Drita normale asnjëherë nuk vret ndonjë gjë./ Kur e rrezatoj dashurinë drejt teje/ Mos u zhyt. Nuk është prej plumbash./ Mos u mundo të shtiresh si Super-njeriu./ Nuk është prej kriptoni./ Ajo që drita normale dëshiron dhe ëndërron/ Gjatë fluturimit është se si e përballon/ Një objekt: çdo foton e imagjinon këtë/ Ashtu siç imagjinojmë ne portat, që hapen ngadalë/ kur fluturojmë drejt tyre, në kopshte,/ lulëkuqet dhe bozhuret duke e zgjeruar gojën./ Ajo që faktikisht ndodh tek drita:/ Godet një sipërfaqe, ca copëza bëjnë rikoshetë/ Dhe vazhdojnë rrugën, disa janë të thithura/ Dhe kthehen në dritë, vetëm kaq./ Ashtu është zakonisht. Por disa ecin/ E flakërojnë përbrenda shpellës së kuriozitetit/ Që është lulishtja e dritës, antiteza e dritës,/ Dhe prej një imazhi./ Nganjëherë një objekt godet/ Aty ku ka sy, do t’i shohim./ Ëndrrat e ndritura të saj.

Lamsh na perlane -- çka mundëm me rrëmbye/ prej teshash vrik -- e na stivuen si thasë/ ndër kamjona, me shqelma tue na rrasë;/ prangat ndër duer, për s'mbrapshti, ashtu mbërthye

sa mishi u-nxi mbas pake e u-fry me plasë;/ mandej për kame e gjoks litarin nye/ tri herësh na e përshuen, tue u-dërkrye/ ma keq mbi ke u-angue a desh t'u flasë.

E mbasi kryen, rrethuen nënkolonelin/ qi gjithe at kohe kish ndenjun tue soditun/ fetyrat tona t'ajtuna, t'gërdheshna

nën klithmat e pazâ... Ishin djersitun/ e fshiheshin me nge. E mbante belin/ njeni tue qeshë me llanet e përveshna.

Ka një faqe interneti për gratë kineze./ Po e hap. Të gjitha janë të bukura./ Sa shumë beqare, zemra të vetmuara,/ Sa keq. Pa burra!/ Më vjen keq për ta po si mund t’i ndihmoj?/ Nuk mund të martohem me të gjitha./ Nëse do të mundesha, çfarë do t’u ndodhte/ aq shumë vejushave kur të vdisja./ Lule-letre të mira, flutura,/ do t’ju kënaq të gjithave, një nga një./ Do të jem vetëm i juaji, për njëzet minuta,/ duke ju shikuar me radhë, pa bërë zë./ Kam dëshirë të isha i pasur, të blija një tokë./ Një sipërfaqe të madhe, kam menduar./ Atje do të mblidheshim të gjithë së bashku,/ të formojmë bashkësinë e njerëzve të vetmuar.

Nëse ka vërtetë EDEN, siç thonë, ti stjuardesë bjonde vjen EKSPRES prej Parajse./Po pse vëren e trishtuar, si hëna në akasje?/Sytë si dy Bajkalë, flokët shkarë mbi shpinë si ujvara./Unë, sa të takoj, të puth lehtazi dorën e vrik të çuçurit te veshi si unazë:/“Good morning Niagara!”

-1-

Natën kur flinja, më tha shpirti: "Pi!
Në gjumë dhe në Varr s'ka lumëri;
Ngrehu! Sa rron, zbras Kupa dhe puth Çupa;
Ke shekuj që të flesh në qetësi".

Ti je më e bukur se sa duhet,/ (Është një bukuri/ pothuajse e frikshme!)/ Por nuk mund të ndodhë,/ s’mundet,/ T’u japësh nga bukuria jote/ të gjithëve!/ Mua më mjafton/ qoftë edhe fare pak,/ Aq sa mund të ketë/ një bukuri e zakonshme!/ Edhe meteorët/ digjen atje lart,/ Sapo prekin/ në ajrin e kësaj bote!/ Ti je më e bukur se sa duhet,/ (Bukuri të tilla/ (sulmohen prej të gjithëve!)

Mbrëmja verore/ nga dritarja futej/ në dhomën e bardhë/ të shtëpisë sime atërore./ Era e barit të gjelbër dhe jaseminit/ valëzonin në ajrin e ëmbël./ Dhe një hap i lehtë/ i ngjashëm me këmbë rrezatuese engjëlli,/ endej në shtëpi./ Ishte hapi yt, Dashuri,/ që para shumë viteve/ kërkonte nën hënën verore/ të më takonte mua.

Ajo shkruante poezi erotike/ U ngjante vitrazheve, frymës/ Kish shpirtin dhe bukurinë engjëllore/ Para se të bënte dush/ Plaçkat i hidhte nëpër sallon/ Dhe shikonte trupin në pasqyrë/ Mos ka mbetur edhe diç/ Mund të ndërpritet komunikimi/ Mes saj dhe atij tej xhamit/ Që shikonte me sy të mjegulluar/ Ne bisedonim për të bukurën/ Dhe sensibilitetin njerëzor/ Për kohën që na mungonte/ Atë që prekte shkaktonte vërshime, tërmete/ Dhe atë zërin e brendshëm/ Që duhet mbrojtur/ Një nga një ia ktheja plaçkat/ Para sa kohësh të shpërndara/ Në hapësirën blu/ Dëshironte të ndjejë zgjimin e trupit/ Të shëndetshëm, të pastër/ Ç’të heqë më dorë e Krijuesit

Gjithnjë nisem drejt teje të vij,/ po kurrë nuk mbërrij, padashur,/ dhe as s‘e di ç‘vlon tek ti,/ si uji nën një suprinë akulli.

Po të mund të merrja sytë e sendeve,/ që të shohin siç të dëshiroj,/ do i braktisja vramendjet,/ torturat e mendimeve që pluskojnë.

Veç sendet s‘kanë gojë të thonë,/ në palëvizshmëri idioteske,/ e kjo sadopak më lumturon,/ të prirem drejt teje si nëpër ethe…