Opozicioni publik ndaj shtimit të numrit të vdekjeve në Afganistan, kostoja e papërballueshme e luftës, dhe qeveria e korruptuar e Presidentit afgan Hamid Karzai, ka lënë Presidentin e SHBA Barack Obama dhe Kryeministrin britanik Gordon Brown duke u përpjekur që të justifikojnë praninë tonë atje. Këshilltarët e tyre ushtarakë këmbëngulin se strategjia e tyre kundërkryengritëse për të mundur Talibanin në Afganistanin është duke dhënë fryte dhe se rritja e pranisë ushtarake, mundësisht me 40 000 trupa të reja, është e nevojshme për ta fituar luftën një luftë të cilën Presidenti Obama jo shumë kohë më parë e quajti "një luftë të domosdoshme".

 

Ne nuk pajtohemi. Politikat tona janë duke dështuar, dhe ato janë duke dështuar sepse nuk i konfrontojnë arsyet e fshehta të konfliktit. Kriza në Afganistan është gjerësisht për shkak të pasigurisë së Pakistanit dhe përkrahjes së tij konsekuente ndaj Talibanit afgan. Për shkak të frikës së tij nga India, Pakistani është i vendosur ta dominojë Afganistanin, dhe ky është problemi të cilit kemi nevojë t'i adresohemi.

 

Ne nuk duhej të harronim kurrë se Sovjetikët dërguan 50 000 trupa në Afganistan; ata bënë pa masë përpjekje në stërvitjen e ushtrisë afgane; dhe ata dështuan, kryesisht nga përkrahja e Pakistanit ndaj kryengritësve afganë, lufta e të cilëve kundër Sovjetëve ishte e financuar nga qeveritë tona. Ideja se fati ynë do të ishte i ndryshëm është e gabuar, sepse afganët nuk duan të huaj në Afganistan, pavarësisht sa të « lezetshëm » ata janë.

 

Ndonëse çdo konflikt është i ndryshëm, ka ngjashmëri shqetësuese midis rusëve në Afganistan dhe përshkallëzimit tonë aktual. Paralelet midis përfshirjes së SHBA në Vietnam dhe luftës në Afganistan janë gjithashtu të forta. Pikërisht sikurse presidentët Lyndon Johnson dhe Richard Nixon, të pazotë që të pranojnë se strategjia e Amerikës ishte duke dështuar, u pajtuan me kërkesën për më shumë trupa, Komandanti i Përgjithshëm Gjeneral Stanley McChrystal ka bërë thirrje për një rritje të trupave të SHBA në 68 000 dhe të forcave afgane nga 134 000 në 240 000 nga fundi i vitit. Por pavarësisht sa fort ato do të përpiqen, më shumë trupa do të thotë më shumë afganë kundër nesh.

 

Barack Obama nuk është i pari që e keqlexon Afganistanin. Administratat e mëparshme nuk arritën të kuptojnë se Shtetet e Bashkuara dhe NATO janë lojtarë të vegjël në atë që është në thelb një luftë midis Pakistanit dhe Afganistanit. Konflikti për hapësirat e Pashtunëve janë në vazhdim prej vitit 1948, kur Afganistani votoi në Kombet e Bashkuara kundër krijimit të Pakistanit dhe dërgoi luftëtarë fisnorë në zonat kufitare Pashtune të Pakistanit. Kjo është arsyeja pse Pakistani pranoi mbështetjen amerikane ndaj muxhahedinëve në vitet 1980, dhe pse më vonë ai përkrahu komandantin brutal të muxhahedinëve të Afganistanit Gulbuddin Hekmatyr, e pastaj Talibanët në përpjekjet e tyre për ta marrë Afganistanin, qëkur të dyja palët premtuan të jenë miqësore ndaj regjimeve të Pakistanit.

 

Duke e injoruar këtë histori, qeveritë e SHBA dhe të Britanisë kanë lënë anash faktin se çelësi i çrrënjosjes së Talibanëve dhe elementëve të tjerë ekstremistë gjendet jo në Afganistan, por në Pakistan. Janë 25 milionë veta në Afganistan, ndërsa janë 200 milionë në Pakistan, dhe Pakistani është aktualisht në darë produkt i pasigurisë së në kufijtë e tij me Indinë, Kashmirin dhe Afganistan dhe i militarizmit të tij kronik e përkrahjes së terrorrizmit në Indi dhe Afganistan.

 

Derisa bashkësia ndërkombëtare të krijojë kushtet që e bëjnë Pakistanin të ndihet i sigurtë në kufitjë e tij me Indinë dhe Afganistanin, ky vend do të mbetet i dominuar nga ushtarakët e tij dhe shumica e parave të tij do të shpenzohen në armatime në vend që të shpenzohen në arsim dhe shëndetësi. Mungesa e arsimi i ka mbajtur breznitë e pakistanasve të zhytur në varfëri, dhe ka krijuar një terren pjellor për islamistët. Çdo zgjidhje ndaj

Afganistanit është e pamundur pa zgjidhjen e problemeve të Pakistanit.

 

Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Britania e Madhe kanë dështuar të dyja të përballin rolin që luan frika e Pakistanit ndaj Indisë në konfliktin e tij me Afganistanin. Sot, pavarësisht deklaratave të panumërta për të kundërtën, Pakistani është i vendosur ta largojë nga Kabuli atë që e shikon si regjim pro Indian të Duranëve (degëzimi Pashtun prej nga vjen Hamid Karzai dhe familja e dikurshme mbretërore e Kabulit) dhe ta zëvendësojë atë me një udhëheqje miqësore Pashtune jo nga Duranët. Pakistani mendon se basti I tij më mirë është Afganistani i Talibanëve, udhëheqja e pazonja e të cilëve do të thoshte që Afganistani të mos jetë më kërcënim për Pakistanin.

 

 

Një marrëveshje rajonale është thelbësore, dhe India duhet të jetë në tryezë. Ne kemi harxhuar vite duke shpërfillur dhe pastaj duke e qarë mosvullnetin e Pakistanit për t'i ndalur Talibanët në anën e tij të kufirit, ndërkohë që çelësi i së tërës ka qenë një paqe e qëndrueshme midis Pakistanit dhe Indisë. Për t'i bërë palët që të pajtohen, Shtetet e Bashkuara të Amerikës duhet t'iu tregojnë atyre se "linja e kontrollit" përmes Kashmirit do të bëhet një kufij me mbështetje ndërkombëtare, garantuar me një marrëveshje ndërkombëtare.

 

Një marrëveshje e gjerë me Afganistanin, detyruar nga bashkësia ndërkombëtare, duhet të pasojë. "Durand Line," kufiri midis Afganistanit dhe Pakistan, ka nevojë të bëhet një kufi me njohje ndërkombëtare. Pakistani e pranon vijën e kufirit, por Afganistani nuk e ka pranuar kurrë. Një regjim i hapur kufiri duhet krijuar, sepse vija e kufirit bije përmes popullsive dhe gjen shumë kundërshtime politike në Kabul. Shtetet e Bashkuara të Amerikës duhet të vënë kusht se nëse qoftë Pakistani apo Afganistani e shkelin këtë marrëveshje, do t'iu vendos embargo atyre, do t'ua ndërpresë fondet dhe do të përdorë forcën e nevojshme kundër kërcënimeve terroriste. Në të njëjtën kohë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe NATO duhet të pajtohen për të tërhequr praninë e tij në një masë të konsiderueshme.

 

Pavarësisht mëtimeve të qeverive tona se po e luftojnë me sukses terrorizmin në Afganistan, përfshirja e më shumë trupave për të luftuar kundër më shumë afganëve nuk është përgjigja. Nuk është tepër vonë për Presidentin Obama dhe Kryeministrin Brown të ngrihen dhe të thonë se "Paraardhësit tanë bënë gjithçka gabim. Dërgimi i më shumë trupave në Afganistan do të kthehet kundër nesh." Në fakt e ardhmja jonë varet nga kjo./Elida Buçpapaj

 

-


Shirley Cloyes DioGuardi është një analiste e politikës së jashtme dhe ish botuese e Lawrence Hill Books, specializuar në politikat e brendshme dhe ndërkombëtare. Robert A. Churcher është një specialist post-konflikt, I cili punoi për Qeverinë Britanike në Afganistan nga viti 2001 deri në vitin 2008.

--

Misreading Afghanistan

 

Shirley Cloyes DioGuardi and Bob Churcher

 

Posted: December 1, 2009 10:19 AM

 

Public opposition to the mounting death toll in Afghanistan, the unsupportable cost of the war, and the corrupt government of Afghan President Hamid Karzai, has left US President Barack Obama and British Prime Minister Gordon Brown struggling to justify our presence there. Their military advisers insist that their counterinsurgency strategy to defeat the Taliban in Afghanistan is working and that a military buildup, preferably 40,000 new troops, is needed to win the war -- a war that President Obama not long ago called a "war of necessity."

 

We disagree. Our policies are failing, and they are failing because they do not confront the hidden causes of the conflict. The crisis in Afghanistan is largely due to Pakistan's insecurity and its consequent support of the Afghan Taliban. Because of its fear of India, Pakistan is determined to dominate Afghanistan, and this is the problem we need to address.

 

We should never forget that the Soviets sent 50,000 troops into Afghanistan; they put an enormous amount of effort into training the Afghan army; and they failed, largely because of Pakistan's support of Afghan rebels whose battle against the Soviets was financed by our governments. The idea that our fate will be different is erroneous, because Afghans do not want foreigners in Afghanistan, no matter how "nice" they are.

 

Although every conflict is different, there are ominous similarities between the Russians in Afghanistan and our current escalation. The parallels between the US involvement in Vietnam and the war in Afghanistan are also stark. Just as Presidents Lyndon Johnson and Richard Nixon, unable to admit that America's strategy was failing, agreed the answer must be more troops, US Commander General Stanley McChrystal has called for an increase in US troops to 68,000 and Afghan forces from 134,000 to 240,000 by year's end. But no matter how hard they try, more troops will merely turn more Afghans against us.

 

Barack Obama is not the first to misread Afghanistan. Successive administrations have failed to understand that the United States and NATO are bit players in what is fundamentally a war between Pakistan and Afghanistan. This conflict, over the Pashtun lands, has been ongoing since 1948, when Afghanistan voted against the creation of Pakistan in the United Nations and sent tribal fighters into the Pashtun border areas of Pakistan. It is the reason why Pakistan accepted American support of the Mujahedeen in the 1980s, and why later it supported Afghanistan's brutal Mujahedeen commander Gulbuddin Hekmatyr, and then the Taliban in their efforts to take over Afghanistan, since both promised to be friendly regimes to Pakistan.

 

Ignoring this history, the US and British governments have missed the fact that the key to routing out the Taliban and other extremist elements lies not in Afghanistan, but in Pakistan. There are 25 million people in Afghanistan, while there are 200 million in Pakistan, and Pakistan is currently in meltdown -- the product of its insecurity over its borders with India, Kashmir, and Afghanistan and hence its chronic militarism and support of terrorism in India and Afghanistan.

 

Until the international community creates conditions that make Pakistan feel secure about its borders with India and Afghanistan, the country will remain dominated by its military and most of its monies spent on weaponry instead of on health and education. Lack of education has kept generations of Pakistanis locked in poverty, and has created a fertile ground for Islamists. Any solution to Afghanistan is impossible without solving Pakistan's problems.

 

Both the United States and Great Britain have failed to confront the role that Pakistan's fear of India plays in its conflict with Afghanistan. Today, despite numerous statements to the contrary, Pakistan is determined to remove from Kabul what it sees as the pro-Indian Durani regime (the Pashtun faction from which both Hamid Karzai and the old Kabul royal family originate) and replace it with a friendlier non-Durani Pashtun leadership. Pakistan thinks that its best bet is the Afghan Taliban, whose inept leadership will mean that Afghanistan is no longer a threat to them.

 

A regional settlement is essential, and India needs to be at the table. We have spent years ignoring and then lamenting Pakistan's unwillingness to stop the Taliban on its side of the border, when the key all along has been a durable peace between Pakistan and India. To get both sides to agree, the United States needs to tell them that the "line of control" through the middle of Kashmir will become an enduring international border, guaranteed by international agreement.

 

A comprehensive agreement with Afghanistan, enforced by the international community, should follow. The "Durand Line," the border between Afghanistan and Pakistan, needs to become a recognized international border. Pakistan accepts the line, but Afghanistan never has. An open border regime should be created, because the line cuts across communities and to head off the very real political objections in Kabul. The United States needs to stipulate that if either Pakistan or Afghanistan breaks this agreement, it will embargo them, cut all funding, and use any force necessary against terrorist threats. At the same time, the United States and NATO should agree to withdraw to base and downsize.

 

Despite our governments' claims to be successfully fighting terrorism in Afghanistan, committing more troops to fight more Afghans is not the answer. It is not too late for both President Obama and Prime Minister Brown to stand up and say that "Our predecessors got it all wrong. Sending more troops to Afghanistan will backfire on us." In fact, our future depends on it.
-

Shirley Cloyes DioGuardi is a foreign policy analyst and the former publisher of Lawrence Hill Books, specializing in domestic and international politics. Robert A. Churcher is a post-conflict specialist who worked for the British Government in Afghanistan from 2001 to 2008.

Rating (Votes: )

Comments (0)

Dërgoja shokut

Printo

---