KALËROJ NËPËR ËNDRRAT E MIA ADEM ZAPLLUZHA – Katër poezi nga libri “Mbi flokët e ullukëveâ€
E Martë, 12.09.2014, 09:30am (GMT+1)
KU NJË MIZË E BEZDISSHME
Kjo dhomë e fjetjes Sonte më duket se ka një formë Krejtësisht tjetër Ndryshon nga ajo siç dukej mbrëmë Muret janë ngushtuar si këpucët prej lëkure
Një mushkonjë nuk pushon së gërvishturi Nëpër të çarat e lagështa të dërrasave Duhma e rënd Me ingranazhet e saja të ndryshkura Po rrëshqet nëpër shqisat e lënduara të ditës
Në qoshe të dhomës Ku rrinë të varura tablotë surrealiste Të piktorëve anonim I kam lënë edhe çorapët e shqyera Me shpresë se do i arnoj Mona Liza
Një pamje post moderne në dhomën e gjumit Qeshin çarçafët e ndrydhur Te një çengel ku i vari pantallonat e lagura Prej shirave imcak të vjeshtës I paskam harruar Edhe mendimet e shthurura Ku një mizë e bezdisshme Ushqehet me larva krimbësh
AJO PËRTYP EDHE GURIN
Kalëroj nëpër ëndrrat e mija Duke jetuar kot Mes intervaleve të shthurura të gjumit I kërkoj hingëllimat e mjegullave
Prej një ëndrre utopiste Zbres deri te shkalla e fundit të realitetit Ku ballafaqohem me njerëz Të cilit më së miri kafshojnë Duke të qeshur në fytyrë
Një Lizë e shekullit të ri Ka ikur nga korniza e metaltë E memories Dhe me një shiringë në dorë Bredh nëpër rrugët e grisura të shpirtit Vetëvrasës
Disa duar njomëzakësh të rrudhosur Shtrihen si hijet e zeza Përgjatë rrugicave deri te kontejnerët Uria kokëforte nuk e pyet ndërgjegjen Ajo përtyp edhe gurin Sa për një ekzistencë banale
I TËRI KËSHTU SIÇ JAM
Kur mendoj Nuk di se çfarë ngjan në kokën time Por mendimet po fluturojnë Si mizat e mërzitshme Nëpër një vegsh të thyer
Shoh te një dunë Se si zhduken detet e paanë Malet i përngjajnë kokrrës së pluhurit Në ecje e sipër njerëzit pjalmohen Ose me një të prekur Të mendimit Zhduken si hijet e imagjinuara
Kur mendoj edhe unë më Nuk mund të jem unë Vetvetja ime ikën në disa drejtime Nuk di se kah të shkoj Ku ta kërkojë siluetën e erës Në pjalmin e bluar të kokrrës së grurit Ose në hapësirën e tejpashme
Por domosdo diku duhet të jem I tëri kështu siç jam Me të gjitha të ligat e mija Mund të më gjeni mes vargjeve të shkruara
NË KËTË DIMËR PJALMUES
Nuk di më Se cili jemi duke ecur Përpara tjetrit Por ne gjithsesi jemi në lëvizje
Bastunin tim e mundojnë ethet Në këtë dimër pjalmues Bënë aq të ftohtë Sa që janë ngrirë edhe thonjtë e erës
Ecim rrugëve pranë njëri - tjetrit Por jemi aq larg Sa që s'na preken mendimet Nuk më kujtohet koha kur u ndamë Por ti më lë me vetminë time
Si hije kaloj shëtitoreve të fëmijërisë Vetëm zogjtë e adoleshencës Vijnë pas meje Zogjtë Dhe askush tjetër Nuk troket në xhamat e kujtesës
2. Me gishtat e mia të holla Preki nëpër trupin tim Mbase i paskam humbur Të gjitha tregimet Nuk di ku më mbeti këmisha e bardhë E ku palltoja e dimrit
Kam të ftohtë Më mërdhin flokët prej pjalmi Kam shumë të ftohtë në këto çaste Në vetmin time boshe Çmendurisht po frynë disa lloje erërash Sa po ma ngrinë kollën
Eci si një pemë e dehidruar Pa asnjë rrënjë në shpirt As ti nuk je në gjendje më të mirë Sot po i përngjan degëve të lakuara Të akacies së bardhë
ADEM ZAPLLUZHA
|