RRUGA E SENËS Poezi nga JACQUES PRÉVERT Përktheu: FASLLI HALITI
E Mërkurë, 11.12.2014, 08:40am (GMT+1)
Jacques Prévert
RRUGA E SENËS
Rruga e Senës: dhjetë e gjysmë e mbrëmjes atje, në qoshe, është një njeri që epohet..., është i ri ka kapelë pardesy një grua e tund... e shkund i flet ai tund kokën me atë kapelë krejt të shtrembër... ndërsa kapelja e saj gati po i bie prapa kokës... sigurisht janë shumë të zbehtë që të dy dhe burri ka një dëshirë të madhe të ikë... të zhduket në hiçin... të vdesë... por gruaja ka një dëshirë të furishme për të jetuar dhe zëri i saj zëri që pëshpërit nuk mundet së paku as ta dëgjojë është një ankim... një urdhër... një britmë... aq e etur sa ç´është dhe ai zë... është e trishtuar, jeton... një i mitur i sëmurë kërcet dhëmbët mbi një varr në një varrezë dimri... një njeri shtyp gishtat në derë dhe bërtet... një këngë një frazë përherë po ajo një frazë e përsëritur... pa pushim pa përgjigje ai e sheh dhe sytë e saj vërtiten rrotullohen, bën ca gjeste me krahët, përpëlitet si një e mbytur dhe ajo frazë kthehet në rrugën e Senës në qoshe gruaja vazhdon pa u lodhur... vazhdon të pyesë e shqetësuar një plagë që nuk shërohet Pierr thuamë të vërtetën Pierr thuamë të vërtetën dua të di... të di gjithçka thuamë të vërtetën i bie kapelja... Pierr dua të di gjithçka thuamë të vërtetën pyet si e marrë dhe madhështore Pierr s´di si ti përgjigjet Humbi burri që quhej Pierr ka në buzë që do të donte ta ruante dhe përsërit... Qetësohu pra... je e marrë a si por nuk di sa e vërtetë është nuk e sheh, s´kujtohet se një buzëqeshje e shtrembëron buzën e saj e mbyt bota e tërë i rri përsipër e mbyt është i burgosur i zënë në kurth nga premtimet e tij... dhe i kërkonë llogari... atje përpara... një kalkolatore ose një makinë për të shkruar letra dashurie një makinë për të vuajtur e kap varet tek ai Pierr thuamë të vërtetën.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
