NË një fjalim të ditëve të fundit në Londër, Gjenerali Stanley A. McChrystal, kryekomandant i Shteteve të Bashhkuara në Afganistan, ishte i vrazhdë. Duke e cilësuar situatën ushtarake atje "në përkeqësim", ai paralajmëroi se Shtetet e Bashkuara duhet t'i "bëjnë gjërat thellësisht ndryshe dhe madje jo të rehatshme".
Gjenerali McChrystal kishte dorëzuar tashmë një raport, bërë publik disi, ku kërkon një shtesë prej 40 000 trupash amerikane. Ai pranoi në fjalimin e tij se duke folur kështu hapur ndërkohë që çështja është ende e shtruar për debat në Shtëpinë e Bardhë ai mund të ketë vështirësi
Krahasimet janë bërë midis kësaj situate dhe rastit të pafat në vitin 2003 kur Shefi i Shtabit të Ushtrisë, Gjeneral Eric K. Shinseki, qe ndëshkuar pse këshilloi Kongresin për një përpjekje të pamasë që ai duhej të ndërmerrte për ta mundur dhe për ta paqësuar Irakun në çdo mënyrë kumptimplotë. Gjeneral Shinseki nuk u lëviz nga posti, por ai u trajtua nga administrata e Bushit në mënyrat më finoke deri në pensionimin e tij në fund të atij viti. Por këto dy raste janë të ndryshme. Gjeneral Shinseki ishte duke dëshmuar para Kongresit; Gjeneral McChrystal po fliste thjesht me dëshirën e tij.
Si ish oficer ushtrie, unë prirem të marr anën e gjeneralëve të cilët janë vënë në pozita të vështira, krijuar pjesërisht nga paragrafët e Kushtetutës më 1787. Ata e përcaktojnë presidentin si komandant të përgjithshëm, por në të njëjtën kohë i japin Kongresit pushtet për të përkrahur dhe mbështetur ushtritë dhe marinat.
Kjo ndarje e autoritetit midis dy degëve të qeverisë e vë kreun e shërbimit ushtarak në një pozitë të pambrojtëshme. Oficerët betohen për besnikëri ndaj presidentit dhe e kanë për detyrim të japin dorëheqjen nëse nuk janë në gjendje t'i realizojnë me sukses politikat e komandantit të përgjithshëm. Njëkohësisht, nganjëherë ata duhet të dëshmojnë nën betim përpara Kongresit. Të kurthuar kështu, shumë nga oficerët parapëlqejnë t'i japin opinionet e tyre në publik vagullt.
Në të kaluarën të folurit hapur ka kushtuar karriera të tëra ose së paku i ka shkurtuar ato. Rasti më I njour është kur Presidenti Harry Truman pushoi Gjeneralin Douglas MacArthur në pranverën e vitit 1951 gjatë Luftës Koreane, kur gjenerali po kërkonte haptas marrjen e masave kundër Kinës Komuniste, çka presidenti dhe këshilltarët e tij e quajtën të rrezikshme për paqen botërore.
Babai im, Dwight D. Eisenhower, nuk pranoi të riemërojë një Shef të Shtabit të Ushtrisë dhe një Shef të Operacioneve Detare, sepse ata kishin rezistuar ndaj politikës së tij të "Vështrimit të Ri", i cili e rsitrukturonte Departamentin e Mbrojtjes në atë mënyrë që t'iu përgjigjej më mirë kërcënimeve bërthamore. Por babai im gjithashtu besonte se Forca Ajrore një e privilegjuar e Vështrimit të Ri ishte duke kërkuar tepër shpenzome. Prandaj ai paralajmëroi kundër "ndikimit arbitrar" të kompleksit industrial-ushtarak, një paralajmërim I shprehur në tone të prajta, por me një zemërim të vërtetë të nënkuptuar. Pra, në rastin e Vështrimit të Ri, administrata dhe shërbimet ushtarake kishin pikëpamje të ligjshme. Të metën e ka sistemi.
Ideale do të ishte diçka e ndërtuar asisoj që t'ua bënte më të lehtë oficerëve për t'i shprehur pikëpamjet e tyre privatisht tek Presidenti pa qenë subjekt i dhënies së dëshmisë para Kongresit. Ndoshta Anëtarët e Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë duhet të ndahen zyrtarisht nga rolet e tyre si drejtues të shërbimeve të ndryshme të ushtrisë. Krerët e shërbimeve, të ngarkuar me struktura, do të ishin atëherë të lirë për të dëshmuar; anëtarët e shtabit do ta këshillonin Presidentin për strategjinë, do t'iu jepej ashtu privilegji ekzekutiv. Mjerisht, një privilegj I tillë nuk do t'iu jepet kurrë, mes barrësh të tjera ata duhet të përballen edhe me këtë ligj balancues kushtetues.
Gjeneral McChrystal është qortuar sjellshëm dhe përshtatshëm, por përvoja e tij dhe aftësia e tij janë vlerëuar. Ashtu si është formuluar strategjia në Afganistan, Presidenti do të ketë në duart e tij shumë më pak gjëra të hamendësuara. Mes tyre nuk duhet të jenë ato ushtarake së paku nuk duhet të jenë në publik./Elida Buçpapaj
-
John S. D. Eisenhower iështë autor i "Zachary Taylor" dhe "Ata luftuan në Ancio".
--
October 18, 2009
Op-Ed Contributor
How Generals Should Talk to Presidents
By JOHN S. D. EISENHOWER
IN a recent speech in London, Gen. Stanley A. McChrystal, the top United States commander in Afghanistan, was blunt. Calling the military situation there "deteriorating," he warned that the United States was going to have to "do things dramatically and even uncomfortably differently." General McChrystal had already submitted a report, somehow leaked, requesting an additional 40,000 American troops. He acknowledged in his speech that in so speaking out while the issue was still under debate in the White House, he might have difficulties with his superiors.
Comparisons have been made between this situation and the unfortunate instance in 2003 when the Army chief of staff, Gen. Eric K. Shinseki, was punished for advising Congress of the enormous effort it would take to defeat and pacify Iraq in any meaningful way. General Shinseki was not removed outright, but he was treated shabbily by the Bush administration in more subtle ways until his retirement later that year. But the two cases were different. General Shinseki was testifying under oath before Congress; General McChrystal was speaking voluntarily, on his own.
As a former Army officer, I tend to be sympathetic to the generals who are placed in impossible situations, created partly by the framers of the Constitution in 1787. They designated the president as the commander in chief, but at the same time they gave Congress the power to raise and support armies and navies.
This division of authority between two branches of government puts the head of a military service in an untenable position. Officers owe their loyalty to the president and have an obligation to resign if they are unable to carry out the commander in chief's policies. At the same time, they must sometimes testify under oath to the Congress. Trapped in this way, most officers elect wisely to keep their public opinions vague.
In the past, speaking out has cost careers, or at least shortened them. The most noted instance was President Harry Truman's firing of Gen. Douglas MacArthur in the spring of 1951 "” during the Korean War, the general was openly advocating taking measures against Communist China that the president and his advisers deemed dangerous to world peace.
My father, Dwight D. Eisenhower, declined to reappoint an Army chief of staff and a chief of naval operations because they had resisted his "New Look" policy, which restructured the Defense Department to better address the threat of nuclear war. But my father also believed that the Air Force "” a beneficiary of the New Look "” was demanding too much spending. That's why he cautioned against the "unwarranted influence" of the military-industrial complex, a warning expressed in avuncular tones but with real anger behind it. Actually, in the case of the New Look, both the administration and the military services had legitimate viewpoints. The flaw is in the system.
Ideally, something could be worked out to make it easier for officers to express their views privately to the president without being subject to testifying before Congress. Perhaps the Joint Chiefs of Staff could be divorced from their roles as the heads of services. The service heads, charged with structure, would then be free to testify; the chiefs, advising the president on strategy, would be granted executive privilege. Unfortunately, such privilege will probably never be granted, and the military, among their other burdens, will have to cope with this balancing act.
General McChrystal has been gently but adequately chastised, but his great experience and ability preserved. As a strategy in Afghanistan is formulated, the president will have plenty more second-guessers on his hands. The military should not be among them "” at least in public.
-
John S. D. Eisenhower is the author of "Zachary Taylor" and "They Fought at Anzio."
(http://www.nytimes.com)
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
