URATA E PËRJETSHME dhe SHOH
Poezi nga FASLLI HALITI
E Enjte, 04.24.2014, 02:59pm (GMT+1)
URATA E PËRJETSHME
Muhamedi kalon fushave, mbi dhè.
Sheh njerëz të gëzuar,
Të gëzuar
Sa s'ka
Aq të lumtur i sheh
E aq të hareshëm i duken ata...
Ç'janë këta njerëz të lumtur kështu,
Ç'i lumturon
Këta
Të bekuar?
Ky lëng i gëzon,
Ky lëng i kulluar ?!
Ky lëng i perëndisë
Si quhet
Raki ?!
Nga ferra del ?!
Po e provoj...
M'u çelën sytë,
Marr frymë lirisht.
Uratën paç moj bija e ferrës,
Paç bekimin tim dhe të Perëndisë
Ecën Profeti, ecën
Ecën
Si zot i tokës mbi tokën e bekuar.
Avuj rakie enden si mjegull e dehur
Që i merren këmbët në muzg,
Avuj
Turbullues,
Avuj marramendës
Avuj të dehur, pluskues .
Po kjo përskuqje
Nderur tutje
Përtej,
Si qefin violë mbi dhè.
Po ai gjak i kuq, avullues
Po ai lëng i kuq flakërues atje ?
Po këta të sakatuar?
Kush i sakatoi,
Kush i theri robtë e zotit kështu ?
Si?
Bija e ferrës
I theri ata ?!
Bija e ferrës,
Ma bëri këtë hata!?
Unë Muhamedi
Të mallkoj bijën e ferrës
Ta bëj atë
Lanet..!
Kur unë jap uratën, e jap atë përjetë!
SHOH
Në bërthamën e frutit shoh farën,
Brenda farës shoh lulen,
Brënda lules shoh frutin,
Brënda frutit shoh trungun,
Brenda trungut degët,
brenda degëve shoh gjethet,
Shoh lulet,
Frutin e ri,
Farën e re
Që pret të dalë...
Vetëm riprodhimi njerëzor nuk është sezonal!
1990, revista NentoriFASLLI HALITI
|
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
