancë, por do t'u lutesha që të ruajnë me çdo kusht identitetin kombëtar, që
është gjëja më e vyer që kemi »
A keni dëshirë të ktheheni ndonjëherë në qytetin tuaj të lindjes dhe në
përgjithësi në Shqipëri ?
- Oh, kjo është
një pyetje që më mirë mos të ma kishit bërë, sepse më mbush me trishtim. Kjo
është ëndrra ime më e madhe. Do të doja me gjithë shpirt të shkelja edhe
njëherë rrugicën ku kam lindur dhe kam kënduar për herë të parë. Të shoh se si
ka ndryshuar Tirana, ku kam kaluar pjesën më të madhe të jetës sime. Lus Zotin
çdo ditë, që të ma realizojë këtë dëshirë, sepse Shqipëria për mua ka qënë dhe
mbetet vendi që më ka falur emocione të jashtëzakonshme, që më ka bërë të
ndjehem njeriu më i lumtur në bote. Prandaj, ua them me gjithe shpirt; jam aq
krenare që jam shqiptare, se ai vend më mungon më shumë se gjithçka tjetër. Vaçja jonë kombëtare u largua nga
kjo jetë por na la përgjithmonë dëshirën e zjarrtë për të ruajtur identitetin
kombëtar, si dhe vlerat e vyera të Kombit tonë.