VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - NJË PORTË E MBYLLUR NGA BRENDAADEM ZAPLLUZHA - shtatë poezi nga libri â€œMbi flokët e ullukëveâ€

PËRSE SONTE TË SHKRUAJ POEZI

Pse të shkruaj sonte poezi
Kur mbi çarçafët e palara
Derdhet loti i saj i virgjër
Përzier me disa pikla gjaku

Kukulla e leckosur u shtri mbi aneminë
E fëmijërisë së dhunuar
Natën e trishtë
E zuri një gjumë edhe më i trishtuar

Shëtitoreve enden siluete të dehura
Penxheret me drita të kuqe
Reklamojnë zërin
Dhe kërthizën e këngëtares anonime

Nën jastëkët që kundërmojnë bajgë
Fëmijët mbesin pa fëmijëri
Kur kjo kohë e shthurur djersitet
Përse sonte të shkruaj poezi

KY SOJ I PRISHTË

Ata që erdhën pa i ftuar
Nuk i përngjanin njerëzve
Erdhën e i vranë në majat e akacieve
Lulet e posa çelura

Këta njerëz në thonjëza nuk i përngjanë
As bishave
Kur dehen i han kërthinjtë e vet
Nuk kanë as varre që t'i vajtoj dikush

Ky soj i prishtë
Vuan nga dizenteria e shpirtit
Këta njerëz të ligj vrasin edhe Hyjin
U përngjajnë maktheve
Sa që e gllabërojnë dhe njëri - tjetrin

KY ËSHTË UDHËTIMI IM MITIK

Nëpër këto binarë prej mjegulle
Unë do të mbërrij në shtëpinë time
Mos më prekni sonte
Ky është udhëtimi im mitik

Vij nga vendet tropikale
Ku zihet veja në rërën e zhuritur
Atje ku deveja vlen më shumë se njeriu
Po kthehem
Me zërin tim të fishkur prej lotëve

Nëse askush nuk më pret në qytetin tim
Me siguri do të më njohin varret
Ku ka njerëz që do ma shuajnë etjen
Me një gllënjkë trishtimi

Ata nuk më refuzojnë
Do më bëjnë konak
T'i pushojë këto kocka të sfilitura

Sa herë që hyja në shpirtin e metropolit
Nga qenia ime delte një tjetër shpirt
Si një zog i bardhë
Që i përngjan gjyshërve të mi epikë

ATË MELODI PREJ SHIU

Mikun tim poet
Në çdo kohë mund ta gjeni
Në shkallët e katit të tretë
Ku si një magjistarë i denjë
Fundoset në vetvete

Atij i pëlqen muzika e metaltë
Këndon një tjetër lloj kënge
Që nuk e kupton askush
Atë melodi prej shiu
Mbi teneqet e ndryshkura

Kur e zë uria
Etjen e shuan duke i shtrydhur shirat
Nga parmakët e dritareve
Dhe kënaqet deri në çmendi
Kur në lagështit e mureve
Bisedon me mushkonja

Në katin e tretë të kujtesës
Ndërtoi një çerdhe klandestine
Për lejlekët shtegtar
Dhe asnjëherë nuk doli bri shtegut
T'i dëgjoj këngët e turtujve

NGA TRISHTIMI I MERMERTË

Asgjë s'dëgjohet pos zhurmës së hapave
Eci me vetminë time
Nëpër qorrsokakët e së kaluarës
Pas meje
Si troku i kalit gërdallë
Dëgjohen gjëmat e shpirtit të bastunit

Nuk qenkam i vetëm
Edhe hijet e kërrusura të rrugëve
Çapiten nëpër shiun imcak
Të vjeshtës
Një pemë e egër i shkundi frytet
Në prehrin e gjelbërimit

Përtej vetmisë sime lehje mjegullash
Në qytetin e të vdekurve
S'ndalen protestat e arkivoleve
Nga trishtimi i mermertë
I një mbishkrimi
Filloi shkundja e pemëve të vonuar

NJË VARKË E TRISHTUAR

Ne i vizatojmë siluetat tona
Në zallin e përskuqur
Kur gratë e peshkatarëve i grithin fytyrat
Një hënë e re noton qiellit gri

Shëmtohen dallgët e kripura
Fanari fundoset në pikëllimin e shpresës
Dy varka të vetmuara në mol
Shkruajnë ditarin e një trishtimi

Sa herë që tërbohet ky det i mendjes
Në lotët e pulëbardhave të zeza
Përmbyten hënëzat
Përmbyten duart pas kashtës së shpresës

Një varkë e trishtuar
Më e trishtuar se vetë vdekja po dënes
Si fanari i vetmuar pranë bregut
Presin nënat kthimin e premtuar

NJË PORTË E MBYLLUR NGA BRENDA

Kjo portë e mbyllur nga brenda
Rri ulur si pemët
Dhe shikon se si bien gjethet
Nën hapat e rënda të pelegrinëve
Parakalojnë pëllumbat si beduinët
E s'flasin me të

Një shi imcak troket nga brenda
Askush nga jashtë s'përgjigjet
Ky karvan pelegrinësh
Depërton me tërë forcën e fjalës
Deri te shpirti i një arkivoli të dehur

Përbrenda mureve me lagështi
Unaza e grindjes
Patërshanat prej fjalëve s'paskan të ndalur
Një erë e fortë vjeshte
Paska zënë pritë te dunat e trishtimit
Ose dimri i ka mbërthyer
Të gjitha shtigjet sonte

Një portë e mbyllur nga brenda
Vite me radhë
I mëkon lotët e ndryshkur të drynit