VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - LUTJA E DËSHPRUEMENga ERNEST KOLIQI

LUTJA E DËSHPRUEME

Ju qi keqas t'vorrosun keq flÃªni nder murrÃ¢na
mbi shpate t'pjerrta a n'pyje, n'breg deti ase n'breg lumi,
deshmor"˜, q'Ãªmën t'lavdishem keni thadrue n'gojdhÃ¢na,
nën dhé me gjak t'uej t'rÃ®mun idhnÃn nuk u a shuen gjumi.

Ju qi n'vorre t'vetmueme keq flÃªni e nuk pushoni
e as deka varrz e shtatit nuk thau as nuk u a mbylli,
qi éshtnat vrik ju dridhen kur del nji zÃ¢ nga pylli,
a kur nji zhapllim"˜ hapash përbrÃ® murÃ¢n's ndëgjoni,

ju qi n'mesime fisnike t'lahutës jeni rritun,
ju qi burrnÃn jetike e patët si mësuese,
ju qi lirÃn kreshnike zgjedh"˜ e kishi per nuse,
ju qi n'mprojen e nderit botën keni çuditun,

sot n'murrÃ¢na t'harrueme kërkoni kot pushim:
ju qi epopé t'panjoftun shkruet me gjakun e kuq,
plot vrumulisje n'eshtna rrini tue bluem idhnimin,
fatosa orzez, për flÃ®jen e jetës q'u shkoi huq.

U rrzuet tue rrokun armën dhe rrzue me jue fisi;
ato q'atdheut i kjené ndër mote gardh çeliku,
porzmat vigÃ¢ne t'ueja, jo, nuk i mposhti anmiku
por mÃ¢ma e fatit, mÃ¢ma qi befas mbi né krisi.

N'heshtim t'natës shqiptare s'ndëgjihet kund zÃ¢ njerit,
prÃ¢n"˜ votres s'fikun nÃ¢nat n'vaj nuk e njomin bukën,
por me sy t'papërlotun plot shkndija mnije, strukën
tue prit"˜ furÃn ahmarrse qi t'thej"˜ t'prÃ®munt e mnerit.

Jo vÃ¡j por gjÃ¢m e ahté prej pyjesh sjell jehona,
zhumhura e rrebtë e lumit kushtrim zÃ¢-mbytun ngjanë,
shpirtnat errson e ballet vrugon, ndiell mort zezona
q'atdheut palcet gjallnuese mÃ¢ t'mshefta po i a thanë.

O PerëndÃ, na tokën pranuem qi Ti na fale,
n'tÃª tash tridhet"˜ qindavjeta na u end e ndershme jet,
jetuem m'kto troje t'vobta, n'kto brigje t'thata e t'shkreta,
ngujve larg botës tjetër tue ruejtun dhÃªn mbi male.

Me mzi strehueme trupin nga shiu e brshni e marrdha,
n'kasolle e stane t'brishta qi shpërthejshin duhÃnat,
pa dijt"˜ qejfet e holla, pa dijt"˜ ç'janë miradinat,
pa njoft"˜ doket e lmueta të kombeve fatbardha.

E, pra, t'ushqyem n'kto gryka me bukë kollomoqe
Qi e zbutshin n'Ãºj të kronit, s'lypshim kurrgjÃ¢ mÃ¢ shum,
sepse bylmet na kishin nji lirÃ t'thjsht"˜, t'pashoqe,
qi me hiret e veta na e bÃ¢nte gjakun t'lum.

NÃ¢nat me qumsht"˜ të pastër andjen n'shpÃrt t'on"˜ dikojshin
Me fluturue si shqipe në qiell t'nderit shqiptar,
n'flak t'dokeve m'u kndellun e n'zjarrm t'buzmit bujar,
qi kobin e zvetnimit nga votra na e largojshin.

O PerendÃ, ndër shekuj Ã»ja buzën na e zverdhi,
shpesh u errem pa hÃ¢ngër bukën m'e ruejt"˜ për fmÃn
e mitun q'ish n'e rritun, por n'qe "˜i mik né shpÃn
na msyni, ia vÃ»m para at buk mikut kur erdhi.

Pse kshtu na e randon jetën me dhunë e me krajata?
LÃrin e dy gisht nderi n'shtek t'ballit: s'kishim tjetër:
kto dy të mira zbritshin vobeksÃn t'on"˜ të vjetër.
Po pse, o i Lumi i Qiellvet, na i rrmbeve kto dhurata?

TINGËLLIM

Tingëllim, bukurija kurr s't'humbasë
qyshse Danti t'amshoi me t'madhen lyrë:
prej dashunije fshÃ¢n gjithnji kur hasë
Beatriçen kah përshndet' me aq t'Ã¢mbël mnyrë;

n'ty ende qÃ¡n Petrarka e vaji n'gjasë
t'nji kroji rrjedh ku qartas si n'pasqyrë
prap bota vron me mrekulli t'pamasë
Lauren qimjare t'hijshme kejÃ¨t n'ftyrë.

Kisha me dashtë edh'un me i a përmendë
s'dashunes s'ime emnin larg ndër mote
porsi poett qi rrojn' sa bota e dielli,

por vargjet qi kunor' shkoj tue ia endë
veç nji prendver' mÃ¢ s'ngjasin n'ftyr' t'ksaj bote
aq koh' sa lulet qi çel' drandofilli.

SHKODRA NË MËNGJESE

Kendojnë bashkë në mengjese pesë kumbonare,
kendojnë në ajri mbi Shkoder ende fjetë:
mbi Maranaj qet vetllen kureshtare
agimi e hjedh në liqe synin e qetë.

Perhapë lajmin e zgjimit rrezja e parë
të parat përshëndetje dridhen në heshti të letë,
e shpejt në at lavdi dielli, qi e veshë fare
Shkodra kumbon me zane, zhurmë e jetë.

E ai diell prendvere i ri shprazet në shtepija
udha e lulishta tue ngjallë ngjyra e shkendija,
tue mbshtjellë gjithshka si nji tis ari, i hollë:

skaj në skaj si lum gzimi tue rreshqitë
në syt e vashave, qeshë, e mbush me dritë
kaçurrelat e tyne kur shkojnë në shkollë.

GJUHËS SHQIPE

Lshon ame ilire n`goje agimesh s`vjetra
Ndo `i fjale e jote than` vetimeveti,
O gjuhe e folun n`bote ende ferishte
S`ciles Mayeri ne te censhmet letra
Rraj`t e mshefuna n`mot nuk mund ia gjeti
As n`t`folun t`Cezarve as n`helenishte,
Perse Athina s`kishte
Emen as Roma, kur e rrept ushtove
Nder vepra katallajsh qi nper jehona
Vigma t`fuqishme qitshin hove-hove,
Tue ndertue ledhe permbi troje t`ona.

Kuturesat e hyjit nper gjeth lisi
N`Dodonen shejte prifti, qi n`pergjime
Naten e diten rrinte atje perdore,
Porse ndo `i fllad pullnaje kundalisi,
Ndoshta me fjal`t e tueja i dha heshtime
T`perfrigueshme qi mbluen t`parat therore:
Ndoshta ndo` i buz` hyjnore
N`at mot qi zota shpesh perbujte toka
Shqiptoi kto fjal` qi ne mbi goj` na shkrefen;
Me ty hyjneshat ndoshta nper kto boka
Ndonjij biri njeriu dashnin ia shprefen.

Mbi anija t`shpejta velat nde kah preja,
Qi urdhni i Teutes niste nen hyj ari
Me msy t`Helenit barkat tregetuese
Ngarkue me ar e kem e skllave t`reja,
Ty t`kelthitte n`timue anijetari
Tue i ra me kic ilir pupes bishtnuese;
E permbi val` shkembuese
Ti jehojshe nder hymnet e ngadhnjimit
Kur, me plackat e rrmbyeme mbrend` stivue,
U afrojshin n`breg anijat prej agimit,
Mbretneshes s`detit pret me i a dhurue.

Mysteri i vjeter qi mberthen fjal`t t`ueja,
Zanin na e dridh` me nji kreni t`pashoqe,
O ghuhe e folun per trimij pranvera,
E tok na mbajte nder pushtime t`hueja
Sepse prej gojve arbnore nuk u hoqe
As kur u ndam n`besime e doke tjera;
E shekujve potera
Qi me vrull u perplas mbi tok` shqiptare
Ndonjij ndrrimi edhe n`ty i cili shtegun,
Por prap kumbimet n`buze i ke krenare
Si n`mot qi Ilirt Shqipnis i a ruejshin bregun.

Thue buza e kangatarve te paemen
Qi gzim e idhnim me ty knduen maje mali
Dhe kanga u humbi n`erresin e motit,
Ket permallim qi mungullon mbi t`emen
E vjen nga heshtja e shekujve m`a fali,
Mue trashigues i tune n`dhe t`Kastriotit?
N` kthjelltin e dites s`sotit
Kang` ndoshta t`kndueme qi vorroi kalesa
Kendoi, o gjuh` lulzue n`shkreti, dh`asht goja
E eme ahmarrse e gojve qi harresa
N`terr mbylli, kur ti s`kishe as sheje as shkroja.

Motrat e tueja qi kumbuene n`shekull
Bukurin tue sjell` n`prak t`ksaj jete
E tjetra ligj`t e Arsyes qi mbarshtrojn` fise,
Heshten e rrojn` vec n`karta:ti, per mrekulli,
Me nji mosh` trimij vjetsh e blerun mbete
Edhe kumbon e gjall` po n`ato vise
Ku me lshue tingujt nise
N`foshnjin e botes. Pse t`ka ruejtun fati
T`njom edhe virgjin? Egersija jote
Mos mban n`at gji, q`i hueji nuk pecati,
Stinen e fundme t`poezis s`ksaj bote?

O shqipe plot me munguj, o gjuh` burrash
Qi me `i fjal` t`vetme lidheshin per laku
Dhe soje as vdekja s`mujte kurr me i trande,
Shprehje t,kulluet na ep si akull gurrash
Per kang`t e burrnis s`lasht q`ushqejm` te gjaku
E t`lavdis s`re qi me t`fitue na kande;
Thjeshtin e ambel t`ande
Me ndjell` dashnin e vashavet qi t`flasin
Falja poetve t`u, por n`qe se kamben
Buzes amtare kush ia ven, ti casin
Mos prit: banu rrufe me lshue n`te namen.

O Kange, Arbnor`t e plogte i kapi gjumi;
Ti kris si za burije
Mbi ata qi flejn` pa andrra fisnikije:
E n`qe se belkacuk`t e gjuh`s ilire,
Tue t`ndie fishkllojn` prej smire,
Me rrahje flatrash ik n`nalsi t`kalthera.