KATAKLIZMI I RRUZULLIT Poezi nga GJERGJ FISHTA (23 tetor 1871 - 30 dhjetor 1940)
E Mërkurë, 10.23.2013, 08:58am (GMT+1)
At ditë disi tu' u matë u çueka dielli; E as dritë ai nuk po bate. Njato rreze, T'cillat motit t'shkelxyeshme e t'xeta ngrohshin Gjit e plleshem t'natyrës, e gjallë mbi shekull Mbajshin flakën e jetës, ato të zbeta E t'marrta dheut po i bijshin: thue se gurra E dritës isht'shterrë. Por pesha e rruzullimit Ajo "˜dhe atë ditë e ngathët e disi rryetas Asaj ravës s'hershme (neper eter t'cillen Gishti ia çili Perëndis' s'Amshuem), Po i bite, e, shtekut, n'kavaljete t'shkueme Rrahun me hap t'sigurtë, zattette prore: Si ajo mokna, qi, veglash grisë prej kohe, Ngurrueshëm lshon e ngelë pa da nder dhambza E as n'punë ajo, ma s'hin. T'thjermët e Empirit - Ata t'bredhun të dritës s'lumnis s'Parrizit - Krejt isht'irnue. N'mjedis t'terthores s'qiellit Hana pergjakun ndryshe ajo nuk date, Veç si varra n'krahnuer t'nji djali t'vetëm Kmishën e dekës ka'atij ia veshë e ama. Hyjt' dhe ata, vjetrue e shterrun dritet, M'qiellë xhixhllojshin si flaka e nji kandili, Qi m'tryezë skamnore vjen t'u shue n'vedvedi, Ke voj nuk ka m'u ushqye, e n'terr n'gjysë t'bukës, T'vorfnin e ngratë e len; aq sa njat lode, Qi prej sysh i kjason mbi koje t'mykuna Ma as bulku i voters s'mund t'ia shohë . . . Mbarsë ajri Me miazma morijet, mbi gja t'gjalla E m'njerz randote porsi plumb, e t'liga T'pranshme e t'vshtira përftote; e u shuete nieri E u shuete gjaja e gjallë, si shuhet bari Për nen kosë t'bulkut. S't'shihte syni tjetër, Veç se vorre e stervina. Pse edh' as toka Ushqim ajo ma s'epte, e m'shekull uja Bate kerdi. Jo n'popuj ma, jo n'fise Mbledhë gjindja u shihshin tok, por kokrra kokrra: Si njata shpendt shtektarë, qi atje kah vjeshta T'dam çetet t'shokvet, duken tue flutrue Aty-ktu n'për pullaze, mjesa dimni Jetën mos t'ua shkurtojë. Me gjithçka mnija E zemra e keqe prap sundonte m'shekull; E mbërthye m'shoqishojn, prap njerzt u grijshin E u coptojshin ndër lufta e ndër degame, Si kjen coptue gjithmonë, q'prej se pik' s'parit Zemrën e nierit kuprracija e flligji. Kur qe, si atë ditë (sado qi zhargas) dielli U kap, mje m'cak, për gjysë ku dahet dita E buka n'arë prej shpijet i shkon bulkut, Ati i Pushtetshëm nalt prej fronit t'qiellvet, Neveritun mbi t'fyeme t'randa t'shekullit, Porsi dy t'rrebta e t'zjarrta rrfe mizore Ngerthen Ai vetllat m'rruzullim t'shemtuem, Edhe vranët e kundron. Per nen shkreptima T'asaj mëni s'hyjnueshme; qi prej syve Idhtë i vetote, hana, hyjt e dielli E toka u pin, e ngelen n'vend pa luejtun, Pezull fatin e mbramë tue pritun. Toka, Pingul të cillën rrezja e syut t'hyjnueshëm Flakë e zhgjetote, u dridh e fill prej angrash Ma s'permbrendshme bulroi me "˜i gjamë t'trishtueshme E u trand shimje m'themel. N'atë gjamë ushtueme Gollet e rruzullimit Himalaja, Si gur gëlqerje n'ujë, krejt u turshi; E u shem Italja, kthelltë e cilla n'gjire T'tallazevet t'perpishme t'detit humbi; N'det edhe "˜Albjona u shue; e u derdh Stambolla N'Bosfor. Pellas ma n'shekull s'mbet, flligshtija Ku t'mujte ajo me u picakue e pandershme E shpirt e trup prap me ia kalbun nierit Veç po, syni i t'Amshuemit m'atë gjamë t'botës Ai nuk vetoi, as nuk u zbut; por tjera Sharte ma t'randa m'rruzullim skjyrtote, Kah, ndezun zhari prej zemrimit t'mnershëm, I shkrepshin shkndijat si n'për grykë t'Vulkanit; Aq sa friget u kput vallja e Parrizit, E shkrehën valle e shuejtën lyra t'ambla, E vetë banorët e qiellvet nëpër lugje E n'për lulishta gjith herë t'njoma u strukën, E qiella u hesht. Po; m'krena t'Kerubijvet. Rregji i madhnis' felgruese ndejë peshtetun E ftyret vra, si nji thellim i kobshëm: Mbasi atë cak sheklli kapërcei me t'fyeme, T'cillin Mishira ia pat vu e pamatne Kurr mos me e kcye, e n'Dije t'vet i Lumi Dau me rroposë rruzllimin: Ai kah dielli U prir e n'rribë t'tufanit t'mnis s'hyjnueshme Prej fronit t'vet i fryni. E flaka e diellit U fik. E kobshme nji terrinë atë hera Mbi rruzullim u shtri: e njerzt mbi shekull N'për terr ravgojshin, porsi mijt ndër vorre, Kah mnis' shemtuese e'Perëndis t'idhnuem Dojshin me i hikë. Por nuk i hiket Zotit! Njatë dorë t'pushtetshme mbasandej, me t'cillen Për sa e sa qinda kavaljetesh mbajti Peshën e rruzullit, Perëndija e struku E natyrën e lshoi pa zot. Trishtueshëm Krisen thithat e shekllit: e rrmores S'humnerës s'rrmbyeshme t't'kthellët avisit Kulihum shtielli i rruzullimit brishti E u shem, termagshëm tue rapllue nper kaos. Nji gjamë, nji krisme, atë botë, e nji rropamë Elementash u ndie, kah vlojshin, ziejshin, E nder gomna shunglluese t'njanitjetrit U shkapërdredhshin me duhi thellimit, Tue bumbullue n'për shekull. Hyjt e qiellit Ata, edhe, dalun jashta rrethit t'hershëm, Me zhumhur t'tmerrshëm n'pakthellim u rrposshin Ka u ndeshin, ka' u përpiqshin, e u turrshijshin E flauri kah nëpër kaos u derdhshin. N'per tym, mandej, n'per pluhën e re t'murrta, Qi shekllin kand e kand kishin mberthye Shkrepte pa da rrufeja, porsi shkrepin Shkndijat n'per tym t'dullijavet. Prej duhmet E prej tërmetit, tue bulritë frigueshëm, Toka edhe trandej, e, si gogel dushkut M'ujë shkundullitej n'rrymë t'atij thellimi. Kur qe, "˜i kometë n'mes t'kataklizmit t'mnershëm, Shkrepun prej seprit, kulihum n'teposhte Me zhaurrimë t'perfrigueshme goromiset E m'Oqean Atlantik pingul plandoset. Trandet toka m'atë t'ndeshun: ujët e detit Jashtë lugut s'hershëm del, e dynden sklafat E kernalles n'përpjetë si bjeshkë, si male, Të cillt mandejna, me furi përpise Shkul kah Europa e n'Amerikë dikohen E shkapërderdhen përmbi Afrikë t'zharritne: Merr dhen' boena. Felgrueshëm tue gurgullue Tallazi male kapërcen e kodra, E m'rrymë t'gjirevet t'veta rrmben qytete, Mbretni përpin, e shkim gja t'gjallë e nieri, E gjithshka dora kavatoi njerzore. Por, po; t'gjith ujët e Oqeanit s'mujt me i shlye Njollet e gjakut t'njerit, t'cillat vritshin Ene kah qiella e gjyq prej s'Drejtës s'hyjnueshme Lypshin me za t'mjeruem. Prandaj i Amshuemi, Syni i të cillit nuk mund t'shohë pegame E gja s'i rrshket Atij per pa u ndëshkue, Premtoi qi flakë m'atë hyll nji zjarm t'u kallte - M'atë hyll, qi tokën nën peshë t'vet e ndrydhte - E mbarë dhen' ta përlante e ta shkrumote. E qe, xen hylli rebtë m'u shkundullitun. Xen rebtë m'u trandë, e, tue shpërthye me krisme Nji det zjarmit flakron mbi tokë t'shëmtueme. Por edhe zhari, n'gji qi ngrohte bota, Nen t'rrebtën frymë t's'hyjnueshmes mni s't'Amshuemit Ndezet ai flakë e ma "˜i furi trishtuese Shpërthen n'për zgorka t'dheut nën valë t'Oqeanit. Ujët e zjarmi m'atëbotë u kapërthyene. E, anmiq tue kenun, me uturim u ndeshen E u përlan'. Ulurote deti e dyndte Mje m're tallazet. Flaka tue krepatue E tue fishkllue, mbi det pa da ngërthehej E me vapa të veta e frushkullote. N'zhaurrimë t'mnertë t'asaj lufte titanike Kobshëm gjimojshin viset e rruzullimit E shungullote kupa e naltë e Empirit. N'e mbramët m'u lodhë xu deti, e, para zjarmit N'avull t'u çue, krejt shterri. Zjarmi atëhera, Lshue pa zangall, iu vesh tërthores s'shekullit, Edhe krejt e zharriti. Shkrini malet E kodrat, e kunorat; e dogj fronet Me shpata e me gjithshka, qi dikur m'shekull Krenin' e mbajti m'kambë; e kur s'pat tjeter Shka me shkrumue, n'hi t'vet u shkim prej vedit, E toka mbet veç hi e kthhiell: si votra N'nji shpi të dalne faret, mbasi zjarmi T'i shuhet e me ferrë dera t'i mbyllet E kshtu u rrpos sheklli e sosi puna e nierit.
GJERGJ FISHTA
|