M.Gecaj
Këto ditë janë festë, në Tiranë dhe në qytete tjerë të Shqipërisë, por edhe më
gjerë, në Kosovë e trojet tjera shqiptare dhe në disaporë. Vërej se udhët
gumëzhijnë e janë të mbushura plot. Njerëzit lëvizin të qetë, dikush më këmbë
dhe të tjerë me makina. Bashkëkombësit tanë, kudo që jetojnë e punojnë, i
shprehin ndjenjat dhe mendimet e tyre edhe përmes urimeve. Në ditët e festave,
tashmë, ato praktikohen në rrugë e me mjete të ndryshme. Ka nga ata, që e
parapëlqejnë të shkojnë fizikisht dhe të takohen me familjarë, kolegë, miq e
dashamirë. Disa të tjerë përdorin telefonin e shtëpisë ose celularin,i cili
edhe ka oferta të përshtatshme, për ta realizuar një gjë të tillë. Është kjo
një praktikë e mirë, që i lidhë, o afron dhe i miqëson njerëzit tanë.
Kaloj nëpër kryeqytetin Tiranë dhe ndalem para shtatores së Hasan Prishtinës,
në afërsi të Muzeut Historik Kombëtar. Nuk ka shumë ditë, që u përurua dhe ende
ka këtu kurora e buqeta me lule. Njerëz të ndryshëm ndalen e fiksojnë
fotografi, që t'i kenë kujtim. Sjell ndërmend, se pikërisht në ditët e
festimeve të 100-vjetorit të Pavarësisë, aty isha bashkë me një grup kolegësh e
miqësh, të cilët kishin udhatuar me autobus që nga Suedia, në Kosovë, Vlorë e
kthim. Aty bëmë së bashku disa fotografi...
Tiranë: Shtatorja e Adem Jasharit (Foto: M.Gecaj)
Më tej, udhëtoj nëpër "Rrugën e Durrësit". Pa shkuar ende te Sheshi "Rilindja"
(njihej më parë, "Zogu i Zi"), ndalem para një shtatoreje të bukur, e cila të
fton ta nderosh dhe ta respektosh. Ndoshta, nuk duhet ta shkruaj këtë gjë, por
unë nuk e di emrin e autorit të saj. Prandaj i kërkoj atij falje dhe e përgëzoj
për punimin e bukur, që ka bërë. Pra, ndiej kënaqësi, kur e shikoj, me atë
shprehjen e saj krenare, burrërore e trimërore. Eshtë shtatorja e kryetrimit
Adem Jashari, komandantit legjendar të UÇK-së, para kujtimit dhe veprës të të
cilit përulemi të gjithë. Armët i ka ngjeshur dhe vështrimin e mban larg, drejt
Kosovës martire...Ndërkaq, nxjerr aparatin fofografik dhe e shkrepi për disa
poza.
Ndërkaq, në kujtesë sjell vizitën, që kam bërë në Kullën e Jasharjve, në Prekaz
të Drenicës, në fundvitin 2000. Kam dëgjuar asaj here për sakrificat
mbinjerëzore të kësaj familjeje heroike, nga e cila u flijuan mbi 20 veta, për
lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Në shenjë respekti të veçantë për atë trung të
rrallë familjar, aty bëra një fofografi me bacën Rifat, vëllain e Adem Jasharit
dhe me djalin e tij, Lulëzimin. Unë
e di, se ata kanë sa e sa fofografi të tilla, me vizitorë të shumtë. Ndërsa për
mua ajo ka mbetur gjithnjë e paharruar dhe e kam fiksuar në disa botime të
mijat.
Nga e majta: Rifat Jashari, M.Gecaj e Lulëzim Adem Jashari (Prekaz, 12 nëntor
2000)
Por, kur qendroj në heshtje para shtatores së Adem Jasharit, sjell në kujtesë
edhe vizitën time disaditore në Kosovë, në korrikun e atij viti. Me
bashkëshorten time dhe i shoqëruar nga miku nga Deçani, Qerim Pepshi, bëmë
vizita në disa qytete e fshatra. Ishim edhe në Gjakovë e Pejë, Prizren e
Prishtinë, në Gllogjan e Novoselë etj. Kudo gjetëm gjurmët e heroizmit masiv të
popullit kosovar, në përleshje me pushtuesit gjakatarë serbë. Bëmë një vizitë
edhe në shtëpinë e komandantit të UÇK-së, Ramush Haradinaj, ku u takuam me
babanë e tij. Por ishim edhe në zonën e Junikut, ku kishte bërë vizitë
diplomati i shquar amerikan, Riçard Hollbruk. Kudo na ranë në sy varre, mbuluar
me kurora dhe lule të freskëta. Ishin në nderim të atyre, që e dhanë jetën e
tyre të re, për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Të gjitha ato mbresa unë i
përmblodha në librin, "Si e pashë unë Kosovën" (Tiranë, 2000).
Ndërsa meditoj për ato, që shkrova më sipër, kujtesa më shkon te gjithë të
rënët, në luftërat shumëvjeçare për mbrojtjen e vatanit, të tokës së shenjtë të
të parëve tanë. Se vërtet është e natyrshme të festojmë së bashku, por dhe të
mos harrojmë sakrificat mbinjerëzore, që na është dashur të bëjmë gjatë
historisë, për liri e pavarësi. Se është fakt i njohur, që populli ynë gjithnjë
ka qenë paqësor dhe jo sulmues e agresiv ndaj të tjerëve, pra as ndaj fqinjëve
tanë. Ndërsa të huajtë na kanë rënë në qafë me pa të drejtë. Me forcë e
diplomacy të padrejtë, ata na i kanë copëtuar e marrë nga trungu amtar, disa
pjesë të tokave tona dhe, gjoja, me to kanë krijuar "minishtete". Ndërsa tani
atyre u duket e habitshme, kur ne kërkojmë bashkimin e Kombit Shqiptar, ashtu
si të gjithë kombet e tjerë, në Ballkan e më gjerë. Sepse ky ishte një ideal i
kahershëm i rilindësve tanë dhe platformë e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Por
edhe e Qeverisë së parë shqiptare, të kryesuar nga Ismail Qemali, me vendimin e
Kuvendit Kombëtar të Vlorës, më 28 Nëntor 1912. Me këtë mendim, në shpirt e në
zemër, ranë kryetrimi Adem Jashari dhe pjesëtarët e familjes së nderuar të tij;
u flijuan edhe trimat e tjerë të Kosovës, që ajo të ishte e lirë dhe e pavarur.
Historinë tonë të lavdishme, ne e kemi dhe duhet ta kemi kurdoherë në mendje e
në zemër. Për atë është shkruar në sa e sa libra, ruhet në muze dhe
përjetësohet në lapidarë e shtatore të atdhetarëve e të luftëtarëve tanë, të
mendjes e të pushkës. Prandaj, lipset të jemi krenarë dhe t'ua transmetojmë
brezave pasardhës, si gjënë më të shenjtë, duke ua treguar luftën, përpjekjet
dhe gjakun e derdhur për mbijetesë. Me këto ideale të larta, ne duhet të ecim
të bashkuar përpara, duke ruajtur lirinë e pavarësinë, duke e begatuar e
përparuar çdo pëllëmbë të tokës amtare shqiptare. Kështu do të hyjmë me ballin
lart në Bashkësinë Europiane, të nderuar dhe të respektuar nga shtete aleate e
mike, me ShBA në krye.
Tiranë, 25 dhjetor 2012