NA THATË... Poezi nga FASLLI HALITI
E Enjte, 08.28.2014, 04:01pm (GMT+1)
Na thatë: Lindi fëmija. Ju thamë të na rrojë. Na thatë lindi Djalë. Ju besuam. Gëzuat. Gëzuam.
E përshëndetët me krisma lindjen e tij Me krisma dhe ne. Thirrët Djalë, Djalë dhe ne. Gëzuat me krisma, Me krisma gëzuam. Na besuat, Ju besuam.
Fëmijës I duhej krevat. Prishëm djepet, Prishëm kopanecët. Filloi dimri. Premë mollët, pjeshkat, qershitë. Fëmija Duhej të rritej si mollë Pranë vatrës me thëngjij të pjekur, të kuq, Si kokrra qershish, Si prush.
Erdhi Pranvera. Erdhi Dhe vera. Na thatë përsëri Vështirësitë e të rritjes Rritja e fëmijës paka tepër vështirësi
Duroni. Ju besuam. Duhej duruar. Duruam.
Hoqëm për djalin qumështin nga buza. Fëmija pinte qumësht. Ne pinim dhallë. Fëmija Rritej me bukë gruri prapë, Ne plakeshim me bukë misri dalë nga dalë.
Na thatë: Fëmija Po çohet këmbë. I dhamë opingat tona, Fëmija mbathur Fëmija Me opinga, Ne zbathur.
Na thatë: Fëmija po ecën. Hoqëm këpucët, Ia mbathëm fëmijës. Ne me opinga nëpër llucë. Fëmija Me këpucë
Na thatë: Vështirësitë e rritjes shokë. Duroni! Duhej duruar. Duruam. Duhej besuar. Besuam.
Ne plakeshim Me bukë misri dhe dhallë, Fëmija rritej me kajmak, Rritej me tul simite të bardhë.
Pritëm. Shpresonim që djali të na bëhej krah Por Ah...!
Djali Na doli vajzë. Duroni. Po na thoni përsëri: Fëmija i vërtetë, na besoni! Lindi vetëm tani...
Si kështu?
Dhe këtë na e thoni po ju?!
1991
FASLLI HALITI
|