MOS TË LUTEM MOS THUAJ Cikël poetik nga ADEM ZAPLLUZHA
E Martë, 03.24.2015, 08:57am (GMT+1)
MOS TË LUTEM MOS THUAJ
Mos të lutem Mos më thuaj Se këtu është fundi i rrugës
Ditët posa kanë filluar të lëvizin Përtej mendimit të shiut Po lahen në pluhurin e horizontit Trëndafilat e zinj
Mos thuaj se është stinë vjeshte Ani se shirat Lotojnë si detet e pikëlluar Ti asnjëherë Nuk do të përmirësohesh
Shih se si po luajnë me ne Të vdekurit mes të gjallëve Një valle të lashtë morti
Mos të lutem Mos thuaj se jemi në fund Fillimi i ditës Posa ka nisur të ecën Po bien do shira të verdha Mbi flokët e shprishura të hënës
Ishim njëherë Ose nuk ishim askund Kur luante Lumëbardhi me fatin e erës
Shiko të lutem Se sa shumë i xhelozon kalaja Prekjet e gishtave të tua
Mbi supet E posa të çelura të zambakëve Kanë zënë të çelin vezët e kanjushave Disa lloje të tjera lejlekësh
NGA BARRA E MËKATIT
Kur stërkalat e shiut imcak Bien me rrebesh Mbi flokët e mia të thinjura Nën një gjeth të mykur të fatit Rrëqethet dreri i verbët
Nën hijet e mjegullave Ylberet i fshehin ngashërimet Vashat lahen me lotët e hënës Trishtimi zbret nga degët e pemëve Dhe qan me ngashërim Si një mjellmë e plagosur
Kur shurdhohet zëri i kambanës Të vetmuarit I humbin edhe shpresat e fundit Nga barra e mëkatit Degët e mushmollës së pikëlluar Lëshohen Deri në fund të rrënjëve
BARRA QË MUND TA MBAJ SONTE
Vrapoj si shiu i përhumbur Nëpër rrugët e brymta të qytetit tim Një zë më vjen nga lashtësia Mbase është zëri i kujtesës
E shiu troket si i çmendur Nuk ndalen të trokiturat në mendje Shtreza ka filluar të ecën si drurët Ecin çatitë Nëpër shpirtin e ngurtë të hënës
Asnjë kalimtar nuk duket në horizont Vetëm kjo vetmi e brishtë I shtrinë duart I shtrinë kah pikëllimi i plepave Ku qajnë zogjtë e verbër të fëmijërisë
Më duket se Sonte është për çdo gjë vonë Tepër vonë që të pendohem sërish Ky faj që më rëndon në shpirt Mbase qenka barra më e lehtë Që mund ta mbaj sonte
CILI DO QOFSH TI
Ndalu Ndalu të lutem Cili do çofsh ti që shkelë sonte Nëpër ëndrrën time Ndalu Se përndryshe do i shembësh Të gjitha urat
Kur ishim të rinj I preknim flokët e mëndafshta yjeve Po ashtu I ngacmonim Edhe vashat sygështenjë Deri në mëngjes bisedonim Me gjethet e verdha
Ndalu miku im Cili do qofsh ti Ndalu sonte Më trego se kush je Që kaq shumë i përngjan kryeneçësisë
SI NJË MALLKIM I HERSHËM
Nëpër trotuare të pa meremetuar Si shtëllunga prej mjegulle Kalojnë njerëzit e dëshpëruar Secili kalimtar ecën Me mendime të shthurura
Një njeri i moshuar Të cilin e takoj çdo ditë Kalon pran meje Si një hije e paprekshme Si një mallkim i hershëm Një trastë e vjetër i varret pas shpine
Ecën ky njeri me brengën e viteve Ecin edhe të tjerët pas tij Secili më i dëshpëruar se tjetri U përngjajnë semaforëve Që kyçen e shkyçen
Nëpër këto trotuare ecin shiringat Ngjizur me një pluhur të bardhë Parakalojnë devetë e verbuara Njerëzit u përngjajnë Kukullave të drunjta Ecin si hijet e zeza në procesion
ADEM ZAPLLUZHA
|